Είναι τόσα αυτά που με συγκινούν και έχω πιάσει τον εαυτό μου να τα απορρίπτει ως «κλισέ». Μια βόλτα στη θάλασσα με το σκύλο μου˙ το διάβασμα στο μπαλκόνι ένα ανοιξιάτικο πρωί˙την αγκαλιά των φίλων μου˙ τη μελαγχολία που σου προκαλεί ο συννεφιασμένος ουρανός.
Τόσο μικρά και καθημερινά που περνούν απαρατήρητα. Τόσο «κλισέ»… Τα προσπερνάς για να φτάσεις το κάτι παραπάνω και να βρεις την πραγματική ευτυχία. Τα όνειρά σου είναι κάτι το άπιαστο. Γιατί άραγε κάνουμε όνειρα; Για να γινόμαστε δυστυχισμένοι όταν τα βλέπουμε να μην υλοποιούνται; Τότε αυτά γίνονται κατάρα και καταδικάζουν την καθημερινότητά σου μετατρέποντάς την σε αγώνα δρόμου.
Τρέχεις να προλάβεις το όνειρο και προσπερνάς το γέλιο των παιδιών που φτάνει από τη παιδική χαρά της γειτονιάς…Προσπερνάς τις μικρές εικόνες γύρω σου… Τους ήχους… Τα βλέμματα των δικών σου που έχουν τόσα να σου πουν. Δεν προλαβαίνεις. Έχεις να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.
Και είναι καλό να υπάρχουν όνειρα. Άλλωστε έμαθες να ζεις με αυτά από όταν θυμάσαι τον εαυτό σου μόνο που δεν θυμάσαι ακριβώς αν είναι πραγματικά δικά σου ή αν στα έχει επιβάλλει ο περίγυρος, η τηλεόραση καθώς και όλα αυτά που ονομάζουμε σύγχρονα υγιή κοινωνικά πρότυπα.
Η ζωή μας είναι στιγμές (κλισέ). Ζήσε την κάθε στιγμή (κλισέ). Και όμως εκείνη τη στιγμή που η τύχη έπαιξε μαζί μου και μου έκλεισε το μάτι υπεροπτικά όταν πήρα λάθος εκείνη τη στροφή, όλα αυτά δεν ήχησαν μέσα μου ως κλισέ.
Αν φύγεις σήμερα πόσο ευτυχισμένος είσαι; Μα όχι! Ακόμα είναι νωρίς και έχεις τόσα να κάνεις… Τόσα όνειρα…
Εις το επανιδείν (με ένα λιγότερο κλισέ κείμενο)
Της Γεωργίας Παντέλη, 13/10/2011