Μ’ έκανες να κλάψω όταν σε πρωτοείδα να παίζεις μπάσκετ. Μ’ έκανες να κλάψω όταν σε πρωτοείδα να παίζεις εναντίον του Jordan. Μ’ έκανες να κλάψω όταν πρώτοπηρα το πρώτο μου παπούτσι σου πήγαινα μόλις λύκειο και έπαιζα ακομα μπάσκετ. Μ’ έκανες να κλάψω όταν πήρα την πρώτη μου μπασκετική la lakers βερμούδα. Δεν ήμουν Lakers εσύ με έκανες όσο έπαιζες. Μ’ έκανες να κλάψω και όταν όμως πήρα την πρώτη μου φανέλα. Ήθελα πάντα με το 8 αλλά τελικά την πήρα με το 24…
Μ’ έκανες να κλάψω όταν πήρες το πρώτο σου πρωτάθλημα, μ’ έκανες να κλάψω όμως και στο τελευταίο σου. Μ’ έκανες να κλάψω όταν σε κατηγόρησαν για βιασμό. Ο δικός μου ήρωας βιαστής; Ποτέ και το απέδειξες. Μ’ έκανες να κλάψω όταν εκοψες την αφάνα σου, ίσως γιατί από μικρός ήθελα να σου μοιαζω. Οι φίλοι μου για αυτό τον λόγο με βγάλανε stefkobe τι χαρά… Ακομα και τωρα κάποιοι έτσι με λένε.
Μ’ έκανες να κλάψω όταν άλλαξες νούμερο και από το αγαπημένο μου 8 πηγές στο βαρετό 24… Και ομως με κατάφερες να το λατρέψω και αυτό. 24 οπότε βλέπω σκέφτομαι εσένα. Πόσο κοντά με το 23 που όλοι ξέρουν που παραπέμπει.
Μ’ έκανες να κλάψω όταν έβαλες σε ένα παιχνίδι 81 πόντους. Ήταν το δικό μου στοίχημα να σε ξεπεράσω στο 2κ12 και να βάλω παραπάνω, για λιγο δεν σε έφτασα… Δεν γινόταν να σε φτάσω για λίγο μεν αλλά δεν σε έφτασα. Ισως επειδή τους ημίθεους δεν μπορείς να τους φτάσεις ούτε στο PlayStation. Μ’ έκανες να κλάψω όταν έπαθες τον αχίλλειο κάπου στο 2013…Έλεγα τι γρουσούζικο αυτό το 13 και για ειρωνεία στην αγαπημένη μου τωρινή ομάδα τους Golden State Warriors. Ίσως τους διάλεξες γιατί έχρισες την επόμενη next best team next best player.
Και όμως ήρθε αυτό το γαμημένο 20 που για πολλούς έλεγε ότι είναι τέλεια αρμονικό να μου το κάνεις να το σιχαθώ. 20 κυνηγάμε στο σχολείο άσχετα αν δν το παίρναμε. Τώρα θα το βλέπουμε και θα τρέχουμε σαν τον χειρότερο μας εφιάλτη.
Μ’ έκανες να κλάψω όταν ξαναγύρισες, δεν ήσουν ο ίδιος αλλά το πείσμα σου δν θα άλλαζε ποτέ. Μ’ έκανες να κλάψω όταν αποφάσισες να αποσυρθείς. Ήταν το 15. Μαγική χρόνια το 16 που ήταν και η τελευταία σου. Ξύπναγα μια για σένα μια για τους Splash Brothers. Μ’ έκανες να κλάψω όταν, στο τελευταίο σου αγώνα έβαλες 60 πόντους.
Ποιος άλλος θα το κατάφερνε αυτό;
Μ’ έκανες να κλάψω όταν πήρες το μικρόφωνο και έδωσες τον τελευταίο τεράστιο λόγο σου το τελευταίο σου ευχαρίστω σε όσους σε λάτρεψαν. Μέσα σ’ αυτούς είμαι και εγώ
Μ’ έκανες να κλάψω όταν το 18 βγήκε η μικρή μήκους σου ταινία ή όποια το άξιζε και πήρε και Όσκαρ. Άλλο ένα δικό σου κατόρθωμα και εκτός γηπέδων. Μ’ έκανες να κλάψω όταν έγινες ο 3ος σκόρερ στην ιστορία του nba.
Μ’ έκανες να κλάψω όταν σε ξεπέρασε ο Λεμπρον και εσυ ως σπουδαίος βγήκες και του δώσες συγχαρητήρια. Διότι πλέον δεν ήσουν αυτός ο εγωιστής που ήσουν στο γήπεδο.
Είχες και άλλα χρόνια γαμώτο σου… Σ’ ευχαριστώ για όλα αυτά τα δάκρυα, ήταν από τα καλύτερα δάκρυα της ζωής μου… Δάκρυα χαράς και ανατριχίλας.
5, 4, 3, 2, 1 MAMBA οut… Τα δάκρυα κυλάνε ακόμα… Και δυστυχώς δεν είναι αυτά της χαράς και της ανατριχιλας… Είναι αυτά που τα λόγια περισσεύουν. Για όσους σε αγάπησαν είναι για κάθε δάκρυ χίλιες εικόνες χίλιες στιγμές.
Εύχομαι τώρα να κατοικείς μαζί με το κοριτσάκι σου στην κατοικία των θεών. Και σε αυτό είσαι η ελπίδα μας. Όπως άλλωστε ήσουν η ελπίδα για πάρα πολλούς στον κόσμο αυτό. Σ’ αγαπάω μέχρι το άπειρο και κάθε μέρα θα υπάρχεις στο μυαλό και την καρδιά μου…
Του Στέφανου Κουρουτσαβούρη 1/2/2020