Μπορούμε να μεγαλώσουμε χωρίς να χάσουμε το παιδί μέσα μας;
Ο Πήτερ προσγειώνεται στη Χώρα του Ποτέ, έναν κόσμο ονειρεμένο όπου μπορεί να κρυφτεί από τα προβλήματά του! Εκεί είναι παντοδύναμος, έχει πολλούς φίλους, συναντά πειρατές, γοργόνες, κροκόδειλους και ζει ανεπανάληπτες περιπέτειες. Βέβαια, στη Χώρα του Ποτέ κατοικεί και ο φοβερός Κάπτεν Χουκ, ο προαιώνιος εχθρός της χαράς και της αθωότητας. Η σύγκρουση μεταξύ τους θα είναι αναπόφευκτη αλλά και …λυτρωτική. Ο Πήτερ, πετώντας μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, θα ανακαλύψει τον εαυτό του.
Oι Patari Project που ξεχωρίζουν από το ξεκίνημα τους για την αχαλίνωτη φαντασία τους και το υποκριτικό τους ταλέντο, επιστρέφουν διασκευάζοντας την αγαπημένη ιστορία του Πήτερ Παν. Μετά το Πιάνω Παπούτσι Πάνω στο Πιάνο και τους Χιονάνους η πρωτοποριακή σκηνοθετική ματιά της βραβευμένης Σοφίας Πάσχου (βραβείο Ελευθερία Σαπουντζή 2019 ως καλύτερη νέα σκηνοθέτις) μεταμορφώνει ακόμα ένα κλασικό παραμύθι σε σύγχρονο θέαμα με πολλά επίπεδα ανάγνωσης, γεμάτο κωμικές καταστάσεις και συγκίνηση.
Οι Patari Project συνδυάζουν για πρώτη φορά την τεχνική της πλατφόρμας με την τεχνολογία και κάνοντας χρήση video mapping και video-προβολών δημιουργούν επί σκηνής νέους εντυπωσιακούς χώρους, τοπία και επίπεδα πρόσληψης.
Τα ευρηματικά́ σκηνικά́ και κοστούμια και τα πρωτότυπα ζωντανά τραγούδια, συμπληρώνουν τον πλούσιο κόσμο μέσα στον οποίο θα βυθιστούν οι θεατές. Οι ηθοποιοί θα διηγηθούν μέσα σε αυτόν την ιστορία με κύριο όχημα τα σώματα και τις φωνές τους και θα την εξελίξουν προκειμένου να αναδειχθεί η αξία του ελάχιστου, του ουσιαστικού, “του ανθρώπινου”.
ΠΗΤΕΡ ΠΑΝτα Παιδί
Η παράσταση εμπνέεται από την ιστορία του Πήτερ Παν και είναι μια δημιουργία της ομάδας.
Διασκευή Patari Project
Σκηνοθεσία Σοφία Πάσχου
Συνεργασία στη σκηνοθεσία Εριφύλη Στεφανίδου
Συνεργασία στη δραματουργία Κατερίνα Μαυρογεώργη
Σχεδιασμός προβολών Μαύρα Γίδια
Πρωτότυπη μουσική Νίκος Γαλενιανός
Σκηνογράφος Ευαγγελία Θεριανού
Ενδυματολόγος Clare Bracewell
Σχεδιασμός φωτισμών Σοφία Αλεξιάδου
Φωτογραφίες Πάτροκλος Σκαφίδας
Βοηθός σκηνογράφου Ζενεβιέβ Αθανασοπούλου
Βοηθός ενδυματολόγου Άννα Αβέρωφ
Κατασκευή σκηνικού Στέλιος Λαμπαδάριος
Κατασκευή κοστουμιών Αναστάσιος Κλης
Μοδίστρα Olga Evseeva
Υφάσματα σκηνικού Bessis Textiles
Παίζουν Γιάννης Γιαννούλης, Θεοδόσης Κώνστας, Άρης Λάσκος, Άλκης Μπακογιάννης, Ζωή Μυλωνά, Παύλος Παυλίδης, Αποστόλης Ψυχράμης
Μουσικός επί σκηνής Αλέξης Κωτσόπουλος
Understudy Δημήτρης Τσικούρας (Τσικ)
Θέατρο Κνωσός
Κάθε Σάββατο 15:00 & Κυριακή 11.30 και καθημερινά για σχολεία και ομάδες.
Εισιτήρια: https://nkt.gr/plays/phter-panta-paidi/ & https://www.more.com/theater/piter-panta-paidi/
Κρατήσεις για σχολεία και ομάδες: Εύα Στυλάντερ (Δευτέρα – Παρασκευή 9.30 – 14.30), Τηλέφωνα: 210-8674657, 210-8665144, theatropol@otenet.gr
“ΠΗΤΕΡ ΠΑΝτα παιδί” σε διασκευή των Patari Project και σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου.
Ή αλλιώς όταν το παιδικό απέχει παρασάγγας από το παιδιάστικο και το παιδαριώδες!!!
Αγαπώ το θέατρο. Τελεία. Είτε απευθύνεται σε ενήλικες είτε σε παιδιά. Μπορώ να πω μάλιστα πως πολλές φορές ενθουσιάζομαι και συγκινούμαι ακόμα περισσότερο με παιδικές παραστάσεις που απευθύνονται σε “παιδιά” από τεσσάρων μέχρι εκατόν τεσσάρων ετών. Γιατί το κάθε κείμενο, το κάθε έργο έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Γιατί με άλλα θα γελάσει, θα θυμώσει, θα προβληματιστεί το παιδί, με άλλα το εφηβάκι και με άλλα ο ενήλικας.
Ένας Πήτερ Παν διαφορετικός είναι ο Πέτρος Πανόπουλος των Patari Project. Ένα παιδί με άσπρα μαλλιά (που ίσως να το έχουμε γεράσει πριν την ώρα του εμείς οι μεγάλοι με τα συνεχή “μη” και “πρέπει”), ένα παιδί όμως που η προφητεία το λέει καθαρά πως αυτό είναι γραμμένο να σώσει τον κόσμο.
Ένα παιδί ντυμένο στα λευκά που, ενώ έχει φτερά, δεν ξέρει πως μπορεί να πετάξει.
Ένα παιδί που η σοφία και η πείρα των μεγάλων με όπλο της τη λογική προσπαθεί καθημερινά να του ευνουχίσει το συναίσθημα, τη φαντασία και την ονειροπόληση.
Κι ένας Κάπταιν Χουκ παρουσιασμένος αρκετά διαφορετικά από τους Patari Project. Ένας Κάπταιν Χουκ που μοναχά ένα πειρατικό καπέλο κι ένας γάντζος στο χέρι τον κάνουν να ξεχωρίζει από τον μπαμπά Πανόπουλο και -γιατί όχι;- από τον δάσκαλο, τον διευθυντή στη δουλειά πολύ αργότερα, το ίδιο το κράτος που κουνά απειλητικά το χέρι σε κάθε ονειροπόλο επαναστάτη.
Μα αν σκύψεις λίγο πιο κοντά στον τρομακτικό πειρατή και στον αυστηρό μπαμπά, ίσως και να μπορέσεις να διακρίνεις το παιδί μέσα τους.
Ένα παιδί παραπονεμένο και στερημένο, γιατί του απαγόρευσαν το παιχνίδι.
Ένα παιδί που για να αποκτήσει τον έπαινο των μεγάλων και να διατηρήσει τον τίτλο του “καλού παιδιού” ψαλίδισε μόνο του τα φτερά του κι έπεισε τον εαυτό του πως ζωή και όνειρο, ενηλικίωση και φαντασία είναι έννοιες ασύμβατες.
Κι άλλοι πολλοί ήρωες παρελαύνουν μέσα στον ονειρικό κόσμο της χώρας του Ποτέ. Και καθώς οι ηθοποιοί μεταμορφώνονται πότε σε γοργόνες και γιαγιάδες και πότε σε Ινδιάνους, πειρατές ή χαμένα παιδιά σε κάνουν να συνειδητοποιείς πόσους ρόλους ασυναίσθητα αλλάζουμε κι εμείς στη ζωή μας.
Και πως εν τέλει είσαι ο εαυτός σου εκεί μονάχα που μπορείς ελεύθερα να ανοίξεις τα χέρια σου και -πού ξερεις;- αν το πιστέψεις με την πίστη μικρού παιδιού, ίσως και να πετάξεις…