To 2o Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου “Το Γαλλικό Θέατρο à la Grecque” είναι γεγονός. Το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης , συνεχίζουν για δεύτερη στη σειρά χρονιά, το θεσμό που αγκαλιάστηκε με θέρμη από το θεατρόφιλο κοινό και παρουσιάζουν έξι νέες θεατρικές παραγωγές (μία παραπάνω από το προηγούμενο), με έξι σύγχρονα γαλλικά θεατρικά έργα, που μεταφράστηκαν ειδικά στα ελληνικά, και παραδόθηκαν σε έξι ταλαντούχους Έλληνες σκηνοθέτες της νεώτερης γενιάς, για την πρώτη παρουσίασή τους στη χώρα.
Η σύγχρονη γαλλική δραματουργία για μία ακόμη φορά εντυπωσιάζει με τον πλούτο, την ανατρεπτική ματιά και την τόλμη της. Στον ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, από τις 14 έως τις 31 Μαΐου 2015, οι Έλληνες καλλιτέχνες του θεάτρου αναμετρώνται με έργα απρόσμενα και αποκαλυπτικά που μιλούν για το κενό της αγάπης και τη φαντασίωση της φυγής, την κρίση -οικονομική και κοινωνική-, τη βία της οικογένειας, τον ομοφοβικό ρατσισμό, την αποικιοκρατία, την αιματηρή εξουσία, τις αξίες του θεάτρου.
Έργα με χαρακτήρες, εκεί γύρω στην εφηβεία, που αναζητούν έναν πάντα αλλού παράδεισο, ή μεγαλύτεροι που στο σκηνικό ημίφως ή και άπλετο φως, αποκαλύπτουν μύχια μυστικά, ενοχές ζωής και σκοτεινές σελίδες της ιστορίας σε διαλόγους με σκληρότητα, χιούμορ, ειρωνεία, κυνισμό.
Με νύξεις αυτοβιογραφικές και μη, αλλά σίγουρα με θεματική πολυεπίπεδη, τα έξι έργα ανοίγουν διάλογο με την ιστορία και το σήμερα, τις ηθικές αξίες και την σπαρασσόμενη συνείδηση του κόσμου, φωτίζοντας παράλληλα φαινόμενα και πλευρές που συνθέτουν και συχνά οριοθετούν τον ανθρώπινο ψυχισμό, όπως και τον κόσμο του σήμερα.
Έξι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους Γάλλοι συγγραφείς: η Καρίν Λακρουά με το έργο Burn baby burn, ο Σιμόν Γκρανζά με το έργο Τ.Ι.Ν.Α., ο Ολιβιέ Πυ με το έργο Θέατρα, ο Πασκάλ Ραμπέρ με το έργο Το τέλος του έρωτα, ο Ενζό Κορμάν με το έργο Η θύελλα επιμένει, και ο Ζαν – Λυκ Λαγκάρς με το έργο Ακριβώς το τέλος του κόσμου μαζί με τους έξι πολύ διαφορετικούς Έλληνες σκηνοθέτες: Βάσια Ατταριάν, Αλέξανδρο Ευκλείδη, Λουΐζα Κωστούλα, Κ. Αλέξη Αλάτση, Κωνσταντίνο Χατζή και Ένκε Φεζολλάρι εμπνέονται και δημιουργούν για το σύγχρονο κόσμο!
Τα έργα: “Ἀκριβῶς τὸ τέλος τοῦ κόσμου” του Ζαν – Λυκ Λαγκάρς, “Ἡ θύελλα ἐπιμένει” του Ενζό Κορμάν, “Burn baby burn” της Καρίν Λακρουά, “Τὸ τέλος τοῦ ἔρωτα” του Πασκάλ Ραμπέρ και “Θέατρα” του Ολιβιέ Πυ κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις Εκδόσεις ΑΓΡΑ .
Το πρόγραμμα των παραστάσεων:
14, 15, 16 ΜΑΪΟΥ 2015, ΣΤΙΣ 21:00
Burn baby burn
Καρίν Λακρουά/ Carine Lacroix
Μετάφραση: Εργαστήρι μετάφρασης του Γαλλικού Ινστιτούτου με τη συμμετοχή των: Σιμόνης Αθανασίου, Παναγιώτας Δρυ, Βίκυς Καμπούρη και Γιώργου Σαραμάσκου. Διεύθυνση και επιμέλεια μετάφρασης: Δήμητρα Κονδυλάκη
Σκηνοθεσία: Βάσια Ατταριάν
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Δραματουργία: Εριφύλη Γιαννακοπούλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Αλεξία Χρυσοχοΐδου
Επιμέλεια κίνησης: Έλενα Γεροδήμου
Μουσική επιμέλεια: ο θίασος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Εριφύλη Γιαννακοπούλου, Ειρήνη Γεωργαλάκη
Παίζουν: Προμηθέας Neratini-Δοκιμάκης, Μυρτώ Μακρίδη, Ιωάννα Ραμπαούνη
Ακούγεται η φωνή του Βασίλη Μαυρογεωργίου
Σημείωμα: Βάσια Ατταριάν
Ο χώρος. Το σύνολο των σημείων του επιπέδου ή του χώρου/τόπου με μια κοινή ιδιότητα. Το περιβάλλον που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιδέα της απόστασης σε τρείς διαστάσεις. Ένας τόπος από όπου περνούν άνθρωποι, εποχές, χρόνος. Ο χρόνος. Η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον θεωρούμενη ως σύνολο. Ο χρόνος και ο χώρος όταν ενώνονται από την παρουσία ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων δημιουργούν μνήμες. Η μνήμη.
Ο χώρος στον οποίο συλλέγονται, αποθηκεύονται και από τον οποίο ανασύρονται πληροφορίες συνειδητά και ασυνείδητα. Εικόνες, συναισθήματα, έννοιες, μυρωδιές, γεύσεις, ήχοι. Ένας ου τόπος. Άχρονος. Ένας εφήμερος τόπος. Άχρονος.
Μια αντλία βενζίνης και κάποια καθίσματα καφετέριας. Τόσο όμορφα κάποτε, όσο και παρατημένα στο τίποτα τώρα. Είναι ο τόπος όπου θα συναντηθούν δύο κορίτσια κι αργότερα κι ένα αγόρι λίγο πριν την ενηλικίωση, λίγο μετά την εφηβεία. Είναι ο χώρος, αυτός που θα γεννήσει τη συνάντηση τους και θα ορίσει την εξέλιξή της.
Δεν έχει μάλλον σημασία αν θα έρθει εδώ η Ιρίπ, η Βιολέτ ή κάποιος άλλος. Ο χρόνος κυλάει χωρίς να μας δίνει καμία σημασία. Τέτοιοι τόποι υπάρχουν. Υπάρχουν στο Πικέρμι, στη Νότια Γαλλία, σε ένα εγκαταλελειμμένο πάρκο διασκέδασης με θέμα την άγρια δύση. Στις ρομαντικές ταινίες της αμερικάνικης επαρχίας του ‘90 στο βάθος του πλάνου, πάντα υπάρχει μέσα στα στάχυα κάτι που μαρτυρά ότι κάποτε εκεί υπήρξε ένδειξη ζωής. Σε μπαρ και καφέ της εθνικής οδού, οποιασδήποτε περιοχής.
Σε ταινίες των αδελφών Κοέν, που ο ήρωας μπαίνει πάντα σε ένα παρηκμασμένο καφέ για να αγοράσει τσιγάρα και σπανίως για να κάτσει, στο Paris Texas του Βιμ Βέντερς. Oι δεύτεροι ήρωες του Ταραντίνο πάντοτε έχουν ένα τέτοιο στέκι, ο τρελός Πιερό περνάει από τέτοια μέρη και τα κοιτάει μάλλον πιο αισιόδοξα… Όπως στο περιμένοντας το Γκοντό οι ήρωες περιμένουν το σωτήρα ή τον μεγάλο Άλλο, έτσι και εδώ οι ήρωες και ο τόπος ο ίδιος, περιμένουν. Όπως δύο άνθρωποι για δέκα λεπτά ακούνε τη μια πλευρά ενός δίσκου, αλλάζουν πλευρά με ευλάβεια και συνεχίζουν να ακούνε. Όπως σε μια συνάντηση σε ένα επαρχιακό μπαρ, μεταξύ αγνώστων, όταν και οι δύο είναι ήδη έτοιμοι να ομολογήσουν πως η βραδιά δεν θα έχει νόημα, κανείς όμως δεν αποχωρεί.
Η φυγή δηλώνεται χιλιάδες φορές και πάντα κάποιος θα είναι έτοιμος να την απορρίψει. Απλώς, επειδή για να φύγεις, πρέπει να υπάρχει κι ένα άλλο μέρος, ένας άλλος χώρος στον οποίο θες στ’ αλήθεια να πας. Η ακτή μοιάζει ταξίδι στο φεγγάρι. Κάποιοι έχουν πάει, όλοι ξέρουν γι αυτήν. Ο παράδεισος είναι πάντοτε κάπου αλλού. Οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους όταν η ατμόσφαιρα τις κυριεύει.
Ένα road movie που διακόπηκε απότομα. Η κάμερα πάγωσε και η εικόνα είναι εδώ αλλά δεν κινείται.
17, 18, 19 ΜΑΪΟΥ 2015, ΣΤΙΣ 21:00
Τ.Ι.Ν.Α., μια σύντομη ιστορία για την κρίση
Σιμόν Γκρανζά / Simon Grangeat
Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ευκλείδης
Σκηνικό-κοστούμια: Σωτήρης Στέλιος
Συνεργάτης σκηνοθέτης: Μαριάννη Τζαννή
Παίζουν: Πολυξένη Ακλίδη, Γιώργος Δάμπασης, Έκτορας Λιάτσος
Σημείωμα: Αλέξανδρος Ευκλείδης
Τ.Ι.Ν.Α. – Ιστορικοποιώντας το παρόν
Ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα του θεάτρου του 20ού αιώνα υπήρξε αυτό που αποκαλούμε χονδροειδώς “πολιτικό θέατρο”. Ήταν ένα επίτευγμα λιγότερο πολιτικό και περισσότερο καλλιτεχνικό, από την άποψη ότι έδινε νέες δυνατότητες σε μία τέχνη που ήταν κουρδισμένη, για περισσότερες από δύο χιλιετίες, στην αναπαραγωγή των σχέσεων εξουσίας που διατρέχουν την κοινωνική κατασκευή. Κύρια διαδικασία του πολιτικού θεάτρου υπήρξε η ιστορικοποίηση, αντί να παρουσιάσει τον κόσμο ως αμετάβλητο, το θέατρο είχε πια τη δυνατότητα να δείχνει στο θεατή αυτό που, μοιραία, υπερέβαινε τη δυνατότητα του βλέμματός του: το μεγάλο κάδρο της Ιστορίας, που μπόρεσε να χωρέσει επιτέλους στο κάδρο της σκηνής.
Η Τ.Ι.Ν.Α., έργο στο οποίο ο συγγραφέας του, Σιμόν Γκρανζά, δίνει τον υπότιτλο “μια σύντομη ιστορία της κρίσης”, βρίσκεται στη λογική συνέχεια του “πολιτικού θεάτρου” του 20ού αιώνα, δίνοντας, ωστόσο, ορισμένες χαρακτηριστικές του 21ου αιώνα, προεκτάσεις. Ιστορικοποιεί το παρόν, χρησιμοποιεί δηλαδή την εποχή πολιτικής κοσμογονίας που ζούμε ως πρώτη ύλη μιας αυτοαναφορικής αλληγορίας. Και, καθώς ο κόσμος μας είναι πια κατακλυσμένος από έναν ακατάσχετο δημόσιο λόγο, που σπάνια υπερβαίνει την ανατροφοδοτούμενη κοινοτοπία, χρησιμοποιεί τα πολιτικά, κοινωνικά, επιστημονικά, δημοσιογραφικά στερεότυπα ως πρώτη ύλη για να αναπλάσει σκηνικά, με ειρωνεία και κυνισμό, το δυστοπικό τοπίο του μετα-δημοκρατικού δυτικού κόσμου της κρίσης. Τέλος, επιχειρεί με συγκινητική ειλικρίνεια να κάνει το θέατρο χρήσιμο για το θεατή αλλά και για τους δημιουργούς του, καθώς επιθυμεί να του δείξει τους (όλο και πιο) περίπλοκους μηχανισμούς που μετέρχονται οι (όλο και πιο) περίπλοκοι μηχανισμοί εξουσίας για να υποδουλώσουν άτομα και κοινωνίες. Το έργο του Σιμόν Γκρανζά βρίσκεται στην υπηρεσία αυτού που ο προπάτορας Μπρεχτ αποκαλούσε “τη μεγάλη υπόθεση της αλλαγής”.
Ένας προσωπικός επίλογος: Έχοντας διανύσει μια αρκετά μακρά πορεία ως σκηνοθέτης του μουσικού θεάτρου, δοκιμάζομαι τώρα, με την Τ.Ι.Ν.Α., και στο θέατρο πρόζας, χάρη στην πρόσκληση του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης και του Γαλλικού Ινστιτούτου. Η συνεργασία με τους τρεις υπέροχα ανόμοιους ηθοποιούς (την Πολυξένη Ακλίδη, τον Γιώργο Δάμπαση και τον Έκτορα Λιάτσο), καθώς και με τους συνεργάτες μου Μαριάννη Τζαννή και Σωτήρη Στέλιο, μου έμαθε τη χαρά της μοιρασμένης δημιουργίας, που σπάνια επιτυγχάνεται στο λυρικό θέατρο. Σε ένα έργο που μιλάει για την γενεαλογία της κρίσης, που τόσο πικρά βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα του ιδιωτικού και δημόσιου βίου μας, η δυνατότητα του θεάτρου να φτιάχνει ουτοπικούς πυρήνες δημοκρατικής δημιουργίας, όπου οι μηχανισμοί εξουσίας αποσυντίθενται στην πράξη, είναι μια χειρονομία ουσιαστικής αντίστασης στη βάρβαρη λαίλαπα του ύστερου, μετα-δημοκρατικού και αυτοκαταστροφικού καπιταλισμού.
20, 21, 22 ΜΑΪΟΥ 2015, ΣΤΙΣ 21:00
Θέατρα /Théâtres
Ολιβιέ Πυ / Olivier Py
Μετάφραση: Μαρία Ευσταθιάδη
Σκηνοθεσία-Μουσική: Λουΐζα Κωστούλα
Σκηνογραφία- Κοστούμια: Νίκος Αναγνωστόπουλος
Φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος
Δημιουργική ομάδα για τον Οπτικό και Ηχητικό Σχεδιασμό (Studio 19, Άρης Παυλίδης)
Performers: Παναγιώτης Γαρμπής, Λουΐζα Κωστούλα
Σημείωμα: Λουΐζα Κωστούλα
Λίγες συστάσεις χρειάζονται για τον Olivier Py. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εν ζωή εκπροσώπους της σύγχρονης γαλλικής δραματουργίας, ενώ είναι παράλληλα ηθοποιός και σκηνοθέτης. Από το 1988 που εμφανίστηκε στο θέατρο ως συγγραφέας, εδραιώθηκε στη γαλλική σκηνή με έργα στα οποία παίζει και σκηνοθετεί. Μη διστάζοντας να διακηρύξει τόσο τη ρωμαιοκαθολική πίστη του όσο και την ομοφυλοφιλία του, ο Οlivier Py δημιουργεί στα έργα του ένα σύμπαν, με οδηγό έναν κυρίαρχο, παραληρηματικό λόγο. Το θέατρο ανάγεται σε θρησκεία που ευαγγελίζεται τη ριζική επανανοηματοδότηση του σύγχρονου κόσμου.
Τα Θέατρα (Théâtres) είναι ένα από τα πρώτα έργα του Olivier Py, με στοιχεία αυτοβιογραφικά. Το κείμενο αποτελείται από δώδεκα κεφάλαια, σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο. Η πρώτη σκηνή ξεκινά με μία πράξη βἰας. Το μαχαίρωμα ενός νέου στο δημόσιο δρόμο. Καθώς πεθαίνει θυμάται σαν ανάμνηση, τα σημαντικότερα κεφάλαια της ζωής του, ανακαλεί τα τραύματα του, που τον οδήγησαν στο να ασχοληθεί με το θέατρο και τη συγγραφή.
Ο Οlivier Py, με καταγωγή γαλλοαλγερινή, θέτει το ζήτημα της βίας στο τραπέζι από πολλές πλευρές. Από τη σκοτεινή πλευρά της απιοικιοκρατίας στον πόλεμο Γαλλίας Αλγερίας, τον ομοφοβικό ρατσισμό, τη βία των πεζοδρομίων στις μεγάλες πόλεις, τα εγκλήματα που διαπράττονται μέσα στις οικογένειες. Τα παιδιά που μεγαλώνουν στις πόλεις χωρίς ιδανικά και προσανατολισμό, που ψάχνουν νόημα, σε ένα κόσμο χωρίς ηθικές αξίες, θα μπορούσαν, κατά τον Py να ξαναβρούν το νήμα της ζωής μέσα από τη δημιουργία, μέσα από το Θέατρο.
Η ομοίωση, το μη πραγματικό του Θεάτρου φέρει και την κάθαρση. Μέσα από εκεί, και το μεγαλύτερο μαρτύριο καθαγιάζεται, οι ουλές επουλώνονται. Το κείμενο αυτό του Py, είναι ένα μανιφέστο κατά της βίας και της αιματηρής εξουσίας. Είναι μία ισχυρή δήλωση, κόντρα και στο πνεύμα της εποχής μας, με την οποία ο συγγραφέας δηλώνει ότι καλύτερα να είσαι θύμα παρά θύτης, βασανιζόμενος παρά βασανιστής. Ακόμα και αν χρειαστεί να προσφέρεις τις πληγές σου, στο βωμό της βλακείας και της ανθρώπινης θηριωδίας.
23, 24, 25 ΜΑΪΟΥ 2015, ΣΤΙΣ 21:00
Το τέλος του έρωτα / Clôture de l’Amour
Πασκάλ Ραμπέρ / Pascal Rambert
Μετάφραση: Νικολίτσα Αγγελακοπούλου
Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: Κ. Αλέξης Αλάτσης, Ιουλία Σιάμου
Σκηνικός Χώρος – Κοστούμια: Θάνος Βόβολης
Φωτισμοί: Κ. Αλέξης Αλάτσης
Σημείωμα: Κ. Αλέξης Αλάτσης
«Με συγχωρείς για το παράδειγμα αλλά μόνο αυτό μου έρχεται στο μυαλό ο αμετάβλητος ορισμός του θεάτρου κάποιος μιλά κάποιος άλλος παρεμβαίνει και λέει δεν συμφωνώ», λέει η γυναίκα στον άντρα. Λέει η γυναίκα-ηθοποιός στον άντρα-σκηνοθέτη. Με όρους πρόβας θεάτρου, πάνω σε μια άδεια σκηνή θεάτρου, με διαδοχικούς μονολόγους, ατελείωτους, σε ένα πόλεμο λέξεων. Ένα έργο για τα ασύμβατα θέλω και τους διαφορετικούς ρόλους στον έρωτα, και στη δουλειά, δύο ζώων της σκηνής.
Αντιστρέφοντας τους άξονες της θέασης και μετατρέποντας κάθε φορά αυτόν που σιωπηλά ακούει σε καθρέφτη, σε πρίσμα των λέξεων που τον βομβαρδίζουν, σε σχεδόν ακίνητο κέντρο της προσοχής, ακολουθώ τον συγγραφέα που βάζει τον άντρα να λέει:
«Και μήπως η Τέχνη δεν είναι η δική σου η Τέχνη δεν βρίσκεται εξ’ ολοκλήρου μέσα σ’ αυτή την αναπνοή στον τρόπο σου να ακούς;»
Αυτό που αναγνωρίζουν οι δύο πρωταγωνιστές για την δουλειά τους στο θέατρο, το έχουν ξεχάσει στην ιδιωτική τους ζωή. Κι ο έρωτας είναι αυτό: να ξέρεις να ακούς τον Άλλο. Ως σκηνοθέτης, πιστεύω σε ένα θέατρο της ακοής. Ένα θέατρο που ζητάει από τον θεατή να ξαναδεί τις λέξεις πίσω από την βολή και την επιφάνεια των εικόνων. Και που ζητάει από τους ερμηνευτές να δώσουν σώμα και ρυθμό στις λέξεις, αναπνοή και χώρο πάνω στη γυμνή σκηνή – και αυτό προσπαθήσαμε.
26, 27, 28 ΜΑΪΟΥ 2015, ΣΤΙΣ 21:00
Η θύελλα επιμένει/ Toujours l’orage
Ενζό Κορμάν/ Enzo Cormann
Μετάφραση: Μαρία Ευσταθιάδη
Σκηνοθεσία-φωτισμοί: Κωνσταντίνος Χατζής
Διαμόρφωση σκηνικού χώρου-Κοστούμια: ομάδα χρώμα
Επιμέλεια Κίνησης: Χριστίνα Βασιλοπούλου
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Πάνος Κατσιαούνης – Γεωργία Λένη
Παίζουν: Τέο Στάινερ, Γιώργος Κοτανίδης, Νάθαν Γκόλντριγκ: Κωνσταντίνος Χατζής, Ελπίδα Μεταξά, Bertrand Moreau, Ευδοκία Στατήρη
Τα αποσπάσματα από τον Βασιλιά Ληρ του Ουΐλιαμ Σαίξπηρ είναι από τη μετάφραση του Διονύση Καψάλη
Τα αποσπάσματα από τον Άμλετ και τον Μάκβεθ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ είναι από τη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά
Σημείωμα: Κωνσταντίνος Χατζής
Πρέπει ν’ αντέξουμε το βάρος της θλιβερής μας εποχής: τα λόγια μας να μην τα επιβάλλει το χρέος, αλλά κατάθεση ψυχής. Είθισται ένας σκηνοθέτης να γράφει ένα μικρό «σημείωμα» με σκοπό να κατατοπίσει τους θεατές σχετικά με τη «ματιά» του πάνω στο έργο, τους σκοπούς και τις προθέσεις του. Αλλά ένα τέτοιο «σημείωμα» περιέχει τον κίνδυνο να προκαταβάλει, να στενέψει τη «φαντασία», να μικρύνει τη δεκτικότητα του θεατή. Αυτό είναι κάτι που θέλω να αποφύγω. Δεν πιστεύω στις προθέσεις που δηλώνονται αλλά στο τελικό αποτέλεσμα. Γιατί τελικά και η πρόθεση από το αποτέλεσμα θα δικαιωθεί. Θα προσπαθήσω λοιπόν να τοποθετήσω το θεατή στην αρχή ενός δρόμου όσο γίνεται πιο «ανοιχτού».
Η εκκίνηση του έργου είναι ρεαλιστική. Ο χώρος κι αυτός ρεαλιστικός. Ο ψυχισμός των προσώπων γνωστός. Τυπική αιτία της συνάντησής τους, το θέατρο. Μια πρόταση για μια παράσταση. Τα δύο πρόσωπα έρχονται από την αρχή αντιμέτωπα. Ωστόσο αυτή η κόντρα ανάμεσά τους είναι επιφανειακή. Φαινομενικά μοιάζουν να έχουν κάτι κοινό. Όσο περνάει η ώρα αναδύονται οι διαφορετικότητες τους, οι φόβοι τους, η αγωνία, ο θάνατος ό,τι εμπεριέχουν. Φανερώνονται οι αιτίες που τα εμποδίζουν να έρθουν σε έναν πραγματικό διάλογο. Ό,τι υπάρχει μέσα τους βρίσκεται στην απόλυτη κορύφωσή του. Το εμπόδιο, το βαθύτερο «σκηνικό» του έργου είναι η Ιστορία. Η Ιστορία που τα εμπλέκει είτε άμεσα είτε έμμεσα, που τα παρασύρει, τα μεταμφιέζει, τα αναστατώνει.
Η Ιστορία που νιώθουμε σα να ξαναπαίζεται πάνω στη σκηνή και που τα οδηγεί στην βαθύτερη αλήθεια τους. Σε μια μεγάλη ενοχή. Φυσικά το έργο αυτό μόνο επιφανειακά μπορείς να το ονομάσεις ιστορικό. Μια και η Ιστορία είναι ένα μέσο για να αντικρύσουν μια πραγματικότητα τους εαυτού τους, ή τη μοναδική πραγματικότητά τους όπως ισχυρίζονται τα δύο αυτά πρόσωπα. Κι η ενοχή τους θα τα οδηγήσει σε μια ουσιαστική ένωση, σε μια σύνδεση. Στο τέλος αυτό που έμοιαζε να είναι φαινομενικά μια επιφάνεια, δηλαδή η σχέση τους με το Θέατρο, έστω κι ερήμην τους μεταμορφώνεται και επανατοποθετείται γιατί μοιάζει να φτάνει στον πυρήνα της ουσίας. Χωρίς ωστόσο να δίνεται κάποια συγκεκριμένη απάντηση. Χωρίς να παίρνουν μια συγκεκριμένη θέση. Κι όλα αυτά με μια θύελλα που επιμένει.
29, 30, 31 ΜΑΪΟΥ 2015, ΣΤΙΣ 21:00
Ακριβώς το τέλος του κόσμου / Juste la fin du monde
Ζαν – Λυκ Λαγκάρς / Jean-Luc Lagarce
Μετάφραση: Ανδρέας Στάικος
Σκηνοθεσία – Φωτισμοί – Μουσική Επιμέλεια: Ένκε Φεζολλάρι
Σκηνικά: Χριστίνα Κωστέα
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στεφανία Βλάχου
Παίζουν: Ελεονώρα Αντωνιάδου, Νικόλ Δημητρακοπούλου, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Ιωάννης Παπαζήσης, Βαγγέλης Ψωμάς
Σημείωμα: Ένκε Φεζολλάρι
Ο Λουί βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της “αρρώστιας” του και μετά από μία μακρόχρονη απουσία, επιστρέφει για να ανακοινώσει στην οικογένειά του ότι θα πεθάνει. Όμως, η θλιβερή ανακοίνωση δεν βρίσκει χώρο για να γίνει αφού τα μέλη της οικογένειας, μέσα σε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, “αδειάζουν” τα συναισθηματικά τους βάρη και ο θάνατος παραμένει μυστικό ανάμεσα στον Λουί και τους θεατές.
Ένα έργο για την ανικανότητα της οικογένειας για μία ειλικρινή επικοινωνία μεταξύ των μελών της. Ένα απόλυτα αποκαλυπτικό δράμα για την εικόνα του σύγχρονου ανθρώπου. Μέσα από το κείμενό του ο Λαγκάρς αποκωδικοποιεί το κλασικό αστικό δράμα, εμπλουτίζοντάς το με σύγχρονα στοιχεία και θέτοντας ερωτήματα όπως, η αλλοτρίωση, ο παραλογισμός και η απουσία επαφής. Με σαφείς επιρροές από τον Μπέκετ και τον Καμύ, εντείνει στο έπακρο το αίσθημα της αγωνίας, της δυστυχίας και του θανάτου με επίκεντρο τον άνθρωπο.
Ο θεατής έχει μπροστά του τα μέλη μιας οικογένειας που μετά από πολλά χρόνια, και κατά τη διάρκεια μίας σύντομης συνάντησης, προσπαθούν απεγνωσμένα να αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλον και να έρθουν και πάλι κοντά. Αλλά δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλον πια, δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον, είναι τελείως ξένοι. Ένα αστείο, τρυφερό και ποιητικό έργο όπου τα πρόσωπα αναζητούν διαρκώς τις σωστές λέξεις και αποτυγχάνουν.
Το έργο μιλά για την θνησιμότητα, τις χαμένες ευκαιρίες, το σημαντικό και το ασήμαντο. Η σιωπηρή παρουσία του θανάτου υπογραμμίζει σημαντικά ερωτήματα σχετικά με την καθημερινότητα των ανθρώπων. Τί μας εμποδίζει να επικοινωνούμε πραγματικά; Τί μας κάνει ευτυχισμένους και τί δυστυχισμένους; Γιατί οι λέξεις δεν μας βοηθούν;
Ένα έργο που μας κάνει να σκεφτούμε την θνητή μας φύση, ένα έργο για την εγκατάλειψη, την αγάπη και την ενοχή. Ένα έργο που στήνει στον τοίχο την “Αγία” οικογένεια.
Σημειώνεται ότι τα έργα: «Ἀκριβῶς τὸ τέλος τοῦ κόσμου» του Ζαν – Λυκ Λαγκάρς, «Ἡ θύελλα ἐπιμένει» του Ενζό Κορμάν, «Burn baby burn» της Καρίν Λακρουά, «Τὸ τέλος τοῦ ἔρωτα» του Πασκάλ Ραμπέρ και «Θέατρα» του Ολιβιέ Πυ κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις Εκδόσεις ΑΓΡΑ.
Info: από 14 – 31 Μαΐου. Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης – Ειδικά διαμορφωμένος υπόγειος χώρος: Πειραιώς 206, Ταύρος, 210 3418 550. Ώρα έναρξης όλων των παραστάσεων: 21:00. Τιμή εισιτηρίων: 10€, γενική είσοδος, ανά παράσταση. Προπώληση: στα ταμεία του Ιδρύματος M. Κακογιάννης (Δευ-Παρ 11:00 – 14:00 και τα απογεύματα μία ώρα πριν την παράσταση), αγορά με πιστωτική κάρτα: 210 3418579, Δευ-Παρ 11:00 – 14:00 και στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος www.mcf.gr , στα Εκδοτήρια Ticket Services Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσματζόγλου) και σε επιλεγμένα καταστήματα Forthnet (Πειραιά, Καλλιθέας (Θησέως), Αιγάλεω, Συντάγματος, Γλυφάδας, Αμαρουσίου, Αγίου Δημητρίου, Νέας Σμύρνης).