Είδαμε την παράσταση «Disorder» του Γιώργου Αδαμαντιάδη, σε σκηνοθεσία της Ειρήνης Κατσινούλα, στο Θέατρο Καλλιρρόης
Μια από τις παραστάσεις που πήραν το πράσινο φως για 2η χρονιά. Τα «Μπάσταρδα του Σίσυφου», η θεατρική ομάδα με το πολύ εμπνευσμένο όνομα, ανεβάζει στο Θέατρο Καλλιρρόης το θεατρικό έργο του Γιώργου Αδαμαντιάδη «Disorder».
Ο Γιώργος Αδαμαντιάδης είναι ένας εξαιρετικός νέος, και δραστήριος συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης, που ανήκει οριακά στην περίφημη γενιά των Gen Xers, αυτών δηλαδή των παιδιών που γεννήθηκαν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 και στην πιο δημιουργική φάση της ζωής τους βίωσαν στην Ελλάδα την Οικονομική Κρίση και αμέσως μετά και τις συνέπειες της παγκόσμιας πανδημίας. Κατάφεραν όμως και προσαρμόστηκαν κι όχι μόνον αυτό. Ως γνήσιος εκπρόσωπος αυτής της γενιάς, ο Αδαμαντιάδης έχει ένα πλούσιο βιογραφικό, που περιλαμβάνει σπουδές (με υποτροφίες), εργασιακή προϋπηρεσία στην υποκριτική (στο θέατρο και τον κινηματογράφο), αλλά και τη διδασκαλία (σε γνωστή θεατρική σχολή). Για κάποιους από εμάς που είχαμε τη χαρά να δούμε πριν μερικά χρόνια το «Mute» (ένα από τα υπόλοιπα έργα του) ήταν σαφές ότι είχε πολλά να μας πει.
Λίγα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, σ’ έναν σκοτεινό κι απομονωμένο χώρο διαδραματίζεται ένα ανεξήγητο βασανιστήριο. Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, με ολιγοετή χρονοκαθυστέρηση, μία νεαρή κοπέλα δικάζεται για κακουργηματική πράξη, την άγρια δολοφονία τριών ανώτατων (εν αποστρατεία) στελεχών της αστυνομίας. Τρεις προμελετημένοι φόνοι, τρία στυγερά εγκλήματα, χωρίς ίχνος -φαινομενικά- ελαφρυντικού. Η κατηγορούμενη δε φαίνεται να έχει εκδηλώσει υποκοσμιακή συμπεριφορά ούτε έχει βεβαρυμένο ποινικό παρελθόν. Ούτε τους σκότωσε ευρισκόμενη εν αμύνη. Τι συνέβη τελικά; Τι σχέση έχουν οι δύο ιστορίες μεταξύ τους; Κατά τα φαινόμενα, η πρώτη ιστορία παρέχει στη δεύτερη κάποιο είδος δικαστικού τεκμηρίου.
Έξι ηθοποιοί ενσαρκώνουν τους ρόλους των θυμάτων, των θυτών και των κριτών αυτών. Η Κατερίνα Κυπραίου είναι η σκληρή κατηγορουμένη. Αγορεύει καλλίτερα από τον ικανότερο δικανικό ρήτορα. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια -στα όρια της ωμής, αμείλικτης, ανελέητης και απάνθρωπης ευθύτητας- δεν επιζητά αθωωτική απόφαση. Σκοπός της ήταν η απόδοση δικαιοσύνης και εξιλέωση του αγαπημένου της προσώπου.
Ο ίδιος ο Γιώργος Αδαμαντιάδης μας εξέπληξε ως ανακριτής. Έβγαλε αυτό το psycho-παρανοϊκό, που απαιτεί η βίαιη συμπεριφορά των ανακριτικών μεθόδων. Έδειχνε αυτή τη βαθιά ικανοποίηση όταν κακοποιούσε σωματικά τον κρατούμενό του, προκαλώντας του πόνο και οδηγώντας τον σε απόλυτη κατάρρευση. Που τελικά ήταν το ζητούμενο, αφού πέτυχε τον στόχο του και κατάφερε να αποσπάσει τις πληροφορίες που αποζητούσε από την αρχή.
Πειστικότατος και ο Στέλιος Μοίρας στον ρόλο του κρατούμενου. Ειδικά οι αντιδράσεις του στο όργανο του βασανιστηρίου. Φάνηκε ότι έκανε πολλές πρόβες, διότι ήταν απολύτως φυσικές. Πέρασε όλες τις υποκριτικές δοκιμασίες, δείχνοντας ότι υποφέρει σωματικά και ψυχικά. Και δυσκολευτήκαμε πραγματικά να αντιληφθούμε αν είχε όντως την εικαζόμενη πολιτική δραστηριότητα, που τον οδήγησε σ’ αυτή τη θέση.
Όσο για την Πρόεδρο του δικαστηρίου, η Αλεξάνδρα Μαρτίνη προσέθεσε το δικό της λιθαράκι στην επιτυχία της παράστασης. Με επιμελημένη και ακριβή στάση σώματος και έκφραση, προσπάθησε να διατηρήσει τις ανθρώπινες ισορροπίες μεταξύ της ιδίας, των συναδέλφων της και της κατηγορουμένης, αλλά και την ακεραιότητά της (ανεξάρτητα από τη δική της φυσική προδιάθεση), παρ’ όλο που προκλήθηκε αρκετές φορές. Μέχρις ότου αποδεικνύεται κι η ίδια μέρος του συστήματος.
Το καστ συμπληρώνουν οι Αλεξάν Σαριγιάν και Γιάννης Ζαφείρης που τιμούν το δικαστικό τους αξίωμα. Δείχνουν να τηρούν την επαγγελματική τους δεοντολογία και προσπαθούν να ασκήσουν τα θεμελιώδη καθήκοντά τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και πιστεύω ότι ήταν πειστικά αυστηροί και σε ορισμένα σημεία δεικτικοί και ειρωνικοί.
Η σκηνοθέτις Ειρήνη Κατσινούλα επωμίστηκε επάξια την ευθύνη της μεταφοράς του δύσκολου έργου στη σκηνή. Καταρχάς, διαχειρίστηκε τουλάχιστον δύο προσωπικότητες με κάποιου είδους διαταραχή (κατηγορουμένη και ανακριτής). Και στη συνέχεια, άλλους τρεις χαρακτήρες (τους δικαστικούς), με τρεις τελείως διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, που κατάφεραν κι έπεισαν το κοινό πως ό,τι είπαν κι έκαναν ήταν πάντα μέσα σ’ αυτό το νοητό πλαίσιο των ηθικών δεσμεύσεων που έχουν αναλάβει απέναντι στην κοινωνία. Κι έναν ακόμη ήρωα, που μέχρι τέλους δεν μπορούσαμε να αποφασίσουμε αν ήταν με «τους καλούς ή τους κακούς». Η Κατσινούλα τους προετοίμασε όλους επαρκώς για τους ρόλους τους, δίχως ίχνος επιπολαιότητας ή προχειρότητας.
Μου έκανε δε, ιδιαίτερη εντύπωση ο σχεδιασμός του φωτισμού του Δημήτρη Λογοθέτη, που συνεισέφερε τα μάλα στην παράσταση. Παίζοντας με την ένταση και τις γωνίες του φωτός, δημιούργησε την κατάλληλη ατμόσφαιρα για αυτό το δικαστικό δράμα, που όλοι ανεξαιρέτως παρακολουθήσαμε με πολλή προσοχή και σεβασμό στο περιεχόμενο, σχεδόν κατανυκτικά.
Εξαιρετική παράσταση. Αποτέλεσε μια ιδιαίτερη ψυχική, πολύ-αισθητηριακή εμπειρία. Γίναμε μάρτυρες μιας δυσάρεστης και σκοτεινής υπόθεσης, μιας ανθρώπινης ηθικής ασχήμιας, που -ακόμη και ως μεμονωμένο γεγονός- δεν τιμά τις σύγχρονες ευνομούμενες κοινωνίες. Είναι βέβαιο ότι το καθεστώς διέπραξε ανήκουστες φρικαλεότητες και μέσα από τη διαπλοκή και τις ζυμώσεις έμειναν ατιμώρητες πολλές εγκληματικές ενέργειες. Όμως αυτό σε καμμία περίπτωση δε δικαιολογεί την αυτοδικία.
Δικαίως πήρε το Β΄ Βραβείο του Καλύτερου Νέο-Ελληνικού Έργου στα επετειακά 10α Θεατρικά Βραβεία Κοινού του all4fun.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε στο εξής άρθρο.
Της Βικτώριας Πέππα