Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε και ακολουθούμε τον δικό μας δρόμο στη ζωή. Πόσο δικός μας είναι όμως; Ποιες βαλίτσες του παρελθόντος κουβαλάμε και δυσχεραίνουν την πορεία μας; Όσο και να παλεύεις με τον εαυτό σου να το θάψεις, όσα ενθύμια και αν κάψεις, μπορεί να έρθει η λύτρωση; Οι μνήμες θα είναι πάντα εκεί. Θα σε στοιχειώνουν για πάντα τα αν και τα γιατί. Μόνο η αγάπη για σένα, η αποδοχή και η συμφιλίωση θα φέρουν τη γαλήνη και τότε μόνο η καρδιά θα ψηλώσει… γιατί… «Η αγάπη είναι το μόνο που μένει όταν όλα τα άλλα έχουν χαθεί.».
Σκέψεις και συναισθήματα που μας γέννησε η εξαιρετική παράσταση «Da» του Hugh Leonard σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια. Το βραβευμένο, αυτοβιογραφικό έργο του συγγραφέα, αν και πραγματεύεται με απλή και καθαρή πλοκή τη σχέση πατέρα και γιου, ανάγεται σε έργο οικουμενικό και αληθινό πέρα από κάθε χρόνο και τόπο.
Ένα έργο βαθιά συγκινητικό που αγγίζει ευαίσθητες πτυχές της ανθρώπινης ψυχής. Ο Πέτρος Ζούλιας με σκηνοθετική μαεστρία δημιούργησε μια παράσταση γεμάτη αγάπη και συγκίνηση. Κατάφερε να μας μετατοπίσει εσωτερικά και να λειτουργήσει επουλωτικά σε προσωπικά μας παιδικά τραύματα. Άρτια η μεταφορά από την πραγματικότητα στον φανταστικό κόσμο του μυαλού και των συναισθημάτων. Σε όλο αυτό βέβαια έπαιξε σημαντικό ρόλο η εξαιρετική επιλογή των ηθοποιών οι οποίοι τόσο στο σύνολο όσο και ο καθένας ξεχωριστά μάς μετέφεραν τη μαγεία μιας παράστασης γεμάτη μόνο αλήθεια.
Ο Γρηγόρης Βαλτινός απέδειξε για άλλη μια φορά το μέγεθος της υποκριτικής του ικανότητας. Με ερμηνεία χωρίς υπερβολές και επιτήδευση, μας χάρισε έναν ρόλο τόσο γνώριμο και οικείο που συνέβαλε στην προσωπική ταύτιση και κάθαρση συγχρόνως. Είχε όλα εκείνα τα ανθρώπινα στοιχεία ενός δικού μας ανθρώπου και μια εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία.
Ο Μιχάλης Οικονόμου σκιαγράφησε με απόλυτη φυσικότητα έναν χαρακτήρα που ζει ανάμεσά μας. Έναν άνθρωπο που παλεύει στο πέλαγος της ζωής τους δικούς του δαίμονες και αναζητά να βρει επιτέλους ένα απάγκιο λιμάνι. Ένα λιμάνι που το βρίσκει μόνο με την αγάπη.
Η Ταμίλα Κουλίεβα στον ρόλο της μητέρας και συζύγου του Da είχε όλη εκείνη τη γλυκύτητα και την αγωνία της γυναίκας που ζει και ανασαίνει μόνο για να ακούει να χτυπά η καρδιά του παιδιού της.
Ο Λάμπρος Κωνσταντέας ανέδειξε με την ερμηνεία του τον ρόλο του μικρού παιδιού που μιλά ακόμη μέσα μας, σαν τον εαυτό μας που δε μεγάλωσε ποτέ και ζει με το παράπονο μέσα στην ψυχή μας.
Εξαιρετικοί ήταν και οι Γιώργος Σουξές, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Κωνσταντίνα Κλαψινού και Βασίλης Παπαδημητρίου στους οποίους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια καθώς ήταν απολαυστικοί.
Την υπέροχη ατμόσφαιρα της παράστασης πλαισίωνε η αισθαντική μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικας που πραγματικά μας ταξίδευε.Τα σκηνικά της Μαίρης Τσαγκάρη και τα όμορφα κοστούμια του Νίκου Χαρλαύτη συνέβαλαν σε μια ωραία υπόσταση των ηρώων επι σκηνής καθώς και οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα που ο ρόλος τους ήταν καταλυτικός στο τελικό αποτέλεσμα.
Μια παράσταση που μέσα στις δυσκολίες της καθημερινότητας μάς υπενθυμίζει την ανθρώπινή μας ύπαρξη. Πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές.
Αναλυτικές λεπτομέρειες για τη συγκεκριμένη παράσταση, ακολουθούν στον εξής σύνδεσμο: https://www.all4fun.gr/portal/theatre-2/parastaseis/32474-da-2os-xronos-epityxias-sto-theatro-ilisia-2.html
Γράφει η Έλενα Γαζγαλή, Φιλόλογος, Msc Θεατρική γραφή