Αγαπώντας πολύ το θέατρο, αναζητώ πάντα στις σύγχρονες παραστάσεις εκείνο το κείμενο που θα γράψει μέσα μου. Κείμενο με ουσία πέρα από τον χρόνο και τον χώρο που αντέχει να σηκώσει το βάρος της ανθρώπινης ύπαρξης. Αγωνία κάθε φορά που βρίσκομαι σε μια τέτοια παράσταση να βρω έστω ένα μικρό νήμα που θα ενώσει παρελθόν, παρόν και μέλλον.
«Στον Παράδεισο» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη που παρουσιάζεται στον πολυχώρο Arroyo στον Κεραμεικό σε σκηνοθεσία Μαρίας Αιγινίτου και Γιώργου Παλούμπη με μια ομάδα εξαιρετικών ηθοποιών έζησα αυτό το θαύμα. Ο συγγραφέας με ένα κείμενο δυνατό, ευφυές συνδυάζει την τραγικότητα με ένα εύστοχο χιούμορ και μας συμπαρασύρει στον δικό του κόσμο, θέτοντας το ερώτημα «Μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει αν του προσφέρεις έναν παράδεισο;». Μπορεί να υπάρξει η κόλαση μέσα στον ίδιο τον παράδεισο;
Στο ιδιόκτητο νησί του Έξαρχου λειτουργεί μια πρότυπη σωφρονιστική μονάδα όπου οι κατάδικοι εκτίουν την ποινή τους μέσα σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον χωρίς καμία επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο. Θα πετύχει το κοινωνικό πείραμα; Το έργο πέρα από τις πολιτικές του διαστάσεις είναι και βαθιά ανθρώπινο με ερωτήματα αέναα γύρω από την έννοια της «τιμωρίας». Σε ένα αφαιρετικό σκηνικό, οι καθηλωτικές ερμηνείες των ηθοποιών σκιαγραφούν έκπτωτους χαρακτήρες που ζώντας με ελεγχόμενη ελευθερία γοητεύονται από την εξουσία, γίνονται έρμαια των γενετήσιων ενστίκτων, ικετεύουν για εξιλέωση και προσμένουν να αγαπηθούν. Τα πάθη, η διχόνοια, η προδοσία υποβόσκουν κάτω από την φαινομενική εύρυθμη ζωή τους και το κακό παραφυλάει σαν τον απαγορευμένο καρπό. Μέσα σε έναν παράδεισο με αυστηρές προδιαγραφές μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη; Η σκηνοθεσία ήταν ότι πιο άρτιο έχουμε δει σε ένα κείμενο με βαθιά στρώματα νοημάτων και συμβολισμών. Έδειξε εκείνη την ευαισθησία για τους ήρωες και άφησε ελεύθερα να αναπνέουν και να ρέουν οι ερμηνείες.
Οι ηθοποιοί όλοι εξαίρετοι φανέρωναν με την έκφραση, την κίνηση και την σιωπή αυτό που βρίσκεται κάτω και πέρα από τις λέξεις. Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος ερμηνεύει με τόση τρυφερότητα και ευαισθησία τον Γιάννη, τον βαρυποινίτη, που μέσα του κερδίζει και ανθίζει το καλό και η αγάπη. Η Μαρία Αιγινίτου τόσο εκφραστική στον ρόλο της σατανικής Τέας μας κέρδισε με την αλήθεια ενός χαρακτήρα τόσο ελλειμματικού που φτάνεις στο σημείο να τον συμπονά κανείς. Ο Θάνος Αλεξίου εξαιρετικό ταίρι της Τέα στο γαϊτανάκι των ερωτικών τους διαστροφών και ραδιουργιών, ως Τεό. Η Ασπασία Κράλλη έπλασε την Λότι, με εκείνο το δυναμισμό αλλά και την τρυφερότητα που απαιτούσε ο ρόλος της κατάδικου που διευθύνει. Ο Αντώνης Γιαννακός και η Δάφνη Λιανάκη υποδύονται υπέροχα τους νεαρούς κρατούμενους Νίνο και Άννα που αποτελούν τον κρυφό αντικείμενο του πόθου, το μήλο της έριδος μέσα στο χρυσό τους κλουβί. Ρυθμός, ένταση, ατμοσφαιρικότητα αναδυόταν σε όλο τον σκηνικό χώρο όπου λάμβανε χώρα πολλαπλή δράση. Αξίζει να αναφερθώ και στον εξαιρετικό σχεδιασμό του φωτισμού από τον Μιχάλη Κάρλος που αξιοποίησε τον σκηνικό χώρο και έπαιξε με τις σκιές. Η μουσική του Σωτήρη Καστάνη λειτούργησε εξαιρετικά δίνοντας τον συναισθηματικό τόνο σε κάθε σκηνή. Έφυγα από το θέατρο κλέβοντας μια μεγάλη ανάσα και νιώθοντας ευλογημένη που παρακολούθησα αυτό τον παράδεισο ερμηνειών επί σκηνής.
Της Έλενας Γαζγαλή, 1/5/2023
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ