Ιδέα και σκηνοθεσία της Λήδας Σάμιτα, δημιουργία πρωτότυπου κειμένου Βίκυς Καλπάκα και Μαριλίζας Χρονέα και δραματουργία από όλη την ομάδα “Plan BEE”. Στο “Faust Bar – Theatre – Arts”.
Το Δελτίο Τύπου της παράστασης μας ενημερώνει ότι το κείμενο βασίστηκε σε μία σύνθεση αποσπασμάτων θεατρικών έργων των μεγάλων Sergi Belbel, Stephen Berkhoff, Caryl Churchill, Eve Ensler, Hal Hartley, Καλλιρρόης Παρρέν και Sun Tzu.
Όμως, πιο απλά, το κείμενο αποτελεί μια mini περιγραφή της καθημερινότητας μιας μέσης ηλικιακά γυναίκας. Αυτής που πασχίζει εναγωνίως να συνδυάσει τους πολλαπλούς ρόλους της συζύγου-μητέρας-εργαζόμενης-νοικοκυράς. Αυτής που καταφέρνει και ξεμπερδεύει τις παντόφλες από τα 12ποντα και τις satin pencil φουστίτσες από τις βαμβακερές ρόμπες. Αυτής που το περιποιημένο κλασικό μανικιούρ διαρκεί όσο το 8ωρο του γραφείου…
Πολυδιάστατη παράσταση, μιας και η κεντρική ιδέα καλύπτει διαφορετικού τύπου γυναίκες, με διαφορετικό οικογενειακό-κοινωνικό-ακαδημαϊκό background, διαφορετικά επίπεδα επαγγελματικής ενασχόλησης και τελείως διαφορετικής νοοτροπίας.
Η θεατρική ομάδα με το παιχνιδιάρικο όνομα “Plan BEE”, που υλοποίησε το project της “SuperWoman”, αποτελείται από τρεις αξιόλογες νέες γυναίκες, πολυτάλαντες, χαρισματικές, εκφραστικές και επικοινωνιακές. Οι Έλλη Δαδήρα, Λήδα Σάμιτα και Μαριλίζα Χρονέα απέδωσαν ένα πολυσύνθετο και πολυεπίπεδο μωσαϊκό μετα-φεμινιστικής φρενίτιδας για τα δικαιώματα της γυναίκας, όχι με τρόπο συγκρουσιακό (που σε κάθε άλλη περίπτωση ενδεχομένως και να κούραζε), αλλά με πολύ χιουμοριστική, διασκεδαστική και κοριτσίστικη διάθεση. Βεβαίως και η επιλογή των κειμένων δεν ήταν τυχαία και το παιχνίδισμα των λέξεων διόλου απρομελέτητο και φυσικά συμπτωματικό. Ενδεικτικά, συγκεκριμένα επιλεγμένα κομμάτια απεικονίζουν και αντανακλούν στοιχεία της εξ ορισμού πολύπλευρης γυναικείας φύσης. Κι επειδή κατανοήσαμε αμέσως τα άμεσα κι έμμεσα νοήματά τους, μέσω αυτών κάναμε αναπόφευκτα σημαντικές και ποιοτικές – θα έλεγα – κρίσεις για το γυναικείο πια στερεότυπο.
Τρεις εντυπωσιακές κι ελκυστικές κυρίες μας ενθουσίασαν με την επίδειξη των καλλιτεχνικών τους δεξιοτήτων, ακόμη και στην κίνηση και το τραγούδι. Άφησαν πολύ πίσω τον τύπο της λεπτεπίλεπτης και εύθραυστης – ψυχικά και σωματικά – γυναίκας και μας πέρασαν με απόλυτη επιτυχία το πρότυπο της μονίμως μάχιμης, προκομμένης και σίγουρης σύγχρονης χειραφετημένης Ελληνίδας, ίσως στην ελάχιστα πιο ντελικάτη μορφή της. Ήταν και οι τρεις εξαιρετικά απολαυστικές κι αποτελεσματικές, μεταφέροντάς μας – παράλληλα με τους ρόλους τους – και τα παρεπόμενα άγχη τους, τις ανάγκες τους και τους μύχιους φόβους κι ελπίδες τους. Και οι τρεις τους ανταποκρίθηκαν περίφημα στις απαιτήσεις των πολλαπλών ρόλων τους, κερδίζοντας επάξια το χαμόγελο και το χειροκρότημά μας.
Πολύ σημαντική η μουσική επένδυση από τον Σταύρο Παργινό και το αγαπημένο τσέλο του. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική η συμμετοχή του στη σκηνή και η συμβολή του στο έργο, που – σε κάποιες στιγμές, μάλιστα – ήταν χαριτωμένη και διασκεδαστική. Ουσιαστική η υποστήριξη και των μαυρόασπρων video (Μικές Γλύκας) με την ξεχωριστή παρουσία άλλης μιας Ελληνίδας γυναίκας-σύμβολο, της Καλλιρόης Παρρέν, καθώς και τα ηχητικά clip (εγγραφή Βασίλης Ασημακόπουλος).
Το SuperWoman είναι μια γρήγορη, ζωηρή και πολύ ευχάριστη παράσταση. Μην την αγνοήσετε…
Good Job, Super Girls!
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Της Βικτωρίας Πέππα, 15/2/2020