Τον Άντον Τσέχωφ τον ξέρουμε κυρίως από τις «Τρεις Αδελφές» και την περίφημη φράση «Στη Μόσχα αδελφές μου» από το στόμα της Ιρίνας. Μια φράση που έχει γίνει συνώνυμη της ματαίωσης, για ό,τι κάποτε επιθυμήσαμε πολύ, αλλά οι συγκυρίες δεν ήταν με το μέρος μας.
Οι ματαιώσεις είναι παρούσες και στον Ιβάνωφ, που παρουσιάζεται φέτος στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων, σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου. Είναι γραμμένος στα τέλη του προπερασμένου αιώνα.
Ο Ιβάνωφ (Ανδρέας Κωνσταντίνου), ο κεντρικός ήρωας, από την πρώτη σκηνή εμφανίζεται να διαβάζει ένα βιβλίο και να ενοχλείται γιατί τον διακόπτει η εμφάνιση ενός φίλου/συγχωριανού. Από την αρχή λοιπόν καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για έναν όμορφο νέο 35 χρόνων, που χαρακτηρίζεται από διάθεση για αναζητήσεις.
Είναι παντρεμένος με την Εβραία Άννα (Παρθενόπη Μπουζούρη), η οποία για τον έρωτά της προς αυτόν, εγκατέλειψε την οικογένειά της που είχε αντιρρήσεις για τον γάμο της και άλλαξε και την πίστη της. Τον αγαπά ακόμα, σαν να παντρεύτηκαν μόλις χθες. Η Άννα όμως έχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας: πεθαίνει σιγά-σιγά από φυματίωση.
Ο Ιβάνωφ από την πλευρά του, πνιγμένος στα χρέη και στην πλήξη της επαρχιακής ζωής και με τις μαύρες σκέψεις για τον επερχόμενο θάνατο της γυναίκας του, αρχίζει να αποστασιοποιείται από κείνην, αλλά και να χάνει σταδιακά τον εαυτό του, βυθιζόμενος στην κατάθλιψη. Φωτεινό σημείο στα σκοτάδια του, η παρουσία της νεαρής Σάσα (Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου), κόρης εύπορης οικογένειας και ερωτευμένης με τον Ιβάνωφ, τον οποίο υπερασπίζεται με πάθος, μπαίνοντας κόντρα σε όλα τα κουτσομπολιά της επαρχίας σχετικά με τη ζωή του και τα χρέη του.
Ο Ιβάνωφ έλκεται από την αγάπη της, παράλληλα όμως κάνει προσπάθεια να απορρίψει αυτόν τον έρωτα, πιστεύοντας, μέσα στη δική του συνειδησιακή δίνη, ότι είναι ένας αχρείος κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.
Για να δώσει μάλιστα το στίγμα της αχρειότητάς του, εξισώνει τον εαυτό του με τον Άμλετ. Μετά από πολλές προσπάθειες της Σάσα και μετά τον θάνατο της γυναίκας του ο Ιβάνωφ ενδίδει σε αυτόν τον έρωτα και ετοιμάζεται ο γάμος των δυο νέων, ένας γάμος όμως που θα έχει δραματική εξέλιξη.
Η Άντζελα Μπρούσκου έφτιαξε μια παράσταση με μοντέρνα στοιχεία, παρόλο που το έργο είναι κλασικό, και φρόντισε επιπλέον να τονίσει τα όποια κωμικά στοιχεία υπάρχουν σε μια ιστορία μάλλον γκρίζα. Επίσης είναι πολύ καλή και πειστική ξινή στον ρόλο της φιλοχρήματης μητέρας της Σάσα.
Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου στέκεται κι εκείνος στο ύψος ενός δύσκολου ρόλου, που παραπαίει ανάμεσα στο “θέλω να ζήσω” και στο “δεν έχει νόημα για μένα η ζωή”. Εκφραστικός, ακόμη και στις λίγες κωμικές του στιγμές.
Η Παρθενόπη Μπουζούρη ως εύθραυστη μορφή της φυματικής, αλλά και ερωτευμένης γυναίκας έχει στο βλέμμα της και τον πόνο αλλά και την κατανόηση για το αντικείμενο του έρωτά της που σταθερά την αφήνει μόνη, τώρα που το πλοίο βουλιάζει.
Η Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου μια σχεδόν εύθραυστη φιγούρα, έρχεται σε όμορφη αντίθεση με τον δυναμισμό που εκδηλώνει σαν ερωτευμένη γυναίκα που διεκδικεί. Ήταν ευχάριστη έκπληξη.
Ο Αλμπέρτο Εσκενάζυ πραγματικά μπριόζος στον ρόλο του Κόμη/θείου του Ιβάνωφ μάς απέδειξε ότι το θέατρο τον έχει ανάγκη.
Ο Τσιμάρας Τζανάτος στον ρόλο του πατέρα της Σάσα, ενός άνδρα που έχει συναισθήματα που πρέπει όμως να τα κρύβει, γιατί είναι αδύναμος να αντιμετωπίσει τον “τοίχο” της ψυχρής υπολογίστριας γυναίκας του, σίγουρα είναι από τα στηρίγματα της παράστασης.
Ο Κρις Ραντάνωφ ως Μπόρκιν μας άρεσε πολύ. Του πήγε εξαιρετικά και φυσιογνωμικά ακόμη, ο ρόλος του καιροσκόπου χωριάτη, που το μόνο του μέλημα είναι πώς θα εκμεταλλευτεί τις περιστάσεις για να “ξελασπώσει”.
Γενικά οι συντελεστές έβαλαν όλοι το λιθαράκι τους για να “χτιστεί” μια καθ’ όλα άρτια παράσταση. Πολύ όμορφο στοιχείο τα μουσικά όργανα που τη συνόδευαν (βιολί, κοντραμπάσο, ακορντεόν) και τα τραγούδια που ακούστηκαν στη μητρική γλώσσα του Τσέχωφ από τους Κρις Ραντάνωφ και Ιλία Αλγκάερ.
Περισσότερα για την παράσταση εδώ: www.all4fun.gr/portal/theatre-2/parastaseis/20299-ivanof-tou-anton-tsexof-apo-tin-antzela-broyskou-sto-theatro-tis-odoy-kykladon-lefteris-vogiatzis.html