Δύο συνταρακτικοί μονόλογοι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, όχι από τα πλέον γνωστά έργα του, όμως δεν υπολείπονται σε τίποτα απολύτως από τη δραματουργική δύναμη του παγκόσμιου και διαχρονικού Σκιαθίτη συγγραφέα.
Καταπληκτικός ο κ. Ρέτσος σ΄αυτό το θεατρικό αναλόγιο! Όποιος δεν έχει πρωθύστερη εμπειρία μ΄αυτό το είδος, έρχεται απευθείας σ΄επαφή με το λογοτεχνικό κείμενο, μόνο μέσω του λόγου του ηθοποιού, χωρίς λοιπές τεχνικές σκηνοθετικές επεμβάσεις. Όμως ο Παπαδιαμάντης είναι πολύ περιγραφικός, τόσο όσον αφορά στο εξωτερικό περιβάλλον, όσο κι όταν σκιαγραφεί την ψυχολογία των ηρώων του. Και το έργο του προσφέρεται γι΄αυτό το σκοπό. Ναι, πολύ δύσκολα ιχνογραφούνται οι σκηνές! Στην πραγματικότητα, το κοινό δε βλέπει, παρά μόνον ακούει! Αλλά έτσι, έχει την ευκαιρία να δημιουργήσει μόνο του εικόνες και παραστάσεις. Και το μικρό – δυστυχώς – κοινό ανταποκρίθηκε φιλικά κι ένθερμα, σ΄αυτή τη μορφή θεάτρου, αλλά και προς το πρόσωπο του αφηγητή, που έβαλε τα δυνατά του να ανταπεξέλθει με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο. Και θεατρικό αναλόγιο και μονόλογος, ουσιαστικά.
Απλή ανάγνωση! Ωραία ανάγνωση! Αυτή η βραχνάδα, το γρέζι στη φωνή του Ρέτσου, μου δημιούργησε μια υπέρτατη συγκίνηση. Συγκινησιακά πλούσιοι ήταν και οι μονόλογοι αυτοί καθαυτοί, αλλα και η ανάγνωση/αφήγηση του Ρέτσου ήταν μια μοναδική εμπειρία! Η ευκολία στην ανάγνωση του ιδιαίτερου γλωσσικά κειμένου, οι παύσεις, η αργόσυρτη εκφώνηση, καθώς και το μικρό τρανσιστοράκι στο πλάι, με την ελαφριά κλασική μουσική του Σκαλκώτα, δημιούργησαν το κατάλληλο εικονικό σκηνικό περιβάλλον…
Νόμιζα ότι άκουγα τον ίδιο τον Παπαδιαμάντη να απαγγέλλει το έργο του, στο ημίφως! Σ΄αυτή την ψιλοτάβανη σάλα του παλαιού νεοκλασικού, όπου στεγάζεται ο “Πολυχώρος Τέχνης Αλεξάνδρεια”, που με τόσο πολύ αγάπη φροντίζει ο πάντα φιλόξενος κ. Βασίλης Βλάχος.
γράφει η Βικτωρία Πέππα 2/11/2018