Τι είναι ο Άνθρωπος; Ένα έκπτωτο πρόβατο, η προβολή του Θεού και Πατέρα του πάνω στη Γη, ένα θηρίο διψασμένο για εξουσία και επιβολή; Όπως και να το δούμε η πορεία του είναι μία εν πολλοίς αιματοβαμμένη, μεταφορικά και κυριολεκτικά, ανάβαση στις παρυφές και στα κράσπεδα της εξουσίας..Η πορεία αυτή είναι δύσκολη, αγωνιώδης, επίπονη, με πολλά σκαμπανεβάσματα και ανατροπές.
Ο άνθρωπος προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην επιθυμία του για κατάκτηση της εξουσίας και στα όποια ψήγματα ανθρωπιάς προσπαθεί να κρατήσει. Ουσιαστικά όλη η ζωή του είναι ένα παιχνίδι ισορροπιών που πολλές φορές όμως επιτείνει την σύγχυση και την πνευματική και ηθική ανεπάρκεια..Ο άνθρωπος οχυρωμένος πίσω από τον εγωισμό, την μισαλλοδοξία αλλά και το ασίγαστο πάθος για εξουσία αδυνατεί να κατανοήσει και να συλλάβει την τραγικότητα της ύπαρξης αλλά το αδιέξοδο και τον πόνο που προκαλούν οι ενέργειες του.
Σ΄ αυτόν τον κατήφορο το μόνο ανάχωμα είναι η δυστυχία που προκαλεί και η οποία τον κάνει ακόμα πιο αδύναμο και επιρρεπή στα σοβαρά και μοιραία λάθη. Βέβαια ένα σοβαρό εσωτερικό κίνητρο για την πορεία που διατρέχει είναι και τα προσωπικά πάθη που κατατρέχουν και ταυτόχρονα σαγηνεύουν τους ανθρώπους..
Το έργο του Κρίστοφερ Μάρλοου Εδουάρδος ο Β΄ είναι μία ανατριχιαστική ανατομία των παθών και αδιεξόδων του ανθρώπου, εμποτισμένων με την σκόνη και το σκοτεινό δέος της εξουσίας. Ο Βασιλιάς Εδουάρδος της Αγγλίας παρασυρμένος από το ερωτικό του πάθος για τον πιστό του Γκάβεστον έρχεται σε ρήξη με τους ευγενείς του βασιλείου του ακόμα και σε έντονη αντιπαράθεση με την γυναίκα του και μητέρα του διαδόχου του θρόνου Βασίλισσα Ισαβέλλα.
Αυτή η τραγική αναμέτρηση οδηγεί σε μία σειρά από δραματικά γεγονότα που πραγματικά μας συγκλονίζουν με το βαθύ φιλοσοφικό, υπαρξιακό αλλά και μεταφυσικό στοχασμό τους. Το κάθε γεγονός, η κάθε ανατροπή είναι και μία ενατένιση στην τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, στην διαρκή παρουσία της αίσθησης της ματαιότητας των πραγμάτων και του ανθρώπινου βίου.
Οι συμμαχίες ανάμεσα στους ήρωες εναλλάσσονται συνεχώς καθιστώντας δυσδιάκριτη την διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο. Το κεντρικό θεματικό μοτίβο του έργου είναι η αδυναμία του Εδουάρδου, σχεδόν μέχρι το τέλος, να συλλάβει τον αδιέξοδο και επώδυνο δρόμο που έχει επιλέξει και ν΄ αλλάξει ρότα. Παρά τις απελπισμένες προσπάθειες της Ισαβέλας να μείνει κοντά της αυτό δεν γίνεται κατορθωτό. Η Βασίλισσα του σταδιακά απομακρύνεται από το άντρα και Βασιλιά της και περνάει στο αντίπαλο στρατόπεδο, κάτι που οδηγεί νομοτελειακά στο φυσικό και πνευματικό τέλος του..
Ο Εδουάρδος προδομένος απ΄ όλους, εκτός του γιου του, οδηγείται με πόνο, δέος αλλά και πίστη στο Θεό του στην εξόντωση του. Ακόμα και η εξόντωσή του γίνεται μία πράξη επιβεβαίωσης της ισχύς του και του μύθου του, που ήδη αναδύεται από την καταβύθιση του στον κόσμο της αιωνιότητας.
Ο Εδουάρδος είναι ένα τραγικό πρόσωπο γιατί προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά της καθεστηκυίας τάξης, να διαταράξει τις ευαίσθητες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές ισορροπίες σ΄ ένα Βασίλειο που ήδη μαστίζεται από πολλά προβλήματα..Αλλά σ΄ αυτή την προσπάθεια είναι τραγικά μόνος.
Το ερωτικό πάθος τον εμποδίζει να δει καθαρά και τελικά θυσιάζεται στον βωμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων και φιλοδοξιών που υπαγορεύονται από ανθρώπους που δεν σταματάνε σε τίποτα μπροστά στην εκπλήρωση των στόχων τους..! Το τελικό ξεκαθάρισμα του τέλους σηματοδοτεί το τέλος μιας άλλης και την απαρχή μιας άλλης στα πλαίσια των αέναων κύκλων που ορίζουν την ανθρώπινη ζωή και τον ανθρώπινη ύπαρξη..
Είναι αλήθεια ότι η σκηνή της Αθηναϊκής σκηνής είναι πολύ μικρή για ένα τέτοιο μεγαλειώδες έργο ωστόσο οι ηθοποιοί με τη θεσπέσια ερμηνεία τους υπερκαλύπτουν αυτή την αδυναμία και καθιστούν την παράσταση ένα μοναδικό έργο τέχνης εμβαπτισμένο στην τεχνική και εικαστική τελειότητα.
Ο πρωταγωνιστής Μιχάλης Καλαμπόκης δίνει μια εμβληματική ερμηνεία που σε καθηλώνει με το ερμηνευτικό του βάθος το οποίο είναι ενδεδυμένο και με μία ελαφρώς λανθάνουσα ειρωνεία. Ο Περικλής Μοσχολιδάκης είναι συγκλονιστικός στο ρόλο του Μόρτιμερ. Με την ερμηνεία του πλέκει έναν ιστό συναισθημάτων, ορμών, παθών, ακραίων συμπεριφορών που δεν σταματάνε μπροστά στην επίτευξη του τελικού στόχου. Ο μονόλογος του λίγο πριν τον αποκεφαλισμό του από τον Βασιλιά Εδουάρδο τον Γ΄ είναι αντιπροσωπευτικός ενός ανθρώπου που είναι μεν αδίστακτος αλλά μπροστά στο θάνατο ξέρει να ελίσσεται, να φιλοσοφεί, να πορεύεται με αξιοπρέπεια και συγκατάβαση. Φαντάζεται τον θάνατο σαν ένα ταξίδι σε μία άλλη πραγματικότητα ίσως πιο ενδιαφέρουσα. Ίσως εκεί γίνει και Βασιλιάς.
Η Ιωάννα Αγγελίδη στο ρόλο της Ισαβέλλας είναι ακριβής, σίγουρη και ώριμη για την ερμηνεία της. Παρακολουθήσαμε την τόσο επώδυνη και σπαραχτική μετάβαση της από υπερασπίστρια και πιστή του άνδρα και Βασιλιά της σε αντίπαλη του κάτι που τελικά οδηγεί στην ήττα, φυλάκιση και εξόντωση του..
Ο Φώτης Τσοτουλίδης στο ρόλο του Γκάβεστον δίνει μια πειστική ερμηνεία γεμάτη πάθος, ένταση και συναισθηματική φόρτιση. Ο έρωτας του για τον Εδουάρδο είναι εμφατικός και λυτρωτικός γι΄ αυτόν ωστόσο οδηγεί και στην καταστροφή του. Ο Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου στο ρόλο του Κόμη Κεντ είναι καθηλωτικός μπροστά στο φοβερό διχασμό που μαίνεται μέσα του.
Από τη μία αγαπάει τον αδελφό και Βασιλιά του και από την άλλη αναρωτιέται τι είναι καλύτερο για την πατρίδα και τον λαό του. Τον απαρνιέται μετά όμως θρηνεί μαζί του, σε μια γενναία και υπερήφανη μεταστροφή. Ο Δημήτρης Νικολόπουλος στο ρόλο του Μπάλντοκ και ο Στέφανος Οικονόμου στο ρόλο του Σπένσερ μεταδίδουν με περισσό θάρρος την αγάπη τους για τον Βασιλιά τους, θυσιαζόμενοι στο τέλος γι΄ αυτόν.
Ο Παύλος Πιέρρος στο ρόλο του νεαρού Πρίγκηπα και μετέπειτα Βασιλιά Εδουάρδου του Γ΄ είναι δυναμικός στην ερμηνεία του ενώ η σκηνή των μεγάλων αποφάσεων σηματοδοτεί την μετάβαση του στον κόσμο της ευθύνης και της ενηλικίωσης. Η ώρα του πόνου και του επιτάφιου θρήνου έχει ξεκινήσει και γι’ αυττόν. Οσο για τον Βασίλη Πουλάκο ως κόμη Λάνκαστερ δίνει μια ερμηνεία αντάξια του κύρους των ευγενών εκείνης της εποχής.
Ο Κοραής Δαμάτης έχει στήσει μία παράσταση-ποίημα που σε ταρακουνά με τη δραματική της ένταση και τις συνεχείς ανατροπές στην εξέλιξή της μέχρι την τελική κορύφωση.
Τα σκηνικά και τα κουστούμια επίσης είναι αντιπροσωπευτικά της εποχής ενώ το σκηνικό πίσω από τον Εδουάρδο στο κελί του λίγο πριν το τέλος είναι εξόχως ανατριχιαστικό..Σηματοδοτεί την αντίστροφη μέτρηση μέχρι το επικείμενο τέλος και την μετάβαση του στον κόσμο των νεκρών. Οι φωτισμοί του Σπύρου Κάλδαρη είναι έξοχοι και αντικατοπτρίζουν τις ψυχολογικές αποχρώσεις και τις πολύ έντονες συναισθηματικές μεταπτώσεις των ηρώων .Για τα εκμαγεία της Ελένης Σουμή τι να πούμε; Απλά πειστικά μέχρι ανατριχίλας..!
Ο Γιώργος Λυντζέρης ζωγράφισε με περισσή τέχνη το σκηνικό εισάγοντας τον θεατή σ΄ ένα κόσμο τρέλας, παροξυσμού και μεταφυσικής αγωνίας..Τέλος το μακιγιάζ της Μαρίνας Μηλιάρη είναι έξοχο καθώς μεταφέρει στους θεατές το πάθος, τα συναισθήματα και το υπαρξιακό αδιέξοδο των ηρώων..
Συνολικά η παράσταση είναι ένα έξοχο δείγμα ανεβάσματος μιας γνήσιας τραγωδίας χωρίς φτιασιδώματα, περιττές κουβέντες και φλυαρίες. Η παράσταση σε υποβάλλει, σε προβληματίζει και σε ανυψώνει πνευματικά και φεύγεις νιώθοντας ένα χάδι πνευματικής ανάτασης στο μυαλό και στην ψυχή σου.
Γράφει ο Θεόδωρος Προπατορίδης, 13/11/2017
Αναλυτικές λεπτομέρειες για τους συντελεστές της παράστασης ΕΔΩ: