Δεν γνωρίζω αν είναι θέμα προγραμματισμού ή απλώς μια διαβολική (καταπληκτική πάντως) σύμπτωση, αλλά Δευτέρες και Τρίτες η ποίηση εδρεύει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Το Δώμα και ο Κάτω Χώρος του Θεάτρου γίνονται στέγη για να καταφύγουν οι “καταραμένοι ποιητές”. Όπου, καταραμένοι ποιητές, σύμφωνα και με τον επίσημο ορισμό, νοούνται εκείνοι οι άνθρωποι του πνεύματος που διάγουν τη ζωή τους έξω από τα κοινωνικά πλαίσια ή και ενάντια σε αυτά. Ζουν και δημιουργούν έξω και πέρα από κάθε κοινωνική σύμβαση. Πολλοί από αυτούς ήταν αλκοολικοί, έκαναν χρήση ναρκωτικών, έπασχαν από διάφορες ψυχολογικές ασθένειες ή ήταν βίαιοι. Ο πρόωρος θάνατος ήταν ένα ακόμα από τα γνωρίσματα που μοιραζόταν μια μεγάλη μερίδα από αυτούς.
Στο Δώμα του Θεάτρο Νέου Κόσμου φιλοξενείται η παράσταση ΤΟΜΗ, έργο της Πάμελα Κάρτερ σε σκηνοθεσία Μενέλαου Καραντζά. Έργο που αναφέρεται στη ζωή του “βασιλιά” των καταραμένων, Αρθούρου Ρεμπώ και ιδιαίτερα στην ερωτική του σχέση με τον έτερο σπουδαίο Γάλλο ποιητή Πωλ Βερλαίν, που αν και παντρεμένος, αποφασίζει να σπάσει τα δεσμά της συμβατικότητας και να ζήσει το ερωτικό πάθος με τον νεαρό και ορμητικό Αρθούρο, πέρα από τα κοινωνικά όρια.
Μέσα στο έργο, διαγράφεται όλη αυτή η αιρετική ματιά απέναντι στην τέχνη και την ίδια τη ζωή, η οποία βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στο πάθος.
Στο κατάλευκο σκηνικό, με τα κατάλευκα φώτα, του Σάκη Μπιρμπίλη, με ένα λευκό παραπέτασμα, οι ηθοποιοί κρύβονται και αποκαλύπτονται ακροπατώντας πάνω σε μια εξαιρετική σκηνοθετική γραμμή. Τα πάθη, τα λάθη, η έμπνευση, οι μικρότητες και το μεγαλείο αυτών των ανθρώπων βρίσκουν στέγη, σάρκα και οστά εκεί μπροστά μας. Ο Νίκος Γιαλελής στο ρόλο του διχασμένου Βερλαίν και ο Φοίβος Μαρκιανός σαν προκλητικός Ρεμπώ συνιστούν ένα ιδανικό “δίδυμο”, οι οποίοι σκύβουν και αγκαλιάζουν τις προσωπικότητες που υποδύονται με αγάπη, πότε με ωμότητα και τραχύτητα, πότε με τρυφερότητα και συναίσθημα. Η Σελήνα Διαμαντοπούλου, στο ρόλο της γυναίκας του Βερλαίν, χρωματίζει με ισορροπία και ψυχραιμία τον μάλλον γήινο και “λογικό” χαρακτήρα της Ματίλντ.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Στον Κάτω Χώρο του Νέου Κόσμου, έχει μεταφερθεί η παράσταση των bizoux de kant ΝΑΠΟΛΕΩΝ. Μια παράσταση-ελεγεία στον “δικό μας” καταραμένο ποιητή Ναπολέων Λαπαθιώτη, η οποία αποτέλεσε την μεγάλη έκπληξη της περασμένης σεζόν.
Ο περίφημος ποιητής μας, έζησε και ο ίδιος μια ζωή έξω από συμβάσεις. Ομοφυλόφιλος, κομμουνιστής και ναρκομανής, ιδιότητες μάλλον κατακριτέες για τις αξίες της εποχής, με παθολογική αγάπη στη μητέρα του, δεν μπόρεσε να μπει στα καλούπια της κοινωνίας αποτυπώνοντας στα κείμενα του μια βαθιά μελαγχολία ως αποτέλεσμα αυτής της εσωτερικής πάλης με τα πάθη του.
Ο Γιάννης Σκουρλέτης, έστησε μια παράσταση, εξαιρετικής αισθητικής και μοναδικής ατμόσφαιρας. Βασισμένος σε κείμενα του ίδιου του ποιητή, και του περίφημου Γιώργου Ιωάννου, σκιαγράφησε στην κυριολεξία τη ζωή του Λαπαθιώτη φωτίζοντας στιγμές και κομμάτια της. Τοποθέτησε τον ηθοποιό να κινείται αργά σα σκιά σε ημίφως, ενώ ταυτόχρονο έστρεψε τον προβολέα και “φώτισε” ό.τι σκοτείνιαζε την ύπαρξή του.
Ο Αντώνης Γκρίτσης, ερμήνευσε τον περίφημο αυτό μονόλογο με τη μελαγχολία και την κατάνυξη να αποτυπώνονται σε όλες του τις εκφράσεις και με μεγαλειώδη στιγμή το άνοιγμα τών χεριών σ’ εκείνο το αργό και “αδέξιο” ζεμπέκικο., μπροστά στις σκανδαλώδεις και προκλητικές φωτογραφίες που απεικονίζουν το αντικείμενο του πόθου και του πάθους του ποιητή.
Η μουσική επένδυση, τραγούδια της Σωτηρίας Μπέλλου, έρχονται και “κουμπώνουν” μοναδικά σε αυτήν την βαθιά λαϊκή αλλά τόσο υψηλής αισθητικής παράσταση.
Ο Γιάννης Σκουρλέτης, με τον “Ναπολέων” του, γράφει άλλο ένα ποίημα. Βαθια, τρυφερό, βαθιά συγκινητικό. Και με πόση αγάπη….
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
γράφει ο Κώστας Ζήσης