Ένα εγκώμιο στη διαφορετικότητα. Μια παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί η ελπίδα. Μια παράσταση που σου θυμίζει να μην φοβάσαι να μην είσαι αυτό που σε “βαφτίσανε” να είσαι. Μια παράσταση που μιλάει για την καταπίεση της πιο δυνατής ορμής που είναι η επιθυμία.
Για ακόμη μια φορά η Γεωργία Μαυραγάνη με την ομάδα της, μας καθηλώνει μπροστά στο αντίκρυσμα της γυμνής αλήθειας, της αλήθειας του πάθους και του έρωτα. Μας ανοίγει τον προσωπικό της φάκελο και μας καταθέτει μια ιστορία που λέει πολλά, πρώτα πρώτα για εκείνη την ίδια, γιατί μιλάει για πράγματα που έχει αισθανθεί όντας παιδί μεγαλωμένο σε μια από τις αποπνικτικές επαρχίες της Ελλάδας.
Η σκηνοθέτις αφηγείται πάντα μέσα από την δική της ψυχή, με την ελπίδα κάποτε, και ίσως κατά τη διάρκεια της παράστασής της, να συναντηθεί και με τη ψυχή του καθένα μας ξεχωριστά.
Ένας άνθρωπος που δε φοβάται να εκτεθεί, να τοποθετηθεί, να βγάλει κραυγή, να καταθέσει ιδεολογία και να επενδύσει στο συναίσθημα, που έχουμε ξεχάσει, γιατί ίσως θεωρούμε δεδομένο. Επιστροφή στο συναίσθημα λοιπόν με την επικίνδυνα επίκαιρη νουβέλα του Ρόμπερτ Μούζιλ.
Ο νεαρός Τέρλες ανακαλύπτει συνεχώς τον εαυτό του και τον κόσμο μέσα σε ένα αυστηρό ίδρυμα των αρχών του εικοστού αιώνα, όπου εκπαιδεύονται τα παιδιά των καλύτερων οικογενειών της Αυστρίας.
Σ’ ένα στρατιωτικό οικοτροφείο της Αυστροουγγαρίας οι νεαροί οικότροφοι θα “συλλάβουν” τον συμμαθητή τους να κλέβει. Δεν θα τον παραδώσουν όμως για να τιμωρηθεί αλλά αντίθετα θα βρουν την ευκαιρία να τον “χρησιμοποιήσουν ως όργανο” ξεσπώντας πάνω του -σχεδόν-ασυνείδητα όλη τους την καταπιεσμένη ορμή και σεξουαλικότητα.
Το ιδιαίτερο σε αυτή την ιστορία του Μούζιλ είναι πως το αυτοβιογραφικό περιστατικό των εφηβικών του χρόνων αποτελεί μια άριστη αφορμή, μια παραβολή της μετέπειτα ευρωπαϊκής ιστορίας αλλά και της ανθρώπινης φύσης με όλα τα πάθη και τις αντινομίες της. Άλλωστε το “σκοτεινό” της κομμάτι δεν κρύβεται τόσο στην βιαιότητα αυτών των παιδιών αλλά στον τρόπο που κατάφεραν στη συνέχεια να “τακτοποιήσουν” μέσα και έξω τους αυτήν την υπόθεση. Πράξη που άλλωστε συνέχισαν να κάνουν και ως ενήλικες αν αναλογιστεί κανείς τα εγκλήματα πολέμου που ακολούθησαν.
Η παράσταση απέσπασε δύο βραβεία σκηνοθεσίας και καλύτερης παράστασης της χρονιάς από τα Queer Theatre Awards.
Η Γεωργία Μαυραγάνη δήλωσε σχετικά με τη βράβευση πως “το βραβείο είναι κάτι παραπάνω από παρήγορο” είναι “δικαίωση για τη συγκεκριμένη παράσταση” αφού είπε την αλήθεια μέσα από την προσωπική της οπτική για ένα θέμα που έχει σηκώσει βάρη παρερμηνείας και καταπίεσης στο πέρασμα των χρόνων.
3η χρονιά
Δραματοποιημένο Μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Μούζιλ
Θέατρο Πόρτα – σκηνοθεσία Γεωργία Μαυραγάνη
Από 28 Οκτωβρίου έως 2 Δεκεμβρίου 2017 / Παρασκευή & Σάββατο 21.15
“…ήταν φορές
που επιθυμούσε με
όλη του την ψυχή…
να είναι κορίτσι…
ήταν μια επιθυμία που
δεν ξεκινούσε…
ούτε από το μυαλό…
ούτε από την καρδιά…
γαργαλούσε το
κορμί του ολόκληρο…”
γράφει η Στεφανία Σωτηροπούλου
Πληροφορίες:
Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης
Σκηνοθεσία -Διασκευή: Γεωργία Μαυραγάνη
Βοηθός σκηνοθέτη:Ελίνα Ρίζου, Ναζίκ Αΐδινιάν
Σκηνικά-κοστούμια: Άρτεμις Φλέσσα
Επιμέλεια κίνησης: Ρομάννα Λόμπατς
Φωτισμοί:Τάσος Παλαιορούτας
Φωτογραφίες: Ελεάννα Κοκκίνη
Trailer: Γιάννης Gizmo Μπερερής
Παίζουν: Διαμαντής Αδαμαντίδης, Βασίλης Σαφός, Γρηγόρης Μπαλλάς, Μπλερίμ Δαμπιράϊ
Θέατρο Πόρτα
Μεσογείων 59, Αθήνα 11526
τ: 210-7711333, 210-7780518