Οι “Ελιγμοί” του Ισπανού Eduardo Galan, παίζονται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο 104, και όχι άδικα. Έργο σύγχρονο, έξυπνα στημένο και δομημένο, με θεματική που αγγίζει την καθημερινότητα του νέου ανθρώπου που έχει όνειρα και παλεύει να τα πραγματοποιήσει. Όνειρα, που έρχεται η σκληρή πραγματικότητα να διαψεύσει. Όνειρα που συγκρούονται με την εξουσία, την κάθε είδους εξουσία και τελικά τσακίζονται από αυτήν.
Ένα νέο ζευγάρι είναι οι ήρωες του έργου, εκείνος ηθοποιός, εκείνη στρατιωτικός. Και οι δύο ονειρεύονται την καριέρα τους, την εξέλιξή τους, τη ζωή τους. Όμως, και οι δύο, ο καθένας μόνος του, θα συνειδητοποιήσουν με σκληρό τρόπο, ότι η επιτυχία δεν εξαρτάται μόνο από τις ικανότητες και τη δουλειά τους. Θα κληθούν και οι δυο να αντιμετωπίσουν την πρόκληση της σύγκρουσης με την εξουσία: ένας συμπλεγματικός υπολοχαγός, ένας επηρμένος ηδονιστής σκηνοθέτης. Το μέλλον τους, η ζωή τους, ακόμα και η μεταξύ τους σχέση, βρίσκεται πια με τρόπο αδικαιολόγητο στα χέρια αυτών των ανθρώπων. Τι θα επιλέξουν – αν έχουν περιθώριο επιλογής; πώς θα αντιμετωπίσουν την πρόκληση και πως θα διαχειριστούν τις συνέπειες των επιλογών τους;
Η επιλογή των επαγγελμάτων τους δεν είναι τυχαία από το συγγραφέα. Η εξουσία βρίσκεται παντού, ακόμα και καλυμμένη. Στα στρατόπεδα και στην Τέχνη. Στον Πόλεμο και στην Ειρήνη. Όπως τυχαία δεν είναι και η επιλογή του ρόλου του γιου του ήρωα από τον “Θάνατο του Εμποράκου” του Μίλλερ, που καλείται να ερμηνεύσει μέσα στο έργο ο νεαρός ηθοποιός. Η διάψευση του αμερικανικού ονείρου, θα γίνει η δική τους διάψευση των δικών τους ονείρων.
Ο Θοδωρής Βουρνάς, έχοντας πίσω του τη σπουδαία παράσταση “Στα σκοτεινά – Making movies”, είχε να αντιμετωπίσει μια μεγάλη πρόκληση. Να αποδώσει χαρακτήρες και σχέσεις, που ξεδιπλώνονται με σκηνές που παρεμβάλλονται η μία μέσα στην άλλη σε διαφορετικούς τόπους (σπίτι του ζευγαριού, στρατόπεδο, θέατρο, σπίτι σκηνοθέτη, δικαστήριο κλπ) στα περιορισμένα πλαίσια του Black Box του 104. Είναι αξιοθαύμαστο πως το καταφέρνει, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά 4 καρέκλες και 4 καθρέφτες/πίνακες(σκηνικά Κασσιανή Λεοντιάδου). Χτίζει μοναδικά την κάθε σκηνή και την ατμόσφαιρά της έχοντας αρωγό του, τους εξαιρετικούς φωτισμούς της Κατερίνας Μαραγκουδάκη,
Καθοδηγεί τους τέσσερεις ηθοποιούς του (Χρήστος Καπενής, Αλέξανδρος Νταβρής, Γιώργος Κοσκορέλλος, Αλεξάνδρα Χασάνη), να αποδώσουν την ψυχοσύνθεση και τον εσωτερικό κόσμο και σκέψη των ηρώων με εντυπωσιακή κλιμάκωση. Και οι τέσσερεις, ο καθένας ξεχωριστά φτάνουν σε στιγμές πρoσωπικής έξαρσης και κορύφωσης καταθέτοντας ωραίες ερμηνείες. Ακόμη και η χρήση γυμνού χρησιμοποιείται με τέτοιο τρόπο ώστε να θεωρείται φυσική και αναμενόμενη στην εξυπηρέτηση των σκοπών της παράστασης χωρίς να σκανδαλίζει.
Τα στρατιωτικά κοστούμια της Σοφίας Λεγάτου, αποτυπώνουν την επιβολή της εξουσίας στις ζωές των ηρώων. Όλοι μας είμαστε στρατιώτες και εξουσιαζόμενοι.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης και η βοηθός του Λυδία Τριγώνη, έχουν επιμεληθεί τη μαγική μουσική επένδυση της παράστασης με εύστοχες και ατμοσφαιρικές επιλογές.
Δείτε την παράσταση. Σίγουρα θα βρείτε μέσα σε αυτήν, κομμάτια από δικές σας προκλήσεις, δικές σας συγκρούσεις, δικά σας όνειρα και πτώσεις.
γράφει ο Κώστας Ζήσης