Ένα συγκλονιστικό κείμενο, υποδέχτηκε το θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, στην οδό Φρυνίχου, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αναλόγιο 2017, το “Privatopia” της Μαρίας Ευσταθιάδη.
Μια “Κοινότητα Ελεγχόμενης Πρόσβασης”, όπου απαγορεύεται η είσοδος σε κάθε είδους παρείσακτο. Μια μαύρη γάτα που κατάφερε, ξεγέλασε φρουρούς και κάμερες, παρεισέφρησε και -άκουσον, άκουσον- τόλμησε να γεννήσει και μαύρα γατάκια. Μια συνέλευση των παροικούντων για την αντιμετώπιση του μέγιστου αυτού κοινωνικού φαινομένου. Μια τηλεοπτική εκπομή, talk show, “ελεύθερη” και “δημοκρατική” όπως όλα τα αντίστοιχα, όπου ακούγεται πάντα η μία και μοναδική άποψη, από πολλούς “ειδικούς”. Και στον αντίποδα, οι ζωές των “άλλων”, των “εκτός” μέσα από τις αφηγήσεις ενός φετιχιστή “μεταπράτη” ψυχών, ενός “Εμπόρου ΄Υπνου” όπως αποκαλείται σε αγαστή συνεργασία με τις δυνάμεις ασφαλείας. Αυτή είναι η Privatopia.
Και εκείνο που φαντάζει τρομερό, είναι ότι δυστυχώς η σημερινή κοινωνία δεν απέχει και πολύ από όλο αυτό που δείχνει σαν ένα προϊόν της φαντασίας της συγγραφέως. Τελικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σκληρή πραγματικότητα.
Μέσα από όρους φάρσας, αναδεικνύεται τόσο εύστοχα, ο δρόμος ο οποίος έχει αρχίσει η κοινωνία μας να βαδίζει, όπου κράτος και αρχές, παραδομένες άνευ όρων στις επιταγές των εταιριών και εκπροσώπων των αγορών, χτίζουν το περιβάλλον ασφάλειας για τους λίγους, φτωχοποιώντας και εξαθλιώνοντας τους πολλούς.
Ο Δαμιανός Κωνσταντίδης, κατάφερε να αποτυπώσει την ειρωνική μορφή του κειμένου, να αποδώσει αυτή τη σύνθετη πραγματικότητα των τριών τόπων και τριών πραγματικοτήτων του έργου, μπλέκοντας τες, με τη μια να μπαίνει μέσα στην άλλη, όλες ερμηνευμένες από τους ίδιους ηθοποιούς που έδωσαν σάρκα και οστά με εξαιρετικό τρόπο στο πνεύμα του συγγραφέα και την αντίληψη του σκηνοθέτη. Σκηνές, όπως πχ η συνέλευση των προνομιούχων, που μάλλον σε πρώτη ανάγνωση κινείται στα όρια της υπερβολής, οι εξαιρετικοί ηθοποιοί την αποδίδουν απόλυτα ρεαλιστικά με έντονη όμως θεατρικότητα, μη χάνοντας το χιούμορ τους. Και αυτό είναι η μεγάλη επιτυχία τόσο του σκηνοθέτη όσο και των ηθοποιών του και κατά συνέπεια της ίδιας της παράστασης. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακά ανατριχιαστικό για την κοινωνία που σιγά-σιγά χτίζεται γύρω μας.
Δεν ξέρω ποιά θα είναι η πορεία της παράστασης αυτής.. Αν θα συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα κάποιου θεάτρου, ίσως απαλλαγμένη από τους περιοριστικούς όρους του αναλογίου. Σίγουρα όμως, είναι ένα κείμενο και μια παράσταση που αξίζει να ακουστούν ξανά, δυνατά και παντού. Έχω την αίσθηση, ότι -δικαίως- δεν έκλεισε χτες τον κύκλο της.
γράφει ο Κώστας Ζήσης