Η ταινία της εβδομάδας
Από τον Κωνσταντίνο Στραγαλινό
«Έκπτωτος» του Ροντρίγκο Σορογκόγιεν
Ο Μάνουελ (Αντόνιο Ντε Λα Τόρε) είναι ο «Έκπτωτος», διαθέτοντας όλα τα χαρακτηριστικά της ελληνικής μεταφοράς του τίτλου της Ισπανικής ταινίας «El Reino» («Βασίλειο»). Πρόκειται για την ιστορία της πτώσης ενός πολιτικού με επιρροή, του οποίου το υψηλό βιοτικό επίπεδο βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε παράνομες δραστηριότητες. Ο Μάνουελ μοιάζει να έχει όλα τα εχέγγυα για να κάνει το μεγάλο άλμα στην εθνική πολιτική σκηνή. Ωστόσο, όταν μια διαρροή τον εμπλέκει σε ένα σκάνδαλο διαφθοράς, καταλήγει να εκβιάζει να διαλύσει ολόκληρο το κόμμα του, παγιδευόμενος σε έναν αγώνα για επιβίωση. Μόνη του επιλογή πλέον μοιάζει να είναι η απειλή ότι θα πάρει και άλλους μαζί του, μέσα σε έναν κυκεώνα αποκαλύψεων για γερά νεύρα.
Μετά το «Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει», ο Σορογκόγιεν επιστρέφει με άλλο ένα θρίλερ, αυτή την φορά αμιγώς πολιτικό, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Επτά βραβεία Γκόγια, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Α’ και Β’ Ανδρικής Ερμηνείας. Μια διαχρονικά επίκαιρη ταινία, η οποία αν και εστιάζει στην αφήγηση της ιστορίας του κεντρικού χαρακτήρα, κατορθώνει τελικά να παρουσιάσει ολόκληρο το «βασίλειο» της διαφθοράς του Ισπανικού πολιτικού κατεστημένου, αναγκάζοντας μας ενώ την παρακολουθούμε να θυμηθούμε με πικρία και τα δικά μας εθνικά σκάνδαλα.
Ισχυρότερο σημείο του έργου, η ιδιαίτερα ισορροπημένη, αρκούντως πειστική ερμηνεία του Ντε Λα Τόρε, ο οποίος αποτυπώνει με ευκρίνεια την αντιφάσεις του Μάνουελ. Η ταινία διαθέτει ένα αρκετά περίπλοκο σενάριο, όπου παρουσιάζονται αναλυτικά τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιστοιχίζουν το σκάνδαλο που πέφτει σαν σκιά στην μέχρι πρότινος φωτεινή ζωή του Μάνουελ, παρουσιάζοντας παράλληλα και τις συνέπειες που αυτό επιφέρει στην οικογενειακή του ζωή. Σε επίπεδο εικόνας ο «Έκπτωτος» παίζει εξαιρετικά με το φως, καθώς ακριβώς πίσω από τα φωτεινά πλάνα, αναπτύσσονται οι πιο σκοτεινές και ομιχλώδεις υποθέσεις διαπλοκής. Η εσωτερική ένταση της ταινίας στηρίζεται σημαντικά στη νευρική κίνηση της κάμερας, η οποία ταιριάζει με την ντοκιμαντερίστικης φύσεως θεματολογία της. Καθώς εξελίσσεται η ιστορία, η ταινία ανεβάζει ρυθμούς σε επίπεδο μοντάζ, χτίζοντας ολοένα και περισσότερο σασπένς, συνεπικουρούμενη από ένα χαρακτηριστικό ηλεκτρονικό soundtrack που θες δεν θες θα σου «μείνει».
Παρότι σεναριακά ο «Έκπτωτος» δεν αποφεύγει σε κρίσιμα σημεία τα ηθικοπλαστικής εμπνεύσεως ευρήματα, η ταινία παραμένει μία δυναμική κινηματογραφική προσέγγιση ενός διεφθαρμένου τοπίου, ακριβώς επειδή καταφέρνει να εστιάσει στον βασικό χαρακτήρα με επιτυχία, αναδεικνύοντας τον βαθύ κυνισμό του ίδιου και κατ’ επέκταση του Ισπανικού (και όχι μόνο) πολιτικού συστήματος.