«Μια παλιά λίμνη
Ένας βάτραχος βουτά
Ο θόρυβος του νερού»
Αυτό το πασίγνωστο χαϊκού του Matsuo Bashō μέσα από την φαινομενική απλότητα του μεταδίδει την αίσθηση μιας ολοκληρωμένης εμπειρίας.
Στον αντίποδα αυτής της όμορφης εικόνας του βατράχου που «σπάει» την ηρεμία διακρίνουμε αυτήν της κερασιάς που εμφανίζεται διάσπαρτη σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Οι αχτίνες του ήλιου αγκαλιάζουν ζεστά τα κλαδιά της, το θρόισμα των φύλλων σημαίνουν την έναρξη μιας αιθέριας μελωδίας. Οι εποχές εναλλάσσονται, η κερασιά ανθίζει, καρποφορεί και κάποτε θα ξαναπέσουν τα φύλλα της μέσα σε μια αέναη κίνηση και μεταβολή που είναι ταυτόχρονα ανανέωση και εξέλιξη.
Το «γλυκό φασόλι» είναι η ιστορία του Sentarô που ετοιμάζει καθημερινά Dorayaki, ένα παραδοσιακό Ιαπωνικό γλυκό από τηγανίτες και γέμιση γλυκού φασολιού. Η ρουτίνα της καθημερινότητας του σπάει όταν μια ηλικιωμένη γυναίκα(Tokye)προσφέρεται να δουλέψει στο μαγαζί ταλαιπωρούμενη από την νόσο του Χάνσεν, γνωστή και ως λέπρα. Η αρχικά αμήχανη συνύπαρξή τους θα μετατραπεί σύντομα σε μια τρυφερή φιλία που στηρίζεται στην αμοιβαία κατανόηση και την πραγματική ανάγκη για ανθρώπινη επικοινωνία.
Η διαδικασία παρασκευής του γλυκού μετά την έλευση της Tokye μετατρέπεται σε μια πραγματική ιεροτελεστία. Κάθε υλικό παρασκευής ανακατεύεται με τα άλλα αρμονικά, κάθε ένα από αυτά θα δώσει τον χαρακτήρα του και όλα μαζί θα συντελέσουν στην δημιουργία μιας γλυκιάς πανδαισίας.
Απορροφημένοι από την καθημερινότητα αδυνατούμε να βιώσουμε πραγματικά αυτές τις μικρές στιγμές και είτε δεν τις παρατηρούμε είτε τις προσπερνάμε χωρίς να δώσουμε την παραμικρή σημασία.
Έτσι αναπόφευκτα ο αποκλεισμός μιας διαυγούς παρατήρησης μας έχει μετατρέψει σε εγωκεντρικές υπάρξεις που δεν περιέχουν χώρο για οτιδήποτε άλλο εκτός από σκέψεις και συναισθήματα. Όμως ο σκοπός παραμένει απτός.
Η ανάγκη να αποταυτιστούμε από τα προσωπικά μας προβλήματα και να χαρούμε την ίδια την ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της.
Του Άγγελου Λεχουρίτη, 7/2/2017