1955, Νέα Υόρκη, Little Italy
Η νύχτα είχε σκεπάσει με το σκοτάδι της την πόλη. Μπήκα στο στενό δρομάκι βιαστικός. Σχεδόν τρέχοντας, κατευθύνθηκα προς τα φώτα που έμοιαζαν το μόνο σημείο ζωής εκεί κοντά. Ήταν ήδη 10 και είχα αργήσει όπως πάντα.
Η επιγραφή Cosa Nostra*1 μου επιβεβαιώνει το σωστό της τοποθεσίας. Τι θράσος! σκέφτομαι να ονομάσουν έτσι την τρατορία ομολογώντας κατάμουτρα την αλήθεια*2. Προσπαθώ να δω μέσα από τη τζαμαρία τι με περιμένει, αλλά οι κόκκινες κουρτίνες μου κρύβουν τη θέα. Μπαίνω μέσα χωρίς δεύτερη σκέψη? Άλλωστε αυτοί με έχουν καλέσει.
Στα δεξιά μου το μπαρ. Μικρό και γεμάτο από ανθρώπους που περιμένουν τραπέζι ή απλά πίνουν το ποτό τους. Με μια γρήγορη ματιά αποκρυπτογραφώ τον υπόλοιπο χώρο. Τραπέζια στρωμένα με κόκκινα-άσπρα καρό τραπεζομάντιλα ως επί το πλείστον για να τονίσουν την ιταλική καταγωγή, έπιπλα της δεκαετίας του ’30, τοίχοι στολισμένοι με φωτογραφίες των πιο δυνατών μαφιόζικων οικογενειών. Μια ξύλινη σκάλα που οδηγεί στο πατάρι, όπου – μετά τα λίγα τραπέζια – πρέπει να βρίσκεται το γραφείο του «Δον» και μια στενή σκάλα σε πάει στο υπόγειο. Οι φήμες λένε πως εκεί φιλοξενεί ένα «κουρείο». Όποιος έκατσε στην καρέκλα αυτού του κουρέα είτε «μίλησε» είτε δε σηκώθηκε ποτέ…
Η μουσική αφήνεται στη γνώριμη φωνή του Frankie (Sinatra), του Dean (Martin) και του λοιπού Rat Pack. Swing κι όποιος αντέξει. Τα φώτα χαμηλώνουν και η μουσική δυναμώνει. Δεν υπάρχει χώρος για κακές σκέψεις. Η φαμίλια είναι όλη μαζεμένη και με περιμένει. Θεέ μου, αν είναι αυτό το τελευταίο μου γεύμα, κάνε να είναι πολύ καλό…
Κρατήστε το σκηνικό και μεταφέρετέ το στο σήμερα. Αντικαταστήστε την πρώτη γραμμή με 2009, Αθήνα, Μοναστηράκικαι πρωταγωνιστήστε στο «Νονό», στα «Καλά παιδιά» ή στους «Sopranos». Μια επίσκεψη στο Cosa Nostra θα σας κάνει να ψάχνετε στα γύρω τραπέζια τον Don Corleone, τον Al Capone με τον Lucky Luciano, σκηνοθετημένους από τον Coppola και τον Scorsese. Αυτό που θα βρείτε σίγουρα είναι καλό φαγητό και ατμόσφαιρα κινηματογραφική!
Ο κατάλογος είναι μεγάλος και περιλαμβάνει σαλάτες, ορεκτικά (antipasti), ζυμαρικά, ριζότα (primi piatti), κρεατικά (secondi piatti) και γλυκά, όλα φτιαγμένα α λα Little Italy. Συμπληρώνεται ιδανικά από πιάτα ημέρας, τα οποία προτείνονται (γραμμένα με κιμωλία) σε μαυροπίνακα!
Ας κάτσουμε στο τραπέζι όμως, γιατί από θεωρία δε χόρτασε κανείς! Όλα ξεκινούν από το πικάντικο τυρί και τα ζεστά ψωμάκια που σας καλωσορίζουν. Συνέχεια με bruschetta (ψωμί ψημένο με ντομάτα, ρόκα και μοτσαρέλα) σαν παραδοσιακή επιλογή και tarta sorpresa (τάρτα με πάπια και απίστευτη σως) για έκπληξη από τα antipasti. Περνώντας στις σαλάτες, πρώτη επιλογή η piemontese (σπανάκι, ρόκα, ζεστή σως μανιταριών), ενώ ακολουθεί η πράσινη ανάμικτη με ψητά λαχανικά και προσούτο (και ανάλογη φοβερή σως). Φυσικά, υπάρχει και η κλασική ντομάτα, μοτσαρέλα και πέστο για τους ιταλο-αναθρεμμένους σκληροπυρηνικούς του είδους!
Στα (αγαπημένα) ζυμαρικά η προσφορά είναι μεγάλη και όλοι θα βρουν αυτό που θα τους κάνει κλικ (είμαστε μακαρονάδες, τι να κάνουμε!). Πέρα από τις κλασικές επιλογές – από τις οποίες ξεχωρίζω την amatriciana- αξίζει πάντως να δοκιμάσει κανείς και πιο ιδιαίτερες γεύσεις, όπως τα tagliolini veronese (με λεμόνι, γλυκό σκόρδο και δεντρολίβανο), τα tagliolini με μαύρη τρούφα, καθώς και τα gnocchi alla mama (με προβολόνε και πέστο).
Στα δεύτερα πιάτα (τα οποία – να πω την αλήθεια μου – συνήθως υποτιμώ, όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε μακαρονο-απολάυσεις) υπάρχουν T-bones, ταλιάτες και η κλασική bistecca fiorentina, αλλά προτείνω ανεπιφύλακτα το ψαρονέφρι με cherry και κρασί marsala, καθώς και το ψαρονέφρι με σως μελιού, μουστάρδας και ελαιόλαδου.
Στα κρασιά δεν θα αφιερώσω πάνω από μία γραμμή, γιατί η λίστα του Cosa Nostra είναι άκρως ικανοποιητική. Άλλωστε υπάρχει και το μπαρ σε απόσταση αναπνοής να σας προσφέρει εναλλακτικές προτάσεις. Μάλλον, όμως, βιάζομαι να περάσω στα γλυκά (για την αποθέωση). Όλα είναι καταπληκτικά, αλλά η κρεμ μπρυλέ με φιστίκι και η μους καπουτσίνο είναι ό,τι καλύτερο έχω δοκιμάσει τα τελευταία χρόνια σε εστιατόριο. Φινάλε με κέρασμα μαστίχα (ελληνικότατη) και limoncello (ιταλοκότατο) για τη χώνεψη ή κλασικό εσπρεσάκι.
Α, μην παραλείψω να τονίσω τη φιλική και άψογη εξυπηρέτηση απ’ όλα τα παιδιά στο μαγαζί. Οπότε περνάμε και στο λογαριασμό… Εδώ απλά θα πω πως τα Όσκαρ (σε ποιότητα φαγητού και ατμόσφαιρα) έχουν και το ανάλογο τίμημα. Προετοιμαστείτε να βάλετε το χέρι στην τσέπη, αλλά για κάτι που αξίζει τα λεφτά του.
Για να μην πάτε αδιάβαστοι:
*1 Cosa Nostra σημαίνει η υπόθεσή μας. Χρησιμοποιήθηκε αρχικά στα τέλη της δεκαετίας του ’50 από τους δημοσιογράφους για την αμερικανική μαφία, όταν και αποκαλύφθηκε ότι ήταν όμοια σχεδόν στη δομή της με την ιταλική και δρούσε κάτω από αυτό το όνομα. Η πρωτόγονη υπεράσπιση της τιμής και η omerta, ο κώδικας της σιωπής, ακόμη και από τα θύματα της καταπίεσης, επέτρεψαν στη Μαφία να γίνει το μεγαλύτερο συνδικάτο εγκλήματος στις Η.Π.Α.
*2 Η Μαφία είχε υπό τον έλεγχό της τόσο παράνομες δραστηριότητες όσο και νόμιμες επιχειρήσεις. Οι νόμιμες επιχειρήσεις περιλάμβαναν συνήθως και εστιατόρια. Άλλωστε είναι γνωστό πως οι μαφιόζοι ήταν πολύ καλοφαγάδες!
Και μην ξεχνάτε: «Την επόμενη φορά που θα δείτε στην τηλεόραση κάποιους μαφιόζους να πηγαίνουν δεμένοι με χειροπέδες στο δικαστήριο, προσέξτε τις κοιλιές τους. Είναι πολύ σοβαροί φαγάδες». (Joseph “Joe Dogs” Iannuzzi, H κουζίνα της μαφίας, εκδ. Παπαδόπουλος, Aθήνα, 1993)
COSA NOSTRA: Αγίας Θέκλας 5, Μοναστηράκι, 2103310900
Από τον Χάρη Κεχαγιά, haris.kechagias@gmail.com