Η εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος κλείνει! Σταματάει την κυκλοφορία της. «Κατεβάζει ρολά»! Το άκουσμα μιας τέτοιας τόσο απρόσμενης είδησης, μας άφησε όλους, με την απορία. Γιατί να κλείσει μια τέτοια γνωστή και μεγάλη εφημερίδα, με μακροχρόνια κυκλοφορία; Τίποτα δεν κατάφερε να την κρατήσει ζωντανή; Και η απορία έγινε αντίδραση και η αντίδραση διαμαρτυρία. Για πολλούς η κατάληξη αυτή ήταν απλά θέμα χρόνου.
Ας κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο και ας γνωρίσουμε την ενδιαφέρουσα και πολυτάραχη πορεία του Ελεύθερου Τύπου.
Το πρώτο φύλλο, η άνοδος, η πτώση και η γέννηση από τις στάχτες
Ήταν 11 Απριλίου, μια ανοιξιάτικη μέρα του 1983, όπου μια νέα εφημερίδα με την ονομασία «Ελεύθερος Τύπος» κυκλοφορεί και διαβάζεται για πρώτη φορά. Ο Άρης Βουδούρης, ένας δραστήριος επιχειρηματίας και πρώην συνεταίρος του Σωκράτη
Κόκκαλη, αποφάσισε να συνεχίσει την έκδοση μια παλιάς αριστερής εφημερίδας. Έτσι μαζί με την σύζυγό του, Λίλιαν αποφάσισαν να μπουν στο χώρο των εκδοτών. Οργάνωσαν την εφημερίδα από την αρχή, με τα δικά της κτίρια, πιεστήρια και όλες τις απαιτούμενες εγκαταστάσεις. Είναι γνωστό, ότι μεγάλο μέρος των στελεχών της νέας εφημερίδας προερχόταν από την εφημερίδα «Απογευματινή».
Ο Άρης Βουδούρης, λέγεται πως ήταν ένας διορατικός άνθρωπος, αρκετά επιτυχημένος επιχειρηματίας, με υψηλές χρηματικές απολαβές. Όσον αφορά τις πολιτικές του πεποιθήσεις, οι καταβολές του προέρχονταν από την πλευρά της αριστεράς. Η σύζυγός του Λίλιαν Βουδούρη, αδελφή του γνωστού σκηνοθέτη Λεωνίδα Τριβιζά, ήταν μια ιδιαίτερα έξυπνη και δοτική γυναίκα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που έρχονταν σε επαφή με τον κόσμο των εφημερίδων
Στο παρελθόν είχαν κάνει απόπειρα να ανοίξουν μια άλλη εφημερίδα στην Θεσσαλονίκη, της οποίας, όμως, η πορεία, έληξε άδοξα. Αυτή τη φορά, έχοντας και την σχετική εμπειρία, προσπάθησαν να αποφύγουν τα λάθη του παρελθόντος. Οι δυο τους φιλοδοξούσαν να στήσουν μια εφημερίδα με γερά θεμέλια. Ένα έντυπο που να αγγίζει το τέλειο, τόσο δημοσιογραφικά όσο και σε τεχνική υποδομή.
Στην αρχή έγινε εξαγορά μιας επιτροπής από τον Βουδούρη, που είχε συσταθεί για την κατασκευή σχολείου στην περιοχή του Αλίμου. Αγόρασε, σχετικά φθηνά ένα τεράστιο οικόπεδο στο Άνω Καλαμάκι. Εκεί, στη θέση του σχολικού συγκροτήματος, χτίστηκε το κτίριο της εφημερίδας. Και ήταν διαμορφωμένο κάπως έτσι:
Στα υπόγεια βρίσκονταν οι αποθήκες χαρτιού, στο ισόγειο το πιεστήριο, στον πρώτο όροφο τα γραφεία των δημοσιογράφων και η τότε καινούργια «φωτοσύνθεση». Υπήρχε, ακόμη, κλιματισμός και ένα τεράστιο πάρκινγκ. Με λίγα λόγια, ο χώρος πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις για μια εργασία με ποιότητα και ιδανικές συνθήκες. Τοποθετήθηκε ένα υπερσύγχρονο για την εποχή πιεστήριο ΜΑΝ, με δυνατότητα εκτύπωσης 80 σελίδων ταμπλόιντ, οι 24 τετράχρωμες. Αργότερα τα πιεστήρια ενισχύθηκαν και αυξηθήκαν οι δυνατότητες της έγχρωμης εκτύπωσης.
Την ημέρα της έκδοσης του πρώτου φύλλου της εφημερίδας, εκτυλίχθηκε μια σκηνή μπροστά στα πιεστήρια, που όσοι ήταν τότε παρόντες, δεν πρόκειται να ξεχάσουν ποτέ. Η Λίλιαν Βουδούρη, φιλούσε με λαχτάρα και γεμίζοντας δάκρυα το πρώτο φύλλο. Αυτό μαρτυρούσε την αγάπη και το δέσιμο που είχαν, και η ίδια αλλά και ο σύζυγός της, στην εφημερίδα, το πόσο πολύ ήθελαν την ύπαρξή της και με πόσο μεράκι τα είχαν όλα διαμορφώσει.
Το δημοσιογραφικό δυναμικό, αξεπέραστο. Το διαμάντι της δημοσιογραφίας, ο Χρήστος Πασαλάρης και ακολουθούν ο Γιάννης Βούλτεψης, ο Γιώργος Γαβαλάς και ο Ανδρέας Μπόμης. Μαζί τους ήρθαν και κάποιοι νέοι τότε δημοσιογράφοι. Η Αγγελική Νικολούλη και ο Πέτρος Καρσιώτης, ανέλαβαν το αστυνομικό ρεπορτάζ, ενώ η Σοφία η Βούλτεψη το εξωτερικό δελτίο. Ο Γιάννης Ντάσκας έκανε το επαρχιακό ρεπορτάζ.
Η εφημερίδα πήρε φόρα και προχωρούσε δυναμικά και πρωτοποριακά. Μέχρι και τη δική της σχολή δημοσιογραφίας έφτιαξε με τον παλαίμαχο δημοσιογράφο Κάρολο Μπρούσαλη. Προσέλαβε νέους δημοσιογράφους, «μικρούς», από σχολές δημοσιογραφίας, τους εκπαίδευσε και τους έριχνε αμέσως στην αναζήτηση της είδησης. Ο Ελεύθερος Τύπος είχε, από το ξεκίνημά του, ένα μοναδικό, πολυάριθμο τμήμα ελεύθερου ρεπορτάζ.
Φυσικά, δεν ήταν όλα αγγελικά πλασμένα. Οπουδήποτε μπαίνουν στη μέση συμφέροντα, δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτη αρμονία. Η γραμμή της εφημερίδας ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τα συμφέροντα των εκδοτών. Στο ξεκίνημα θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει την εφημερίδα, ουδέτερη, κάπως πιο αντικειμενική. Μετά από δύο μήνες, άρχισαν να γίνονται εμφανείς οι πρώτες κατευθυντήριες γραμμές.
Η εφημερίδα μέσα από τους τίτλους και το περιεχόμενο ορισμένων θεμάτων της, πριμοδοτεί το ΠΑΣΟΚ. Ήταν η περίοδος που ο Ανδρέας Παπανδρέου μεσουρανούσε. Τότε ο Άρης Βουδούρης είχε παραγγείλει τη μηχανή εξαγωγής λιγνίτη της Μεγαλόπολης. Τελικά η συμφωνία ναυάγησε και αυτό στάθηκε αρκετό για να αλλάξει η πολιτική κατεύθυνση της εφημερίδας και να στραφεί προς τα δεξιά.
Στο σημείο αυτό είναι που ο Βουδούρης, για πρώτη φορά, χωρίς να έχει δημοσιογραφικές ή τεχνικές γνώσεις, αρχίζει να επεμβαίνει έντονα, στο περιεχόμενο και στην κυκλοφορία της εφημερίδας,. Περνάει στον έλεγχο των σελίδων, στις αλλαγές τίτλων ή θεμάτων και γι? αυτό δεν αργεί να έρθει σε σύγκρουση με Πασαλάρη και Βούλτεψη, οι οποίοι δύσκολα δέχονταν παρεμβάσεις. Αυτό το κλίμα ασυνεννοησίας, θα οδηγήσει σε λίγο, στην αποχώρηση ολόκληρου του δημοσιογραφικού δυναμικού. Ο Ελεύθερος Τύπος αδειάζει. Ήταν καλοκαίρι, μόλις λίγους μήνες μετά από την πρώτη έκδοση.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Βουδούρης συγκρούεται και με τους τεχνικούς που στρατοπέδευσαν έξω από την πύλη της εφημερίδας, στον Άλιμο. Όσο για την κυκλοφορία της εφημερίδας, από είκοσι μέχρι και τριάντα χιλιάδες φύλλα που είχε κάνει επί Πασαλάρη, κάνει ελεύθερη πτώση στα τρεις χιλιάδες φύλλα. Καταστροφή με όλη της σημασία της λέξης.
Ίσως να ήταν ακόμα μια αποτυχημένη προσπάθεια για να γίνει εκδότης. Ίσως να έπρεπε να τα παρατήσει αυτή τη φορά. Για πολλούς, αν βρίσκονταν στην θέση του Βουδούρη, αυτή θα ήταν η καλύτερη και πιο λογική απόφαση. Εκείνος, όμως, παρά την κακή κατάσταση στην οποία είχε φέρει την εφημερίδα, δεν σκέφτηκε να τα παρατήσει. Αυτό που σχεδίαζε τώρα ήταν να αναστηλώσει την εφημερίδα.
Αποφάσισε, όμως, αυτή τη φορά να μην στηριχτεί σε γνωστά, ηχηρά ονόματα, αλλά σε αφανείς «ήρωες» δημοσιογράφους. Στους νέους, που μπορεί να μην έχουν την εμπειρία, όμως είναι δραστήριοι, εύστροφοι και βγάζουν όλη τη δουλειά. Αυτή του η κίνηση για πολλούς, ήταν και η αιτία που ο Ελεύθερος Τύπος έγινε μεγάλη εφημερίδα. Το ότι επέλεξε εκείνους που πραγματικά άξιζαν, τον δικαίωσε.
Η εφημερίδα ξεκινάει από την αρχή και με διαφορετικό σύστημα δουλειάς. Ο Βουδούρης δίνει την πολιτική γραμμή και οι δημοσιογράφοι βγάζουν τα θέματα, προτείνουν τίτλους και διαμορφώνουν την εφημερίδα. Βέβαια, στη νέα του προσπάθεια, βοήθησε και η ανασύνταξη της δεξιάς από τη μια και από την άλλη το αντί ?πασοκικό κλίμα που υπήρχε τότε. Η εφημερίδα έχει φτάσει τα 120.000 φύλλα σε πανελλαδική βάση.
Εκείνη την εποχή προσλαμβάνεται στην εφημερίδα, ο Δημήτρης Ρίζος, ο οποίος δεν άργησε να αποδειχθεί ως ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Το πρόσωπό του ταυτίστηκε με την εφημερίδα και εξέφραζε ιδανικά τους δεξιούς. Η στήλη του είχε τον τίτλο «Ανάδελφος Τύπος». Τα σχόλιά του ήταν πάντα αιχμηρά και στόχευαν το ΠΑΣΟΚ και την κεντροαριστερά γενικά. Ο λόγος του απλός αλλά εύστοχος, εξέφραζε ιδανικά τους αναγνώστες της δεξιάς παράταξης. Η επιτυχία του Ελεύθερου Τύπου ήταν πλέον πραγματικότητα, φτάνοντας τα διακόσιες πενήντα χιλιάδες φύλλα και παραπάνω.
Ο Βουδούρης ήταν στις δόξες του. Στο γραφείο του, δεχόταν πολιτικούς από τη Νέα Δημοκρατία με μεγάλη σχολαστικότητα, κάνοντας επιλογές. Άλλους τους δεχόταν υπό όρους, σε άλλους δεν εμφανιζόταν καθόλου, ενώ υπήρχαν κάποιοι με τους οποίους δεν ήθελε καμιά επαφή.
Στο σκάνδαλο Κοσκωτά, ο Ελεύθερος Τύπος ήταν η εφημερίδα που πρωταγωνιστούσε με την αποκλειστική συνέντευξη του ίδιου του Κοσκωτά στον Δημήτρη Ρίζο, μέσα στην αμερικανική φυλακή όπου τον κρατούσαν.
Άλλο ένα μεγάλο θέμα που κάλυψε ο Ελεύθερος Τύπος ήταν εκείνο με τα «πάμπερς» και παρουσίασε στο ειδικό δικαστήριο τα δύο επώνυμα κουτιά με τον δικαστικό του συντάκτη, Χρήστο Κυρίτση. Δεν έλειψαν βέβαια και οι σκληροί χαρακτηρισμοί. Το καλοκαίρι του 1989, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν δίστασε να αποκαλέσει την εφημερίδα του Βουδούρη, «πατσαβούρα»! Όμως, αδιαμφισβήτητα, εκείνη η περίοδος θα ήταν η καλύτερη του Ελεύθερου Τύπου σε ολόκληρο τον βίο του.
Τέλος εποχής
Μεγάλο χτύπημα για τον Άρη Βουδούρη αποτέλεσε χωρίς αμφιβολία, ο ξαφνικός θάνατος της γυναίκας του Λίλιαν, που εκτός από σύντροφος της ζωής του, ήταν και η ψυχή της εφημερίδας. Η απώλεια έφερε εμφανή προβλήματα στην συμπεριφορά του Βουδούρη. Άλλαξε αρκετά, αργούσε να πάει στην εφημερίδα, έγινε οξύθυμος και τσακωνόταν πολλές φορές με τα στελέχη, που κάποτε του είχαν στήσει από την αρχή την εφημερίδα.
Αυτό θύμιζε την εποχή των συγκρούσεων με τον Πασαλάρη. Τώρα, όμως, δεν υπήρχε μέλλον για αποκατάσταση σχέσεων ή για λήψη νέων αποφάσεων. Ένα μεσημέρι, ο Άρης Βουδούρης, ενώ οδηγούσε προς την εφημερίδα, σκοτώθηκε και ο Ελεύθερος Τύπος, έμεινε ολοκληρωτικά ορφανός. Αυτό ήταν το τέλος μιας πολυτάραχης εποχής, με έντονα συναισθήματα, συγκινήσεις, δόξα, μεγάλες επιτυχίες, αποτυχίες και συγκρούσεις.
Τα καινούργια πρόσωπα, τα νέα δεδομένα και η πτώση της κυκλοφορίας
Το δημοσιογραφικό κομμάτι της διοίκησης του Ελεύθερου Τύπου, ανέλαβαν μέσα από συνοπτικές διαδικασίες, ο Δημήτρης Ρίζος, ο Γιώργος Κύρτσος, ο Γιάννης Ταμπάκης, ο Ευάγγελος Μυγδάλης, και ο Χρήστος Μουλίνος, ενώ το υπόλοιπο «σώμα» της εφημερίδας πέρασε στο ίδρυμα Λίλιαν Βουδούρη. Ο πρόεδρος του ιδρύματος ήταν πολιτικό πρόσωπο, το οποίο είχε ορίσει η Ρηγίλλης. Ήταν, πλέον, προφανές, πως ο Ελεύθερος Τύπος είχε χάσει την παλιά «αρχοντιά» του.
Η εφημερίδα άρχισε να κατρακυλάει, ιδιαίτερα μετά την άνοδο της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία. Με πρόσωπα, κυρίως ενδοκυβερνητικά, να παίρνουν θέση στο περιεχόμενο του εντύπου, χωρίς δημοσιογραφική οπτική και κυρίως, χωρίς μεράκι, χωρίς αγάπη γι? αυτό. Οι αναγνώστες ήταν, φυσικά, εκείνοι που μπορούσαν να αντιληφθούν άμεσα την έλλειψη της παλιά ποιότητας και απαντούσαν σε αυτή με την απουσία τους.
Η πτώση της κυκλοφορίας έφερε, εκτός από δυσαρέσκεια και γκρίνιες, πολλές αλλαγές. Ο Δημήτρης Ρίζος, παύει να βρίσκεται στο δυναμικό της εφημερίδας, αν και ήταν μέλος του Ιδρύματος Λίλιαν Βουδούρη. Την ίδια τύχη είχαν και άλλοι συντάκτες. Έτσι, ο Ρίζος, μαζί με τον Μήτση έφτιαξαν τη δική τους εφημερίδα, που δεν είναι άλλη, από τον Αδέσμευτο Τύπο.
Το 1996, τον έλεγχο του Ελεύθερου Τύπου αναλαμβάνουν, οι Γιώργος Κύρτσος, Γιάννης Ταμπάκης και Χρήστος Μουλίνος. Παρ? όλα αυτά δεν κερδίζει αναγνώστες. Η εφημερίδα έχει χάσει έδαφος και δεν ανακάμπτει με τίποτα. Έρχεται σύντομα ο καιρός που ο Κύρτσος παίρνει τον απόλυτο έλεγχο του εντύπου. Γίνεται, δηλαδή, ο Γενικός Διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου. Ενός Ελεύθερου Τύπου, αποκαμωμένου από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα, χρεωμένου από τα δάνεια που παίρνει για να επιβιώσει.
Το Ίδρυμα Λίλιαν Βουδούρη, η ύπαρξη του οποίου οφείλεται χρηματικά, καθαρά από την άλλοτε «χρυσή» εφημερίδα, το μόνο που θέλει είναι να ξεφορτωθεί το βάρος του αποτυχημένου εντύπου. Ο Κύρτσος, προσπαθεί μα ούτε εκείνος τα καταφέρνει. Δεν βγαίνει αλώβητος. Συγκρούεται με τον Καραμανλή, ενώ κάποιοι τον θεωρούν κύριο υπεύθυνο για την αποτυχία της εφημερίδας. Αποχωρεί, η μάλλον τον απομακρύνουν.
Από το καλοκαίρι του 2002 και έπειτα δεν υπάρχουν αξιόλογες λεπτομέρειες, ενέργειες, ή αποτελέσματα. Η μετά-Κύρτσου εποχή σηματοδοτείται με την ολική κατάρρευση του Ελεύθερου Τύπου και την πλήρη αποδιοργάνωση.
Το ζεύγος Αγγελοπούλου, οι ριζικές αλλαγές και το τέλος του Ελεύθερου Τύπου
Η τελευταία πράξη σε αυτή την πολυτάραχη πορεία, έρχεται να γραφτεί από την Γιάννα Αγγελοπούλου, το 2006. Η εφημερίδα που έμοιαζε πια να αργοπεθαίνει, πήρε μια μικρή παράταση ζωής. Μια παράταση που τελικά, αν και ελπιδοφόρα στην αρχή, θα κρατούσε μόλις τρία χρόνια. Η εφημερίδα ενισχύθηκε χρηματικά, άλλαξε ξανά και ξανά διευθυντές, συντάκτες, χαρτί. Η συνεχής εναλλαγή προσώπων αποδείχτηκε αυτοκαταστροφική.
Η νέα ιδιοκτησία προσπάθησε να φέρει πίσω την εικόνα του παλιού Ελεύθερου Τύπου. Για άλλη μια φορά δεν τα κατάφερε. Η παραδοσιακά δεξιά εφημερίδα, μετέβαλε συνεχώς πολιτική γραμμή και ύφος, κάτι που δυσαρεστούσε τους δεξιούς της αναγνώστες.
Εκείνο το διάστημα τα στελέχη της εφημερίδας κλήθηκαν να συνεργαστούν με τους Ισπανούς και την εταιρεία Innovation. Αυτή η συνεργασία θα άλλαζε τον Ελεύθερο Τύπο εντελώς, με την ελπίδα ότι η αλλαγή αυτή θα φέρει επιτέλους την ανάκαμψη. Τα σχέδια ναυάγησαν. Τα χειρότερα ήρθαν με την οικονομική κρίση. Οι υπόλοιπες επιχειρηματικές δραστηριότητες του Θεόδωρου Αγγελόπουλου δέχθηκαν σημαντικό πλήγμα από τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση. Οι παροχές σταμάτησαν και η ζημία στην εφημερίδα, ανήλθε κάπου στα 60 εκατομμύρια ευρώ μέσα σε δύο χρόνια (2007-2009). Αυτό ήταν.
Ο επίλογος για τον Ελεύθερο Τύπο, την ναυαρχίδα της δεξιάς, γράφτηκε στις 23 Ιουνίου του 2009, μετά από εικοσιοκτώ χρόνια ζωής. Δημιουργήθηκε το 1982 από τον Άρη και την Λίλιαν Βουδούρη και έμελε να είναι η Γιάννα Αγγελοπούλου, ο τελευταίος του σταθμός.
Οι δημοσιογράφοι-εργαζόμενοι στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, καθώς και στον ραδιοφωνικό σταθμό City 99,5 και το ηλεκτρονικό πόρταλ e-tipos.com, μετά από γενική συνέλευση, συνέταξαν ένα κείμενο σε μορφή ανακοίνωσης με το οποίο χαρακτήρισαν ανεύθυνη και προκλητική την ενέργεια του Θεόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου να κλείσουν την εφημερίδα.
Το κείμενο της ανακοίνωσης έχει ως εξής:
«Εμείς οι εργαζόμενοι του «Ελεύθερου Τύπου», του «City 99,5» και του ηλεκτρονικού portal e-tipos.com καταγγέλλουμε την αιφνιδιαστική και εν κρυπτώ απόφαση του Θόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου να βάλουν λουκέτο. Η απόφαση αυτή αφήνει στο δρόμο, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, 450 εργαζομένους. Χαρακτηρίζουμε την ενέργεια τους ανεύθυνη προκλητική και ηθικά απαράδεκτη.
Η εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» και ο ραδιοφωνικός σταθμός City 99,5 δεν ανήκαν στην προσωπική- οικογενειακή περιουσία της οικογένειας Αγγελόπουλου. Μετά από σωρεία αποτυχημένων επιλογών σε επίπεδο διοίκησης, δημοσιογραφικής διεύθυνσης και εμπορικής στρατηγικής, χωρίς να διερευνήσουν άλλα σχέδια εξυγίανσης και οικονομικής στήριξης της εφημερίδας, αποφάσισαν να την κλείσουν χωρίς κανένα αίσθημα κοινωνικής ευθύνης απέναντι στους εργαζόμενους, στους αναγνώστες και στους ακροατές.
Είναι καθαρό ότι δεν αγόρασαν αυτά τα ΜΜΕ ελπίζοντας ότι θα κερδίσουν χρήματα που της αποδίδουν τα καράβια. Η συμμετοχή τους στα media ήταν πολιτική υπόθεση, όπως πολιτική είναι και η αιφνιδιαστική αποχώρηση τους, ενώ βρισκόμαστε σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Να απαντήσει τώρα ο πρωθυπουργός αν γνώριζε την απόφαση αυτή.
Πολύ περισσότερο που κυκλοφορούν ήδη σενάρια πως η «αξία» του τίτλου του «Ελεύθερου Τύπου» και της ραδιοφωνικής συχνότητας του «City 99,5» θα μεταπωληθεί , απαλλαγμένη από το βάρος του προσωπικού των δυο εταιρειών.
Ο Θόδωρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου, με ανακοίνωσή τους την 13η Ιουλίου 2006, είχαν δηλώσει: «Προσερχόμαστε στον ευαίσθητο χώρο του Τύπου με συναίσθηση ευθύνης και συνείδησης του ρόλου του». Είναι αδιανόητη η μετακύληση της πολλαπλής ευθύνης της ιδιοκτησίας και της ανικανότητάς της να διαχειριστεί αποτελεσματικά τα μέσα ενημέρωσης που απέκτησε στις πλάτες του προσωπικού το οποίο δεν σεβάστηκε.
Η απόφαση της οικογένειας Αγγελοπούλου δημιουργεί προϋποθέσεις δυσμενών ανατροπών στο χώρο των ΜΜΕ, θα έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις στον Τύπο και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με συλλογική πολιτική και μαζική συνδικαλιστική αντίδραση απέναντι σε όλους τους ιδιοκτήτες του κλάδου.
Καλούμε τον πρωθυπουργό να πάρει θέση και να αρχίσει πολιτική διαβούλευση για να βρεθεί άμεση λύση. Καλούμε όλα τα πολιτικά κόμματα και τα εργατικά συνδικάτα να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Εμείς οι εργαζόμενοι του «Ελεύθερου Τύπου», του «City 99,5» και του ηλεκτρονικού portal e-tipos.com δηλώνουμε:
Θα κρατήσουμε τα μικρόφωνα του ραδιοφωνικού σταθμού ανοιχτά, διατηρώντας τον ενημερωτικό του χαρακτήρα με υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στους ακροατές και αναγνώστες του Ε.Τ. Προχωράμε σε έκδοση ηλεκτρονικής σελίδας του Ελεύθερου Τύπου των συντακτών και των εργαζομένων. Απαιτούμε εδώ και τώρα απαντήσεις για όλα τα ανοιχτά θέματα από την ιδιοκτησία και όχι από τον διορισμένο της εκκαθαριστή».
Τελικά το ζεύγος Αγγελοπούλου απάντησε θετικά στην πρόταση των εργαζομένων για αυτοδιαχείριση και θα υπάρξουν συζητήσεις για το θέμα της παραχώρησης του σταθμού, με τα ανάλογα νομικά μέσα και παρεμβάσεις. Ανακοινώθηκε, επίσης, ότι οι εργαζόμενοι και άλλοι σχετικοί φορείς του συγκροτήματος, θα εξοφληθούν κανονικά, μέχρι και τις 31 Αυγούστου και θα λάβουν τις απαραίτητες αποζημιώσεις. Βέβαια, θα υπάρξουν ακόμα πολλές εξελίξεις.
Ο Ελεύθερος Τύπος, μέσα από την πορεία του, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εφτάψυχος. Το ερώτημα είναι: έχει ξοδέψει όλες του τις ζωές, ή μήπως υπάρχει περίπτωση να ζήσει μελλοντικά ακόμα μία;
Της Έλενας Αρώνη