Μεγάλη κυρία της δημοσιογραφίας και ελεύθερο πνεύμα. Μια γυναίκα με ευαισθησίες που πρωτοτύπησε με τις ιδέες της, χωρίς να χάσει την ποιότητα του έργου της, και μας άφησε κληρονομιά μερικές από τις πιο απολαυστικές συνεντεύξεις, εκείνες που δεν βαριέσαι να διαβάζεις και να ακούς, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Άλλοτε δυναμική και ασυμβίβαστη, άλλοτε ήρεμη και δεκτική. Το δημοσιογραφικό της ταλέντο θαύμασαν πολλοί, μα ακόμα περισσότερο, το ήθος και την ειλικρίνειά της. Είχε πει κάποτε για την δημοσιογραφία: «Οι δημοσιογράφοι είναι άνθρωποι μονάχοι. Έχουν απέναντι ένα άδειο χαρτί και την ευθύνη τι θα γράψουν».
Η Μαρία Ρεζάν γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάιο του 1921. Οι γονείς της, Ιάκωβος Μισραχής, το δέκατο παιδί μιας οικογένειας στην Σμύρνη και Μαρί-Ντουντού Πολίτη, επίσης από τη Σμύρνη, ήταν μικρασιάτες, με εβραϊκή καταγωγή.
Το πραγματικό όνομα της Μαρίας Ρεζάν, ήταν Ρεζάν Μισραχή. Το εβραϊκό επώνυμο Μισραχή σημαίνει «ο άνθρωπος που κατάγεται από την Αίγυπτο» (από το Μισίρι). Το όνομα Ρεζάν δεν είναι αποτέλεσμα της εβραϊκής καταγωγής της, αλλά είναι επηρεασμένο από τον θαυμασμό που έτρεφε ο πατέρας της για το γαλλικό θέατρο της εποχής, όπου Ρεζάν ήταν το όνομα μιας γνωστής ηθοποιού της γαλλικής σκηνής.
Μετά από πολλά χρόνια βαπτίστηκε χριστιανή, αλλάζοντας στο, προκειμένου να παντρευτεί τον Αντρέα Ιωσήφ, πολιτικό συντάκτη της εφημερίδας «Εστία» και αργότερα υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ της δεύτερης κυβέρνησης Πλαστήρα. Μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά, την Μαρίνα, τον Στέφανο, τον Λάμπρο, και τον Μίλτο, και είχαν την διαχείριση του ξενόγλωσσου βιβλιοπωλείου και Πρακτορείου Τύπου «International» στην οδό Αμερικής.
Ο κοινός βίος δεν κράτησε παντοτινά για την Ρεζάν και τον Ιωσήφ. Οι δυο τους χώρισαν. Ακολούθησε η υποτίμηση της δραχμής από τον Μαρκεζίνη με συνέπεια την οικονομική καταστροφή του «International». Τα δεδομένα της μέχρι τότε ζωής της είχαν αλλάξει ριζικά. Έτσι, πήρε την απόφαση να αναζητήσει κάτι καινούργιο, μια νέα επαγγελματική διέξοδο, μια διαφορετική πορεία. Κάπως έτσι μπήκε η δημοσιογραφία στη ζωή της και η ίδια στις δικές μας ζωές.
Η δημοσιογραφική της καριέρα ξεκίνησε το 1959, όταν έγραψε για πρώτη φορά στην τότε εφημερίδα «Ελευθερία». Μελλοντικά εργάστηκε και σε άλλες μεγάλες εφημερίδες, όπως το Βήμα και την Καθημερινή. Στην περίοδο της δικτατορίας αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, όπου εργάστηκε σε μεγάλα, επίσης, περιοδικά, όπως τα «L’ Express» και «Le Point». Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1978.
Κατά την παραμονή της στο Παρίσι έκανε σημαντικές γνωριμίες, όπως με τον Ανδρέα Παπανδρέου, του οποίου η προσωπικότητα την εντυπωσίασε και με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά. Η Ελλάδα της έλειπε πολύ. Όταν την ρώτησαν τη σημαίνει για εκείνη η λέξη «νοσταλγία», εκείνη απάντησε χαρακτηριστικά: «Νοσταλγία, είναι να στέκεσαι μπροστά στο σιντριβάνι της Place de la Concorde στο Παρίσι και να νοσταλγείς το συντριβανάκι της Ομονοίας στην Αθήνα».
Η εκπομπή της «Μια ώρα έτσι, χωρίς πρόγραμμα», που εξακολουθεί να μνημονεύεται ακόμα και σήμερα, μεταδόθηκε για πρώτη φορά το 1980 από το Πρώτο Πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας, το οποίο στην πολύχρονη πορεία του συνάντησε, εκτός από επιτυχία και αρκετές αντιδράσεις, που ανάγκασαν την διακοπή του προγράμματός του δύο φορές πριν από την οριστική διακοπή, που έγινε το 1984.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η Μαρία Ρεζάν εκλέγεται στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ και έγινε η πρώτη γυναικεία παρουσία σε ένα τέτοιο αξίωμα. Το 1984 κυκλοφόρησε βιβλίο με συνεντεύξεις που πήρε στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Στην εισαγωγή γράφει: «Τι άλλο μένει λοιπόν στον άνθρωπο της δημοσιογραφίας απ? το να παίζει καθημερινά μ? αυτήν την -άπληστη από την φύση της- εξουσία έναν κρυστάλλινα τίμιο κλεφτοπόλεμο; Τι άλλο απ? το να απαντά ακούραστα σε κάθε απόπειρα αλλοτρίωσής του ?δουλειά σου και δουλειά μου»;
Το 1999 εκδόθηκε η αυτοβιογραφία της με τον τίτλο «Με νοσταλγία… για μια ζωή έτσι, χωρίς πρόγραμμα», στην οποία αφηγείται περιστατικά μέσα από την προσωπική της ζωή, όπως προσπάθεια της οικογένειάς της να επιβιώσει την περίοδο της κατοχής, την δημοσιογραφία, αλλά και την πολιτική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας τον 20ο αιώνα. Το βιβλίο αυτό σημείωσε μεγάλη επιτυχία.
Η Μαρία Ρεζάν, έφυγε από τη ζωή στις 3 Ιανουαρίου 2004, στο νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν στην Αθήνα και κηδεύτηκε στις 7 Ιανουαρίου 2004, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, σε τάφο που παραχώρησε ο Δήμος Αθηναίων. Στην κηδεία της μεγάλης δημοσιογράφου, παρευρέθηκαν πρόσωπα της δημόσιας ζωής, ανάμεσά τους οι Πέτρος Ευθυμίου, Θοδωρής Ρουσόπουλος, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Βύρων Πολύδωρας, Προκόπης Παυλόπουλος, Μανώλης Γλέζος, Λάκης Λαζόπουλος, Ελένη Κούρκουλα, κ.α.
Αδιαμφισβήτητα, η προσωπικότητα, η πορεία και το έργο της Μαρίας Ρεζάν, έχει μείνει στην ιστορία και έχει μια θέση ξεχωριστή στην ιστορία της δημοσιογραφίας, και του τόπου, με τον αγώνα της για τη δημοκρατία και τα δικαιώματα των γυναικών. Αποτελεί εξαιρετικό σημείο αναφοράς για τους δημοσιογράφους του σήμερα αλλά και για αυτούς που θα έρθουν, όχι μόνο για το ταλέντο της, αλλά και για την μάχη που έδωσε για την ανεξάρτητη δημοσιογραφία.