Πόσες στιγμές, πόσα κλικ στο χρόνο μετρά κανείς στο 116, τη στιγμή που “δεν μπορεί” το ξέρει μέσα του. Οφείλει να το κάνει… Αν το 2008 οι Ισπανοί ξόρκισαν μια ζωή, που αδικούσαν το ταλέντο τους, την Κυριακή στο Γιοχάνεσμπουργκ έδειξαν κάτι περισσότερο. Χαρακτήρα. Ανθεκτικότητα. Και τσαμπουκά. Ο,τι απαιτείται για το πιο σπουδαίο τρόπαιο. Το κέρδισαν χθες. Για να το τοποθετήσουν δίπλα στο ευρωπαϊκό του 2008. Εκεί που θα λάμπει διπλά, που θα πιστοποιεί τη μαγεία μιας ζηλευτής διαδρομής.
Δεν ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε δει, μα ήταν τόση η ένταση, τόσος ο ηλεκτρισμός…
Ματς σκληρό, με μαρκαρίσματα που δικαιολογούσαν, τουλάχιστον σε τρεις περιπτώσεις, αποβολές, παιχνίδι φορτωμένο στο κέντρο, τόσο που έκανε αδύνατο το προσφιλές passing game των Ισπανών.
Ο καθένας γνωρίζει πια καλά ότι αν μπει με σκοπό να “παίξει” την Ισπανία, θα είναι κατά πάσα πιθανότητα ηττημένος. Ορθώς οι Ολλανδοί φόρτωσαν το κέντρο, έκλειναν καλύτερα τους χώρους, έπεφταν δύο σε κάθε Ισπανό, με σαφή προοπτική να κλέψουν το παιχνίδι. Κι αν είχαν σέντερ φορ, αν ο Σνάιντερ ήταν όπως τον έχουμε συνηθίσει φέτος, κι αν Ρόμπεν έδειχνε σε δύο φάσεις πιο αποφασιστικός (τον αδικεί ο χαρακτηρισμός του μοιραίου), θα το είχαν κλέψει. Και ναι, θα το άξιζαν. Παρά τις όποιες ενστάσεις για το σκληρό τους παιχνίδι. Για τον δισταγμό του διαιτητή Χάουαρντ Γουέμπ σε ουκ ολίγες περιπτώσεις.
Ηταν ένα τέταρτο στο ξεκίνημα, στο οποίο οι Ισπανοί μετρούν τρεις φάσεις, όπου πίστευες ότι μπήκαν για να “πνίξουν” τους Ολλανδούς, όπως έκαναν και στον ημιτελικό με τους Γερμανούς. Μα καθότι οι οράνιε γνωρίζουν καλά από άμυνα και καθώς ούτε στο 5 με την κεφαλιά του Ράμος, ούτε στο 11 με την κούρσα του ίδιου από δεξιά, μηδέ στο 12 με το αριστερό σουτ του Βίγια δεν πτοήθηκε ο Στεκέλενμπουργκ, το πράγμα γύρισε.
Δίχως φάσεις μεν για τους Ολλανδούς, με ξεκάθαρη βοήθεια από τον Γουέμπ που δεν τιμώρησε στο 29 την ανεξήγητη κλοτσιά του Ντε Γιονγκ στο στήθος του Τσάμπι Αλόνσο και με ασφυκτικό πρέσινγκ στο κέντρο, οι Ισπανοί έδειχναν “τρακαρισμένοι”.
Φαν Μπόμελ και Ντε Γιονγκ είναι κυρίως κόφτες και αυτό έκαναν εξαιρετικά χθες. Μπλοκαρισμένος ο Τσάβι, δεξιά ο Πέδρο “λίγος”, ειδικά σε σχέση με τον ημιτελικό, ο Ινιέστα μάλλον φλύαρος. O Σνάιντερ, εξαιρουμένης της κάθετης πάσας για γκολ στο 83, δεν ήταν ακριβώς ο κινητήριος μοχλός της Ολλανδίας, μα ο Ρόμπεν ακούραστος και παρότι μόνος (επαναλαμβάνουμε: η Ολλανδία έπαιξε σ’ αυτό το μουντιάλ χωρίς σέντερ φορ) απείλησε στο 45 με δυνατό σουτ, που έβγαλε κόρνερ ο Κασίγιας. Ηταν ουσιαστικά και η μοναδική φάση των οράνιε στο 45λεπτο.
Θυμωμένοι προφανώς οι Ισπανοί, μετά το ημίχρονο, έδειξαν χαρακτήρα. Βοήθησε σαφώς και η είσοδος του Χεσούς Νάβας στη θέση του Πέδρο. Κι έφτασαν κοντά στο γκολ στο 48 με τον Καπντεβίλα από θέση βολής να μην πιάνει μπάλα και στο 69 μετά την παράλληλη μπαλιά του Χεσούς Νάβας από δεξιά, την ολιγωρία του Χάιτινχα και την αποτυχία, στη συνέχεια, του Βίγια να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα.
Νωρίτερα, βέβαια, στο 52 και κυρίως στο 62 ο Ρόμπεν έχασε μοναδική ευκαιρία, όταν πλάσαρε απέναντι από τον Κασίγιας ? καταπληκτική η κάθετη πάσα του Σνάιντερ – μα το πόδι του Ισπανού τερματοφύλακα έδιωξε σε κόρνερ.
Ισορροπημένο το ματς ή, μάλλον με περισσότερη κατοχή μπάλας πια από τους Ισπανούς και στο 77 ο Ράμος στέλνει με το κεφάλι άουτ την μπάλα, παρότι σχεδόν μόνος με τον Στεκέλενμπουργκ. Είναι φανερό ότι οι Ολλανδοί κουράστηκαν. Και δη ο Ρόμπεν που έτρεξε ίσως περισσότερο από όλους. Κι όμως και πάλι αυτός είναι που στο 83 αφήνει πίσω του Πικέ και Πουγιόλ και φτάνει με τη μπάλα μέχρι τα χέρια του Κασίγιας! Κι εκεί, στα χέρια του, την αφήνει!
Ναι, όλα δείχνουν παράταση. Ισως και πέναλτι. Μα έρχεται στο 110 η κόκκινη κάρτα (δεύτερη κίτρινη) στον Χάιτινχα και πέντε λεπτά μετά, το γκολ. (Παρένθεση: Πικρά και με τρόπο “κυνικό” βγήκε από το ματς, το τελευταίο της καριέρας του, ο Τζιοβάνι Βαν Μπρόκχορστ).
Είναι 116, λοιπόν, ο Φάμπρεγκας βλέπει τον Ινιέστα δεξιά και ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής νικά με διαγώνιο σουτ την Στεκέλενμπουργκ, την Ολλανδία, τη “μέτρια αν όχι κακή” χθες Ισπανία. Η κάμερα πάνω στον Κασίγιας που κλαίει και στους Ολλανδούς που εν εξάλλω ζητούν οφ σάιντ.
Μα το γκολ είναι κανονικό. Ωραιότατο. Γκολ για κούπα. Την πιο βαριά. Γκολ ιστορικό. Που όσα χρόνια κι αν περάσουν ο Αντρές Ινιέστα δεν θα ξεχάσει ποτέ.
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Την πρώτη φορά απέναντι στον Στεκέλενμπουργκ, κόμπιασε. Τη δεύτερη καθυστέρησε, όταν δίπλα του ήταν δύο αφύλακτοι συμπαίκτες του. Την τρίτη η δύναμη της στιγμής δεν του άφηνε κανένα περιθώριο δισταγμού.
Ο Αντρές Ινιέστα, ένας εξαιρετικά ευφυής ποδοσφαιριστής, κομβικά κρίσιμος για την ομάδα του. Δεν σκοράρει συχνά, μα ξέρει πότε να το κάνει. Διότι, σε αυτή τη ζωή όλα είναι θέμα τάιμινγκ.
Και επειδή, οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά, ο Ινιέστα είναι άξιος συγχαρητηρίων και για το γεγονός ότι αυτό το γκολ που οι Ισπανοί θα μνημονεύουν μια ζωή, εκείνος επέλεξε να το πανηγυρίσει με μπλουζάκι στη μνήμη του αδικοχαμένου παίκτη της Εσπανιόλ Ντάνι Χάρκε.
Της Κατερίνας Σιαφάκα, 13/7/2010