Αθήνα Ιανουάριος 2019
Εδώ και δύο χρόνια οδηγώ μηχανάκι. Θυμίζει Βέσπα αλλά δεν είναι… είναι ένα κινεζάκι πενηνταράκι που το αποκαλώ «Πριπρι»
(από τον ήχο του πρπρπρ… ναι… τελοσπάντων).
Αυτά που παρατηρώ στους δρόμους της Αθήνας πραγματικά θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας… γιατί ο πόνος μοιρασμένος είναι μισός και η χαρά μοιρασμένη είναι διπλή!
Πάμε λοιπόν!
Φλας
Για κάποιο λόγο οι οδηγοί στην Αθήνα δεν έχουν συνδέσει το φλας με μια πρόθεση «ΘΑ στρίψω». Πιστεύουν ακράδαντα ότι το φλας σημαίνει «Στρίβω» ή ακόμα χειρότερα «Έστριψα»… Έτσι είναι, οι οδηγοί της Αθήνας δε θέλουν να ξέρεις την επόμενή τους κίνηση, θέλουν σασπένς, θέλουν να σε αιφνιδιάσουν, να είσαι alert! Για ΄σενα το κάνουν, για να μη χάνεσαι στις σκέψεις σου…
Φανάρι Πορτοκαλί
Οι οδηγοί στην Αθήνα χωρίζονται στους «πορτοκαλοπαιρνώμεολημουτηνταχυτητα» και στους «πορτοκαλοσταματώ». Όταν ένας «πορτοκαλοπαιρνώμεολημουτηνταχυτητα» βρίσκεται μπροστά από έναν «πορτοκαλοσταματώ», όλα βαίνουν καλώς. Η τραγωδία ξεκινά όταν ένας «πορτοκαλοσταματώ» βρίσκεται μπροστά από τον «πορτοκαλοπαιρνώμεολημουτηνταχυτητα». Ο ένας σταματά smoothly και ο άλλος πίσω μπαίνει με τα μπούνια. Αν δε ¨φιληθούν¨ παθιασμένα, ακολουθούν τα γνωστά μπινελίκια από τον «πορτοκαλοπαιρνώμεολημουτηνταχυτητα» τα οποία δεν αγγίζουν τον «πορτοκαλοσταματώ» καθότι ξέρει ότι ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας είναι με το μέρος του και κάθεται στο τιμόνι χαλαρός γελώντας σαν την Τζοκόντα.
Προληπτική κόρνα.
Είμαστε όλοι στο φανάρι, περιμένουμε υπομονετικά και ξαφνικά (συνήθως ο τρίτος ή τέταρτος στη σειρά) αρχίζει να κορνάρει. Όλοι ψαχνόμαστε. Τι έγινε; Τι παίχτηκε; Αλλά τίποτα δεν έχει συμβεί, απλά ο κυριούλης έριξε μια επίμονη , προληπτική κόρνα. Είναι πολύ μπροστά! Είναι μαχητής του «η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία» ή του «καλύτερα να μη χρειαστεί παρά να λείψει». Το ενδεχόμενο ότι θα ανάψει πράσινο και ο μπροστινός θα αργοπορήσει ένα νανοδευτερόλεπτο του φαίνεται δυσβάστακτο. Δεν το αντέχει. Γι΄ αυτό αναστατώνει τους πάντες με μια κόρνα, μας ξυπνάει. Βέβαια στο τέλος η κίνηση αυτή έχει πάντα τα αντίθετα αποτελέσματα. Διότι μέχρι να καταλάβουμε όλοι ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για αυτήν την κόρνα, έχει ανάψει πράσινο, ακόμα ψαχνόμαστε, μετά εκνευριζόμαστε με τον ηλίθιο και στο τέλος περνάνε τρία τουλάχιστον λιγότερα αμάξια. Μπορεί αυτός να μην προλάβει από τη βλακεία του να περάσει. Μου έχει τύχει να είναι πρώτος στο φανάρι και πάλι να κορνάρει! Ποιον; Τον εαυτό του; Έλα μ…νί στον τόπο σου….
Γυναίκες
Τι να πρωτοπούμε αγαπητοί αναγνώστες για αυτό το λατρευτό είδος; Γυναίκες οδηγοί. Είναι… είναι… είναι ξεχωριστές. Μοναδικές. Φαίνεται από χιλιόμετρα η γυναίκα οδηγός. Γιατί; Γιατί έχει άποψη στα πράγματα! Δεν ακολουθεί τα συνηθισμένα. Βάζει τη δική της πινελιά. Έχει χαρακτήρα! Είναι όλοι στις λωρίδες τους και περιμένουν το φανάρι. Τα μηχανάκια περνάνε ανέμελα από ανάμεσα και όλοι είμαστε χαρούμενοι. Mέχρι που ξαφνικά έχουμε γυναίκα οδηγό. Γιατί αγαπητοί μου να διαλέξει μια λωρίδα ενώ μπορεί να είναι σε δυο ταυτόχρονα; Σε δυο! Με άποψη και ύφος «Ναι! Γιατί μπορώ». Κορνάρεις εσύ με το μηχανάκι, σε κοιτά με τη μεγαλύτερη απορία του πλανήτη. Ή άλλο παράδειγμα: κινούνται όλοι αρμονικά σε έναν ρυθμό, μαζί, σαν σύνολο. Και ξαφνικά η ροή κόβεται, η αρμονία χαλά γιατί μια γυναίκα έχει τον δικό της ρυθμό, αυτή έτσι θέλει, αυτή τη νότα γουστάρει… και τη θέλει μέσα στη μέση, δεν πάει στην άκρη διακριτικά, όχι, στη μέση. Αν θέλετε κύριοι, αν δε θέλετε να πάρετε το Μετρό!
Ηλικιωμένος
Ζει σε άλλη πραγματικότητα. Σε μια πραγματικότητα που όλα είναι εύθραυστα. Όλα πρέπει να γίνουν αργά και γλυκά. Έχουν μεταφερθεί σε μια κατάσταση slow motion αλλά δεν το αντιλαμβάνονται. Συνήθως έχουν και το βλέμμα αυτό της σοφίας και του «εγώ παιδί μου οδηγώ εδώ και εξήντα χρόνια, δεν υπάρχει καλύτερος»
Ντελιβεράς
Υπάρχει κάποιο μυστικό στον κλάδο αυτού του επαγγέλματος. Κάτι που δεν ξέρουμε. Κάτι που μάλλον είναι ότι κάθε παραγγελία πρέπει να παραδοθεί σε συγκεκριμένο χρόνο αλλιώς σκάει ατομική βόμβα. Μόνο έτσι εξηγείται το άγχος και η ταχύτητα αυτών των ανθρώπων… Αν δε παραδώσω σε δέκα λεπτά την πίτσα θα καταστραφεί ο πλανήτης! Τρεχάτε, κόκκινα, στριμωξίδια ανάμεσα σε αμάξια, στρες, φωνές… Respect! Σε αυτούς οφείλουμε το ότι ζούμε ακόμα!
Βιαστικός μηχανόβιος
Είναι αυτός που πάσει θυσία θα στριμωχτεί να πάει πρώτος στο φανάρι. Και όταν λέμε πρώτος εννοούμε ότι έχει πάει στην απέναντι πλατεία. Δε βλέπει πια φανάρι, δεν είναι πια μέρος του συνόλου, απλά είναι πρώτος. Στη μέση του πουθενά, χάσκει σαν χαμένος. Ξυπνάει όταν του κορνάρουν αυτοί που βλέπουν το φανάρι, έχουν ξεκινήσει και απλά είναι ένας ονειροπαρμένος τυπάς με μηχανάκι στη μέση.
Οι έξυπνοι
Μμμμ. Μιλάμε για τους τύπους και τις τύπισσες που βλέποντας μπροστά μποτιλιάρισμα θα χωθούν στη σειρά ακόμα και αν το φανάρι έχει γίνει κόκκινο. Ναι, λοιπόν. Κάνανε την μπαγαμποντιά τους. Ξεγλιστρήσανε για να είναι πιο γρήγοροι. Βέβαια είναι απλά ανεγκέφαλοι καθότι ξεμένουν στη μέση του δρόμου, δημιουργώντας ένα πανδαιμόνιο, εμποδίζοντας τους άλλους οδηγούς που έχουν όντως πράσινο και στέκονται εκεί σαν πού…ες όρθιες. Σε αυτήν την κατάσταση λοιπόν αυτοί κάτι παθαίνουν και κουφαίνονται. Στέκονται σαν υπνωτισμένοι, κρατούν το τιμόνι γερά και κοιτάνε μπροστά. Σαν να μη συμβαίνει κάτι. Σαν τη γάτα που έχει κάνει μαλακία και κοιτά επίμονα αλλού. Κοκαλώνουν στη στάση ¨δεν είμαι εγώ, ο άλλος είναι.¨ Συνέλθετε!!!!! Σταματήστε αυτή τη βλακεία. Πάντα θα ενοχλήσεις αν το κάνεις αυτό. Πάντα. Τι δεν καταλαβαίνεις;;;
Πεζοί
Έχω τη βαθιά πεποίθηση ότι οι πεζοί στην Αθήνα… θέλουν να πεθάνουν. Ναι. Μόνο έτσι εξηγείται. Θέλουν να πεθάνουν αλλά εμείς οι καλοί οδηγοί δεν τους πατάμε. Αυτοί κάνουν τα πάντα: πετάγονται απότομα, περνάνε με κόκκινο όσο πιο αργά και βασανιστικά μπορούν, στέκονται σε τυφλά σημεία, περνάνε από τα πιο ακατάλληλα σημεία, περπατάνε στη μέση του δρόμου ενώ υπάρχει μεγάλο πεζοδρόμιο, περνούν τον δρόμο γράφοντας μήνυμα, μιλώντας στο τηλέφωνο. Αγαπητοί πεζοί… βρείτε άλλον τρόπο. Τι σας φταίει ο οδηγός να τον πάρετε και αυτόν στον λαιμό σας;
Ταξί
Τόμοι ολόκληροι μπορούν να γραφτούν για τους ταξιτζήδες από έξαλλους οδηγούς. Παιδιά ηρεμία. Δεν έχετε καταλάβει κάτι. Ο ταξιτζής δεν έχει το μυαλό του στο τιμόνι, ούτε στον δρόμο, ούτε στους υπόλοιπους οδηγούς, ούτε στα σήματα. Το μόνο που υπάρχει στο κεφάλι του ταξιτζή είναι: να βρει πελάτη. Το μόνο. Επαναλαμβάνω. Το μόνο. Ψάχνει σαν αιλουροειδές στη ζούγκλα, είναι σε εγρήγορση, νομίζεις ότι οδηγεί αλλά αυτός απλά βολτάρει για να εντοπίσει το επόμενο θήραμα. Γι΄ αυτό όταν το εντοπίσει δε νοιάζεται για τίποτα, θα αλλάξει λωρίδα άμεσα, θα τρακάρει, θα πατήσει πεζό, αλλά θα τσακώσει τον πελάτη. Καταλάβατε; Ο πελάτης είναι αυτοσκοπός για τον ταξιτζή. Και μόλις τσακώσει τον έναν πελάτη δε σταματά. Πάντα υπάρχει η περίπτωση να μαζέψει ακόμα έναν, αν βολεύει. Οι ταξιτζήδες ίσως ηρεμήσουν, ίσως, μόνο όταν έχουν μέσα 4 άτομα ετερόκλιτα που πηγαίνουν στο αεροδρόμιο. Μόνο τότε.
Νευρικός οδηγός
Δρόμος σχετικά στενός, δε σε παίρνει σε καμιά περίπτωση να τρέξεις. Είμαι τέρμα δεξιά, πιο δεξιά δεν μπορώ θα καβαλήσω πεζοδρόμιο και πηγαίνω με 30. Σκάει μύτη από πίσω εκείνος ο νευρικός οδηγός που μαρσάρει διαρκώς. Μέσα σε 50 μέτρα έχει επιταχύνει και πατήσει τέρμα τα φρένα 20 φορές. Λες και μπορώ να κάνω κάτι. Τι να κάνω φίλε; Nα εξαΰλωθώ; Σε κάποιο μικρό άνοιγμα του δρόμου, θα με προσπεράσει ξυστά, μαρσάροντας ανηλεώς για να καταλάβω πόσο μα πόσο πολύ τον έχω εκνευρίσει και θα επιταχύνει με τα χίλια μόνο και μόνο για να σταματήσει κόκαλο ελάχιστα μέτρα πιο κάτω… στο φανάρι… στο φανάρι που φαίνεται από την αρχή του δρόμου… στο φανάρι που είναι κόκκινο και το ξέρει… Ωραία! Τι κατάφερες φίλε μου εκτός από του να ανεβάσεις πίεση 500 χωρίς λόγο και να καταστρέψεις τα φρένα σου; Και το καλύτερο είναι ότι εγώ στο φανάρι θα περάσω με σαρδόνιο χαμόγελο γλυκά από δίπλα του και θα βρεθώ και πάλι μπροστά του. Αθήνα είμαστε! Φανάρια παντού. Χαλάρωσε. Πού θα πας ρε πύραυλε;
Ευαίσθητοι αγκώνες.
Υπάρχει και άλλο μυστικό κρυμμένο στα βαθιά κατάστιχα των δρόμων. Αφορά κάποιους μηχανόβιους. Αυτοί οι μηχανόβιοι κρύβουν όλη τους την ύπαρξη στους αγκώνες τους. Είναι ζωτικής σημασίας να μην τραυματιστεί ποτέ ο αγκώνας τους. Δεν τους νοιάζει το κεφάλι. Ποιο κεφάλι και αηδίες; Ο αγκώνας φίλε, ο αγκώνας. Φοράνε το κράνος μόνιμα στον αγκώνα. Με βροχές, με χιόνια, με χαλάζι, στον αγκώνα. Κάτι πολύ σκοτεινό για την κρυφή δύναμη του αγκώνα μάς διαφεύγει….
Ποδηλάτες
Ναι, όσο αστείο και να είναι, σε αυτούς τους δρόμους κυκλοφορούν και ποδηλάτες. Παράσημα ανδρείας θα έπρεπε να δοθούν σε αυτούς τους γενναίους που καθημερινά με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής επιμένουν να χρησιμοποιούν τα ποδήλατά τους. Ή ατρόμητοι είναι ή έχουν απόλυτη έλλειψη του αισθήματος του κινδύνου. Κυκλοφορούν ανέμελα, δεν έχουν καθρέπτες, δε σταματούν στα φανάρια. Είναι ελεύθεροι καβαλάρηδες. Μια από εδώ και μια από εκεί. Απρόβλεπτοι. Ο φόβος και ο τρόμος για τα μηχανάκια που πηγαίνουν αργά στα δεξιά. Μη σου τύχει φίλε ποδηλάτης μπροστά. Δεν μπορείς να τον προσπεράσεις εύκολα και επίσης δεν πηγαίνει ευθεία, μπαλατζαρει. Μη σου τύχει φίλε, μη σου τύχει. Καλύτερα σκουπιδιάρικο μπροστά παρά ριψοκίνδυνος ποδηλάτης!
Μηχανόβιοι Πολυεργαλεία
Σαφώς μιλάμε για εκείνους τους μηχανόβιους που οδηγούν, μιλάνε στο τηλέφωνο, γράφουν μήνυμα στο άλλο κινητό, τρώνε και κρατούν τον καφέ τους και όλα αυτά… ταυτόχρονα… ναι… γίνεται… τι cirque de soleil και κουραφέξαλα. Πολυμηχάνημα λέμε!
Εμένα εδώ με βολεύει
Ξαφνικά σε σημείο του δρόμου που δεν έχει ποτέ κίνηση γίνεται χαμός. Και τότε ξέρεις. Ξέρεις ότι είναι υπαίτιος για όλο αυτό ο τύπος «εμένα εδώ με βολεύει, εδώ θα σταματήσω». Τι κι αν έχει μπροστά του άδεια θέση για να χωρέσει ένα ολόκληρο λεωφορείο να παρκάρει; Όχι. Εκείνη τη στιγμή του ήρθε να σταματήσει εκεί και εκεί θα σταματήσει. Δεν πάτε να κουρεύεστε! Τι κι αν έκατσε ακριβώς μπροστά στο πράσινο φανάρι. Φίλοι ατυχήσατε. Θα περιμένετε γιατί «εμένα εδώ με βολεύει». Και οι τύποι αυτοί είναι σε φάση ζεν, άτρωτοι. Τι βρισίδια, τι καντήλια ακούν αλλά δεν τους αγγίζει τίποτα. Γιατί έχουν ιδεολογία. Είναι φανατικοί λάτρεις του δόγματος «εμένα εδώ με βολεύει». Και τι μπορείς να κάνεις μπροστά σε έναν πιστό εσύ απλέ θνητέ;
Τύποι με καρότσια
Καινούργιο φρούτο στην καθημερινή πραγματικότητα των δρόμων της Αθήνας. Τύποι με τεράστια σιδερένια καρότσια που έχουν μέσα συνήθως χαρτί ή γενικά παλιατζαρία. Παραμονεύουν παντού. Φονικά όπλα. Τα σέρνουν και ποτέ μα ποτέ δε θα ελέγχουν για να βγουν στον δρόμο. Απλά πετάγονται από το πουθενά… Είναι η θεία δίκη για όλες τις αμαρτίες που έχεις κάνει στον δρόμο. Σε αιφνιδιάζουν, σε τρομάζουν. Και δεν ξέρεις πώς να το χειριστείς. Πας να τους προσπεράσεις και αυτοί αλλάζουν πορεία, περνάνε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Και μετά κατά σατανικό τρόπο ξαναβρίσκονται μπροστά σου. Ή κάποιος που τους μοιάζει. Γιατί μοιάζουν πάρα πολύ όλοι.
Κάγκουρες
Πίστευα βαθιά ότι το είδος είχε εκλείψει. Ότι θα το έλεγα νοσταλγικά σε κουνιστή πολυθρόνα στα εγγόνια μου «υπήρχαν κάτι τύποι που κάνανε τα αυτοκίνητα τους σαν λατέρνες και είχαν κάτι ηχεία του διαβόλου που έπαιζαν λαϊκά και ακουγόντουσαν ίσα με τον Άρη»… αλλά όχι… υπάρχουν ακόμα… και τους συναντάς την πιο ακατάλληλη στιγμή. Όταν ζεις μια ρομαντική στιγμή με το αγόρι σου… και τσακ το λαϊκό τέρμα… ακόμα χειρότερα… όταν χωρίζεις το αγόρι σου… και ξαφνικά Τερλέγκας… ή όταν έχεις να ξυπνήσεις το πρωί στις 6 και περνάει ο σιχαμερός κάγκουρας με μπιτάκι στο τέρμα! Έλεος!!
Ανέμελοι
Είναι οι οδηγοί που νιώθουν ότι είναι μόνοι στον δρόμο. Θα αλλάξουν λωρίδα, θα σταματήσουν να δουν το όνομα ενός στενού και αν δεν είναι αυτό που ψάχνουν απλά θα ξαναμπούν σε πορεία χωρίς να ελέγξουν, θα κάνουν όπισθεν χωρίς να αναρωτηθούν αν υπάρχει κάποιος πίσω. Αλλά δεν το κάνουν από κακία. Απλά ζουν σε άλλο σύμπαν. Αν κορνάρεις θα μεταφερθούν απότομα και ενοχικά στον παρόντα χρόνο και θα ζητήσουν και συγγνώμη.
Καλοκαίρι
Το καλοκαίρι κάτι συμβαίνει στους δρόμους της Αθήνας. Η ζέστη κάνει τους κατά τ΄ άλλα νευρικούς οδηγούς λιγάκι… μαλθακούς… δεν τρέχουν πολύ… το φανάρι γίνεται πράσινο και όλοι κοιταζόμαστε με χαρά και ζαβλακωμάρα σαν να είμαστε σε ξαπλώστρα και ακούμε reggae μουσική χωρίς να κινείται κανείς… μόνο εκείνος ο δύσμοιρος με την προληπτική κόρνα υποφέρει…
Παρδαλίδου Αγγελική