14.5 C
Athens
Δευτέρα, 17 Φεβρουαρίου, 2025

Το πρόσωπο της εβδομάδας: Ισιδώρα Δωροπούλου – Ηθοποιός

Aρχικά έπλαθε φανταστικούς κόσμους. Και όσο περνούσε ο καιρός η έλξη γινόταν πιο συνειδητή. Και έφτασε να είναι μονόδρομος. Τότε δηλαδή, που πέρασε στην δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης και έτσι είχε προδιαγραφεί η μετέπειτα πορεία της.

Για την Ισιδώρα Δωροπούλου υποκριτική σημαίνει να εκτίθεσαι με όλους σου τους φόβους, τις ανασφάλειες και τις σωματικές σου ανεπάρκειες, αλλά και συνάμα διαθεσιμότητα με ανοιχτωσιά και πάντοτε.

Αυτήν την χρονική περίοδο έχει τη χαρά να συμμετεχει σε δύο παραστάσεις. Η μία είναι η πολύ επιτυχημένη “Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα” του Ματέι Βίσνιεκ στο θέατρο Μπέλλος, ερμηνεύοντας δύο ρόλους, ενώ η άλλη είναι στις “Λύκαινες” στο Θέατρο Εμπορικόν στον ρόλο της έφηβης Ηρούς. Και για τις δύο αυτές παραστάσεις μας μίλησε μεταξύ άλλων ως πρόσωπο της εβδομάδας, εκφράζοντας παράλληλα και την επιθυμία της στο άμεσο μέλλον να κάνει περισσότερο κινηματογράφο.

* Ηθοποιός ήθελα να γίνω από πολύ μικρή ηλικία. Νομίζω πριν το δημοτικό ακόμα. Ασυνείδητα κάτι μ’ έσπρωχνε στο θέατρο, σε όλη του τη διαδικασία. Έπλαθα κόσμους φανταστικούς. Μεγαλώνοντας έγινε πια συνειδητή η έλξη αυτή μα δεν τολμούσα να το πω δυνατά γιατί ντρεπόμουν. Όταν τελείωνα το σχολείο βρήκα το θάρρος γιατί για μένα ήταν μονόδρομος. Έδωσα κατευθείαν εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης

* Το θέατρο, η υποκριτική είναι μαγεία. Κατασκευάζεις όνειρα, ολόκληρους κόσμους φτιάχνεις με τα πιο φθηνά υλικά. Με το τίποτα. Δεν χρειάζονται μεγάλες σκηνές ή φανταχτερά σκηνικά για να κάνεις θέατρο. Τα μεγαλύτερα διαμάντια πολλές φορές βρίσκονται σε μικρούς χώρους που φτιάχνουν θέατρο με και απο το τίποτα. Υποκριτική για μένα σημαίνει να εκτίθεσαι με όλους σου τους φόβους, τις ανασφάλειες και τις σωματικές σου ανεπάρκειες. Ταυτόχρονα σημαίνει διαθεσιμότητα. Να είσαι διαθέσιμος πάντα. Ήρεμος και ανοιχτός. Αυτή η «βασανιστική» περίοδος των προβών, όταν προσπαθείς να δώσεις μορφή σε μια ιδέα. Ο ιδρώτας σου, το διαλυμένο μακιγιάζ στο τέλος της παράστασης. Να μαθαίνεις λόγια άλλων και να τα λες σαν να είναι δικά σου.

* Οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα παλεύουν σε αντίξοες έως απαγορευτικές συνθήκες. Πριν 500 χρόνια μας έθαβαν έξω από το κοιμητήρι. Το 2025 βιώνουμε με άλλους τρόπους την απαξίωση.

* Οι καλλιτέχνες δεν είναι διασκεδαστές. Οι καλλιτέχνες πάνε κόντρα στην όποια φθορά και προσφέρουν κάτι πολύ πιο ουσιαστικό για την ανθρώπινη ύπαρξη. Όποια κυβέρνηση δεν το καταλαβαίνει αυτό είναι καταδικασμένη ν’ αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες με απαξίωση. Δεν υπάρχει μέριμνα, δεν υπάρχει η ενίσχυση που θα έπρεπε να υπάρχει. Δεν υπάρχει καν θεατρική παιδεία στα σχολεία της χώρας που γέννησε το θέατρο. Και οι σπουδές μας δεν αναγνωρίζονται καν.

* Από το κράτος λείπει η ενημέρωση για το τί κάνει ακριβώς ένας καλλιτέχνης. Δεν είναι μόνο τα μεγάλα θέατρα και οι λαμπερές πρεμιέρες. Είναι πολλά ακόμα που αγνοούν. Για παράδειγμα τα ΔΗΠΕΘΕ. Πώς λειτουργούν σήμερα; Πόση βοήθεια έχουν από το κράτος; Τα ΔΗΠΕΘΕ που ήταν μία τομή στον πολιτισμό αντί να ανθίζουν βασίζονται μόνο στην αγάπη των καλλιτεχνών που τα διοικούν και τα στελεχώνουν. Αν αυτό δεν είναι θλιβερό τότε τί είναι; Έπειτα σκέφτομαι το τί γίνεται στα νοσοκομεία που δεν έχουν βασικά πράγματα για τους ασθενείς και λέω στον εαυτό μου Ισιδώρα τί περιμένεις ακριβώς ν’ αλλάξει;

* Αισιόδοξη παρόλα αυτά είμαι πάντα. Στη δουλειά μας, με κρατάει αισιόδοξη το πείσμα την γενιάς μου για αλλαγή. Υπάρχουμε! Είμαστε εδώ και κάνουμε αυτό που αγαπάμε χωρίς να υπολογίζουμε τις δυσκολίες. Φυσικα και έχουμε μερίδιο ευθύνης στην όποια απαξίωση. Είμαστε εμείς που πρέπει να περιφράξουμε και να προστατεύσουμε τα δικαιώματα μας. Συλλογικά! Να είμαστε ενωμένοι και να υπερασπιζόμαστε την επαγγελματική μας ιδιότητα. Μιλάμε περισσότερο πια και η φωνή μας αρχίζει να ακούγεται. Είμαστε υπεύθυνοι με τα ναι και όχι μας. Εμείς διαμορφώνουμε τα πράγματα.

* Έχω την τύχη φέτος να είμαι μέλος δύο διαφορετικών παραστάσεων. Δύο έργων πολύ αξιόλογων. Στο θέατρο Μπέλλος, επαναλαμβάνουμε από πέρυσι τη παράσταση «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» του Ματέι Βίσνιεκ σε σκηνοθεσία της Αικατερίνης Παπαγεωργίου. Μία παράσταση με 3 βραβεία Αθηνοράματος (Παράστασης, Μουσικής και Σκηνοθεσίας).

* Ο Βίσνιεκ εμπνεύστηκε από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και έγραψε ένα έργο αριστούργημα μέσα από το οποίο προκύπτει όλη η φρίκη του πολέμου. Εκεί κρατώ δύο ρόλους. Τη νεαρή Ίντα που είναι η προσωποποίηση του πόνου. Ένα σύμβολο αυτοθυσίας και θλίψης.

* Από την άλλη πλευρά, ο ρόλος της Γριάς, μας δείχνει το πώς η ανάγκη για επιβίωση, μπορεί σε τέτοιες έκτακτες καταστάσεις να διαφθείρει και να αποκτηνώσει τους ανθρώπους. Να τους οδηγήσει στη πλήρη ανηθικότητα.

* Είναι μία παράσταση υψηλής αισθητικής και ουσίας. Η Αικατερίνη Παπαγεωργίου είναι μία εξαιρετική σκηνοθέτης που πάντα ξέρει τί θέλει και πώς να το ζητήσει από τους ηθοποιούς της. Είναι ευτυχία για κάθε ηθοποιό να δουλεύει μαζί της! Με δεδομένα όλα αυτά, ήμουν βέβαιη για την επιτυχία αυτής της παράστασης και την τόσο θερμή αποδοχή της από το κοινό δυο σεζόν τώρα.

* Η δεύτερη παράσταση είναι το έργο «Λύκαινες» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη στο θέατρο Εμπορικόν. Πέντε γυναίκες διαφορετικών γενεών συναντιούνται σε ένα διαμέρισμα με αφορμή την πώληση του. Εκεί ξετυλίγεται ένα κουβάρι μυστικών, δεισλειτουργικών σχέσεων και εμμονών.

* Κρατώ το ρόλο της Ηρούς. Μία έφηβη χωρισμένων γονιών με υπαρξιακά ερωτήματα και μία ανεξήγητη έλξη προς τον θάνατο. Αν και με τη πρώτη ματιά, δεν έχουμε κοινά με τη Ηρώ ωστόσο συναντηθήκαμε κάπου. Στην ανάγκη της να είναι ο πραγματικός εαυτός της.

* Η Νικαίτη Κοντούρη αγαπάει πολύ τους ηθοποιούς της και γίνεται οικογένεια μαζί μας. Ευγενής και δυναμική, διαχειρίστηκε το έργο αυτό με λεπτότητα και σεβασμό.

* Αγαπάω πολύ αυτή τη δουλειά σε οποιαδήποτε συνθήκη. Έτσι και στην τηλεόραση. Φυσικά και το θέατρο δεν το αλλάζω με τίποτα αλλά και στη τηλεόραση τώρα πια γίνονται αξιόλογες δουλειές που αξίζει ένας ηθοποιός να είναι μέρος τους. Δεν τη σνομπάρω, μα ούτε και την κυνηγώ. Όταν έρχεται και η συνεργασία μου κινεί το ενδιαφέρον την κάνω με χαρά.

* Η μόνη μου κινηματογραφική εμπειρία ήταν στη ταινία του Δημήτρη Πιατά ΠΑΝ-ΔΗ-ΜΙΑ στην οποία είχα μία μικρή συμμετοχή πριν κάποια χρόνια. Θα ηθελα πολύ να κάνω κινηματογράφο και εύχομαι να μου συμβεί έστω μία φορά

* Παίζω μουσική, πιάνο, το οποίο τα δύο τελευταία χρόνια αποφάσισα να το εξελίξω και να παίζω σχεδόν καθημερινά μόνη μου στο σπίτι. Για μένα λειτουργεί μέσα μου ψυχοθεραπευτηκά. Κάνω μαθήματα τραγουδιού όπως και οι περισσότεροι ηθοποιοί και ομολογώ ότι το τραγούδι μου αρέσει πολύ. Οσο περνούν τα χρόνια, όλο και περισσότερο. Προσπαθώ να καλυτερεύω χρόνο με το χρόνο και να δουλεύω τη φωνή μου.

* Με τη σκηνοθεσία δεν έχω ασχοληθεί ποτέ και ούτε έχω σκεφτεί κάτι τέτοιο. Δεν πιστεύω οτι έχω τις δυνατότητες που απαιτούνται για κάτι τέτοιο.

* Έχω περάσει από πολλά αθλήματα. Απο μικρή ξεκινούσα κάτι, ήμουν καλή σε αυτό αλλά μετά από λίγο βαριόμουν και το άφηνα. Με την ιππασία μόνο είχα κρατήσει επαφή περισσότερο. Με το χορό είχα πάντα άλλη σχέση! Μεγάλης αγάπης. Ο χορός είναι επίσης άθλημα και μάλιστα ένα άθλημα εξαιρετικά επίπονο. Παρόλα αυτά περνούσα πολλές ώρες στη σχολή χορού από μικρή και μάλιστα για κάποια χρόνια είχα αποφασίσει ότι αυτό θα έκανα και επαγγελματικά.

* Ποτέ δεν έχω σκεφτεί τι θα ήθελα να κάνω μελλοντικά στο θέατρο. Δεν κάνω τέτοια σχέδια ποτέ. Ούτε θέλω να παίξω κάποιον συγκεκριμένο ρόλο. Ποτέ δεν ήθελα. Από την άλλη υπάρχουν σκηνοθέτες που ονειρευόμουν να συνεργαστώ. Με κάποιους τα έχω καταφέρει. Μακάρι στη πορεία να έρθουν κι άλλοι. Άνθρωποι που αγαπούν το θέατρο και έχουν να πουν και να προτείνουν κάτι ουσιαστικό. Άνθρωποι που κοντά τους θα γίνομαι καλύτερη! Αυτό θέλω.

* Η σχέση μου με την Αθήνα είναι σχέση αγάπης-μίσους. Είναι μία πόλη φοβερών αντιθέσεων. Υπάρχουν τόσες επιλογές για θέατρο, φαγητό, διασκέδαση. Μου αρέσουν οι άνθρωποι της, οι γειτονιές της, τα χρώματά της. Αυτό που μισώ είναι η δόμηση της. Τα τόσο άσχημα κτίρια. Θα ήθελα όταν ανέβαινα στο Λυκαβηττό, να μην έχω θέα μία αθηναϊκή φαβέλα από γκρί κτίρια κολλημένα το ένα στο άλλο. Θα ήθελα να είχε κρατηθεί μία αισθητική. Μία ομορφιά. Περισσότερο πράσινο! Και περισσότερα νεοκλασικά κτίρια

* Στο All4fun αγαπώ τη στήριξη που δίνει στους ηθοποιούς και στις παραστάσεις όλα αυτά τα χρόνια, τις ουσιώδεις συνεντεύξεις, τη φωνή που μας δίνει την ειλικρινή στήριξη του στο θέατρο και στους νέους καλλιτέχνες. Όλα αυτά που κάνει είναι απίστευτα βοηθητικά για τους ηθοποιούς! Εύχομαι να συνεχίσετε για πολλά χρόνια ακόμα!

& Αναλυτικές πληροφορίες για τη “Λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα” ΕΔΩ

&& Αναλυτικές πληροφορίες για τις “Λύκαινες” ΕΔΩ

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 25/1/2025

1 ΣΧΟΛΙΟ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα