Μαζί με την αδερφή της μικρές έπαιζαν θέατρο και έγραφαν έργα. Κι όταν μεγάλωσαν συνέχισαν την υποκριτική και επαγγελματικά.Πρώτα βέβαια η Ελευθερία Αγγελίτσα ασχολήθηκε επαγγελματικά με το μπάσκετ, φτάνοντας μέχρι την Α2. Όταν, όμως, πέρασε στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας και συμμετείχε στη θεατρική του ομάδα, άρχισε να βρίσκει αυτό που της ταίριαζε ακόμα περισσότερο.
Και από τα γήπεδα βρέθηκε στις σκηνές με τους “Αμφιθεατρικούς” (το όνομα της ομάδας) και στη συνέχεια στην Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου.
Μετά από αρκετές συνεργασίες που ακολούθησαν μετά με το ΚΘΒΕ η Ελευθερία μετακόμισε πλέον στην Αθήνα και αυτήν την περίοδο συμμετέχει στο “Συνέδριο για το Ιράν” σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη.
* Δεν είχα ανθρώπους στον περίγυρό μου που να είναι ηθοποιοί ή να ασχολούνται με την τέχνη γενικότερα, δεν είχα ιδέα ότι μπορεί κανείς να σπουδάσει ηθοποιός. Έχω καταλήξει πως το ότι έγινα ηθοποιός το χρωστάω στην αδερφή μου Κατερίνα. Η αγάπη της για το θέατρο ήταν και παραμένει τεράστια. Όταν ήμασταν μικρές με έβαζε να γράφουμε μαζί έργα και να τα παίζουμε.
* Όταν πέρασα στο Πα.Μακ. (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας) μου λέει “Ελευθερία, εκεί έχει πολύ καλή θεατρική ομάδα, είσαι τόσο τυχερή, εγώ αν περνούσα εκεί θα πήγαινα απευθείας” και χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί… απλά πήγα. Για 2 χρόνια ήμουν μέλος της φοιτητικής ομάδας των Αμφιθεατρικών, όπου κάναμε πρόβες και ανεβάζαμε παραστάσεις συλλογικά και έκανα φίλους που κρατώ μέχρι σήμερα.
* Μια μέρα κάποια παιδιά από την ομάδα μου είπαν ”το ΚΘΒΕ κάνει κάτι σεμινάρια, πάμε;”, λέω κι εγώ πάμε να δούμε πώς θα είναι. Μόνο που τα συγκεκριμένα σεμινάρια ήταν προετοιμασίας για τις εισαγωγικές της Δραματικής Σχολής. Βρήκα ενδιαφέρουσα τη διαδικασία, έψαξα κείμενα, αποφάσισα να το δοκιμάσω και τελικά πέρασα. Δεν είχα καμία απολύτως επίγνωση περί τίνος πρόκειται, ούτε θεωρούσα πως θα περάσω. Απλώς το ένα έφερε το άλλο.
* Μάλιστα στη α’ φαση δεν πήγα καν να δω τα αποτελέσματα, το έμαθα από σπόντα. Μόνο όταν κάναμε κάποια μαθήματα στη σχολή ως κομμάτι της β’ φάσης συνειδητοποίησα πόσο μου άρεσε και αγχώθηκα φοβερά. Ένιωσα ότι επιτέλους βρήκα κάτι που μ’ ενδιαφέρει. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι όλα έγιναν τυχαία, αλλά μάλλον ασυνείδητα κάτι με οδήγησε να κάνω αυτές τις επιλογές.
* Υποκριτική για μένα σημαίνει να είμαι παρούσα στο τώρα, να ακούω και να επικοινωνώ με τους συμπαίκτες μου, δουλειά, τεχνική και το θάρρος να κάνεις λάθος, να αποτύχεις μπροστά σε ανθρώπους.
* Νομίζω πως ό,τι συμβαίνει γύρω μας, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και αλλού, αντικατοπτρίζεται και σε μικρότερα κομμάτια της κοινωνίας, όπως είναι και ο χώρος μας. Δεν ξέρω πώς ακριβώς να απαντήσω στην ερώτηση του πώς αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός αυτά που συμβαίνουν. Από πού να το πιάσω δηλαδή. Για μένα προσπαθεί ν’ αντιμετωπίσει όσα συμβαίνουν γύρω του, πρώτα απ’ όλα ως άνθρωπος και έπειτα ως ηθοποιός. Είναι τόσα πολλά αυτά που συμβαίνουν και με ταράζουν πραγματικά.
* Από το ότι άνθρωποι που έχουν στα χέρια τους την εξουσία επιτρέπουν να πεθαίνουν καθημερινά δίπλα μας μικρά παιδιά, την απουσία δικαιοσύνης, το ότι στη χώρα μας ζούμε από τύχη, τη μη ανάληψη ευθύνης από πολιτικά πρόσωπα και τόσα άλλα. Το χειρότερο είναι ότι κάθε μέρα κάτι συμβαίνει και δυστυχώς έχει αποδειχθεί ότι ξεχνάμε, έχουμε πολύ κοντή μνήμη.
* Το μόνο ίσως που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να κλεινόμαστε στους εαυτούς μας και το ατομικό μας συμφέρον, να μιλάμε όταν βλέπουμε το άδικο και να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ”πως είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα”, όπως γράφει και ο Βιριπάγεφ στο έργο που ανεβάζουμε. Μόνο μέσα από ένα ”μαζί” μπορούν να γίνουν τα πράγματα καλύτερα.
* Δυστυχώς στη χώρα μας, οι εργαζόμενοι της τέχνης δε λαμβάνονται πολύ σοβαρά υπόψη. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Πριν τέσσερα χρόνια που έπαιρνα πτυχίο στο Πα.Μακ., υποψήφιος διδάκτωρ με ρώτησε γιατί άργησα τόσο να το τελειώσω και του λέω γιατί κάνω άλλη δουλειά και με ρωτάει ”τι δουλειά” και του λέω ”είμαι ηθοποιός, εργάζομαι στο θέατρο”. Τότε εκείνος γέλασε και μου είπε “όχι, όχι, σε ρώτησα τι δουλειά κάνεις, πώς ζεις”.
* Μούδιασα. Απ’ αυτό και μόνο καταλαβαίνεις ότι δε θεωρείται ισάξια εργαζόμενος ένας καλλιτέχνης από μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Και αυτό ξεκινάει από την πολιτεία, από το αν αναγνωρίζει το πτυχίο μας, από το αν χρηματοδοτεί και στηρίζει επαρκώς τον πολιτισμό ώστε να μη χρειάζεται κάποιος να κάνει 2-3 δουλειές για να ματσάρει έναν αξιοπρεπή μισθό, από το πώς εκφράζεται όταν μιλά ένας πολιτικός για τους καλλιτέχνες.
* Από την πλευρά μας νομίζω πως πρέπει να λέμε όχι σε απλήρωτες δουλειές, να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, να μιλάμε όταν βλέπουμε το άδικο -όχι μόνο όταν συμβαίνει σε εμάς, αλλά και όταν συμβαίνει στον διπλανό μας. Έχουμε κάνει σημαντικά βήματα στον χώρο μας τα τελευταία χρόνια, αλλά μπορούμε και καλύτερα. Ποια η σημασία της τέχνης για μένα; Νομίζω ότι μαζί της μπορούμε να συναντήσουμε και να ακουμπήσουμε κομμάτια μας, σκέψεις και αισθήματα που δε θα μπορούσαμε να έρθουμε σε επαφή με άλλον τρόπο. Γι’ αυτό μπορεί και να μας συγκινήσει κάτι εκεί που δεν το περιμένουμε.
* ”Το συνέδριο για το Ιράν” είναι γραμμένο από τον Ιβάν Βιριπάγεφ το 2018. Πρόκειται για ένα συνέδριο που λαμβάνει χώρα στη Δανία, όπου 9 ομιλητές καλούνται να τοποθετηθούν σε σχέση με το ιρανικό ζήτημα και τη διαμάχη μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Πολύ γρήγορα βέβαια όλο αυτό μετατρέπεται σε ένα συνέδριο που αφορά το εμείς, την υπάρξη του ανθρώπου στο σύμπαν και το διαχρονικό ερώτημα ”γιατί ζούμε”. Η παράστασή μας λοιπόν είναι όντως ένα συνέδριο και οι θεατές μας το ακροατήριο.
* Η συγκεκριμένη δουλειά προέκυψε μέσα από μια ακρόαση που έκανε η Ορχήστρα των μικρών Πραγμάτων το καλοκαίρι. Ήθελα πραγματικά πολύ να είμαι κομμάτι της από την πρώτη στιγμή. Είχα γνωρίσει τα τελευταία χρόνια τον Χρήστο Θεοδωρίδη και την Ξένια Θεμελή με αφορμή το ”Σ’ εσάς που με ακούτε” στο ΚΘΒΕ και έκτοτε τους παρακολουθούσα. Εκτιμώ πολύ τη δουλειά τους και τον τρόπο με τον οποίο σχετίζονται με όσα συμβαίνουν. Ανυπομονώ ν’ ανοίξει το συνέδριό μας στα μάτια και τα αυτιά του κόσμου.
* Είναι μεγάλη τύχη να δουλεύω με ανθρώπους που δείχνουν έγνοια και φροντίδα για τη δουλειά τους και τους συνεργάτες τους. Τους νοιάζει πραγματικά και το κάνουν γιατί όντως θέλουν κάτι να μοιραστούν. Το έβλεπα και πριν συνεργαστούμε και επιβεβαιώθηκα.
* Προσωπικά νιώθω ότι συγγενεύει πολύ ο τρόπος μας και μέχρι στιγμής μου προσφέρουν την ηρεμία να εστιάσω τελείως σε αυτό που κάνουμε και να αφεθώ στη διαδικασία. Σημαντικό ρόλο φυσικά σε όλο αυτό παίζουν και οι υπόλοιποι ηθοποιοί και συντελεστές της παράστασης που είναι όλοι τους ξεχωριστοί. Μου φτιάχνουν τη διάθεση, χαίρομαι πολύ που συναντηθήκαμε.
* Γιατί θα πρότεινα σε κάποιον να έρθει να δει το συνέδριό μας; Γιατί θα έρθει σε επαφή με πολλές διαφορετικές απόψεις ανθρώπων, θα σκεφτεί ξανά πάνω σε πράγματα και θέσεις που συμφωνεί, αλλά και με άλλες που δε συμφωνεί ή συμφωνεί λιγότερο και ίσως αναθεωρήσει σχετικά με κάποιες από αυτές ή ενδυναμώσει άλλες. Θα έλεγα να έρθουν για να αναλογιστούμε παρέα πάνω σε θέματα που αφορούν την ύπαρξή μας και να αναρωτηθούμε μαζί πώς ζούμε και γιατί, αν υπάρχει κάποιο νόημα και ποιο είναι αυτό.
* Στο συνέδριο για το Ιράν είμαι η Άστριντ Πέτερσεν, μια Δανή δημοσιογράφος, που καλύπτει καυτά μέτωπα της επικαιρότητας και που μάχεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ στο παρελθόν είχε κρατηθεί και αιχμάλωτη από μια τρομοκρατική οργάνωση στο Ιράκ για τρεις μήνες. Με αφορά πολύ ο τρόπος που η Άστριντ βλέπει τον κόσμο και τοποθετείται σε ορισμένα θέματα. Δεν ξέρω αν έχουμε πολλά κοινά ως προσωπικότητες, σίγουρα όμως η ανάγκη να μιλήσουμε για κάποια θέματα τα οποία είναι σημαντικό να ακουστούν στο συγκεκριμένο συνέδριο είναι εξαιρετικά κοινή.
* Η αλήθεια είναι πως δεν έχω σκεφτεί τι θα ήθελα να κάνω στην τηλεόραση, γιατί δεν έχω έρθει καθόλου σε επαφή με το συγκεκριμένο μέσο μέχρι στιγμής. Θα μου άρεσε όμως πολύ να το γνωρίσω, με γοητεύει και μ’ εξιτάρει να μαθαίνω και να έρχομαι σε επαφή με καινούρια πράγματα. Αν προκύψει κάτι κάποια στιγμή, θα έδινα σημασία νομίζω κυρίως στους ανθρώπους που συμμετέχουν και στο κείμενο.
* Το ίδιο ακριβώς θα έλεγα και για το σινεμά, που ίσως να με γοητεύει ένα τσικ παραπάνω. Η κάμερα είναι με έναν τρόπο τα μάτια του θεατή, αποφασίζει εκείνη που κάνουμε focus. Αν έλεγα ότι δε θέλω να παίξω σε μια καλή ταινία, θα ήταν ψέμα. Πολύ θέλω, μακάρι να προκύψει.
- * Πιο μικρή έγραφα αρκετά, ήταν ένας τρόπος που εκφραζόμουν, αλλά πάει καιρός που έχω σταματήσει να γράφω, πέρα από σημειώσεις προσωπικής χρήσης. Κυρίως διαβάζω, είναι το me time μου το διάβασμα. Διαβάζω ό,τι μπορείς να φανταστείς, από λογοτεχνία και ποίηση, μέχρι αθλητικές βιογραφίες, γεωγραφία ή ψυχολογία.
* Η σκηνοθεσία είναι κάτι που έχει αρχίσει να με ενδιαφέρει. Στο μυαλό μου μόνο βέβαια. Μου έρχονται συχνά ιδέες για διάφορα. Δεν έχω τολμήσει κάτι και δεν ξέρω κι αν θα το τολμήσω και ποτέ. Θα φανεί, για όλα έρχεται η στιγμή αν υπάρχει πραγματική ανάγκη και το κουράγιο να εκτεθείς.
* Θαυμάζω πολύ τους χορευτές και όλα αυτά τα οποία μπορούν να κάνουν και να εκφράσουν με το σώμα τους μέσα από την κίνηση. Εγώ έχω μια καλή σχέση με το σώμα μου, είμαι καλή σε κάποια πράγματα, σε άλλα όχι και τόσο. Αλλά είμαι εντάξει με αυτό, κάθε σώμα έχει τα δικά του όρια και τις δικές του ξεχωριστές ποιότητες.
* Το τραγούδι είναι πολύ σημαντικό στη ζωή μου. Ακούω πολλή μουσική, πολλών ειδών, αν δει καποιος την playlist μου στο spotify θα απορήσει. Εκφράζομαι πολύ μέσα από το τραγούδι. Με συγκινεί η μουσική, οι στίχοι, όταν άνθρωποι συντονίζονται και τραγουδούν μαζί. Από μικρή κλεινόμουν με τις ώρες στο δωμάτιό μου και τραγουδούσα δυνατά ό,τι μπορείς να φανταστείς. Και η αδερφή μου ταυτόχρονα στο διπλανό δωμάτιο. Αναρωτιέμαι πώς άντεχαν οι γονείς μας. Έχω μεγάλο όνειρο να βγω σε μια συναυλία και να τραγουδήσω.
* Μεγάλη κουβέντα για το τι σημαίνει για μένα το μπάσκετ. Είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο. Το μπάσκετ μου έχει χαρίσει ορισμένες από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου, μεγάλες συγκινήσεις, πρωταθλήματα, γέλια μέχρι δακρύων, με διαμόρφωσε σε πολλά πράγματα. Το σημαντικότερο, μου έκανε δώρο τις καλύτερές μου φίλες που μέχρι σήμερα είμαστε σαν αδέρφια. Αλλά ξέρεις ποιο είναι το θέμα;
* Βρίσκω τεράστια κοινά στο μπάσκετ και στο θέατρο. Στον αθλητισμό και την τέχνη γενικότερα. Στο court και τη σκηνή. Σε μια ομάδα αθλητών και έναν θίασο. Σε έναν προπονητή και έναν σκηνοθέτη και στο πόσο μεγάλη σημασία έχει ο τρόπος καθοδήγησής τους. Στην προπόνηση και τις πρόβες και πως πρέπει να δουλέψεις ώρες για να κατακτήσεις κάτι και μετά να πάψεις να το σκέφτεσαι και ν’ αφεθείς να χαρείς το παιχνίδι. ‘Οτι είτε παίζεις 5′ είτε 40′ μπορείς να είσαι επιδραστικός και καταλυτικός και στο γήπεδο, αλλά και στη σκηνή. Μεγάλοι αθλητές είναι καλλιτέχνες, όχι; Μπορώ να το αναλύω για ώρες. Μ’ έχει βοηθήσει το μπάσκετ να καταλάβω καλύτερα αυτό που κάνω στη σκηνή, να σκέφτομαι ομαδικά.
* Δε θέλω να ξαναπαίξω, δε νομίζω πως μπορώ κιόλας να το κάνω σε ένα αγωνιστικό επίπεδο, πού και πού παίζω μόνο αν μαζευτούμε παρέα σε κάποιο ανοιχτό. Εκτονώνω την αγάπη μου μέσα από την παρακολούθηση αγώνων, βλέπω από Ευρωλίγκα και NBA με σένα στην Cosmote Tv μέχρι πχ Κολοσσός Ρόδου – Πανιώνιος. Με χαλαρώνει. Θα ήθελα κάποια στιγμή να βρω έναν τρόπο να προσεγγίσω το μπάσκετ από κάποια άλλη πλευρά, όχι της αθλήτριας.
* Δεν έχω στο μυαλό μου συγκεκριμένα έργα ή ρόλους που θα ήθελα οπωσδήποτε να καταπιαστώ. Πιο σημαντικοί είναι για μένα οι άνθρωποι που συνεργάζομαι, οι αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, τι θέλουμε να μοιραστούμε και το τι λέμε μέσα από τις παραστάσεις που φτιάχνουμε ή τα έργα που επιλέγουμε.
* Αγαπώ πολύ και το θέατρο ντοκουμέντο και δεν έχει τύχει μέχρι στιγμής να συμμετέχω σε κάτι τέτοιο. Θα το ήθελα. Μετά από 10 χρόνια δουλειάς και πάνω στη Θεσσαλονίκη, από τον περασμένο Ιούνιο βρίσκομαι πια μόνιμα στην Αθήνα και πραγματικά έχω περιέργεια και ανυπομονησία να δω τι θα προκύψει.
* Στην Αθήνα μου αρέσει που έχει μαζεμένους όλους μου τους φίλους και την αδερφή μου που μου είχαν λείψει πολύ τα τελευταία χρόνια, που έχει απείρως περισσότερα πράγματα να δεις και να κάνεις σε σχέση -και το λέω με στεναχώρια- με τη Θεσσαλονίκη. Μου αρέσει που μπορώ να πάω να δω από κοντά Ευρωλίγκα. Όσο κι αν ακουστεί περίεργο, μου αρέσει γιατί δε χρειάζεται να πληρώνω εισιτήρια κάθε τρεις και λίγο για να πάω σε ακροάσεις. Δε μου αρέσει που είναι βρώμικη σε πολλά σημεία, το ότι δεν υπάρχουν πεζοδρόμια στις γειτονιές να περπατήσεις και που δεν έχει το πάρκο Κόδρα δίπλα στο σπίτι μου, για να βγούμε με τη Σάμερ την καθημερινή μας βόλτα στη φύση, όπως κάναμε επάνω.
* Στο All4fun μου αρέσει που είναι πάντα ενημερωμένο σε σχέση με όλες τις παραστάσεις και τις ακροάσεις που συμβαίνουν ανά πάσα στιγμή στην πόλη και που έρχεται σε επικοινωνία και δίνει χώρο σε ομάδες και ανθρώπους που δεν είναι τόσο προβεβλημένοι.
& Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση “Για το συνέδριο του Ιράν” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 25/12/2024
