Kάπου στο υποσυνείδητο της ήταν κρυμμένη η επιθυμία. Με το διάβασμα τόσων βιβλίων άλλωστε μπορούσε να εισχωρεί στο κατασκευασμένο παράλληλο σύμπαν που έφτιαχνε ο εκάστοτε συγγραφέας. Και από την στιγμή που της άρεσε τόσο το θέατρο επέλεξε να περάσει στα Μ.Μ.Ε της Αθήνας και όχι της Θεσσαλονίκης, προκειμένου να βλεπει περισσότερες παραστάσεις.
Οταν πια τελείωσε την σχολή της η επιλογή ήταν ενσυνείδητη. Η Ελεάνα Στραβοδήμου θα μπορούσε πλέον να διεισδύει σε διαφορετικούς κόσμους, ενσαρκώνοντας ρόλους.
Άλλους στο θέατρο, άλλους στον κινηματογράφο, όπως στη βραβευμένο Travel Express της Νατάσας Ξύδη, μια ξεχωριστή ταινία μικρού μήκους, όπου ήταν η πρωταγωνίστρια.
Αυτήν την περίοδο η Ελεάνα ξεκινάει τις υποχρεώσεις της ως Κολομπίνα στο «Fantastico – Τα δημιουργημένα συμφέροντα” του Εθνικού θεάτρου σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Παιδί του Εθνικού θεάτρου δούλεψε σε δύο παραστάσεις φέτος, με τηn Φλαντρώ, μάλιστα, να συνεχίζεται και την προσεχή σεζόν.
Εμείς την γνωρίσαμε μέσω του απολαυστικού και πρωτοποριακού Νιου Γουόρλντ της ομάδας Ubuntu, της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος. «Η ανάγκη γεννά τρόπους και η αγάπη τους κάνει να καρποφορήσουν. Μέσα σ’ αυτό άγχος και πείνα, όμως είναι τέτοια η χαρά του επαγγέλματος, που δυσκολεύει και πικραίνει η ιδέα της παραίτητης απ’ αυτό. Είναι μια εποχή, όπου επιστρέφουμε στην εποχή των μπουλουκιών, τότε τα προ της πλαστής ευμάρειας χρόνια», παραδέχεται η Ελεάνα.
Η ίδια μας εκμηστηρεύεται ότι δεν γράφει ιδιαίτερα, όμως μετά απ’ αυτή τη συνέντευξη μάλλον πρέπει να αναθεωρήσει. Διατηρώντας φυσικά την έντονη δίψα για δημιουργικότητα μέσω της υποκριτικής τέχνης…
* Δεν είμαι από αυτούς που ηξεραν από μικροί ότι ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί ούτε από αυτούς που έκαναν από μικροί σκετς στο σαλόνι για γονείς και φίλους. Ήμουν από αυτούς που διάβαζαν πολύ λογοτεχνία και ζούσαν συνεχώς σε ένα κατασκευασμένο παράλληλο σύμπαν ανάλογο του εκάστοτε βιβλίου, καθώς η παιδική και εφηβική ζωή κυλούσε ομαλά. Μου άρεσε πολύ να βλέπω θέατρο, πέρασα στο Μ.Μ.Ε. Αθηνών αντί της Θεσσαλονίκης που προτιμούσα ακριβώς επειδή στην Αθήνα θα μπορούσα να βλέπω θέατρο, το πρώτο πράγμα που έκανα τον πρώτο μήνα μου ως φοιτήτρια ήταν να αρχίσω να διαβάζω και να βλέπω θέατρο, να γραφτώ στη Θεατρική ομάδα του Παντείου και παρόλα αυτά αρνιόμουν ότι αυτό ήταν που ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Το απαρνιόμουν μέχρι τα 23 όπου και τελείωνα τα Μ.Μ.Ε. και η απόφαση ήρθε ως αποκάλυψη. Με απόλυτη βεβαιότητα εν μία νυκτί έκανα στροφή και η παρακολούθηση σεμιναρίων, η αναζήτηση Δραματικής σχολής, η προετοιμασία και ότι ακολούθησε εκείνη την αρχική περίοδο της ενσυνείδητης πλέον επιλογής του δρόμου της υποκριτικής τροχοδρομήθηκαν με τόση μεθόδευση όσο δεν έχω μεθοδεύσει τίποτ’άλλο στη ζωή μου.
* Υποκριτική σημαίνει το να μαθαίνεις να συνυπάρχεις, ν’ ακούς και να ακούγεσαι, να χαίρεσαι διατηρώντας την παιγνιώδη διάθεση την τόσο αυτονόητη στα παιδιά, να δοκιμάζεις και να επιλέγεις, να αυτοπαραμυθιάζεσαι προκειμένου να παραμυθιάσεις και άλλα πιο «βαρύγδουπα» και οι λέξεις – κλειδιά: Κατ’επανάληψιν και κατά παραγγελία.
* Ένας νέος ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση, όπως κάθε νέος που έχει μοχθήσει για να ζήσει τη χαρά του να επαγγέλλεται αυτό που αγαπά και βλέπει το επάγγελμά του να εξαφανίζεται. Ίσως με μια παραπάνω δόση πικρίας λόγω του ότι είναι τέτοια η χαρά του επαγγέλματος που δυσκολεύει και πικραίνει πιο πολύ την ιδέα της παραίτησης από αυτό. Αν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ε η ελπίδα του νέου ηθοποιού καθυστερεί ακόμα πιο πολύ να παραδώσει τα όπλα.Έτσι βρισκόμαστε στο ευχάριστο φαινόμενο να έχει αυξηθεί η αυτενέργεια στους νέους ηθοποιούς, αξιόλογες δουλειές από όλο και περισσότερες νέες ομάδες, νέα φεστιβάλ για νέους δημιουργούς. Η ανάγκη γεννά τρόπους και η αγάπη τους κάνει να καρποφορήσουν. Μέσα σε αυτό άγχος και πείνα. Σα να λέμε, επιστροφή στον καιρό των μπουλουκιών, τότε τα δύσκολα προ της πλαστής ευμάρειας χρόνια.
* Η τέχνη μπορεί να γεννήσει ερωτήσεις πάνω σε όλες τις ανθρώπινες καταστάσεις και το πολυτιμότερο είναι ότι έχει τη δύναμη να παράγει την απαραίτητη συγκινησιακή φόρτιση και την πνευματική διαύγεια που απαιτείται στη λήψη αποφάσεων. Αποφάσεων και απαντήσεων προσωπικών που εν τη ενώσει τους θα γεννήσουν συλλογικές αποφάσεις και δράσεις. Δηλαδή την έμπνευση που λείπει από τον ελληνικό λαό τώρα. Εφαρμόσιμες, με την έννοια της τρέχουσας πραγματικότητας, απαντήσεις και σχεδιασμούς μπορούν να δώσουν τα πολιτικά κόμματα και οι αρμόδιοι φορείς, οι συλλογικότητες, η επιστήμη, η αρθρογραφία.
* Το “Fantastico – Τα δημιουργημένα συμφέροντα” είναι μια βιτριολική ισπανική κωμωδία, γραμμένη στα 1907, όπου παρόλο που χρησιμοποιούνται από γραφής οι τύποι της commedia del’arte (Ο Αρλεκίνος ο Καπετάνιος, ο Πανταλόνε, η Κολομπίνα, ο Ντοττόρος κτλ.) όπως ο ίδιος ο συγγραφέας γράφει στον πρόλογο του έργου, αυτά δεν είναι «τόσο διασκεδαστικά όσο τον παλιό καιρό γιατί στο αναμεταξύ στοχάστηκαν πολύ». Οι χαρακτήρες αυτού του έργου φέρουν έντονα τον αμοραλισμό που οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο της κρίσης, είναι μια κοινωνία ανθρώπων χαλασμένων, έκπτωτων εκ των συνθηκών της επιβίωσης σε μια ζωή που κινείται περισσότερο σύμφωνα με την υπεραξία του χρήματος παρά σύμφωνα με τα ιδανικά της αγάπης, της ειλικρίνιας, της πίστης, της αγνότητας. Γι’αυτούς τους λόγους μπορεί να ακουστεί ως κώδωνας κινδύνου πιο επίκαιρος παρά ποτέ. Παράλληλα ο έρωτας και η αγάπη προσπαθούν μέσα στη σαπίλα αυτής της κοινωνίας να παραμείνουν κινητήριος δύναμη εξαγνισμού, φέροντας αν και υποσκαπτόμενο ένα μήνυμα ελπίδας.
* Στο έργο υποδύομαι την Κολομπίνα. Είναι ο τύπος της παιχνιδίαρας και αυθάδους υπηρέτριας. Στο εν λόγω έργο είμαι κάτι σαν τον θηλυκό Κρισπίν (Γ. Σταμούλης), τον τζάνι που σκαρώνει τις κομπίνες και ανακατεύει τον κόσμο. Συγκεκριμένα είμαι η υπηρέτρια, της κ. Σειρήνας (Μ.Διακοπαναγιώτου), μιας μεσίτριας, μιας ξεπεσμένης ντίβας που διοργανώνει γιορτές προκειμένου να στήσει τα συνοικέσια της πόλης, με το αζημίωτο φυσικά. Είμαι το δεξί της χέρι στις κομπίνες, εξαγοράζουμε γραμμάτια έρωτα, στήνοντας την πλεκτάνη που θα δέσει το ζευγάρι των ερωτευμένων (Ε. Δημητροπούλου, Β. Μπισμπίκης) με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα όλων των παραγόντων της πόλης. Και ομολογώ πως διασκεδάζω πολύ αυτή μου την διάσταση που ανακαλώ για τον ρόλο. Με τους υπόλοιπους συνεργάτες επίσης διασκεδάσαμε στις πρόβες ψάχνοντας την ισορροπία μεταξύ κωμικότητας και επικινδυνότητας αυτών των τύπων. Ήταν μια συνεργασία χωρίς διενέξεις, με χαρά και ισορροπίες.
* Tη χειμερινή σεζόν που πέρασε συμμετείχα σε δύο παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου. Στη Φλαντρώ του Π. Χορν σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου πήρα το πρώτο μάθημα του τι σημαίνει απαιτήσεις μεγάλου ρόλου. Η συγκρότηση και η επιμονή που προϋποθέτει το να συμπρωταγωνιστείς με κάποια του μεγέθους και της ακρίβειας της Λυδίας Κονιόρδου αισθάνθηκα ότι με εξέλιξαν και η κούραση της δουλείας μου επέστρεψε μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη. Και επειδή η παράσταση κινούνταν ρυθμολογικά και συναισθηματικά στα κόκκινα, πολύ ανδρεναλίνη.* Στην Προβα Νυφικού σε σκηνοθεσία Σ. Χατζάκη είχα ένα πιο δευτερεύοντα ρόλο. Εκεί έμαθα από τη συνύπαρξη και τη συνεργασία με πολυπληθή και ετερογενή θίασο, κάτι που επίσης μου συνέβη πρώτη φορά και την πίστη που απαιτείται προκειμένου να υποστηρίζεις καθημερινά κάτι υποδεέστερο στην ιεραρχία της διανομής μεγέθους. Παράλληλα στην αρχή της σεζόν επαναλάβαμε στο Bios τη Χαμενη Τιμή της Καταρίνα Μπλουμ του Χ, Μπελ σε σκηνοθεσία της Ε. Τσίχλη και την παίξαμε και στο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ του Εμπρός. Δουλειά ορμώμενη από ομαδικό πνεύμα εκεί. Ε, η παράλληλη συνύπαρξη φαινομενικά διαφορετικών ειδών παραστάσεων αισθάνομαι ότι με έβγαλε φέτος πιο πλούσια από κάθε άλλη από τις…τρεις χρονιές που εργάζομαι στο θέατρο. Για την προσεχή χειμερινή σεζόν εκτός από την επανάληψη της Φλαντρούς προς το τέλος της σεζόν, το μέλλον μου αγνοείται.
* Από τη σχολή στο Εθνικό θυμάμαι πολλή δουλειά, εγκλεισμό σε σημείο ιδρυματισμού, πολύς ενθουσιασμός, αλλά αυτός ο ενθουσιασμός ο ανεκδιήγητος που γεννιέται από το πρωτόγνωρο, πολύ συντροφικότητα καθώς και το πόσο πολυεστιακοί ήμασταν. Τα πιο speedάτα χρόνια μου, κοινώς. Με κάποια από τα παιδιά του τμήματος έχουμε παραμείνει φίλοι, Με τον Άρη Λάσκο δε και την Κατερίνα Πατσιάνη παίξαμε μαζί στην «devised πολιτική κυβερνοpunk κωμωδία» Νιου Γουόρλντ στο θέατρο του Ν. Κόσμου (παραγωγη της ubuntu) και μετά στο θέατρο 104 και συνηγορήσαμε στην δημιουργία της ομάδας Ubuntu.
* Από τα πρώτα έτη της σχολής των Μ.Μ.Ε. κατάλαβα πως θα μου ήταν δύσκολο ιδισυγκρασιακά να ασχοληθώ με την δημοσιογραφία. Προτιμώ να εκφράζομαι με το σώμα και τη φωνή μου παρά μέσω του γραπτού μου λόγου. Ωστόσο δε μετανιώνω καθόλου γι’αυτές μου τις σπουδές. Ήταν πολύτιμες. γιατί λόγω εύρους φάσματος του αντικειμένου των σπουδών αυτών με βοήθησαν στη διαμόρφωση συνδιαστικής σκέψης, στην πίστη του να έχεις το θάρρος της γνώμης σου και στο να αναζητώ τις σχέσεις αιτιού-αιτιατού στα γεγονότα. Στη διάρκεια της σχολής παρέμενα πιο update της επικαιρότητας, τώρα πια ενημερώνομαι πιο πολύ από διαδικτυακά portals και περισσότερο μέσω αρθρογραφίας παρά ειδησεογραφίας.
* Μου αρέσει να βλέπω ταινίες και εμμένω να τις βλέπω σε μεγάλη οθόνη, στον κινηματογράφο. Ωστόσο έχω παίξει μολις σε δύο μικρού μήκους. Αναμένω τη στιγμή μιας μεγάλους μήκους ταινία. Τα γυρίσματα του Travel Express ήταν η πολυτιμότερη εμπειρία όχι μόνο γιατί κατάλαβα πόσο μου αρέσει η ιδιαίτερη ανδρεναλίνη των κινηματογραφικών γυρισμάτων αλλά και γιατί ήταν τόσο πολυπολιτισμική εμπειρία. Η ταινία θίγει την προσπάθεια συνάντησης δύο ξέχωρων κόσμων, αυτού των γηγενών και αυτού των μεταναστών. Στο cast συμμετείχαν πραγματικοί μετανάστες από πολλές μουσουλμανικές κοινότητες της Αθήνας και ο συμπρωταγωνιστής ήταν Αφρικανός μουσουλμάνος μετανάστης που ζει στο Λονδίνο. Από το ταξίδι και την ακρόαση στο Λονδίνο, στην οποία συμμετείχα προκειμένου να βρούμε τον συμπαίκτη και όπου ήρθα σε επαφή με πολλούς ηθοποιούς μετανάστες μέχρι τον σεβασμό με τον οποίο χειρίστηκε η παραγωγή όλους τους συμμετέχοντες μετανάστες επιτρέποντας πραγματικά ανθρώπινες στιγμές και ωραίο κλίμα στα γυρίσματα ήταν τα πιο έμπρακτα μαθήματα για το πώς μπορεί να λειτουργήσει μια τέτοια συνάντηση και η πιο άμεση και ουσιαστική έρευνα ρόλου πέρα από κάθε στανισλαβσκικά ή μη και μπλαμπλά συστήματα. Ήμουν τυχερή και είμαι ευγνώμων για αυτή τη δουλειά.* Έχω γράψει κατά καιρούς προσωπικά,αν μπορώ να τα ονομάσω έτσι, κείμενα αλλά ποτέ στοχευμένα και μεθοδευμένα και δεν έχω σκηνοθετήσει. Μέχρι τη στιγμή που θα μου προκύψει ως πηγαία ανάγκη δεν είναι στα άμεσα πλάνα μου. Τη στιγμή αυτή δε τη γνωρίζω και δεν την αποκλείω.
* Στην τηλεόραση δεν έχω παίξει ακόμα. Μια ενδιαφέρουσα τηλεοπτική δουλειά όπως κάθε καλή δουλειά γιατί να μη μ’ ενδιαφέρει;
* Στην Αθήνα μου αρέσουν οι συνεχείς εναλλαγές στο «μικροκλίμα» κάθε γειτονιάς του κέντρου της, όπου και ζω και κυκλοφορώ. Δεν μου αρέσει η απουσία πρασίνου, ποδηλατοδρόμων και η όλο και πιο εμφανής εγκατάλειψη και βρωμιά. Και που ενώ είναι παραθαλάσσια πόλη, η παραθαλάσσια ζώνη και αυτή του κέντρου είναι αποκομμένες μεταξύ τους. Κάτι σαν δυο διαφορετικά στρατόπεδα στη συνείδηση και την καθημερινότητα των κατοίκων της.
* Στο All4fun μου αρέσει που δίνει το βήμα λόγου σε νέα πρόσωπα, νέες ομάδες και σχεδόν ξετρυπώνει φέρνοντας στο φως ό,τι κινείται στην ανεξάρτητη θεατρική σκηνή. Fare well ! και” keep walking” και εμείς εύχομαι μαζί σας…
& Aναλυτικές λεπτομέρειες για το “Fantastico – Τα δημιουργημένα συμφέροντα” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/8840-q-fantastico——-q–.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 26/7/2014