Από την πρώτη ημέρα που έμαθε ότι πέρασε στο Εθνικό θέατρο ζει το δικό του όνειρο. Από το δημοτικό έγραφε ότι θ’ ασχοληθεί με την υποκριτική, εκείνη την «σκοτεινή σπηλιά», όπως την χαρακτηρίζει την είσοδο της οποίας περνάει ένας ηθοποιός ξυπόλυτος, κρατώντας σ’ έναν δίσκο κρυστάλλινα ποτήρια, που αυξάνοντας συνεχώς.
Στο πέρασμα του χρόνου, όμως, ο Μιχάλης Οικονόμου βρήκε σίγουρα την κατάλληλη ένδυση και το φως για να τα βγάλει πέρα στο σκοτάδι. Τα πρώτα φωτεινά σημάδια είχαν έρθει με τις καλές του επιλογές, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Εχοντας φυσικά στο ενεργητικό του και το βραβείο Δημήτρης Χορν το 2010, μια διάκριση που πάντα κουβαλά μαζί του, προσπαθώντας να ξεπεράσει τον εαυτό του με δική του ευθύνη και όχι απέναντι σε κάποιον άλλο.
«Όπως η φωτιά δοκιμάζει το διαμάντι ή τον χρυσό, έτσι κάνει και η όποια κρίση στον αληθινό ηθοποιό», εξομολογείται στο All4fun εν όψει ενός γεμάτου καλοκαιριού.
Η αρχή γίνεται στο “Διασκεδαστικές Ιστορίες περί θνητότητας”, το οποίο στηρίζεται σε διηγήματα του Τσέχοφ και παρουσιάζεται για το φεστιβάλ Αθηνών σε σκηνοθεσία Γ. Μόσχου 18 με 20 Ιουλίου. Και αμέσως μετά θα ετοιμάσει τις βαλίτσες του για να ταξιδέψει στη Γαλλία και στο φεστιβάλ της Αβινιόν για τον «Κυκλισμό του τετραγώνου» του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.
Με τον ίδιο σκηνοθέτη θα παίξει από τη νέα σεζόν στο ανανεωμένο θέατρο Πόρτα στον “Σλάντεκ” του Εντέν Χορβάτ, ενώ θα συνεχίσει στο θέατρο Σημείο το Cleansed της Σάρα Κέην σε σκηνοθεσία Έφης Γούση. Η συγκεκριμένη παράσταση, μάλιστα, πήρε πριν από λίγες ημέρες το βραβείο κοινού στα 3α ετήσια Gay theater Awards, που διοργανώθηκε στο Vault.
Εκεί υποδύθηκε τον Τίνκερ, «ένα δώρο που ήρθε πολύ ξαφνικά στα χέρια μου, το λάτρεψα, τρόμαξα, φοβήθηκα, γούσταρα απίστευτα αλλά πιστεύω τελικά καταφέραμε να βγάλουμε αυτό το Project πολύ καλά εις πέρας».
Με ιδιαίτερες παρουσίες στον κινηματογράφο (ξεχωρίζει τον Ξεναγό) και στην τηλεόραση (Άγρια παιδιά, 3ος νόμος) ο Μιχάλης έχει το χάρισμα να επιλέγει σπουδαίες θεατρικές παραστάσεις. Ανάμεσα τους φυσικά και το δικό μας πολύ αγαπημένο «Ορφανά», το οποίο παρουσιάστηκε για δύο σεζόν στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
* Τα ντοκουμέντα χάνονται στο βάθος του χρόνου, με αρχαιότερο εύρημα αυτό μιας έκθεσής μου στην Τρίτη δημοτικού με θέμα, “Το επάγγελμα που θα ήθελα να κάνω”.
* Yποκριτική σημαίνει μια πολύ δική μου αφήγηση του κόσμου. Ή η είσοδος σε μια σκοτεινή σπηλιά, ξυπόλητος και με έναν δίσκο με κρυστάλλινα ποτήρια στο χέρι όπου ολοένα προστίθενται περισσότερα ποτήρια, προς το βάθος της σπηλιάς. Και εάν η υποκριτική είναι συνυφασμένη με την πίστη, και «Πίστις ἐστίν, ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων», τότε κάτι κοντινό είναι και η υποκριτική, εάν κανείς προσθέσει και λίγο τεχνική.
* Την κρίση την αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός όπως κι ένας κοινός άνθρωπος. Αν έχει δουλειά κοιτάζει να την κάνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο δεδομένων των συνθηκών. Αν δεν έχει υποθέτω συνεχίζει όπως ανέκαθεν να τρέχει ακόπιαστα σε ακροάσεις και οντισιόν, για να καταλήξει τελικά στην καλύτερη περίπτωση με έναν ρόλο για τον οποίο θα πληρώνεται με ποσοστά. Όμορφα πράγματα. Όπως όμως η φωτιά δοκιμάζει το διαμάντι ή τον χρυσό, έτσι κι η όποια κρίση τον αληθινό ηθοποιό.
* Η τέχνη είναι σαν ένας φωσφορούχος μαρκαδόρος υπογραμμίσεων. Δεν αλλάζει καταστάσεις, αλλά τις υπογραμμίζει ώστε να γίνονται ορατές σε ανθρώπους που ήδη όμως έχουν μάτια έτοιμα και ικανά για να δουν ή αυτιά για ν΄ ακούσουν.
* Για το καλοκαίρι δουλεύω πάνω σε δύο έργα. Το ένα είναι ο “Κυκλισμός του Τετραγώνου” του Δημ. Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά που θα πάει στο Φεστιβάλ της Αβινιόν τέλος Ιουλίου πράγμα σπάνιο και μοναδικό από μόνο του, για ελληνική παράσταση να συμμετέχει σε ένα τέτοιο φεστιβάλ, όπου κάνω μια αντικατάσταση σε ένα πολύ παράξενο έργο-γρίφο σαν μαθηματική εξίσωση. Το άλλο που κάνω φέτος είναι το “Διασκεδαστικές Ιστορίες περί θνητότητας” πάνω σε διηγήματα του Τσέχοφ σε σκηνοθεσία Γ. Μόσχου 18 με 20 Ιουλίου. Εκεί περνάμε μέσα από 10 διαφορετικά μικρά διηγήματα κάνοντας τον αφηγητή αλλά και πολλούς ρόλους ο καθένας μας, υπογραμμίζοντας αυτό που θέλει να πει ο Τσέχοφ για το παροδικό της ζωής όσο θλιβερό μα και αστείο μπορεί να είναι αυτό.
* Ο κύριος Μόσχος είναι ένας πραγματικός κύριος στη δουλειά του και η συνεργασία με την Εύη Σαουλίδου, την Λυδία Φωτοπούλου και τον Αλέξανδρο Μυλώνα, μια πραγματικά αποκαλυπτική εμπειρία. Η δε αποκάλυψη σε σχέση με την Εύη είναι αυτό που συνειδητοποιείς πόσο μοναδικά καλή χημεία μπορεί να έχεις με έναν άνθρωπο επί σκηνής, πόσο κοινή ανάσα και αντίληψη, σαν να έχετε ξαναπαίξει για χρόνια πολλές φορές μαζί, ενώ είναι η πρώτη.
* Δυστυχώς δεν είδα παραστάσεις πέρυσι λόγω μεγάλου φόρτου εργασίας. Αλλά βέβαια, τι να πρωτοπεί κανείς για την Γκόλφω του Νίκου Καραθάνου! Σε πιο προσωπικό επίπεδο όμως, θεωρώ πως η σεζόν 2013-14 για μένα ήταν μια χρονιά που μέσα απ’ τις δουλειές μου, το Cleansed και το “Ετσι Είναι αν έτσι Νομίζετε”, μέσα από τους ανθρώπους που συνάντησα, και τις προκλήσεις που αντιμετώπισα, τελικά έμαθα τι σημαίνει να παίρνει μια ομάδα αποφασιστικά και με τσαμπουκά στα χέρια της το μέλλον και την επιβίωση μιας δουλειάς και μιας δημιουργίας προκειμένου να γίνει και να γίνει καλά. Επίσης, για όλους τους παραπάνω λόγους υποψιάζομαι πως οδηγήθηκα απότομα και αρκετά πιο κοντά σε αυτό που λέμε σκηνική ωρίμανση, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Έτσι το λέω απλά σαν αίσθηση χωρίς πραγματικά να το έχω αποκωδικοποιήσει ως πληροφορία, ακόμα δεν ξέρω τι άλλο κέρδισα, είναι λίγο νωρίς. Του χρόνου εκτός από την επανάληψη του Cleansed της Σάρα Κέην στο θέατρο Σημείο σε σκηνοθεσία Έφης Γούση θα είμαι στο ανανεωμένο θέατρο Πόρτα, στον “Σλάντεκ” του Εντέν Χορβάτ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.
* Το Cleansed και ειδικά ο ρόλος που κλήθηκα να παίξω, του Τίνκερ, ήταν ένα δώρο που ήρθε πολύ ξαφνικά στα χέρια μου, το λάτρεψα, τρόμαξα, φοβήθηκα, γούσταρα απίστευτα αλλά πιστεύω τελικά καταφέραμε να βγάλουμε αυτό το Project πολύ καλά εις πέρας. Αν πάνε όλα καλά θα συνεχίσουμε από Νοέμβρη αφού ξαναδουλευτεί και εξελιχθεί. Το κοινό νομίζω κυρίως το λάτρεψε και όπως και όλα τα έργα της Σάρα Κέην, κάποιοι το μίσησαν. Δεν είναι δε τυχαίο που πήρε το βραβείο κοινού στα Gay Theatre Awards, Τέτοια βραβεία, καλώς υπάρχουν, δυστυχώς επειδή δεν υπάρχει η αυτονόητη ισοτιμία στη σεξουαλική διαφορετικότητα. Αν κατακτηθεί σε μια κοινωνία κάτι τέτοιο, δε νομίζω πως θα χρειάζονται ούτε Gay βραβεία, ούτε Gay Pride, ούτε Gay εστιατόρια.
* Με το γράψιμο έχω ασχοληθεί ως μπλόγκερ κάτι που έχω αφήσει καιρό τώρα και εκτονώνω καλώς ή κακώς σε κάποια ποστ που κάνω μέσω facebook εν ειδει ημερολογίου. Κατά τα άλλα δεν έχω σκεφτεί κάτι παραπέρα, είμαι ηθοποιός και αυτό θέλω να κάνω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και ως ηθοποιός εξάλλου οφείλεις να είσαι ως ένα βαθμό και σκηνοθέτης του εαυτού σου.
* Ο κινηματογράφος είναι ο μεγάλος μου έρωτας. Ο “Ξεναγός” του Ζαχαρία Μαυροειδή είναι η ταινία που ξεχωρίζω σίγουρα αλλά αγαπώ και τις μικρούς μήκους που έχω κάνει και είμαι τυχερός που προκύπτουν και αυτές δεδομένου του βαλτώματος που επέφερε η κρίση στην παραγωγή του κινηματογράφου. Παρόλα αυτά τα αριστουργήματα που γίνονται τελευταία από δημιουργούς-κομμάντο του Do It Yourself, που μόνο έξω κατά βάση αναγνωρίζονται, μου δίνουν ελπίδα για το μέλλον και ελπίζω σύντομα να μου δοθεί ξανά η ευκαιρία για κάτι κινηματογραφικό.
* Στην τηλεόραση είμαι τυχερός που συμμετείχα στη σειρά “Άγρια Παιδιά”, για όλους μου εκεί τους συνεργάτες, για το όραμα να κάνουμε κάτι πολύ διαφορετικό απ’ αυτά που είχαμε συνηθίσει στην ελληνική πραγματικότητα. Κάτι που ως ένα βαθμό νομίζω πως πετύχαμε. Η λειτουργία μου ως ηθοποιός που καλείται να παίξει μπροστά σε κάμερα είναι ακριβώς η ίδια με αυτή του θεάτρου, με ελαφρώς άλλη κλίμακα στην τεχνική μου. Τώρα δεν έχω κάποιο σχέδιο για τηλεόραση αφενός γιατί λόγω κρίσης είναι πολύ λίγες οι καλές δουλειές που γίνονται εκεί και θα μπορούσαν να μ’ ενδιαφέρουν, αφετέρου είμαι ευτυχής που έχω συνεχώς δουλειά στο θέατρο πράγμα όμως που συνήθως είναι πρόβλημα στον προγραμματισμό μιας τηλεοπτικής σειράς. Και τέλος βλέπω πως με την επέλαση του ιντερνετ το πράγμα οδηγείται σιγά- σιγά αλλού σε σχέση με την τηλεόραση και ακόμα δεν ξέρω πως μπορεί να διαμορφωθούν τα πράγματα σ’ αυτόν τον τομέα.
* Κρατάω και προσπαθώ να κρατάω στη δουλειά μου ακόμα και σήμερα τα χρόνια της σχολής, όποτε νοιώθω πως η συνήθεια και η ρουτίνα με βουλιάζουν, τον ενθουσιασμό της πρώτης μέρας που έμαθα πως πέρασα στο Εθνικό θέατρο. Αυτό που θυμίζει πως ζω το όνειρό μου, γιατί καμιά φορά δεν αρκεί να το ζεις -αν είσαι από τους τυχερούς- αλλά να είσαι και ξύπνιος για να το συνειδητοποιείς.
* Σίγουρα η σπουδαιότητα έχει να κάνει κυρίως με ανθρώπους κι όχι με έργα. Να ξεχωρίσω πρόχειρα τη συνάντηση με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο που στην αρχή της πορείας μου με στήριξε όσο κανείς, το Σφαγείο για το οποίο τιμήθηκα με το βραβείο Χορν, τα Ορφανά γιατι συνεργάστηκα με ανθρώπους όπως η Μαρία Κίτσου και ο Όμηρος Πουλάκης, η συνάντηση με τον Νίκο Μαστοράκη, τον Δημήτρη Καραντζά, την Έφη Γούση κλπ κλπ, μα κλπ.
* Το βραβείο «Δημήτρης Χορν» ήταν για μένα κάτι αναπάντεχο και παράλληλα μια τεράστια τιμή. Μια μικρή ώθηση επιβεβαίωσης, ένα μικρό ταπ ταπ στην πλάτη, που τόσο έχουμε ανάγκη εμείς, τα τόσο ανασφαλή πλάσματα, οι ηθοποιοί. Το κουβαλώ πάντα στις βαλίτσες μου, τόσο όσο και το ξεχνάω ότι το πήρα, και συνεχίζω προσπαθώντας κάθε φορά να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Σαν δική μου όμως ευθύνη και όχι απέναντι σε κάποιον άλλον. Κατά τα άλλα, το δε άγχος να έχεις έναν χρόνο τον χρυσό σταυρό του Δημήτρη Χορν σπίτι σου, μέχρι να τον παραδώσεις του χρόνου στον επόμενο, μη σου τύχει!
* Λατρεύω το χάος της Αθήνας που όμως διατρέχει μια ακραία ζωντάνια και ερωτισμός. (όχι, θα ξεράσω – δεν υπάρχει πιο κλισέ απάντηση) Απλά, μου αρέσει ακριβώς επειδή έχω στήσει τη ζωή μου με φόντο αυτή την πόλη.
* Στο All4fun μου αρέσει το ότι ακόμα και τώρα, και παρόλη την πληθώρα αντιστοίχων μα αμφίβολων ιστοτόπων επιμένει στην ποιότητα του υλικού και των ανθρώπων του. Και ξεχωρίζει γι’ αυτόν τον λόγο δυναμικά με ό,τι καταπιάνεται ως μέσο.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 10/7/2014