Μέσω της υποκριτικής ανακαλύπτει την ελευθερία. Κατανοεί καλύτερα τις ανθρώπινες σχέσεις και επομένως και τον κόσμο.
Ο Χαρίλαος Φραγκούλης έγινε ηθοποιός από τις προτροπές μιας φίλης του κάπου στα 18 του. Μέχρι τότε δεν το είχε σκεφτεί και νιώθει απόλυτα δικαιωμένος για την επιλογή του, παρά τις δεδομένες δυσκολίες του συγκεκριμένου επαγγέλματος.
Αναζητώντας συνεχώς νέες προκλήσεις απολαμβάνει πλήρως τη συνέχεια του “Paradise ή Μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα”, εκεί που του δίνεται η ευκαιρία μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να γίνεται από θύμα, θύτης και το αντίθετο.
* Η υποκριτική προέκυψε κάπου στα 18 μετά από επίμονες προτροπές μιας φίλης, την ακολούθησα για συμπαράσταση σε μια θεατρική ομάδα. Εκείνη μετά από δύο βδομάδες σταμάτησε, εγώ όπως βλέπεις είμαι ακόμα εδώ. Μέσα από το θέατρο βρήκα τρόπο να μεταφράζω τον κόσμο. Ήμουν ένας μαθητής μέτριος που δεν τον αφορούσε τίποτα. Επομένως, ξαφνικά βρήκα κάτι τόσο συγκεκριμένο και ταυτόχρονα με τόσο ανοιχτά πλαίσια που με έκανε πιο ευτυχισμένο. Δεν ήταν δηλαδή κάτι που από μικρός ήθελα να ακολουθήσω, πέραν από κάτι εφηβικές αργεντίνικες σειρές που χρονικά είχαν συμπέσει με τη δική μου εφηβεία, οπότε μέσα σε αυτές έκανα τις δικές μου προβολές.
* Για εμένα η υποκριτική είναι συνδεδεμένη με την ελευθερία. Ακουμπά σε μένα, γιατί μέσα από αυτή μπορώ να κατανοήσω καλύτερα τις ανθρώπινες σχέσεις και κατ’ επέκταση τον κόσμο.
* Η υποβάθμιση της Τέχνης πάει χέρι-χέρι με την παιδεία και την υγεία. Θέλουμε μια Ασία μέσα στην Ευρώπη. Να παράγουμε ήλιο, θάλασσα και άγιος ο Θεός. Οποιαδήποτε εμπλοκή με κριτική σκέψη, είτε κοστίζει είτε τιμωρείται. Μόνο ο τουρισμός επιτρέπεται κι αυτός μόνο υπό όρους.
* Έχουμε κάνει βήματα, μην τα ακυρώνουμε και όλα, μα χρειάζεται ακόμα τεράστια δουλειά. Εγώ πιστεύω ότι το βασικό αγκάθι της όλης ιστορίας είναι πως έχουμε διασπαστεί. Αν ήμασταν όλοι ενωμένοι και συνεχώς μάχιμοι, θα νικούσαμε κάθε ξεδιάντροπη απαξίωση της πολιτείας απέναντι στους καλλιτέχνες.
* To “Paradise ή Μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα” έρχεται να ντύσει και να ωραιοποιήσει μια συνθήκη πραγματικότητας γεμάτη από κακοποίηση. Η αλήθεια της παράστασης κρύβεται στο δεύτερο μισό του τίτλου, κάτι σαν τα ψιλά γράμματα σε ένα συμβόλαιο. Αυτή η συμπυκνωμένη αλήθεια έρχεται να επαληθευτεί μέσα από παλιές και σύγχρονες ιστορίες βαθιά εντυπωμένες στην ευαισθησία μας όπως οι γενετικές πληροφορίες.
* Το κοινό χαρακτηριστικό των ιστοριών που παρουσιάζουμε είναι το αίμα. Μέσα από το αίμα προσπαθούμε σε έναν ρεαλιστικό χρόνο να κάνουμε στο κοινό κατανοητή τη βαναυσότητα. Είμαστε τρεις ηθοποιοί, και άλλοι τόσοι άνθρωποι από πίσω που δε φαίνονται, που τσαλαβουτάμε κυριολεκτικά μέσα στο αίμα. Μέρα τη μέρα ανά τους αιώνες οι γυναίκες και οι θηλυκότητες σκοτώνονται και εμείς αυτό το έχουμε από μικρά παιδιά τραγουδήσει σε σχολικές γιορτές, το έχουμε διαβάσει σε γραμμένους μύθους, αλλά μέχρι και σήμερα η λέξη ως λέξη γυναικοκτονία δεν έχει αναγνωριστεί.
* Δεν μπορούμε να φέρουμε πίσω το αίμα που χύθηκε αλλά έχουμε χρέος να μιλήσουμε για αυτό, να προστατεύσουμε τα νέα παιδιά και να πούμε στον καθένα και την καθεμία που θα ‘ρθει να δει την παράσταση πως είμαστε όλοι μαζί, ο καθένας με την αναφορά του και το βίωμά του και πως έχει έρθει ο καιρός να ονομάσουμε αυτά που μας πόνεσαν για να μην ξανασυμβούν.
* Μιλάμε για ιστορίες δολοφονημένων γυναικών που μπορεί η ίδια η πράξη φόνου να κράτησε μια στιγμή, μα, μέσα από τα λαϊκά τραγούδια, τα ποιήματα και τους μύθους της παράδοσης, το αφήγημα μένει το ίδιο φρικτό μέσα στον χρόνο. Αφηγούμαστε, δηλαδή, ιστορίες προσωπικές, είτε δικές μας είτε συνανθρώπων μας, που διαδέχονται η μία την άλλη καλά συνδεδεμένες με μικρές αφορμές, όπως μία λέξη ή ένα αντικείμενο, που δείχνουν τυχαίες μα μόνο τυχαίες δεν είναι.
* Το να υποδύεσαι πολλούς ρόλους στη σκηνή δεν είναι εύκολο! Ακόμα κι όταν ξέρεις πως έχεις να αφηγηθείς ένα συγκεκριμένο θέμα, η υποκειμενική του κάθε χαρακτήρα είναι διαφορετική και υπάρχει εκεί για να τονίσει κάτι. Εμένα αυτή η ακαριαία αλλαγή από ρόλο σε ρόλο με ιντριγκάρει πολύ και χαίρομαι πάντα όταν καλούμαι να το κάνω. Στο Paradise ενεργώ δηλαδή ως θύτης και το επόμενο δευτερόλεπτο εισάγω μία νέα ιστορία της οποίας είμαι το ίδιο το θύμα. Αν μπορούσαμε να καταμετρήσουμε ένα-ένα τα ανθρώπινα δικαιώματα που καταπατώνται θα βλέπαμε πως οι γυναίκες και οι θηλυκότητες γενικότερα βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, ξεκινώντας από το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.
* Έχει υπάρξει πρόοδος της κοινωνίας σχετικά με τη σημασία που αποδίδει στην καταπίεση της θηλυκότητας, αλλά έχουμε τεράστιο δρόμο μπροστά μας. Η αλλαγή έχει γίνει στο ότι πλέον υπάρχει η ευκολία να δημοσιοποιηθεί το έγκλημα αν και δυστυχώς η είδηση δε μένει στο ίδιο το γεγονός αλλά στο αστυνομικό θρίλερ που κατασκευάζεται γύρω από αυτό. Δεν τιμωρείται κανείς ή αν υπάρξει ποινή, θα είναι προσαρμοσμένη πάνω στο κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό προφίλ του δράστη. Μαζικά δεν αντιδρούμε, δεν επαναστατούμε, δεν είμαστε μαζί, υπάρχει διάσπαση και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
* Ο κινηματογράφος μου ασκεί μια άλλη γοητεία. Θα ήθελα πολύ να τον γνωρίσω και πρακτικά ως ηθοποιός. Είχα μια εμπειρία στα γυρίσματα μιας σουηδικής σειράς, το “Backstrom”, και πραγματικά μαγεύτηκα. Ήταν σαν μια κουταλιά γλυκού που θες κι άλλο! Αν μιλάμε για τρελά όνειρα, τότε θα σου πω ότι θα ήθελα να παίξω σε ταινίες όπως το Trainspotting του ‘96 ή το Funny Games του ‘97 από Danny Boyle και Michael Haneke αντίστοιχα.
* Ως θεατής απολαμβάνω πολύ το θερινό σινεμά. Είναι μια πολύ αγαπημένη και πολύ προσωπική μου συνήθεια, να πηγαίνω μόνος μου. Έχω μια αίσθηση σαν να είναι κάπως συμφωνημένο. Αν θες να δεις καλό κινηματογράφο, πρέπει να περιμένεις αυτές τις καλοκαιρινές προβολές, που δεν έχουν ταβάνι, που συνοδεύονται με τις δροσερές ώρες του καλοκαιριού και που πραγματικά ανακαλύπτεις ωραίες ταινίες και μοναδικούς συντελεστές.
* Η τηλεόραση ακόμα και σήμερα έχει μεγάλη δύναμη. Προσφέρει σε έναν ηθοποιό μια αναγνωρισιμότητα, η οποία σε έναν νέο είναι απαραίτητη για να βιοποριστεί. Εκτός από την αμοιβή της συμμετοχής του σε μια σειρά, μέσα από την αναγνώριση -κάποιες φορές- έχει την επιλογή να πει ναι η όχι στην επόμενη δουλειά. Η όποια προκατάληψη που μπορεί να υπάρχει απέναντί της για εμένα δικαιολογείται. Τα τηλεοπτικά προϊόντα υστερούν είτε από σεναριακή πρωτοτυπία είτε αυτή η πρωτοτυπία δε συνοδεύεται από μια αξιόλογη ομάδα από πίσω. Βλέπεις, δηλαδή, δυνατά σενάρια με αδύναμη υποκριτική, με ανύπαρκτη σκηνογραφία και κάπως όλο αυτό αποτυπώνεται ως φθηνό προϊόν. Αλίμονο, εξαιρέσεις υπάρχουν! Ή μπορώ να σου παραδεχτώ ότι οι τελευταίες δουλειές της ΕΡΤ αυτά τα χρόνια, αν μη τι άλλο, προσπαθούν για ένα καλό αποτέλεσμα και το πετυχαίνουν μερικές φορές. Θα ήθελα να παίξω τηλεόραση για κάθε έναν από τους παραπάνω λόγους που σου ανέφερα.
* Μικρός το να γράφω για μένα ήταν σαν καταφύγιο. Μέσω αυτού κατάφερα ν’ αποκρούσω πιθανά καταθλιπτικά επεισόδια της εφηβικής αλλά και της μετεφηβικής ηλικίας. Όταν ξεκίνησα να σπουδάζω Θέατρο, σταμάτησα να γράφω. Άντε κάτι λίγα πού και πού… Έχω γράψει κάποιες ποιητικές συλλογές αλλά δε θέλω να τις δημοσιεύσω κι αν ποτέ το έκανα, θα ήταν με ψευδώνυμο. Τον τελευταίο χρόνο η αλήθεια είναι πως γράφω κάτι -ας πούμε- πιο αυτοβιογραφικό. Αν βρω το θάρρος ίσως να το εκδώσω, έχοντας στο μυαλό μου το αυθόρμητο του πράγματος και όχι εκείνο της εισπρακτικής απολαβής. Οπότε υποψιάζεσαι πώς θα πάει αυτό. (χαχαχα)
* Εμένα η συν-σκηνοθεσία με αφορά. Κάτι άλλο όχι. Το να βρεθώ με άλλους δυο τρεις ανθρώπους και να βασανιστούμε με το ποια δραματουργία θα βοηθήσει να φτάσει στον θεατή αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως σύνολο.
* Μεγάλωσα με τον αθλητισμό. Για χρόνια έκανα τζούντο μα κάπου στις αρχές του Λυκείου το σταμάτησα. Έκτοτε πάντα μου έλειπε, ακόμη και σήμερα. Μη σου πω ότι κάθε χρόνο λέω πως θα το ξαναξεκινήσω. Μου άρεσε όλο το κανονιστικό πλαίσιο που υπήρχε. Μάλιστα, σε αυτό το άθλημα μεγάλο ρόλο παίζει ο αλληλοσεβασμός και η όποια πειθαρχία έχει μοναδικό σκοπό να δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον. Είχα έναν υπέροχο δάσκαλο που πραγματικά ήταν σαν Ιάπωνας στην ψυχή. Σταμάτησα και λόγω φόρτου εργασίας όντας μαθητής λυκείου αλλά και λόγω δικής μου ανοησίας! Το λέω αυτό, γιατί τα τελευταία δύο χρόνια ήμουν εκείνος που εκπαίδευα τα μικράκια της σχολής κι αντί να το μεταφράσω σαν δώρο, εγώ το θεώρησα ως στασιμότητα και υποβιβασμό.
* Τώρα όσον αφορά τον χορό, ψύχραιμα θα σου απαντήσω πως αν γύριζε ο χρόνος πίσω και δε γινόμουν ηθοποιός, τότε θα προσπαθούσα να γίνω χορευτής. Θα ήθελα να είχα μια πιο επαγγελματική σχέση με τον χορό. Είχα μια σκέψη και μια ευκαιρία μετά το τέλος της Δραματικής να έμπαινα σε σχολή χορού αλλά δεν είχα ούτε την οικονομική ούτε και την ψυχολογική αντοχή για άλλα τρία – τέσσερα χρόνια σπουδών. Γενικά ζηλεύω αρκετά και τους αθλητές και τους χορευτές, γιατί χρειάζεται να έχουν μια άριστη σχέση με το σώμα τους.
* Αυτό που με εξιτάρει σε αυτή τη δουλειά είναι οι συνεργασίες που εγώ ονομάζω συναντήσεις που μπορεί να προκύψουν. Μαθαίνω από αυτές. Βλέπω τους συναδέλφους μου και θέλω να ρουφάω κάθε τι που ζηλεύω πάνω τους. Δε θα σου πω ψέματα όμως… έναν Ιάγο θα ήθελα να υποδυθώ. Μακάρι…
* Εμένα η Αθήνα μου αρέσει. Είμαι γέννημα θρέμμα, που λέμε, και όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο πολύ δένομαι μαζί της. Δεν είναι εύκολη και δεν είναι για όλους. Βλέπω τους φίλους μου που έρχονται εδώ με όρεξη και όνειρα και στη συντριπτική πλειοψηφία τους, για να μη σου πω οι 9/10, μετά από τρία με τέσσερα χρόνια έχουν μαραζώσει. Τους έχει καταπιεί η κίνηση στους δρόμους, τα απαράδεκτα ΜΜΜ, το ακραία υψηλό κόστος ζωής, οι αποστάσεις που σε απομονώνουν και τελευταίο και κυριότερο οι γρήγοροι ρυθμοί της πόλης.
* Η συνθήκη της Αθήνας είναι πολύ ισχυρή και πρέπει να το ξέρεις αυτό για να χαλιέσαι και να αιφνιδιάζεσαι όσο το δυνατόν λιγότερο. Δεν είναι μόνο fun, είναι ένας ζωντανός οργανισμός που οι κανόνες ορίζονται από άλλους. Βέβαια, αν θες να ζήσεις από τη δουλειά σου, είσαι καταδικασμένος να γίνεις εσωτερικός μετανάστης. Μόνο από το παράδειγμα της Τέχνης, βλέπουμε να γίνονται δεκάδες παραστάσεις στην Αθήνα ενώ έξω από αυτή -αναλογικά πάντα- δεν υπάρχει σχεδόν ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ.
* Αυτό που εκτιμώ στο All4fun είναι το πώς στέκεται στους νέους καλλιτέχνες. Και όταν λέω «στέκεται», δεν αναφέρομαι ότι απλά δημοσιεύει και αναρτά νέα αυτών. Σε αυτούς τους καιρούς που ο καθένας διασπάται και απομονώνεται, το να ασχολείται κάποιος με την τέχνη είναι σαν να στέκεται στη μέση της διασταύρωσης κόντρα σε κάθε όχημα που έρχεται κατά πάνω του. Επίσης, δεν είμαστε θεοί, γι’ αυτό και έχουμε ο ένας την ανάγκη του άλλου. Γι’ αυτό και ειλικρινά και μέσα από την καρδιά μου ευχαριστώ την ομάδα All4fun και τον μίστερ Κ.Κ.
& Αναλυτικές πληροφορίες για το Paradise ΕΔΩ
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 27/11/2024
Μπράβο!!! Τα είπες όλα!