Το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός, η γενναιοδωρία και η ζεστή, ανοιχτή καρδιά είναι στοιχεία που αν τα έχεις μπορείς εύκολα να κερδίσεις την εκτίμηση και τον σεβασμό. Ο Βασίλης Τσιγκριστάρης ήθελε να ξορκίσει το δικό του μαύρο, δημιουργώντας. Ένα μαύρο, που όπως λέει όλοι έχουμε. Έτσι έγραψε το «Θύμισε μου, γιατί ήρθαμε εδώ;», έτσι στάθηκε η αφορμή για να τον συναντήσουμε μέσα στη χειμερινή θεατρική σεζόν…
Και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ήταν εκείνα που μας οδήγησαν στο να του προτείνουμε να γίνει ο συμπαρουσιαστής των 2ων θεατρικών βραβείων κοινού Αll4fun μαζί με την Ελένη Σταμουλακάτου. Μας δικαίωσε και πανηγυρικά!
Κανένα άλλο δίδυμο δε θα έμοιαζε ιδανικότερο για την παρουσίαση. «Περάσαμε τέλεια. Ο κόσμος το διασκέδασε και αυτό ήταν το νόημα. Είχαμε φοβερή χημεία με την Ελένη, την οποία εκτιμώ πολύ. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία και μου άρεσε πολύ. Καμάρωνα σαν να είμαι στα όσκαρ. Ηταν επίσης ευχάριστο που βραβεύτηκαν παραστάσεις που θεωρώ ότι άξιζαν πολύ», παραδέχεται για την υπέροχη βραδιά της 15ης Μαϊου στο Afrikana.
Το «Θύμισε μου, γιατί ήρθαμε εδώ;» ήταν η πρώτη συγγραφική του εμπειρία και του άνοιξε την όρεξη. Ήδη έχει ξεκινήσει να γράφει δύο ακόμα έργα, ακολουθώντας περίτρανα την άποψη του ότι μέσα από την κρίση, γεννιούνται συνήθως τα θαύματα. Αισιόδοξος για το μέλλον λόγω των αξιόλογων νέων καλλιτεχνών του χώρου, εξακολουθεί να ασχολείται με πολλά και διάφορα, διότι πάντα του άρεσε να είναι πολυδιάστατος.
Απόφοιτος της Νομικής και ακολουθώντας τη δουλειά του δικηγόρου κατάλαβε γρήγορα ότι του ταίριαζε περισσότερο η υποκριτική.
Αυτήν τη σεζόν εκτός από το «Θύμισε μου» είχε την ευκαιρία να παίξει στον «Πίτερ Παν» στον Ελληνικό Κόσμο, ενώ πριν από λίγες εβδομάδες πρόλαβε να επισκεφθεί τη Θεσσαλονίκη για να παίξει ξανά το πετυχημένο «Υγρά μάτια», που προς το παρόν πάντως έχει κλείσει τον κύκλο του στην Αθήνα.
Οσο για το αν μπορεί τηλεοπτικά να θυμίζει κάτι σε αρκετούς, ίσως τον έχετε δει στο παρελθόν να συμμετέχει σε κάποια διαφήμιση…
* Η μόνη απάντηση που μου έρχεται είναι μια ερώτηση: Πότε και πώς δεν υπήρχε η υποκριτική στην ζωή μου; Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήταν αυτό. Αυτό και τίποτα άλλο, σχεδόν ψυχαναγκαστικά! Εντάξει, μεσολάβησε και η νομική Αθήνας, για χάρη της Ελληνίδας μάνας: “Έλα, τελείωσε πουλάκι μου μια σχολή αφού είσαι καλός μαθητής και μετά κάνεις ό,τι θέλεις”! Δεν το μετάνιωσα όμως καθόλου και η δουλειά ως δικηγόρος με έμαθε πολλά.
* Υποκριτική είναι νομίζω όλη αυτή η μαγεία που φέρει ένας ηθοποιός στην ενσάρκωση ενός ρόλου, είτε είναι στο θέατρο, είτε στον κινηματογράφο, είτε στην τηλεόραση, είτε οπουδήποτε αλλού. Είναι η ευτυχία και η δυστυχία του ηθοποιού μαζί. Πιστεύω όμως πως ο όρος “υποκριτική” -στην ετυμολογική του τουλάχιστον μορφή- είναι λάθος, εάν είσαι καλός ηθοποιός συνήθως δεν υποκρίνεσαι απλά. Αλλά αυτό φυσικά σηκώνει μεγάλη κουβέντα.
* Το θέατρο και η υποκριτική γενικότερα ήταν σχεδόν πάντα σε κρίση. Εγώ προσωπικά προσπαθώ να το δω και σαν μια ευκαιρία για να προκύψουν καινούργια πράγματα. Μέσα από τις κρίσεις γεννιούνται συνήθως τα θαύματα. Ίσως είναι μια μεγάλη ευκαιρία για τους νέους ηθοποιούς όλο αυτό, αρκεί να είναι ενεργοποιημένοι, έτοιμοι να δημιουργήσουν και να μην πέφτουν στην παγίδα της πρόσκαιρης απογοήτευσης.
* Η τέχνη μπορεί να δώσει απαντήσεις, όπως πάντα μπορούσε και πάντα θα μπορεί. Αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης της, έτσι δεν είναι; Η τέχνη ήδη προσπαθεί να δώσει τις απαντήσεις της στην κρίση, αλλά μάλλον δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να τις εισπράξουμε. Εν καιρώ…
* Νομίζω ότι το “Θύμισέ μου τι έγινε αυτό το καλοκαίρι…” ήταν ένα ρεζουμέ των εμπειριών μου από τις διάσημες “ελληνικές διακοπές”. Ήθελα να γράψω ένα έργο που να δείχνει την ελαφρότητα ενός καλοκαιριού, όσο σοβαρά πράγματα κι αν κρύβει πίσω του. Είναι ίδιον του λαού μας αυτό. Όλοι αλλάζουμε στις διακοπές, αλλά φέρουμε πάντα τον ίδιο εαυτό. Το πώς πλέκονται οι ανθρώπινες σχέσεις στον καμβά της πόλης σε αντιδιαστολή με αυτόν ενός ελληνικού νησιού το καλοκαίρι είναι το όλο θέμα του έργου.
* Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτήν την παράσταση και υπάρχει ακόμα η συζήτηση να συνεχίσει και του χρόνου. Αυτό που βασικά θα μου μείνει ανεξίτηλο είναι το πόσο ήρεμα χειριστήκαμε όλοι το θέμα του γυμνού (το έργο εκτυλίσσεται σε παραλία γυμνιστών) και πόσο πιο χαλαροί βγήκαμε όλοι από αυτή την διαδικασία. Δεν υπήρξε ποτέ κάτι να μας μπλοκάρει. Αυτό οφείλεται κατά πολύ και στον Σταμάτη Πατρώνη, τον σκηνοθέτη του έργου, που ήταν όσο πιο προστατευτικός γίνεται. Η παράσταση τελικώς πήγε ανέλπιστα καλά, ο κόσμος το αγκάλιασε πολύ περισσότερο από όσο περίμενα και ευτυχώς το κείμενο απέσπασε τις καλύτερες κριτικές. Χαιρόμουν τόσο πολύ να βλέπω το κοινό να διασκεδάζει. Είναι η μόνη παράσταση στη ζωή μου που είχα άγχος από την αρχή μέχρι το τέλος της! Μέχρι το τελευταίο λεπτό δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Σε κάθε ατάκα, σε κάθε δράση, περίμενα με αγωνία τις αντιδράσεις του κόσμου. Στο σύνολό του όλο αυτό με γέμισε πάρα πολύ. Ίδωμεν λοιπόν, αν θα συνεχίσει, είναι όλα θέμα των χρόνων μας.
* Ο Πίτερ Παν ήταν κάτι τόσο διαφορετικό από ό,τι είχα κάνει ως τώρα, με την έννοια μιας μεγάλης και εντυπωσιακής παραγωγής. Νιώθω φοβερά τυχερός που ήμουν εκεί, και ακόμα περισσότερο για το πόσο καλή σχέση είχαμε με όλα τα παιδιά του θιάσου. Νομίζω βέβαια ότι αυτό που θα θυμάμαι περισσότερο είναι τα πρωινά ξυπνήματα, που ακολουθούνταν από χορό και τραγούδι. Καταλαβαίνεις το δράμα (σ.σ. γέλια.). Ο Δημήτρης Μακαλιάς είναι εξαιρετικός ηθοποιός και εξαιρετικός συνεργάτης, με εντυπωσίασε το πόσο ενεργός είναι ο ίδιος στην σκηνή και πάντα έτοιμος να μας ενεργοποιήσει όλους με κάτι καινούργιο. Το ίδιο και όλοι οι ηθοποιοί που ήμασταν εκεί. Και ευτυχώς το χιούμορ δεν μας εγκατέλειψε όλη αυτή την σαιζόν. Περάσαμε πραγματικά καλά.
* Πρώτον θέλω να σ΄ ευχαριστήσω που μου πρότεινες να παρουσιάσω τα βραβεία. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία και μου άρεσε πολύ. Μιλάμε καμάρωνα σαν να είμαι στα όσκαρ. Ήταν φυσικά ευχάριστο και το ότι βραβεύθηκαν παραστάσεις που και εγώ ο ίδιος θεωρώ ότι άξιζαν πολύ, οπότε διπλασιάστηκε η χαρά μου. Δεν νομίζω ότι θα είμαι ποτέ πλήρως ικανοποιημένος από την παρουσία μου κάπου. Τί τα θες, πολλά τα ψυχολογικά μου – την επομένη φορά να με χρεώσεις συνεδρία – Πάντως, ο κόσμος μας είπε τα καλύτερα και ότι το διασκέδασε πολύ. Οπότε αρκούμαι σε αυτό και χαίρομαι γιατί αυτό ήταν το νόημα της βραδιάς.
* Ένας άλλος λόγος που ενθουσιάστηκα ήταν ότι η παρουσίαση ήταν μαζί με την Ελένη Σταμουλακάτου. Την εκτιμώ απίστευτα, την ξέρω χρόνια, και γουστάρω (τί γλώσσα κι αυτή!) που συνυπάρξαμε έστω και τόσο λίγο επί σκηνής. Εμείς περάσαμε τέλεια μαζί και πιστεύουμε ότι είχαμε χημεία. Αν όντως βγήκε προς τα κάτω, θα μας το πείτε εσείς…
* Με κάποια από τα παιδιά που βραβεύθηκαν έχω παίξει και έχω συνεργαστεί. Αν συνεχίσει έτσι η νέα γενιά ηθοποιών και σκηνοθετών νομίζω ότι το μέλλον δεν διαγράφεται απλά λαμπρό, αλλά κάτι καλύτερο από λαμπρό. Είμαι πραγματικά αισιόδοξος για τον χώρο και τους ανθρώπους σε αυτόν. Και αυτούς που γνωρίζω ήδη και αυτούς που μέλλει να γνωρίσω.
* Τα “Υγρά Μάτια” του Κωνσταντίνου Παππά ήταν μία από τις καλύτερες εμπειρίες μου τελικά ως τώρα. Αρχικά γιατί ο ρόλος που μου δόθηκε ήταν πραγματικά μεγάλη πρόκληση-και μεγάλη ευκαιρία φυσικά ως νέος ηθοποιός- και έπειτα γιατί ο Κωνσταντίνος είχε πραγματικά διάθεση για πολλή δουλειά. Το ότι παίχτηκε ξανά στην Θεσσαλονίκη, σε ένα καινούργιο σκηνικό – της Φανής Παλιούρα – ήταν αρχικά περίεργο, αλλά εντέλει μοναδικό. Σχεδόν σαν μία καινούργια παράσταση εξ αρχής. Και οι δύο ηθοποιοί είχαμε ωριμάσει και ενώ ήταν το ίδιο πράγμα, ήταν τόσο διαφορετικό. Καλά, ήταν ωραίο και το ότι το κοινό της Θεσσαλονίκης, που θεωρείται παραδοσιακά “καχύποπτο”, μας είπε τα καλύτερα και από στόμα σε στόμα φτάσαμε να πάρουμε παράταση. Δε νομίζω ότι θα ξαναπαίξουμε στην Αθήνα, έχω την αίσθηση ότι ο κύκλος αυτού του έργου έχει κλείσει προς το παρόν και ευτυχώς θεαματικά. Και για μας και για το κοινό. Βέβαια, ποτέ μην λες ποτέ.
* Και το γράψιμο υπήρχε σχεδόν πάντα, αλλά ποτέ τόσο επίσημα όσο η υποκριτική. Ξεκίνησε σχεδόν εν μέσω πλάκας, με δύο συνάδελφους ηθοποιούς που λέγαμε να γράψουμε κάτι για να παίξουμε. Κάτι που να μας αρέσει πραγματικά. Τελικά, εγώ το πήρα σοβαρά και συνέχισα. Για έναν πολύ απλό λόγο : Όλοι έχουμε μαύρο μέσα μας και αυτό το μαύρο εγώ ήθελα να το χειριστώ διαφορετικά και να το βγάλω σε χρώμα για τους υπόλοιπους. Ήθελα να ξορκίσω το μαύρο μου. Πάντως το “θύμισέ μου…” ήταν το πρώτο ολοκληρωμένο έργο που έγραψα. Σ΄ αυτό φταίει και η τελειομανία μου, που δεν με άφηνε να αποχωριστώ κάτι που είχα γράψει.Τώρα όμως είμαι σε δημιουργική περίοδο, γιατί γράφω δύο έργα για του χρόνου. Μία κωμωδία, αλλά και ένα έργο σε τελείως διαφορετικό ύφος αυτή την φορά, που μάλλον είναι και πολύ πιο “προσωπικό”. Αν και ποιο έργο δεν είναι προσωπικό; Και τα δύο θα είναι για την επόμενη σαιζόν. Θα σε ενημερώσω, φυσικά. Και υπάρχει και κάτι άλλο… – κι εδώ μπαίνει μουσική αγωνίας –
* Η σκηνοθεσία μου αρέσει πάρα πολύ σαν ιδέα, αλλά θέλει πολύ θάρρος. Είμαι σίγουρος ότι θα ασχοληθώ στο μέλλον, ίσως και στο άμεσο, προς το παρόν όμως μένω στην “ασφάλειά” μου. Φυσικά, θεωρώ ότι πάντα πρέπει να υπάρχει κι ένα άλλο μάτι, οπότε σίγουρα ποτέ δεν θα γράψω-παίξω-σκηνοθετήσω μαζί.
* Είναι προφανές ότι έπεσα στην χύτρα με τον μαγικό ζωμό όταν ήμουν μικρός (σ.σ. γέλια). Πάντα ασχολιόμουν με πολλά πράγματα, βέβαια είναι και πολλά αυτά που προέκυψαν στην πορεία, αλλά μεταξύ μας τα προκαλώ κι εγώ. Δεν μπορώ να καθίσω στ’ αυγά μου. Λίγος χρόνος, πολλά πράγματα που θέλω να κάνω. Story of my life.
* Πέρσι το καλοκαίρι πρωταγωνίστησα σε μία βρετανική ταινία μεγάλου μήκους του Bjorn Ricketts που πραγματικά έχω περιέργεια να δω όταν με το καλό τελειώσει. Και υπάρχουν δύο ταινίες (ελληνικές αυτή τη φορά) που περιμένω να ξεκινήσουν γυρίσματα. Η μία είναι το The Fallen του Γιάννη Στραβόλαιμου, που θα γυριστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου σε green box – πράγμα που το κάνει τρομερά ενδιαφέρον για ελληνική παραγωγή. Για την άλλη δεν μπορώ να πω ακόμα, αλλά ελπίζω πως θα είναι καλή δουλειά. Κατά τα άλλα, έχω παίξει σε αρκετές ταινίες μικρού μήκους (τελευταίες ήταν του Νίκου Πουρλιάρου και των Ορέστη Μαλτέζου και Κωνσταντίνου Παππά), και πολύυυυυ παλιά είχα συμμετάσχει στις Νύφες του Παντελή Βούλγαρη.
* Η σχέση μου με την τηλεόραση είναι καλή. Δεν θα πω ότι δεν βλέπω. Αλλά δεν αναλώνομαι εκεί. Καλώς ή κακώς, στη σημερινή Ελλάδα, η συμμετοχή σε μια τηλεοπτική εκπομπή έχει ταυτιστεί και με την επιτυχία (ακόμα και την θεατρική), οπότε, ναι, φυσικά και θα ήθελα να παίξω περισσότερο μελλοντικά, αν πρόκειται για μια καλή δουλειά. Έχω παίξει λίγο ως guest, με βασικά το “Αμάρτημα της Μητρός μου” του Αλέξανδρου Ρήγα και το “Οικογένεια Βλάπτει” του Αντώνη Αγγελόπουλου.
* Έχω κάνει βέβαια πολλές διαφημίσεις, κυρίως στο παρελθόν, που θεωρώ ότι είναι εξαιρετική εμπειρία για έναν ηθοποιό. Πρόκειται για πολύ δύσκολα γυρίσματα, που είναι πάντα κινηματογραφικά, κι έτσι μαθαίνεις πάρα πολλά πράγματα, που γενικά στην χώρα μας δεν έχεις την ευκαιρία να μάθεις αλλιώς. Οι διαφημίσεις τείνουν πιο πολύ στον κινηματογράφο, παρά στην τηλεόραση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι σκηνοθέτες διαφημίσεων είναι κινηματογραφικοί σκηνοθέτες. Νομίζω πως έτσι έμαθα πώς να “παίζω” καλύτερα στον “φακό”. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η έκφραση, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να το εκφράσω αυτή τη στιγμή.
* Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω συνεργασίες. Από όλες ανεξαιρέτως έχω πάρει πράγματα και έχω βγει καλύτερος ηθοποιός. Δεν μπορώ να πω συγκεκριμένα και σε ποιες προσδοκώ. Σε αυτές που θα είναι οι καλύτερες για μένα την δεδομένη στιγμή κάθε φορά. Ελπίζω απλά να συνεχίσω να είμαι τυχερός και να βρεθώ με καλούς σκηνοθέτες και καλούς ηθοποιούς. Ό,τι γίνει θα είναι για καλό. Είμαι αυτής της θεώρησης των πραγμάτων.
* Μου αρέσει πολύ που η Αθήνα είναι μια καλλιτεχνικά υπερ-δραστήρια πόλη. Πέρα από αυτό, την αγαπάω για την αύρα της. Για τα μικρά σημεία της που κατά καιρούς έχω συνδυάσει με φάσεις της ζωής μου. Για το ότι ακόμα και εν μέσω κρίσης είναι ακόμα μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ – κι ας έχω αρχίσει εγώ να κοιμάμαι λίγο περισσότερο. Δεν μου αρέσει όμως πλέον αυτό το διάχυτο αίσθημα παραίτησης που υπάρχει παντού από τους ανθρώπους της. Ίσως φταίει και η εποχή που ζούμε, αλλά υπάρχει ένα κλίμα μιζέριας, το οποίο εξαρτάται μόνο από εμάς τους ίδιους. Ενώ ξέρω ότι την αγαπάμε αυτή την πόλη, κάνουμε σαν να την μισούμε.
* Εκτιμώ βαθύτατα κατ’αρχήν το ανθρώπινο δυναμικό που υπάρχει πίσω από το All4fun. Έπειτα, μου αρέσει το ότι πρόκειται για ένα site που έχει απήχηση στον καλλιτεχνικό χώρο και στηρίζει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον τις νέες ομάδες και τα νέα καλλιτεχνικά εγχειρήματα. Αυτό είναι τουλάχιστον αξιέπαινο. Μου αρέσουν τέλος και τα διάφορα θέματα και συνεντεύξεις που κατά καιρούς αναρτάτε, χωρίς να πέφτετε στην ευκολία του “σαχλού”. Και, πάνω από όλα, μου αρέσει το All4fun γιατί επιτέλους με έβαλε στην στήλη Πρόσωπο της εβδομάδας, όπου φιλοξενούνται όλα τα νέα ταλέντα της Αθήνας, όπως είπαμε και στα βραβεία. Τόσον καιρό το περίμενα!! Χαχαχαχα. Ευχαριστώ ειλικρινά!!!
& Αναλυτικά στοιχεία για την παράσταση «Θύμισε μου, γιατί ήρθαμε εδώ;» που παίχθηκε φέτος στο Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/8027—–q—q–.html
&& Αναλυτικά στοιχεία για τα 2α θεατρικά βραβεία κοινού All4fun ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/8655-2-all4fun.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 2/6/2014