Πώς συνδυάζεται αρμονικά το υποκριτικό ταλέντο με την καλοσύνη και την αλληλεγγύη; Πώς συνδυάζεται αρμονικά ο δυναμισμός πάνω στην σκηνή με το καθαρό και γαλήνιο βλέμμα; Η απάντηση ακούει στο όνομα Δήμητρα Σύρου!
Μια ηθοποιός που έχει το χάρισμα να σε καθηλώνει, που χαίρεσαι να την απολαμβάνεις. Βγαλμένη για την τέχνη, βγαλμένη για να σε συνεπαίρνει.
Θα μπορούσε να μείνει στην ασφάλεια των υπολογιστών, όταν ασχολήθηκε επαγγελματικά ως προγραμματίστρια. Προτίμησε, όμως, ευτυχώς για μας ν’ ακολουθήσει ό,τι έλεγε η καρδιά της.
Υποψήφια για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη το 2011 για την πολυσυζητημένη ερμηνεία της στο “Το όνομα μου είναι Rachel Corrie” η Δήμητρα είναι μια ηθοποιός που μπορεί κάποιος να συστήσει σε μια δουλειά με κλειστά τα μάτια.
Παραδόξως δεν έχει συμμετάσχει ακόμα σε παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου ή του ΚΘΒΕ, αλλά ενδεχομένως αυτό να είναι και θέμα timing, θέμα του πόσο το ψάχνεις ο ίδιος, του πόσο μέσα στο «σύστημα» είσαι. Επειδή, όμως, η Δήμητρα είναι μια ηθοποιός μεγάλων δυνατοτήτων κάποια στιγμή θα έρθει και η ανάλογη πρόταση. Άλλωστε όταν προτάθηκε για το βραβείο ήταν σε μια δουλειά της λεγόμενης off θεατρικής σκηνής της Αθήνας…
Πηγαίνοντας να δω το Iraq – 9 Τόποι επιθυμίας στο Vault η ώρα περνούσε. Η αναμονή μεγάλωνε μέχρι να εμφανιστεί στην σκηνή. Και όταν τελικά το έκανε μας αποζημίωσε. Κάποια στιγμή, μάλιστα,επιτέλους τραγούδησε. Η υπέροχη φωνή – για την οποία είχαμε κάνει λόγο και όταν είχε έρθει καλεσμένη του All4fun Live – της διαπέρασε τον χώρο…
Παράλληλα με την υποκριτική ασχολείται πλέον με επιτυχία και με την σκηνοθεσία, αφού το «Ψέματα και αλήθεια» σε κείμενο των Νίκου Αξιώτη, Ελεάνας Σταθοπούλου έκλεψε την παράσταση το φθινόπωρο στο φεστιβάλ ανακυκλώσιμου θεάτρου του Fabrica. Θα επανεμφανιστεί μάλιστα στο δικό μας Up the W-all Festival και στο Bob, αφού ως παράσταση σίγουρα έχει να δώσει πολλά ακόμα στο μέλλον.
Όσο για το πώς αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση στην Ελλάδα, τα λεγόμενα της έχουν ιδιαίτερη αξία και σημασία: «Η αναμόχλευση των αρνητικών και η συνεχής ανάλυσή τους πόσο βοηθάει; Μήπως η λύση είναι η συγκέντρωση στα θετικά και η πίστη στις δυνάμεις μας; Είμαι πολύ περήφανη για τη γενιά μου, για τους συναδέλφους μου, για τους συμφοιτητές μου. Είμαστε πολύ σοβαροί, πολυτάλαντοι και εργατικότατοι επαγγελματίες! Γίνονται θαυμάσια πράγματα σ’ αυτή την πόλη, σ’ αυτή τη χώρα. Έχουμε πάρα πολλά να δώσουμε και τα δίνουμε! Οι δυσκολίες είναι εδώ για να μας μαθαίνουν, και φεύγουν όποτε αποφασίσουμε ότι είμαστε πιο δυνατοί από αυτές. Και ακόμα και αν αυτό ακούγεται πολύ αισιόδοξο, τουλάχιστον ένα είναι βέβαιο. Έχουμε όλοι αστείρευτη δύναμη μέσα μας. Για εμένα το να πιστέψουμε σε αυτή τη δύναμη είναι η μόνη λύση…»
* Όταν ήμουν στο σχολείο ήθελα να γίνω “πολλά”. Όλα καλλιτεχνικού και αθλητικού περιεχομένου. Έκανα λίγο σχέδιο, λίγο χορό, διάφορα αθλήματα, λίγο θέατρο. Αλλά δεν ήξερα τι να επιλέξω. Έτσι έγινα προγραμματίστρια!!! Ήρθε από το πουθενά! Tο λάτρεψα! Kαι ασχολήθηκα επαγγελματικά με αυτό για 5 χρόνια! Όλα ήταν μία χαρά, αλλά εγώ κάθε Σεπτέμβρη κοιτούσα τα site των δραματικών σχολών. Το Σεπτέμβρη του 2005 λοιπόν το πήρα απόφαση! Πήγα σε διάφορες σχολές και όταν μπήκα στη σχολή της Νέλλης Καρρά, την “Αρχή”, είδα τυχαία από μία μισάνοιχτη πόρτα τον Πάρη Μαντόπουλο να διδάσκει contact improvisation και διάφορους μαθητές να εκφράζονται μέσα από τα σώματά τους. Ε “ήταν “αυτό”. Το “κλικ”. Χώρισα με τους υπολογιστές και πήγα στην μεγάλη μου αγάπη! Την υποκριτική. Εκεί ανήκα. Εκεί ανήκε η καρδιά μου. Και εκεί πήγα…
* Η τέχνη της υποκριτικής είναι για εμένα η προσπάθεια του ανθρώπου να εκφραστεί και να κατανοήσει πώς λειτουργεί αυτός ο κόσμος. Είναι η προσπάθεια να κινηθείς λίγο σαν ον, να βγεις από τον εαυτό σου και να δεις μέσα από τα μάτια ενός άλλου. Να αντιληφθείς την πραγματικότητα πιο σφαιρικά, καταρρίπτοντας όλο και περισσότερο τα υποκειμενικά, ψευδή ουσιαστικά, όρια του εαυτού σου. Είναι η τέχνη μου, ο τρόπος έκφρασής μου, το μεγαλύτερο αυτογνωστικό εργαλείο μου. Έχει ατελείωτα μονοπάτια και απρόσμενες συνειδητοποιήσεις, σε κάθε παράσταση, σε κάθε ρόλο. Είναι ο πιο δυνατός τρόπος μου, μέχρι τώρα τουλάχιστον, να πω ό,τι θέλω να πω. Είναι ελευθερία, αγάπη και αστείρευτη πηγή ζωής.
* Κρίση; Ποια κρίση! Λοιπόν για την κρίση: Στην εποχή που ζούμε βιώνουμε τη γνωστή σε όλους μας “κρίση”, αλλά παράλληλα και τη γνωστή σε όλους μας κατάθλιψη. Η έξαρση της κατάθλιψης είναι πολύ σοβαρότερο πρόβλημα. Η απάντησή μου λοιπόν στο πώς βιώνει ένας νέος ηθοποιός την κρίση είναι πραγματικά “Ποια κρίση;”. Όχι, δεν εννοώ να κλείσουμε τα μάτια, να μη βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Κάποιοι από εμάς ούτως ή άλλως δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό και να θέλαμε! Η αναμόχλευση όμως των αρνητικών και η συνεχής ανάλυσή τους πόσο βοηθάει; Μήπως η λύση είναι η συγκέντρωση στα θετικά και η πίστη στις δυνάμεις μας; Είμαι πολύ περήφανη για τη γενιά μου, για τους συναδέλφους μου, για τους συμφοιτητές μου. Είμαστε πολύ σοβαροί, πολυτάλαντοι και εργατικότατοι επαγγελματίες! Γίνονται θαυμάσια πράγματα σ’ αυτή την πόλη, σ’ αυτή τη χώρα. Έχουμε πάρα πολλά να δώσουμε και τα δίνουμε! Οι δυσκολίες είναι εδώ για να μας μαθαίνουν, και φεύγουν όποτε αποφασίσουμε ότι είμαστε πιο δυνατοί από αυτές. Και ακόμα και αν αυτό ακούγεται πολύ αισιόδοξο, τουλάχιστον ένα είναι βέβαιο. Έχουμε όλοι αστείρευτη δύναμη μέσα μας. Για εμένα το να πιστέψουμε σε αυτή τη δύναμη είναι η μόνη λύση.
* Η τέχνη είναι έκφραση. Η έκφραση πάντα δίνει λύσεις. Η έκφραση ΕΙΝΑΙ η λύση. Και πέρα από την ρεαλιστική έννοια της τέχνης, σαν ένα υπαρκτό κομμάτι της κοινωνίας, μιλάω και για την τέχνη της “ζωής”. Πιστεύω πώς η πιο αποτελεσματική, θετική δράση από όλες αυτή την εποχή, είναι ο καθένας από εμάς να δει λίγο τη ζωή σαν τέχνη και να εκφραστεί. Από όπου και αν είναι. Ό,τι δουλειά και αν κάνει. Να εκφράσει τα θέλω του και τα συναισθήματά του. Να παραιτηθεί από απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες, να κυνηγήσει “τρελά” όνειρα, να μιλήσει την αλήθεια του. Έτσι κι αλλιώς τι έχουμε να χάσουμε; Το πολύ πολύ να βρούμε αυτό που αγαπάμε…
* Η μεγαλύτερη “επιτυχία” που ζω αυτή τη σεζόν είναι η συνύπαρξη μου με ανθρώπους “διαμάντια”! Έφη Μεράβογλου: Ο λόγος που έγινε το έργο. Η Έφη το βρήκε, το πίστεψε και ξεκίνησε την υλοποίησή του. Αεικίνητη φίλη και συνάδελφος που θαυμάζω! Γιώργος Κάλτσας: Συντελεστής της παράστασης και ο λόγος μαζί με την Έφη που είμαι στο Ιράκ. Ένας συνάδελφος που δεν ξέρει τι σημαίνει εμπόδιο, δεν έχει καθόλου χώρο για αρνητισμούς και καθυστερήσεις. Απλώς κάνει το όνειρό του πραγματικότητα Μαρία Τσαρούχα: Μία γυναίκα που ξέρει ακριβώς τι κάνει, πώς και γιατί. Η Μαρία είναι το Method Acting στην Ελλάδα! Μέσα από αυτή τη διαδικασία μας σκηνοθέτησε και η εμπειρία ήταν συναρπαστική! Εξαιρετικά διαυγής επαγγελματίας με πίστη στις δυνάμεις της και στις δυνάμεις όλων των ανθρώπων με τους οποίους συνεργάζεται.
* Πολυχώρος Vault: Μία στέγη με ζεστούς ανθρώπους που σε βλέπουν σαν μέλος της οικογένειάς τους. Σε στηρίζουν σαν μέλος της συνολικής κίνησής τους και παρουσίας τους μέσα στη χρονιά. Δεν είναι απλώς ένα θέατρο, είναι μία συνεύρεση καλλιτεχνών που πορεύονται μαζί για ένα χρονικό διάστημα. Και αυτό έχει τελείως διαφορετική δυναμική! Και όταν όλα αυτά λοιπόν δένουν και η παράσταση είναι έτοιμη και έρχεται το βράδυ και πρέπει να παίξεις, μένεις μόνος μαζί με τους άλλους ηθοποιούς. Εκεί είναι που πραγματικά κατάλαβα γιατί βρέθηκα σε αυτή τη δουλειά. Έξι θαυμάσιες γυναίκες ηθοποιοί! Χάρις Συμεωνίδου, Έφη Μεράβογλου, Χριστίνα Δενδρινού, Έλενα Τυρέα, Δήμητρα Βαμβακάρη, Στέλλα Δρογγίτη. Άνθρωποι τέτοιας ποιότητας και με τόσο υψηλή αίσθηση συνεργασίας που σε κάθε παράσταση, υπηρετώντας τις προσταγές κειμένου και σκηνοθεσίας, πραγματικά γινόμαστε μία…
* Στο έργο Ιράκ-9 Τόποι Επιθυμίας είμαι Αμερικανοιρακινή, ζω στη Νέα Υόρκη και βλέπω από την τηλεόραση τα γεγονότα στο Ιράκ. Δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τους συγγενείς μου. Δεν ξέρω εάν είναι ζωντανοί ή νεκροί… “Δεν ξέρουμε τίποτα…”. Πνίγομαι από την ανικανότητά μου να κάνω κάτι, πνίγομαι από τη σύγκρουση: το ένα μου μισό, η χώρα που ζω, σκοτώνει το άλλο μου μισό, τη χώρα όπου ζουν ξαδέρφια, θείοι, θείες μου. Ακούω στο δρόμο να αποκαλούν τους Ιρακινούς “ζώα”, ενώ βλέπω στο internet Αμερικάνους να βιάζουν αιχμαλώτους. Η μεγαλύτερη αλήθεια που κρύβει αυτό το έργο είναι μία τεράστια φιλοσοφική αναζήτηση. Είμαστε άραγε όλοι ένα; Σκοτώνουμε τους εαυτούς μας με το να σκοτώνουμε το γείτονά μας; Πόσο διαφέρει τελικά η ανατολή από τη δύση; Πόσο διαφορετικές είναι οι ανάγκες μας; Η ανάγκη για ευτυχία υπάρχει παντού, στον πόλεμο, σε δύση, ανατολή, σε κάθε θρησκεία και κάθε κουλτούρα. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να αγγίξει κάθε θεατή. Γιατί τελικά…“όλοι ψάχνουμε για κάτι, νομίζω για το φως.” (Λαγιάλ-Ιρακινή Ζωγράφος)
* Η υποψηφιότητα για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη, η συνεργασία μου με τη Μάνια Παπαδημητρίου και το έργο “Το όνομά μου είναι Rachel Corrie”, παραμένει ακόμα το μεγαλύτερο ταξίδι της καριέρας μου. Και ως πρώτο ταξίδι και τόσο επιτυχημένο, θα παραμείνει ξεχωριστό για πάντα. Από τότε όχι μόνο δεν απογοητεύτηκα ούτε μία στιγμή αλλά είχα πάντα κατά νου ότι ό,τι θες μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Όταν αποφάσισα να γίνω ηθοποιός οραματιζόμουν ένα έργο που να λέει τα λόγια που αργότερα πήρα στα χέρια μου, τα λόγια της Rachel. Την υποψηφιότητα βέβαια δεν την είχα φανταστεί! Αλλά αυτό μου επιβεβαίωσε πώς όταν ακολουθείς αυτό που αγαπάς, τότε το κάνεις πραγματικά καλά και τελικά ανταμείβεσαι. Δεν πιστεύω πια ότι τα εμπόδια μπορούν να σε σταματήσουν.
* Το ίδιο το σύστημα που ανεβάζει και κατεβάζει αυτούς που θέλει (εννοείται ότι συμβαίνει), το ίδιο αυτό το σύστημα μου έδωσε μία σπουδαία υποψηφιότητα χωρίς να με ξέρει κανείς, χωρίς να έχω κανέναν γονιό στο χώρο, χωρίς να έχω κανένα “γνωστό”. Σημασία για εμένα έχει να διατηρώ τη συμφωνία που έχω κάνει με τον εαυτό μου και να κάνω πάντα πράγματα που με εκφράζουν. Αν έρθει λοιπόν η ώρα της συνεργασίας μου με το Εθνικό ή με το Κ.Θ.Β.Ε. θα γίνει και αυτό. Όσο για το μονόλογο της Rachel! Μου λείπει ναι. Κάποιες στιγμές θυμάμαι όλο αυτό που έζησα και το αναπολώ. Αλλά κάθε τι κάνει τον κύκλο του. Και η Rachel έκανε ένα πολύ μεγάλο κύκλο μαζί μου.
* Ο Νίκος Αξιώτης και η Ελεάννα Σταθοπούλου έγραψαν το “Ψέματα ή αλήθεια”. Το κείμενό τους είναι εξαιρετικό! Έχει ευφυή συγγραφική δομή και σταδιακή, μαθηματική θα έλεγα κορύφωση. Ξεκινάει σαν παραμύθι και δεν καταλαβαίνεις πότε καταλήγει να σε βομβαρδίζει με αλήθειες του σήμερα. Εξιστορεί μέσα σε λίγη ώρα όλη την ιστορία και εξέλιξη της δομής της κοινωνίας. Τι είναι οι ηγέτες, πώς προέκυψαν, γιατί τους χρειαζόμαστε, γιατί τους εκλέγουμε, ποια είναι η δική μας ευθύνη για τα δεινά που μας επιβάλουν.
* Θέλαμε οι τρεις μας να συνεργαστούμε. Η αφορμή ήταν το Φεστιβάλ Ανακυκλώσιμου Θεάτρου, που διοργάνωσε το Fabrica και το υλικό ήταν έτοιμο, το κείμενο των παιδιών. Η σκηνοθεσία προέκυψε σαν συμφωνία ότι πρέπει ο καθένας να κάνει κάτι συγκεκριμένο. Μοιράσαμε τις εργασίες που έπρεπε να γίνουν, κάποιος έπρεπε να σκηνοθετήσει, κάποιοι να παίξουν κτλ. Είχαμε πολύ λίγο χρόνο και θέλαμε ξεκάθαρες λύσεις. Αυτό απαιτεί μεγάλη εμπιστοσύνη και γενναιοδωρία, δεν δίνεις έτσι εύκολα το κείμενό σου σε κάποιον. Τους ευχαριστώ γι αυτό, γιατί το να σκηνοθετήσω ένα τόσο καλά δομημένο και θεματικά άκρως ενδιαφέρον κείμενο ήταν εξαρχής μεγάλο προτέρημα! Στην “παρέα” ήρθε και η ηθοποιός Νίκη Κατσαρού και από ότι φαίνεται η παρέα έδεσε γιατί διασκεδάσαμε πάρα πολύ κατά τη διάρκεια των προβών, κατά τη διάρκεια της δημιουργίας και τελικά η παράσταση ήταν έτοιμη. Παίξαμε στο φεστιβάλ και κερδίσαμε 2 βραβεία (κοινού & επιτροπής). Η παράσταση τώρα έχει και συνέχεια. Τέλος Απριλίου θα λάβει μέρος στο φεστιβάλ που διοργανώνει το All4Fun στον πολυχώρο Vault και μετά θα παρουσιαστεί ξανά και στο BOB Festival.
* Τη σκηνοθεσία το ήξερα ότι θα την πλησίαζα ήδη από όταν ήμουν στη δραματική σχολή. Έκανα κάποια πρώτα βήματα και το πρώτο μου επαγγελματικό είχα τη μεγάλη τιμή να γίνει με τον Μελέτη Γεωργιάδη. Συνσκηνοθετήσαμε το Reunion, του Μάμετ, όπου έπαιζε ο ίδιος και η Κατερίνα Χιωτίνη. Συνέχισα με το “Ψέματα ή Αλήθεια”. Είναι κάτι που θέλω να κάνω. Δεν έτυχε λοιπόν! Η αγάπη μου για τη σκηνοθεσία έχει αρχίσει να ανταγωνίζεται την αγάπη μου για την υποκριτική!
* Την υποκριτική αγαπώ. Την αγάπησα μέσα από το θέατρο, αλλά είναι στόχος μου να την επεκτείνω σε κάθε δυνατό πλαίσιο. Ο κινηματογράφος είναι μία τέχνη που λατρεύω. Θέλω να δουλέψω σε ταινίες και να απολαύσω τη διαδικασία των γυρισμάτων όσο απολαμβάνω τη σκηνή. Ο σημαντικότερος όμως παράγοντας πάντα είναι οι συνεργάτες και η έμπνευση από το εκάστοτε έργο και ρόλο. Άρα, ναι, εξασφαλίζοντας αυτό, θα ήθελα να παίξω και στην τηλεόραση.
* Από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι με την υποκριτική άρχισα να παρατηρώ μία έλλειψη σύνθεσης των διαφορετικών τεχνικών υποκριτικής. Ένιωσα ότι ένας σαφής και οργανωμένος συνδυασμός τους θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία μέθοδο που θα απογείωνε τα πλεονεκτήματα της κάθε μίας ξεχωριστά. Έτσι, αφιέρωσα ένα χρόνο μελετώντας και δουλεύοντας πάνω σ’ αυτή την ιδέα και στη δημιουργία μίας τέτοιας προσέγγισης. Από αυτό γεννήθηκε το “Acting How;”. Δούλεψα με υποψήφιους μαθητές δραματικών σχολών και με ομάδα στην Ηλιούπολη, στο IlioupolisOnLine. Φέτος συνεργάστηκα με την αδερφή μου, Εύη Σύρου, γνωσιακή ψυχολόγο στον Κεραμεικό, στο χώρο της Συνθετικής Αυτογνωσίας, όπου επέκτεινα την εφαρμογή των εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε διαφορετικά εκπαιδευτικά σχήματα, ετήσια, εξάμηνα, διήμερα και τριήμερα.
*Το “Acting How;” δεν απευθύνεται μόνο σε νέους ηθοποιούς ή υποψήφιους φοιτητές υποκριτικής. Αυτό που οραματιζόμουν ήταν να δημιουργήσω μέσα από αυτή τη σύνθεση των διαφορετικών τεχνικών υποκριτικής ένα καθαρό δρόμο για τη δημιουργία ενός “χαρακτήρα”, ενός “ρόλου”. Αυτή είναι μία άκρως αυτογνωστική διαδικασία! Και μπορεί κάποιος να την χρησιμοποιήσει είτε αν θέλει να αποδώσει ένα ρόλο είτε για να γνωρίσει τον εαυτό του! Παίζοντας, μαθαίνοντας την έκφραση, ελέγχοντας το σώμα του, εκφράζοντας έναν “άλλον” που επιλέγει ή δημιουργεί με τη φαντασία του! Είναι πραγματικά συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους όλων των ηλικιών να ξεκινάνε ένα τέτοιο στοίχημα! Διδάσκω και κάθε δευτερόλεπτο διδάσκομαι. Χρησιμοποιώ τις τεχνικές υποκριτικής σαν εργαλεία για να βρει ο καθένας από εμάς τη μοναδική, δική του αλήθεια και να την εμπιστευτεί. Τα αποτελέσματα ειλικρινά με αφήνουν άφωνη! Είμαι απλά ευγνώμων και ευτυχισμένη γι αυτό.
* Η Αθήνα είναι ιδιαίτερη και κατά τη γνώμη μου πανέμορφη πόλη. Η θέα της Ακρόπολης, μερικές από τις πιο όμορφες γειτονιές του κόσμου, όπως το Μοναστηράκι, η Πλάκα, ο Κεραμεικός, το πολυπολιτισμικό περιβάλλον της Αθήνας, οι ανεξάντλητες επιλογές που έχεις. Οι άνθρωποί μου είναι εδώ, η ζωή μου είναι εδώ. Μου αρέσει να βλέπω την Αθήνα να αλλάζει και ως αισιόδοξος άνθρωπος δεν νομίζω ότι αλλάζει διαρκώς προς το χειρότερο. Σίγουρα, ως κέντρο μίας χώρας σε κρίση, η Αθήνα ζει την κρίση εντονότερα, αλλά περί κρίσης τα είπαμε παραπάνω. Μου αρέσει να φροντίζω την Αθήνα και εύχομαι να το βλέπω αυτό να συμβαίνει όλο και περισσότερο από δήμους και ιδιώτες. Σίγουρα είναι πλέον ο τόπος μου, αλλά… πάντα θα έρχεται μετά από τα Χανιά! Τα Χανιά είναι η πόλη που γεννήθηκα, εκεί ζουν αδελφικοί μου φίλοι. Στα Χανιά απλώς νιώθω σαν να είμαι σ’ ένα μακρινό σημείο του χάρτη, όπου ο χρόνος έχει παραμείνει στα παιδικά μου χρόνια… Μου λείπουν πολύ! Προσπαθώ να πηγαίνω κάθε χρόνο!
* Η παρακάτω απάντηση δεν είναιι πληρωμένη!! To All4fun το αγαπώ! Έχω μόνιμη σχέση μαζί του!! Είναι μέρος της καθημερινότητάς μου. Ένας λόγος γι αυτό είναι ότι έχει ενδιαφέρον υλικό και κάνει επιλογή θεμάτων που μου ταιριάζει. Ειδησεογραφικά, επιλέγει να ενημερώνει για γεγονότα που με απασχολούν, δίνοντας την άποψή του και προωθώντας την κοινωνική αλληλεγγύη και θετική στάση ζωής. Καλλιτεχνικά, μου δίνει τη δυνατότητα να διαβάσω τις απόψεις και τη δουλειά σημαντικών συναδέλφων μου, υποστηρίζει και επικοινωνεί ποιοτικά καλλιτεχνικά δρώμενα ταλαντούχων ανθρώπων. Τους παρακολουθεί και έχει αληθινή εικόνα για τη δουλειά τους. Το All4Fun είναι δίπλα μας, μας φιλοξενεί και μας συνοδεύει στα βήματά μας ανελλιπώς. Είναι χορηγός επικοινωνίας σε θεατρικές παραστάσεις, “βλέπει” θεατρικές παραστάσεις, “βλέπει” κινηματογράφο, “βλέπει” τον πολιτισμό, είναι μέρος του και έχει σαφή εικόνα για το τι συμβαίνει “On” και “Off” Athens. O,τι και αν σημαίνει το “on”…
Άλλος σημαντικότατος λόγος που αγαπώ το All4Fun είναι ότι όλο αυτό το έχω ζήσει από την αρχή του, από τα πρώτα του βήματα, το έχω δει να μεγαλώνει, να εμπλουτίζεται, να αποκτάει δύναμη. Καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια το ύφος του δεν άλλαξε ούτε μία στιγμή. Οι άνθρωποί του και οι στόχοι τους επίσης. Η θετική τους στάση ζωής και αντιμετώπισης της κοινωνίας είναι ίδια, και όσο αναπτύσσεται σαν site, αναπτύσσεται και αυτή η θετική ενέργεια!
Οκ! Υπάρχει και ένας τελευταίος λόγος… Τα πάρτυ του All4Fun τα σπάνε!!!!
& Περισσότερες λεπτομέρειες για την παράσταση Iraq – 9 Tόποι επιθυμίας ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο:http://all4fun.gr/fun/theater/7685-iraq-9-t-heather-raffo.html
&& Περισσότερες λεπτομέρειες για την παράσταση «Ψέματα ή αλήθεια» που θα παρουσιαστεί στο φεστιβάλ Up-the Wall στο Vault (υπό την αιγίδα του All4fun από τις 22 έως τις 27 Απριλίου) και στο Bob Theatre ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο:http://www.all4fun.gr/fun/theater/7655-q-q-.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 5/3/2014