Tου άρεσε πάντα να φτιάχνει πράγματα από το μηδέν! Να φαντάζεται, να μετατρέπει το φανταστικό σε αληθινό και το αληθινό σε φανταστικό. Ο Στέλιος Χλιαράς απολαμβάνει να ταξιδεύει. Είτε μέσα στη φύση, είτε στην άλλη του μεγάλη αγάπη, το θέατρο.
Εκεί που νιώθει σαν παιδί, που αισθάνεται ότι έχει όλη τη ζωή μπροστά του και ότι ο κόσμος φτιάχτηκε για να τον κατακτήσει. Είτε μέσα από το χρονικό διάστημα μιας παράστασης, είτε με μια δυνατή ανάμνηση που τον συντροφεύει μετά το τέλος της…
Στο ξεκίνημα της σεζόν ήθελε να κάνει κάτι άλλο και έτσι τη θέση του στο «Ήταν Κάποτε» πήρε ο Πέτρος Σπυρόπουλος, ένας ηθοποιός που μοιράστηκε το όραμα στην σκηνή της ομάδας Χ-αίρεται. Η υπέροχη αυτή παράσταση πήρε παράταση στο Επί Κολωνώ και ο Στέλιος από την ερχόμενη εβδομάδα επιστρέφει στη θέση του Πέτρου, ο οποίος έχει και άλλες επαγγελματικές υποχρεώσεις.
«Το “Ήταν Κάποτε” πέτυχε γιατί ήταν μια παράσταση απλή, χωρίς να είναι απλοϊκή. Θέλαμε να είναι ανθρώπινη, να μπορούν να την καταλαβαίνουν οι παππούδες στα χωριά, αλλά παράλληλα να μπορεί να προτείνει και κάτι. Αυτό που είδα και σαν θεατής τώρα, είναι πως ό,τι γίνεται έχει πολύ αλήθεια και κόπο. Ανυπομονώ να ξαναπαίξω. Και να ξαναβγούμε στα χωριά. Εκεί είναι η αλήθεια», παραδέχεται στο All4fun ο Στέλιος, που έχει δημιουργήσει αυτό το μοναδικό έργο μαζί με τους συναπόφοιτους του από το Εθνικό Θέατρο, Βάσια Χρήστου και Χρήστο Πίτσα.
Παράλληλα ασχολείται και με τον προσκοπισμό, όπου είναι πλέον υπεύθυνος υποστήριξης προγραμμάτων και ανάπτυξης, έχοντας αναλάβει και τη θεατρική τους ομάδα, η οποία δίνει παραστάσεις με σκοπό να συγκεντρώνει τρόφιμα, ρούχα ή φάρμακα για ευπαθείς ομάδες: «Είναι μια παγκόσμια παρέα που δεν κοιτάει χρώμα, θρησκεία, φυλή, όσο κι αν κάποιοι, που δεν έχουν ιδέα τι είναι προσκοπισμός, πιστεύουν το αντίθετο. Συμβάλλει στη διαπαιδαγώγηση εκατομμυρίων νέων και προσπαθεί για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου, μέσω της βελτίωσης του ατόμου και κατ’ επέκταση της κοινωνίας. Βασίζεται σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα βιωματικής μάθησης μέσω του παιχνιδιού, που πραγματικά λείπει από την ελληνική παιδεία. Μπορεί και κάποιος ενήλικας που δεν ήταν ποτέ πρόσκοπος να γίνει. Αρκεί να θέλει να προσφέρει στο παιδί. Αρκεί να θέλει να παλέψει για μια κοινωνία αλληλέγγυα που σέβεται το διαφορετικό και να πιστεύει ότι αυτόν τον κόσμο μονάχα τα παιδιά μπορούν να τον αλλάξουν…»
* Με την ευρεία έννοια η υποκριτική υπήρχε πάντα στη ζωή μου. Από τις παραστάσεις καραγκιόζη που οργάνωνα στη τζαμόπορτα του σαλονιού μας στην Κοζάνη στα 5 μου, τις θεατρικές παραστάσεις με τα ξαδέρφια μου στην παλιά μας αυλή στην Κύπρο τα καλοκαίρια, τους θεατρικούς αγώνες στο γυμνάσιο, με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. στο λύκειο και μετά οι εξετάσεις στη δραματική και οι συνεργασίες που ακολούθησαν στην πορεία….
* Υποκριτική είναι η ανάγκη που έχει κάποιος να πει μια ιστορία ή να υπηρετήσει ένα κείμενο. Από εκεί πηγάζουν όλα. Τα εργαλεία, οι τεχνικές, οι τρόποι έρχονται, αν είσαι πιστός στα κείμενα και την ανάγκη σου…
* Δε μου αρέσει να μιλάω για την κρίση. Το θεωρώ πλέον μίζερο και βαρετό. Φτάνει!
* Μακάρι η τέχνη να μπορούσε να δώσει απαντήσεις… Ίσως μπορεί να θέτει ερωτήματα, αλλά αυτό κουράζει πια. Το βλέπεις στα μάτια των θεατών. Η τέχνη οφείλει να σε ταξιδεύει. Να σε κάνει να νιώθεις σαν παιδί. Να νιώθεις ότι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου και ότι ο κόσμος φτιάχτηκε για τον κατακτήσεις. Άλλες φορές αυτό κρατάει δύο ώρες, άλλες φορές γίνεται μια ανάμνηση δυνατή και σε συντροφεύει…
* Στο “Ήταν Κάποτε” έπαιξα τελευταία φορά το περασμένο καλοκαίρι. Μετά από ενάμιση χρόνο σε αυτήν την παραγωγή, ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Πρότεινα στο διευθυντή του Δη.Πε.Θε. Κοζάνης τις “Χίλιες και μία νύχτες” για την παιδική σκηνή. Ξεκίνησα να διασκευάζω το εφτάτομο λογοτεχνικό έργο και χάθηκα μέσα στα παραμύθια και τη δύναμη των αφηγήσεων… Ήμουν ενθουσιασμένος για την ευκαιρία που είχα. Είμαι όμως λίγο στραβόξυλο (όπως με έλεγε η γιαγιά μου…) και θέλω να κάνω πάντα αυτό που έχω στο κεφάλι μου. Απ’ ότι φάνηκε, αυτό καλλιτεχνικά ήταν κόντρα στη λογική του θεάτρου και καλώς ή κακώς χώρισαν οι δρόμοι μας… Αυτό που έμεινε τελικά είναι το κείμενο που έγραψα για τις “Χίλιες και μία νύχτες” το οποίο αργά η γρήγορα θα το ανεβάσω. Δε βιάζομαι…
* Στο “Ηταν Κάποτε” έπαιξε στη θέση μου τον φετινό χειμώνα ο Πέτρος Σπυρόπουλος. Ο Πέτρος μπήκε στην ομάδα γιατί ξέραμε ότι είναι ηθοποιός multiple και ότι θα τα κατάφερνε. Είναι συγκινητικό να βλέπεις έναν άλλο ηθοποιό να μοιράζεται ένα δικό σου όραμα στη σκηνή και αυτό από μόνο του έχει μια ομορφιά ξεχωριστή.
* Το “Ήταν Κάποτε” πέτυχε γιατί ήταν μια παράσταση απλή, χωρίς να είναι απλοϊκή. Θέλαμε να είναι ανθρώπινη, να μπορούν να την καταλαβαίνουν οι παππούδες στα χωριά, αλλά παράλληλα να μπορεί να προτείνει και κάτι. Δεν ξέραμε από την αρχή τι, ψάχναμε. Τελικά αυτό που είδα και σαν θεατής τώρα, είναι πως ό,τι γίνεται έχει πολύ αλήθεια και κόπο. Ανυπομονώ να ξαναπαίξω. Και να ξαναβγούμε στα χωριά. Εκεί είναι η αλήθεια. Μου λείπει πολύ αυτό. Ευτυχώς έχω την τύχη κάθε Σαββατοκύριακο να ταξιδεύω στο Βελβεντό λόγω του χόμπυ μου, τον προσκοπισμό. Και ευτυχώς ετοιμαζόμαστε για παράσταση σε ένα ακόμη χωριό μετά το Επί Κολωνώ, τη Δωδώνη Ιωαννίνων, όπου μας έχουν καλέσει. Ελπίζω να ακολουθήσουν ξανά κι άλλα…
* Η “Χ-αίρεται” είναι μια ομάδα που ξεκίνησε για να αποτελέσει ένα σύγχρονο μπουλούκι. Κατέληξε στο “Επί Κολωνώ” εντελώς τυχαία, όταν μας είδαν ο Γιώργος και η Μαρία και μας πρότειναν να παίξουμε στο θέατρο που διαχειρίζονται. Το “Επί Κολωνώ” δεν είναι ένα θέατρο. Είναι ένα σπίτι, με ανθρώπους πραγματικούς, που σπάνια συναντάς στο χώρο μας. Δεν το λέω για να το πω. Είναι η αλήθεια και οφείλουμε ένα ευχαριστώ σε όλους για το πως μας έχουνε φερθεί, πέρα από το επαγγελματικό… Από τον Γιώργο και τη Μαρία μέχρι τα κορίτσια στο ταμείο και τον Γιάννη στο μπαρ!
* Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ μου ζήτησε να συνεργαστούμε για την Άγονη Γραμμή, όταν ήδη κάναμε με τη Βάσια Χρήστου το “Χριστουγεννιάτικο μυστήριο” τον Δεκέμβρη του ’11. Με τη Βάσια αν και ήταν η πρώτη φορά που συνατηθήκαμε μετά τη σχολή, δουλέψαμε πολύ δημιουργικά στο “Μυστήριο” κι έτσι της ζήτησα να συνσκηνοθετήσουμε τα παραμύθια. Στην παρέα μπήκε και ο Χρήστος Πίτσας, που επίσης ήμασταν μαζί από τη σχολή και γνωριζόμασταν αρκετά καλά.
* Δε θα ξεχάσω τα 12ωρα που μέναμε ταμπουρωμένοι στο θεατράκι για πρόβες ενώ τα πάντα έξω ήταν χιονισμένα, τις σκηνοθετικές μου προτάσεις (“ανοίξετε Μυρσίνες μου”…) σε ώρες κρίσης, κούρασης και πανικού (ούτε τα παιδιά θα τις ξεχάσουν…), τις άπειρες φορές που η Βάσια έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου “εγώ φεύγω” γιατί δεν μας άντεχε άλλο, τα ταξίδια με το βαν το καλοκαίρι, τη Δόνα Ροζίνα, το χορό του κουνουπιού στην Πύλο, τη στιγμή που ο Χρήστος με πήρε να μου πει ότι γεννήθηκε ο γιός του…
* Η σκηνοθεσία και το γράψιμο είναι κομμάτια της δημιουργικής ενασχόλησής μου με το θέατρο. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου σκηνοθέτη. Δημιουργό ναι. Πάντα μου άρεσε να φτιάχνω πράγματα από το μηδέν. Και να φαντάζομαι. Να θέλω να κάνω το φανταστικό αληθινό. Καμιά φορά και το αντίθετο… Υπό αυτή τη ματιά μπορεί κανείς να με πει σκηνοθέτη. Αυτό έκανα άλλωστε και με τους ρόλους που έπαιζα. Τους φανταζόμουν και προσπαθούσα να φτάσω στο αποτέλεσμα σκηνοθετώντας τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτό άλλες φορές με βοήθησε και άλλες όχι. Με το “Ήταν Κάποτε” έμαθα πάρα πολλά και σαν ηθοποιός και σαν σκηνοθέτης. Αφήνομαι περισσότερο, ακούω, εξελίσσω.
* Στην τηλεόραση έχω παίξει μόνο μία φορά στον Καρυωτάκη. Τη φοβάμαι. Δεν έχω καλή σχέση γενικότερα. Στο σπίτι μου δεν έχω τηλεόραση τα τελευταία 10 χρόνια περίπου. Ντρέπομαι να κάνω τηλεόραση και ευτυχώς δεν έχω πέσει στην ανάγκη της. Ίσως να κάνω τηλεόραση μετά τα 40 μου, που ελπίζω τα πράγματα να είναι καλύτερα. Δεν το έχω πει ποτέ σε κανέναν, παρά μόνο στη Βάσια αυτό. Αντίθετα θέλω πολύ να κάνω κινηματογράφο. Έχω κάνει μια μικρού μήκους και ένιωσα να ταυτίζομαι. Δυστυχώς δεν το κυνηγάω καθόλου και αν συνεχίσω έτσι δεν πρόκειται να κάνω ποτέ ξανά…
* Είχα την τύχη να δουλέψω με την Ξένια Καλογεροπούλου και τον Θωμά Μοσχόπουλο στη Μικρή Πόρτα. Ένα όνειρο από τη σχολή που πραγματοποιήθηκε σύντομα και απομυθοποιήθηκε. Έκανα eco theater στην Κύπρο, συμμετέχοντας στο “Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας” που έγινε στα δωμάτια ενός διόροφου κτηρίου και στο τεράστιο περιβόλι που υπήρχε απ’ έξω. Μοναδική εμπειρία! Αυτό θέλω πολύ να το ξαναζήσω γιατί συνδιάζει δύο μεγάλες μου αγάπες, τη φύση και το θέατρο.
* Μου δίνεται η ευκαρία να μιλήσω για τους προσκόπους. Ξέρω… Σε πολλούς έρχονται στο μυαλό εικόνες και εποχές του ’70-’80, σε άλλους η κατασκήνωση και η επαφή με τη φύση, σε άλλους κάτι καλά παιδιά με κοντά παντελονάκια που προσπαθούν να περάσουν μια γιαγιά απέναντι. Κλισέ εικόνες, ειδικά σε μια εποχή που καλούμαστε να περάσουμε απέναντι, όχι απλά μια γιαγιά, αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Εδώ και ένα χρόνο έχω τη τύχη να κάνω και το δεύτερο χόμπυ μου επάγγελμα, αφού προσλήφθηκα από στην Κεντρική Διοίκηση των προσκόπων ως Υπεύθυνος υποστήριξης προσκοπικού προγράμματος και ανάπτυξης. Αυτή την περίοδο μάλιστα έχω αναλλάβει σκηνοθετικά τη “ΣΥΝ(+)παράσταση”, τη νέα θεατρική ομάδα των προσκόπων που δίνει παραστάσεις με σκοπό να συγκεντρώνει τρόφιμα, ρούχα ή φάρμακα για ευπαθείς ομάδες.
* Ταυτόχρονα είμαι εθελοντής στο Βελβεντό Κοζάνης, όπου πηγαίνω κάθε Σαββατοκύριακο. Είναι μεγάλη αγάπη. Είναι τρέλα. Είναι μια παγκόσμια παρέα που δεν κοιτάει χρώμα, θρησκεία, φυλή, όσο κι αν κάποιοι, που δεν έχουν ιδέα τι είναι προσκοπισμός, πιστεύουν το αντίθετο. Συμβάλλει στη διαπαιδαγώγηση εκατομμυρίων νέων και προσπαθεί για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου, μέσω της βελτίωσης του ατόμου και κατ’ επέκταση της κοινωνίας. Ασχολείται σύμμετρα με το περιβάλλον, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τα κοινωνικά προβλήματα και προσφέρει εμπειρίες, βιώματα και ένα διαφορετικό τρόπο συλλογικής σκέψης και δράσης. Βασίζεται σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα βιωματικής μάθησης μέσω του παιχνιδιού, που πραγματικά λείπει από την ελληνική παιδεία.
* Το να ασχοληθεί κανείς με τον προσκοπισμό σήμερα είναι πρόκληση. Και δεν χρειάζεται να είσαι παιδί για να το κάνεις. Μπορεί και κάποιος ενήλικας που δεν ήταν ποτέ πρόσκοπος να γίνει. Αρκεί να θέλει να προσφέρει στο παιδί. Αρκεί να θέλει να παλέψει για μια κοινωνία αλληλέγγυα που σέβεται το διαφορετικό και να πιστεύει ότι αυτόν τον κόσμο μονάχα τα παιδιά μπορούν να τον αλλάξουν…
* Ίσως ακουστεί υπερβολικό, αλλά στη Αθήνα πια δε μου αρέσει τίποτα. Μονάχα οι άνθρωποι που προσπαθούν να βελτιώσουν την εικόνα της και να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη. Φοβάμαι όμως ότι η κατάσταση δεν αλλάζει, γιατί όσο κι αν προσπαθήσει κανείς να ομορφύνει την Αθήνα, απ’ τους λόφους της πάλι τσιμέντα θα αντικρύζεις και πάλι την ανάσα σου δε θα μπορείς να πάρεις…
* Στο All4fun μου αρέσει που είναι ανθρώπινο, δεν έχει στεγανά, είναι ακομπλεξάριστο και χαμογελάει…
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το «Ήταν κάποτε», που πήρε πλέον παράταση έως τις 6 Μαρτίου ακολουθούν στους δύο σχετικούς συνδέσμους: http://www.all4fun.gr/columns/epilogi-evdomadas/7635-2013-10-30-10-48-33.html, http://www.all4fun.gr/fun/theater/8054-q—q—.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 28/1/2014