12.6 C
Athens
Τρίτη, 18 Φεβρουαρίου, 2025

Το πρόσωπο της εβδομάδας: Βασίλης Κουκαλάνι – Ηθοποιός / Σκηνοθέτης

Σε μια εποχή, όπου ο πολιτισμός και η παιδεία απειλούνται με αφανισμό, έχοντας δει το «Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και Κλεομένης» φεύγεις από το θέατρο Πορεία χαρούμενος και αισιόδοξος. Όπως συνέβαινε και τις δύο προηγούμενες σεζόν με το εξαιρετικό «Μια γιορτή στου νουριάν». Το παιδικό θέατρο, που κάνει ο Βασίλης Κουκαλάνι και η ομάδα του θίγει πολλά και σημαντικά ζητήματα της καθημερινότητας μας. Και το κυριότερο: Δεν είναι μόνο για παιδιά, αλλά για ανθρώπους κάθε ηλικίας. 
 
Στο φετινό του έργο, μια κοινωνική κωμωδία, όπως την χαρακτηρίζει φέρνει τα παιδιά στο επίκεντρο, τα εμψυχώνει, τα ψυχαγωγεί και τα καθιστά υπεύθυνα για να λύσουν τους πιο σύνθετους κοινωνικούς τους προβληματισμούς. Το κάνουν, όταν ξεμπροστιάζουν τον κόσμο των μεγάλων με μια προοπτική αλλαγής! Στο «Νουριάν» θίγει θέματα όπως ο ρατσισμός, οι προκαταλήψεις και η πολιτισμική συμφιλίωση. Κοινό μήνυμα και των δύο παραστάσεων από τα έργα του Volker Ludwig είναι η δημιουργία μιας πολυφωνίας, η οποία ζητάει μια κοινωνική δραστηριοποίηση και συμμετοχή. Όλα αυτά, μάλιστα, δοσμένα με χιούμορ. Επισκεφθείτε το θέατρο Πορεία και σίγουρα θα μας θυμηθείτε…
 
* Η υποκριτική εκδηλώθηκε εν αγνοία μου θα έλεγα. Μαθητής στη Γερμανική Σχολή Αθηνών που πήγαινα υπήρχε μαθητική θεατρική ομάδα. Τη συντόνιζε ο Στέλιος Παπαπέτρου, ο πρώτος δάσκαλός μου. Συμμετείχα, αλλά δεν είχα την αίσθηση ότι συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο. Στο τέλος της πρώτης παράστασης κατάλαβα ότι ήμουν ο πρωταγωνιστής. Ήταν οι «Όρνιθες» κι έπαιζα τον Ευελπίδη. Έβγαλε πολύ γέλιο και πήρα χειροκρότημα. Ήμουν πολύ χαρούμενος. Έτσι, ενώ είχα το νου μου στην μπάλα, το ροκ εν ρολ και τα κορίτσια -ήμουνα δεκατεσσάρων- μάλλον κάτι πραγματικό συνέβαινε παράλληλα.
 
* Η υποκριτική είναι η πιο εφήμερη, φευγαλέα τέχνη όλων. Όπως λέει και ο αγαπημένος μου Κουνέλας: Πού πάνε οι παραστάσεις όταν τελειώνουν;
 
* Παρότι είμαστε ένας κλάδος που έχει μακράν πάντα το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας βλέπω να γίνονται αμέτρητες δουλειές στο θέατρο. Η δυσκολία σ αυτό το επάγγελμα είναι μόνιμη, φαίνεται όμως σιγά – σιγά να υπάρχει ανάγκη για έκφραση ως μέσο αντίστασης σε αυτήν την “κρίση”. Μοιάζει να δημιουργείται μια πολυφωνία στο θέατρο που ζητάει μια πιο κοινωνική δραστηριοποίηση και συμμετοχή. Πιστεύω πως το θέατρο της εποχής μας, στην πόλη μας ειδικά, θα παιχτεί στα μικρά αυτοσχέδια θέατρα και χώρους, σε υπόγεια, σε πλατείες, ίσως και στα σπίτια. Πέρυσι οι “μικροί” θίασοι είχανε άνοδο 30% στα εισιτήρια κι’ αυτό βέβαια τρόμαξε κάποιους…
 
* Η τέχνη οφείλει να δίνει απαντήσεις σε δύσκολους καιρούς για τους λαούς, και μάλιστα με τρόπο προκλητικό, αδέσμευτο και ριζοσπαστικό.
 
* Το ” Τζέλα, Λέλα, Κόρνας…” είναι η συνέχεια του ” Μια Γιορτή στου Νουριάν”. Είναι κι’ αυτό μια κοινωνική κωμωδία που φέρνει τα παιδιά στο επίκεντρο, τα εμψυχώνει, τα ψυχαγωγεί και τα καθιστά υπεύθυνα και κυρίως ικανά να λύσουν τους πιο σύνθετους κοινωνικούς προβληματισμούς. Αυτό το κάνουν τα παιδιά γελοιοποιώντας και ξεμπροστιάζοντας τον κόσμο των μεγάλων και δείχνοντας τους στην πράξη μια προοπτική αλλαγής. Η θεματολογία στο “Τζέλα, Λέλα, Κόρνας…” Έχει να κάνει με τους δημόσιος ελεύθερους χώρους στις πόλεις μας που δεν υπάρχουν, ή «προσφέρονται» στους πολίτες με προκαθορισμούς, με σιντριβάνια, με παράξενες άχρηστες κατασκευές, με χώρους “ειδικά διαμορφωμένους” για δραστηριότητες που μόνο σε κλειστά μυαλά χωράνε. 
 
* Χώροι άδειοι, για ελεύθερη δημιουργική εκμετάλλευση από τους πολίτες, πάρκα χωρίς κάγκελα και παρτέρια, κομμάτια φύσης ή κομμάτια κενού μέσα στις πολυκατοικίες δεν υπάρχουν. Τις πλατείες, λες και τις σχεδιάζουν άνθρωποι που ζουν αλλού, τα ευθυγραμμισμένα πάρκα δεν ενθαρρύνουν την επαφή με τη φύση. Κι έτσι, κατά κανόνα, ακόμη και τα παιδιά συνηθίζουν στο ότι οι χώροι στην πόλη δεν τους ανήκουν. Είναι αλλουνού, είναι βρώμικοι, είναι στενοί, περιοριστικοί, είναι «μη» και «όχι». Δεν έχουν μόνο σκουπίδια και σκατά, έχουν και φόβο. Καλύτερα σπίτι λοιπόν και γρήγορα, μπροστά στην τηλεόραση! Η Τζέλα, η Λέλα ο Κόρνας και ο Κλεομένης είναι 4 φιλαράκια που δημιουργούν χώρο εκεί που δεν υπάρχει. Μεταμορφώνουν το αφιλόξενο και εχθρικό για παιδιά αστικό τοπίο σ’ ένα απέραντο φανταστικό παιχνιδότοπο. Ταξιδεύουν ανάμεσα σε κάδους, αυτοκίνητα, κολώνες, πολυκατοικίες και φωνές γειτόνων με οδηγό και καύσιμο την φαντασία και την φιλία τους. Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί βλέπω πως η ανταπόκριση του κοινού είναι ανάλογο με αυτό του “Νουριάν”. Ο κόσμος φεύγει απ’ το θέατρο χαρούμενος και αισιόδοξος.
 
* Το παιδικό θέατρο που κάνουμε στο Πορεία είναι ένα είδος που είναι για ανθρώπους από 6 ετών και όλων των ηλικιών και η μεγάλη επιτυχία του “νουριάν” έγγειται και σ’ αυτό. Tο θέμα του ρατσισμού, των προκαταλήψεων και της πολιτισμικής συμφιλίωσης είναι τόσο επίκαιρα και ταυτόχρονα το έργο έχει τόσο αυθεντικό ελληνικό ταμπεραμέντο, με την βαθιά ανθρωπιά του και το ατίθασο πνεύμα του, συγκινεί και εμψυχώνει ουσιαστικά το κοινό. Είναι ένα έργο που δίνει σαφείς απαντήσεις λοιπόν σε επίκαιρα ζητήματα και γι’ αυτό χαίρει την αποδοχή και τον ενθουσιασμό του κόσμου. Το ” Μια Γιορτή στου Νουριάν” παίζεται για τρίτη χρονιά αλλά προς το παρόν μόνο για οργανωμένες παραστάσεις για σχολεία και θα παίζεται μέχρι τον Μάιο.
 
* Στο Τζέλα, Λέλα, Κόρνας δουλέψαμε η ίδια ομάδα ηθοποιών του Νουριάν και πιστεύω και η εξέλιξη της συνεργασίας φαίνεται στην ποιότητα της καινούργιας παράστασης. Είμαστε φίλοι, οικογένεια που λέμε και μεταξύ μας με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Είναι όλοι έξοχοι ηθοποιοί και επαγγελματίες αλλά και άνθρωποι μοναδικοί.
 
* Με τη Λίλλη Μελεμέ συνεργαστήκαμε πάρα πολύ καλά, είναι χαρισματική σαν σκηνοθέτης με πολύ καλή τεχνική κατάρτιση. Αυτό όμως που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ποιότητα και την ευαισθησία που έδωσε στη παράσταση είναι το γεγονός ότι είναι μάνα. Είναι μέρος της ομάδας και αυτή και η Αγγελίνα…
 
* Πιστεύω πως τα μηνύματα των δυο παραστάσεών μας είναι απαραίτητα αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία σε μια εποχή που ο πολιτισμός αλλά κυρίως η παιδεία είναι υπό αφανισμό.
 
* Δεν μπορώ να πω ότι μ’ ενδιαφέρει η σκηνοθεσία όπως την αντιλαμβανόμαστε με τους όρους της θεατρικής πραγματικότητας. Δε θα μπορούσα δηλαδή ν’ ανεβάσω ένα οποιοδήποτε έργο θα μου έλεγε κάποιος παραγωγός ας πούμε, δεν με ενδιαφέρει και δεν το κατέχω κιόλας. Σημασία για μένα έχουν οι όροι της δουλειάς, αυτό που θέλουμε από κοινού και από σκηνής να πούμε. Οι καλύτεροι παραμυθάδες είναι στα χωριά και τις γειτονιές.
 
* Νομίζω πως αγάπησα τον κινηματογράφο πριν το θέατρο και ίσως και περισσότερο. Μ’ ενδιαφέρει πολύ και προσπαθώ να κάνω όσο πιο πολύ γίνεται.
* Λατρεύω αυτή την πόλη (σ.σ. Αθήνα) και την πονάω. Είναι πλανεύτρα, μάγισσα, καρδιά, γωνιά δικιά μου, όπααα.
 
* Στο All4un μου αρέσει που δεν απευθύνεται μόνο σε όσους θέλουν FUN και παρόλα αυτά απευθύνεται σε όλους (Αll).
 
& Αναλυτικά στοιχεία για την παράσταση “Τζέλα, Λέλα, Λόλα και ο Κόρνας” μπορείτε να βρείτε στον σχετικό σύνδεσμο: http://all4fun.gr/columns/epilogi-evdomadas/7765-h-q-q-.html

&& Αναλυτικά στοιχεία για την παράσταση “Μια γιορτή στου Νουριάν” μπορείτε να βρείτε στον σχετικό σύνδεσμο:http://all4fun.gr/fun/theater/7545-2013-10-17-11-01-23.html

Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 23/12/2013 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα