Υπάρχει μια κατηγορία ηθοποιών, που έχουν να δώσουν πολλά και να προσφέρουν πολλά, όμως συχνά “μένουν στην απέξω…” Αλλά η συγκεκριμένη στήλη όχι μόνο τους στηρίζει διαχρονικά, αλλά και τους αναδεικνύει. Τους βοηθάει ν’ ακουστούν και να προβληθούν, διότι τους πιστεύει. Η Ελεάννα Αλαβάνου είναι ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Μία ακόμη άξια εκπρόσωπος της Δραματικής Σχολής Αρχή, η οποία όπως μας παραδέχεται συχνά φτάνει στην πηγή, αλλά δεν πίνει στο τέλος νερό ή δεν προσκαλείται όσο θα έπρεπε σε ακροάσεις, επειδή δεν έχει βγάλει το Εθνικό ή το Ωδείο.
Όπως αποδεικνύουν και τα λεγόμενα της, όμως, στη συνέντευξη αξίζει μιας καλής ευκαιρίας, πέρα από το να διασκεδάζει δουλεύοντας ως ηθοποιός σε Escape Room.
* Ήμουν γυμνάσιο και είχαμε μάθημα ‘’Ελένη’’ του Ευριπίδη. Τότε εγώ έπαιζα πιάνο και γενικά ήμουν πιο πολύ της μουσικής. Είχα ξεκινήσει από το δημοτικό και έτυχε για κάποιο λόγο μέσα από την μουσική ν’ ασχοληθούμε αρκετά με το κομμάτι του χορού στην Ελένη, οπότε κάτι με κέρδισε αρκετά εκεί.
* Το μάθημα ήταν τρομερό! Το μυαλό μου είχε πάρει φωτιά και λέω, “δε γίνεται αυτό που διαβάζω είναι απίστευτο”. Η καθηγήτρια που είχαμε ήταν πολύ αυστηρή, αλλά ταυτόχρονα μου έμεινε πολύ η ανάλυση που έκανε σε ένα τέτοιο κείμενο. Ήμουν θετική κατεύθυνση σκέψου, οπότε εγώ με αρχαία κλπ ούτε κατά διάνοια. Παρόλα αυτά έγινε το αγαπημένο μου μάθημα και δεν έβλεπα στιγμή να μάθω ακόμη μια νέα πληροφορία για αυτό που λέγεται θέατρο, τραγωδία, χορός. ΟΛΑ!
* Οπότε μετά ξεκίνησα να διαβάζω θεατρικά κυρίως τραγωδίες γιατί αυτό ήταν και το πρώτο ερέθισμα. Μετά σιγά σιγά μέσω του ωδείου μου ξεκινήσαμε να κάνουμε πιο καλλιτεχνικά μουσικά δρώμενα και κάπως έτσι συνέχισα μέχρι το λύκειο, όπου όπως προανέφερα ασχολούμουν περισσότερο με το πιάνο. Οπότε αυτή ήταν η πρώτη επαφή με την υποκριτική. Νομίζω πως όσο απαντάω αυτή την ερώτηση η υποκριτική σε εμένα συνυπήρχε και συνυπάρχει πάντα σε σχέση με τη μουσική. Αυτή λοιπόν ήταν η πρώτη επαφή.
* Τώρα το πως προέκυψε…Μετά από χρόνια λοιπόν κι αφού προφανώς δεν
γνώριζα που μου πήγαιναν τα τέσσερα, πέρασα σε μια σχολή στο γεωπονικό, απλά και μόνο επειδή μου άρεσαν τα μαθήματα και την τελείωσα και με μεγάλη επιτυχία. Δεν το έχω μετανιώσει ούτε μια στιγμή για το λόγο ότι με το νέο μου ακαδημαϊκό ξεκίνημα γνώρισα το θέατρο με μια μορφή πιο ολοκληρωμένη.
* Μπήκα το 2013 στους “Επισκέπτες”’, την τότε ομάδα του πανεπιστημίου. Ήταν από τις πιο έντονες στιγμές της ζωής μου και ευχαριστώ πάρα πολύ τον πρώτο πολύ αγαπημένο δάσκαλο τον Δημήτρη Μικιό που έπαιξε μεγάλο ρόλο για πολλούς από εμάς εκεί μέσα και μας έμαθε, κατά την γνώμη μου, με τον καλύτερο τρόπο θέατρο.
* Πολλοί από εμάς εξαιτίας του αποφασίσαμε ότι θέλουμε να γίνουμε ηθοποιοί. Και γίναμε δηλαδή! Μετά από 4 – 5 χρόνια αποφάσισα να κυνηγήσω λίγο πιο επαγγελματικά όλα αυτά. Αλλά δεν ήξερα αν ήθελα να δώσω ακόμη σε δραματική, αν ήθελα να πειραματιστώ και με άλλες ιδέες/άτομα, σεμινάρια εργαστήρια κλπ. Πήγα και είδα μια παράσταση ενός φίλου στον χώρο Εos-art Cultural organization, τη “Φαλακρή τραγουδίστρια”. Και έπειτα από αυτή την παράσταση, είπα ότι θα ήθελα και εγώ να μπω σε κάτι που κάνει αυτός ο χώρος. Ο φίλος μου, μου είπε ότι ο χώρος είχε ομάδα που ανεβάζουν μερικές φορές πράγματα και γενικά διαβάζουν κείμενα, πειραματίζονται, κάνουν αυτοσχεδιασμούς και ότι θα μου άρεσε σίγουρα. Έτσι και πήγα!
* Εκεί γνώρισα τη δεύτερη αγαπημένη μου δασκάλα την Ναταλία Στυλιανού! Αυτός ο άνθρωπος σε ωθεί να δημιουργήσεις, να σκεφτείς έντονα, να ρισκάρεις, να σου βγάλει φίλτρα που κουβαλούσες και σίγουρα να γνωρίσεις την υποκριτική με άλλο μάτι, τουλάχιστον για το δικό μου μάτι που μέχρι στιγμής δεν είχε δει τόσο βαθιά τα πράγματα.
* Με τη Ναταλία λοιπόν έκανα μακροβούτι θα έλεγε κανείς. Οπότε μετά από έναν χρόνο αφού είχα γνωρίσει την Ναταλία αποφάσισα να ξεκινήσω και προετοιμασία μαζί της να δώσω σε δραματική σχολή. Εκεί γνώρισα υπέροχα άτομα που με κάποιους ακόμη κρατάω επαφές με κάποιους όχι και εξίσου τους εκτιμώ αφάνταστα σαν ανθρώπους αλλά και ως καλλιτέχνες. Η διαδικασία της συγκεκριμένης προετοιμασίας τολμώ να πω ήταν ακόμη πιο καλή φάση και από δραματική σχολή!!
* Το τι σημαίνει για μένα υποκριτική νομίζω αλλάζει σε εμένα προσωπικά χρόνο με χρόνο, μέρα με μέρα, εμπειρία με εμπειρία, είναι ανάλογα. Οπότε θα απαντήσω με αυτό που έχω τώρα, Αύγουστο του 2024. Σε αυτήν τη φάση της ζωής μου, λοιπόν, θα έλεγα πως είναι να βρίσκεις ωραία ψέματα και να τα υποστηρίζεις μέχρι το τέλος για να καταφέρεις να κάνεις τον άλλον να γελάσει, να κλάψει, να σκεφτεί, να ανησυχήσει, να μοιραστεί, να μετατοπιστεί γενικά. Νομίζω η υποκριτική είναι μια μορφή συνέχειας και σύνδεσης με τους άλλους και με τον εαυτό σου φυσικά.
* Δηλαδή οι ιστορίες που εμένα μου έλεγε η γιαγιά μου συνεχίζουν και στις επόμενες γενιές χωρίς να υπάρχει πλήρη αλήθεια σε όλη την ιστορία, είναι φανταστική. Το ίδιο και η ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας, της Μήδειας, του Οιδίποδα, της Αντιγόνης. Είναι μύθοι, ψέματα αλλά πολύ όμορφα και με τεράστια νοήματα που χρειάζεται ν’ αντέξουν στον χρόνο. Με κάποιο τρόπο αναγκαστικά αυτά όταν τα παρουσιάζουμε συνδεόμαστε και με το παρελθόν και με το τώρα και με το αμέσως μετά ίσως, αλλά και μεταξύ μας. Είναι μαγικό. Οπότε η υποκριτική για εμένα σημαίνει να καταφέρω να κάνω τον άλλον να νιώσει κάτι λέγοντας του πολύ ωραία μια ιστορία.
* Σίγουρα για εμένα δεν είναι ντε και καλά να βιάσω τον εαυτό μου να νιώσω κάτι σε σημείο που να δημιουργηθεί μια παθογένεια που απωθεί τον άλλον να με παρακολουθήσει πάνω στην σκηνή.
* Το πώς αντιμετωπιζόμαστε ως καλλιτέχνες έχει να κάνει με πολλές παραμέτρους. Αλλιώς π.χ θα αντιμετωπιστώ εγώ σαν καλλιτέχνης και διαφορετικά ένας άλλος με πολύ μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα, σε όποιο έτος και αν ήμασταν. Αλλά τώρα το 2024 αυτό που ίσως εμένα μ΄ ενοχλεί είναι ότι δεν αντιμετωπιζόμαστε ίσα, το μεγαλύτερο θέμα μου είναι η ταχύτητα των πραγμάτων! Δηλαδή ακόμη και γνωστός καλλιτέχνης να είσαι υπάρχει αυτό το αίσθημα της ‘’γρηγοράδας’’.
* Η ταχύτητα της πρόβας, της ακρόασης είτε α’ – είτε β΄ – είτε γ΄- δ΄φάσης, του διαβάσματος ενός κειμένου, της έρευνας που πρέπει να γίνει για αυτό το κείμενο, της απάντησης που πρέπει άμεσα να δώσεις, της αντικατάστασης, της παράστασης.
* Αισιοδοξία μου προκαλούν τα άτομα γύρω μου, οι φίλοι μου που έχουν τρομερό χιούμορ, οι δικοί μου άνθρωποι και κάποιες μικρές στιγμές ανθρωπιάς που προκύπτουν τυχαία, με γεμίζουν – νιώθω ωραία.
* Τώρα τι με θλίβει στον χώρο.. Ξέρω εγώ θα το πω πολύ απλά και έχει να κάνει με μένα προσωπικά. Το ότι δεν παίζω (χαχαχαχα). Ενώ υπάρχει μια Χ ανταπόκριση με θλίβει το ότι δεν προχωράει ουσιαστικά. Ό,τι κάνω είναι γύρω – γύρω οπότε αυτό μου κλονίζει και την δικιά μου ταυτότητα και την καλλιτεχνική. Δηλαδή εδώ κολλάει η ατάκα ‘’θέλω αλλά δεν μπορώ’’. Όμως μπορεί να είναι λίγο η βιασύνη η δικιά μου, μπορεί και εγώ να μην είμαι έτοιμη για όοοοολο αυτό, αν και δεν το πιστεύω. Αλλά όσο ζω, μαθαίνω, ακούω και σέβομαι. Καθώς επίσης έχω δει εξαιρετικούς ανθρώπους επί σκηνής και απορώ γιατί δεν τους έχω δει και κάπου αλλού ή γιατί είναι αυτός ο γνωστός και όχι ο άλλος δίπλα του; Αφού παίζει καλύτερα είναι φανερό…Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα ηθοποιών.
* Ακόμη και σε σειρές που βλέπω λέω ο β’, γ’, δ’ ε’ ρόλος παίζει καλύτερα από τον κεντρικό χαρακτήρα και λέω γιατί; (Μετά βέβαια συνήθως παρατάω την σειρά όταν το αντιμετωπίζω αυτό χαχαχα). Ενώ μου φαίνεται λογικό (και σωστό συνάμα) πως όλοι πρέπει να παίζουν ουσιαστικά το ίδιο καλά ο καθένας για το δικό του κομμάτι. Έτσι βγαίνει και ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Ακόμη και αυτός που έχει μια ατάκα στο θέατρο /σειρά / κινηματογράφο είναι σημαντικός!
* Στις χάλια συνθήκες που βιώνουμε θα πω πως ό,τι είναι τώρα αυτό έχουμε, αυτό πρέπει να αντιμετωπίσουμε δυστυχώς. Όχι ότι έχω ζήσει και τον καλλιτεχνικό χώρο πριν από 20 χρόνια, αλλά θεωρώ θα είχε και αυτός αλλά πιο κρυμμένα σκοτάδια τα οποία θα πήγαζαν από την τότε ‘’τάση’’ της κοινωνίας. Πιστεύω ίσως αυτά τα κοινωνικά απόνερα εδώ στα δικά μας χρόνια είναι ότι πάνε όλα γρήγορα, όλες οι πληροφορίες μαζί. Η ταχύτητα, που είπα και πιο πάνω, θα πω είναι το πρόβλημα.
* Οπότε αναγκαστικά οι καλλιτέχνες καλούνται να είναι πάντα πρωτότυποι, πάντα βιαστικοί, πάντα ανταγωνιστικοί, πάντα έτοιμοι, πάντα να τρέξουν να προλάβουν δουλειά, σεμινάρια, παιδιά, γατιά, ταξίδια με αποτέλεσμα αυτό να φέρνει μια μεγάλη ρήξη μέσα μας και ως προς την κοινωνική μας ταυτότητα αλλά και ως προς την καλλιτεχνική μας. ΔΗΛΑΔΉ ΚΆΤΣΕ ΝΑ ΣΤΑΘΏ ΜΙΣΌ ΛΕΠΤΌ ΝΑ ΔΩ ΤΙ ΕΊΜΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ. Αλλά δυστυχώς δεν σ’ αφήνουν, όχι τόσο ο χώρος του θεάτρου αλλά η κοινωνία.
* Πολλοί λένε αν έχεις λεφτά αντιμετωπίζεσαι αλλιώς. Και ποιος σου είπε ότι και αυτός που έχει λεφτά δε δέχεται την δύναμη της ταχύτητας; Οπότε αυτό είναι μεγάλο θέμα της κοινωνίας θεωρώ. Χτυπάει πολύ εξίσου σε σκηνοθέτες, ηθοποιούς, παραγωγές, ανθρώπους, ζώα, αδέρφια, ξαδέρφια, φίλους. Τώρα η ευθύνη ίσως η δικιά μας είναι να μην ενισχύουμε άλλο αυτή την βιασύνη και να βάλουμε φρένο αντί να πατήσουμε γκάζια. Αυτό για εμένα έπαιζε ρόλο κάποτε. Τώρα σου λένε σβήσε και δεν σβήνεις. Και για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ να είσαι απαθής αλλά να είσαι προσηλωμένος, συγκεντρωμένος και αφοσιωμένος. Αυτό θεωρώ ότι ναι είναι και δικιά μας ευθύνη. Οκ ναι η κοινωνία – η κυβέρνηση – ο μπαμπάς μου ……… αλλά μη λέμε η κοινωνία με έφαγε και μετά Netflix χωρίς να φέρουμε καμία ευθύνη και πολιτικοποιημένα story του κώλου.
* Ό,τι και να είναι ο άλλος, ό,τι δουλειά έχει κλείσει με τον φίλο του, ό,τι μέσο, ό,τι τύχη έχει ο διπλανός μου η αφοσίωση είναι κάτι ανεξάρτητο από τους “κύκλους” που με αγωνία θέλουμε να μπούμε όλοι. Είναι δύσκολο αλλά είναι και δικιά μας ευθύνη. Όσον αφορά ίσως τους σκηνοθέτες ναι δεν θα έπρεπε να κάνουν για εμένα 1 με 1.5 μήνα πρόβα και φύγαμε για παράσταση της χρονιάς. Δηλαδή για να δω κοιλιακούς και αποτέλεσμα στο σώμα μου θέλω με δυναμική προθέρμανση 5- 6 μήνες για να αισθανθώ μια μικρή αλλαγή. Δηλαδή στο θέατρο η ταχύτητα των προβών είναι σφηνάκια. Ξανά λέω δεν μπορώ να κρίνω κανέναν γιατί και οι ίδιοι οι σκηνοθέτες είναι κάτω από μια παραγωγή. Η παραγωγή κάτω από κάτι άλλο και πάει λέγοντας. Είναι κύκλος. Και χωρίς να λέω ότι δεν θα συμμετείχα και εγώ σε μια δίμηνη πρόβα, φυσικά και θα το έκανα και με μεγάλη μου ευχαρίστηση. Απλά είναι κάτι που παρατηρώ και θα ήταν ωραίο να άλλαζε για εμένα. Η τέχνη για εμένα συνδέεται με την αφοσίωση και την πειθαρχία, είναι ελεύθερη, όμως είναι και “ναι μεν αλλά…”
* Δεν είναι τυχαίο ότι ο αδερφός της γιαγιάς μου ήξερε να λέει απέξω όλα τα μοιρολόγια της Μάνης επί δύο ώρες και εμείς μετά από τρία χρόνια μετά από μια παράσταση δεν θυμόμαστε την πρώτη ατάκα μας. Ο αδερφός της γιαγιάς μου είχε αφοσιωθεί, είχε συγκεντρωθεί και είχε χρόνο για συγκέντρωση και να ανακαλέσει μνήμες. Γιατί εάν δεν αφοσιωθώ δεν κρατάω ενεργοποιημένη την μνήμη μου. Κι αν δεν έχεις μνήμη δεν μπορείς ν’ ανακαλέσεις πράγματα, δεν έχεις έντονα ερεθίσματα, δεν τα φέρνεις στην σκηνή ανά πάσα ώρα και στιγμή με αποτέλεσμα φυσικά να μην μπορείς να πεις την ιστορία! Και εν τέλη καταλήγεις να μην παρουσιάζεις κάτι που αφορά κάποιον.
* Κοίτα πιστεύω όπως και στο σχολείο εκτός από μαθηματικά, άλγεβρα και γλώσσα θα έπρεπε να υπάρχει ένα μάθημα που να λέγεται “Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΣΕ ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ”. Δηλαδή ήμασταν μαθητές και δεν είχαμε ενημερωθεί ότι εκεί έξω είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα για επιβίωση, για δουλειές, για ευκαιρίες. Τα συναντάς μετά από καιρό και λες γιατί δεν μου τα είχατε πει αυτά ρε παιδιά και έχασα κάνα πεντάχρονο χρόνια;
* Εεε έτσι και με τις σχολές υποκριτικής θα έπρεπε να υπάρχει ένα μάθημα “ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΕΝ ΕXEI KΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΤΕ ΤΩΡΑ’’. Δηλαδή ακούγαμε, κάτι βλέπαμε, κάτι αντιλαμβανόμασταν αλλά κανείς δεν το είπε ξεκάθαρα αυτό που πρόκειται να αντιμετωπίσουμε. Από το χρονικό διάστημα, που αποφοίτησα έχω βιώσει και πολύ ωραίες στιγμές, αλλά και άσχημες. Κυρίως τον τελευταίο καιρό άσχημες θα πω αλλά νομίζω πως είναι μέσα στο παιχνίδι και αυτό.
* Οφείλω να ομολογήσω δεν το περίμενα τόσο δύσκολο. Τώρα το πώς το
αντιμετωπίζω…. δεν έχω βρει ακόμη την ‘’συνταγή’’ είναι ανάλογα το ‘’βράδυ’’ που λέμε. Καμιά φορά τρώω απέξω και πεθαίνω στις σειρές, άλλες φορές γράφω, άλλες φορές βρίζω πολύ, άλλες κλαίω, άλλες πεθαίνω στην προπόνηση, άλλες διαβάζω με τις ώρες τα post του Κουτσολέλου, άλλες περπατάω και ακούω Διάφανα Κρίνα … Διάφορα.
* Σίγουρα δεν το βάζω κάτω όσο μπορώ προσπαθώ, κινούμαι και
βελτιώνομαι. Κάπως ενώ με ρίχνουν πράγματα προσπαθώ να κερδίζω χρόνο για εμένα με ότι και αν σημαίνει αυτό και να τον χρησιμοποιώ υπέρ μου. Δηλαδή μια απόρριψη από μια ακρόαση δεν θέλω να μου στερήσει χρόνο από την ζωή μου πλέον, ούτε να την αναλύσω τόσο πολύ όπως μπορεί να έκανα πριν δύο χρόνια.
* Οι ακροάσεις είναι μια αναγκαία κατάσταση όταν είσαι ηθοποιός. Μπορεί ναι να διαφωνώ με κάποια πράγματα για ακροάσεις, για κάστινγκ αλλά είναι μια διαδικασία που όλοι οι ηθοποιοί πρέπει να κάνουν κατά την γνώμη μου. Οπότε εγώ είμαι της άποψης ότι όσο και αν δεν συμφωνείς με κάποιες διαδικασίες πρέπει να τις κάνεις. Δηλαδή εάν εγώ έχω τελειώσει γιατρός δεν γίνεται να μην κάνω το αγροτικό μου και να κάνω κάποιες εφημερίες. Λειτουργούν σωστά οι εφημερίες ή όχι. Αλλά αν ένας γιατρός θέλει να λέγεται γιατρός πρέπει να χορέψει τον χορό και μέσα από εμπειρίες όπως αυτές θα του δοθούν οι ευκαιρίες. Οπότε θα πω ότι είναι μια διαδικασία αναγκαία που μερικές φορές είναι πολύ ευχάριστη, όποιο αποτέλεσμα και να έχεις και άλλες φορές αδιάφορη είτε δυσάρεστη. Αλλά οφείλω να ομολογήσω πως σε ακροάσεις εγώ μέχρι στιγμής δεν έχω βιώσει πολύ αρνητικές στιγμές, υπάρχουν πολύ καλοί άνθρωποι από κάτω και βοηθάνε πάρα πολύ να μην υπάρχει αυτό το άγχος.
* Τώρα σχετικά με τις μη κλήσεις μου θα πω μάλλον και αυτές μέσα στο
παιχνίδι είναι. Απλά κάποιες ΜΗ κλήσεις μου δεν τις καταλαβαίνω καθόλου και άλλες φυσικά τις καταλαβαίνω. Σίγουρα σαν μέσο όρο έχω περισσότερα καλέσματα παρά μη καλέσματα, οπότε αυτό το αξιολογώ σαν θετικό. Τώρα γιατί ενώ έχω φτάσει στην πηγή δεν πίνω νερό δυστυχώς δεν το ξέρω αλλά το ψάχνω (χαχαχαχα).
* Λοιπόν τα Escape Room είναι μια πολύ fun δουλειά. Eίμαι αρκετά χρόνια εκεί και το αγαπώ πολύ αυτό το μέρος. Ξεκίνησα πριν 4 – 5 χρόνια την αναζήτηση σε escape room ως ηθοποιός φυσικά και έτσι ρωτούσα από εδώ και από εκεί φίλους. Ένα βράδυ λοιπόν είχαμε βγει έξω για ποτά και ο κολλητός μου, μου γνώρισε έναν φίλο του από στρατό και μου λέει ‘’δουλεύω σε ένα escape room’’, κοντά στο σπίτι μου και έτσι πήγα για δοκιμαστικό.
* Με πήραν λοιπόν και από τότε δουλεύω εκεί. Τα δύο τελευταία χρόνια έχω πλέον αναλάβει την οργάνωση όλου του μαγαζιού και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είναι τρομερά ασύνδετο με την υποκριτική. Δηλαδή στόχος μας είναι ο άλλος για 1 με 1.5 ώρα που θα έρθει να περάσει όμορφα, να γελάσει, να του δημιουργήσουμε μια ατμόσφαιρα και να του πούμε μία ιστορία που θα κληθεί να λύσει. Οπότε από αυτή την πλευρά εάν θες βγάζω και το άχτι μου στην υποκριτική και περνούν πολύ καλά όσοι παίχτες έρχονται.
* Θα πρότεινα σίγουρα σε κάποιους να έρθουν να παίξουν στο escape μόνο και μόνο για το αίσθημα ομάδας και κοινού στόχου και κυρίως της πλάκας. Εννοώ μπορεί να μπεις τσακωμένος με κάποιον και να βγεις αγκαλιασμένος μετά. Ή βέβαια και το αντίθετο έτσι; (χαχαχαχαχαχα).
* Από τις εμπειρίες μου εκεί, η πρόταση γάμου ήταν η πιο διασκεδαστική πραγματικά. Ήταν μια ομάδα 4 – 5 ατόμων και έπαιζε κανονικά. Ήταν στα 30 λεπτά, τους είχαν απομείνει άλλα 30 λεπτά ακόμη. Τότε χτυπάει το κουδούνι και μπαίνει ένας τύπος που ήταν ο σύντροφος μιας κοπέλας που ήταν στο παιχνίδι και μου λέει ότι “βοήθα με να την τρομάξουμε με το που βγει, γιατί θα της κάνω πρόταση γάμου”. Οπότε στο μισάωρο που είχε απομείνει έπαιζα δωμάτιο και ταυτόχρονα βοηθούσα και τον τύπο να φτιάξει ατμόσφαιρα για πρόταση γάμου και να την περιμένει με το που βγει με το δαχτυλίδι. Και έτσι και έγινε και είχαμε λυθεί όλοι στα γέλια. Πολύ ωραία φάση!
* Τώρα η πιο περίεργη ήταν ότι αργά το βράδυ μια μέρα είχε έρθει μια κοπέλα, που ήθελε να μπει μόνη της σε ένα δωμάτιο με κλόουν που είχαμε. Περιττό να πω πως δεν έχει κανένα νόημα να έρθεις να λύσεις γρίφους μόνος, οπότε και εμείς σκέψου ξεκινάμε από τα δύο άτομα, αλλά εκείνη επέμενε. Οκ την έβαλα και είχε παραμείνει 25 λεπτά στο πρώτο δωμάτιο να κοιτάζει τον κλόουν και ενώ της έλεγα στοιχεία για να συνεχίσει τους γρίφους, επέλεξε να μην κάνει τίποτα. Ώσπου μου μιλάει με walkie talkie μετά από κάνα μισάωρο (επικοινωνούμε με walkie talkie στο escape room) και μου λέει θέλω να βγω οπότε εννοείται την έβγαλα, με πλήρωσε και έφυγε. Αλλά ήταν πάρα πολύ περίεργο θα πω γιατί δεν έλυσε τίποτα και απλά κοίταζε τον κλόουν και εγώ αλήθεια σε κάποια φάση είχα φοβηθεί κιόλας.
* Λέω τώρα ήρθε το τέλος της ζωής μου (χαχαχαχαχα). Η πιο αμήχανη σκηνή είναι ότι επειδή έχουμε πολλά παιδάκια στο escape έχω βρεθεί πολλές φορές μπροστά σε τσακωμούς γονέων παιδιών αλλά κάποιοι δεν είναι καθόλου ευχάριστοι οπότε αυτό πάντα μου δημιουργούσε και μου δημιουργεί όταν ξανασυμβαίνει δυστυχώς ένα αίσθημα αμηχανίας.
* Νιώθω πολύ τυχερή που στην σχολή είχαμε τον Σύλλα Τζουμέρκα στο μάθημα του κινηματογράφου γιατί ακόμη και τώρα ο τρόπος που δούλευε και οι γνώσεις που είχε πάνω στον κινηματογράφο με βοήθησαν αρκετά και στην συνέχεια της υποκριτικής μου. Θα σου πω, πριν μπω στην σχολή δεν είχε περάσει ποτέ από το κεφάλι μου ο κινηματογράφος. Έβλεπα ταινίες και είχα αγαπημένους σκηνοθέτες εννοείται αλλά δεν θα με έλεγες και σινεφίλ τόσο. Αυτό που μου άρεσε στον κινηματογράφο ήταν πως αυτό το έντονο, οι μεγάλες εκφράσεις του θεάτρου έπρεπε να γίνουν σε σμίκρυνση μπροστά στην κάμερα και ήταν έτσι θα έλεγε κανείς αρκετά ‘’challenging’’.
* Οπότε στο πρώτο έτος έγινε από τα αγαπημένα μου μαθήματα! Μέσα στην
καραντίνα είδα πάααρα πολλές ταινίες από την προτεινόμενη λίστα που μας είχε δώσει ο Σύλλας και συνεχίζω ακόμη και σήμερα γιατί είναι άπειρες φυσικά.
* Έπειτα στο δεύτερο έτος έπαιξα εγώ και κάποια άλλα άτομα από το τμήμα μας στην ταινία που έκανε o Σύλλας με τον Χρήστο Πασσαλή ‘’ The city and the city’’ και το θεωρώ πολύ όμορφο που παρόλο δεύτερο έτος και χωρίς να ξανά έχω συμμετάσχει σε κάποιο γύρισμα, μου έδωσε μια ευκαιρία να δω το πως είναι η όλη διαδικασία. Και πόσο μάλλον όταν συμμετείχα και σε κάποιες σκηνές.
* Θα ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με τον κινηματογράφο, γενικά με την κάμερα είναι η αλήθεια. Στο μέλλον αυτό που θα ήθελα σίγουρα είναι να συμμετέχω σε κάτι που θα έκανε ο Γιάννης Οικονομίδης ή ακόμη και να βοηθούσα σαν μέλος μιας ιδέας του Οικονομίδη. Είναι από τους σκηνοθέτες τους αγαπημένους μου και τον εκτιμώ αφάνταστα και θα ήθελα να δω έστω πως δουλεύει.
* Είμαι μεγαλωμένη με παππού Πειραιώτη, ναυτικό, χαρτοπαίχτη και τρομερά αθυρόστομο (χαχαχαχ) και κάπως την μιλούσε πολύ ωμά την ζωή, που όλη αυτή η ωμότητα έπαιρνε μια μορφή ‘’ποίησης’’. Και σίγουρα πήρα και εγώ αρκετά στοιχεία από εκείνον. Έτσι βλέπω και τον Οικονομίδη. Σαν τον παππού μου όχι φυσικά (χαχαχα). Αλλά όταν βλέπω ταινίες του νιώθω αυτή την ‘’ποίηση’’ και κάπως έτσι συνδέομαι. Και θεωρώ ότι κάνει κάτι που είναι πολύ αναγκαίο και καινοτόμο στους καιρούς μας.
* Το πολύ αστείο που θα ήθελα να αναφέρω είναι ότι μια μικρού μήκους που παίζει μάλιστα ο Οικονομίδης μαζί με Μπισμπίκη, Σταμουλακάτο, γυρίστηκε στο αγαπημένο μέρος του παππού μου στην Κεφαλονιά, σε μια παραλία στα Λέπεδα. Ο παππούς μου σαν ναυτικός αυτόν τον τόπο τον αγάπησε και έχτισε εκεί το σπίτι του δίπλα σχεδόν από το σημείο που γυρίστηκε η ταινία. Οπότε κάπως αυτό δεν ξέρω είπα όταν το έβλεπα ‘’όλα κοίτα να δείς συνδέονται’’.
* Αν είχα εμπειρία στην τηλεόραση θα σου έλεγα αλλά τώρα τι να πω (χαχαχα) Αυτή η σχέση με έχει ακόμη στο διαβάστηκε. Έκανα μια φορά μόνο ένα πέρασμα στην Νύχτα του Αυγούστου. Θα ήθελα σίγουρα να έπαιζα, αλλά δεν μπορώ να πω πάλι ότι παρακολουθώ φανατικά και τηλεόραση έτσι ώστε να έχω τρομερή άποψη για το τι θα ήθελα να κάνω ακριβώς εκεί.
* Γράφω πολύ είναι η αλήθεια! Αλλά πολύ καλό συντακτικό δεν έχω (χαχα), είμαι παιδί με δυσλεξία βεβαίως αλλά με ωραίες ιδέες. Και γιατί δεν τις κάνεις κάτι θα με ρωτήσεις. Ακόμη δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό … Θα σου πω έχεις δίκιο … Αλλά το γράψιμο επειδή η σκέψη μου κιόλας τρέχει αρκετά με ηρεμεί και μερικές φορές με παρηγορεί και χαίρομαι γράφοντας. Είτε γράφω για λόγους απλής αποθεραπείας είτε για ‘’καλλιτεχνικούς’’ λόγους.
* Παρακολούθησα παλιά ένα σεμινάριο για παραμύθια και συγγραφή παραμυθιών και είμαι σε μια διαδικασία που τελείωσα ένα παραμύθι και κάπως δουλεύω την ιδέα. Θα ήθελα να το κάνω κάτι αλλά ακόμη δεν του έχω δώσει κάποια μορφή. Γενικά τα παραμύθια είναι πολύ σημαντικά και χρειάζεται να μην χαθούν μελλοντικά όσο γίνεται αυτό
* Τώρα με την σκηνοθεσία θεωρώ ότι εν τέλει έχω αρκετά καλή σχέση και δεν το είχα καταλάβει μέχρι πέρσι. Το 2023 δούλεψα σ΄ έναν οργανισμό που είχαμε αναλάβει ομάδες παιδιών και υπερηλίκων στο πλαίσιο ενός προγράμματος στο Περιστέρι και ανεβάσαμε δύο παραστάσεις με μεγάλη επιτυχία και ήταν μια τρομερή εμπειρία για εμένα να σκηνοθετώ μεγάλους ανθρώπους. Πάρα πολύ δύσκολο ταυτόχρονα επίσης γιατί ήταν πάνω από 14 άτομα. Ένιωσα ότι βοήθησα τόσο πολύ μέσα από το θέατρο και το αποτέλεσμα που έδωσα για πρώτη φορά, με τα λίγα πράγματα που είχαμε στα χέρια μας, βγήκε πάρα πολύ ωραίο.
* Ήταν από τις λίγες φορές που μου είπα, “Ελεάννα έκανες κάτι πολύ ωραίο εδώ μπράβο σου”. Και δηλώνω πως μου λείπουν πολύ αυτοί οι άνθρωποι γιατί πλέον το πρόγραμμα σταμάτησε.
* Η μουσική είναι μεγάλο κεφάλαιο για μένα. Βασικά είναι η αφετηρία της
καλλιτεχνικής μου καριέρας, “ο Θεός να την κάνει”. Ξεκίνησα με πιάνο σε ηλικία εννιά ετών και ακόμη συνεχίζω γιατί όταν μπήκα σχολή σταμάτησα στο πτυχίο και ήθελα πολύ διάβασμα οπότε έπρεπε να αφοσιωθώ σε ένα από τα δύο. Τώρα δηλαδή με πετυχαίνεις σε διαδικασία διαβάσματος για το πτυχίο.
* Μετά ξεκίνησα τελείως εμπειρικά κρουστά ρυθμούς έτσι μόνη μου. Έχω το καχόν μου και το σέρνω από εδώ και από εκεί. Μπήκα για δύο χρόνια σε χορωδία και ήταν τρομερή εμπειρία και πιστεύω ότι θα ήθελα να ξαναξεκινούσα εάν μου δινόταν η ευκαιρία είναι και αυτό στα πλάνα μου.
* Και πιο μικρή όσο έκανα σολφέζ που ήταν υποχρεωτικά για να περάσεις τάξη, έκανα και κλασικό τραγούδι το οποίο δεν το ακολούθησα επαγγελματικά. Όσο περνούν τα χρόνια να πω την αλήθεια το πολυφωνικό είναι πολύ πιο ενδιαφέρον για εμένα. Οπότε δεν χρειάζεται σου πω πόσο μα πόσο η μουσική μ’ έχει βοηθήσει στο θέατρο και στην αντίληψη μου γενικά πάνω σε πολλά πράγματα.
* Λοιπόν ο αθλητισμός υπάρχει στην ζωή μου από δύο ετών. Σε ηλικία δύο ετών διαγνώστηκα με ρευματοειδή αρθρίτιδα. Η καλύτερη αντιμετώπιση ήταν φυσικά η παρακολούθηση και η φαρμακευτική αγωγή αλλά έπρεπε να βοηθήσω και εγώ το σώμα μου. Κολυμπάω καλύτερα από ότι περπατάω και δεν κάνω καθόλου πλάκα.
* Το κολύμπι για 22 χρόνια δεν το σταμάτησα ποτέ. Με το νερό έχω πολύ ιδιαίτερη σχέση! Από πολύ μικρή αναγκαστικά ήμουν πολύ καλή και είχα πολύ καλή αντοχή. Ήμουν πολύ καλή στο ύπτιο. Πήγα για κάποιο καιρό στον Παναθηναϊκό σαν δοκιμή για πρωταθλητισμό επειδή με πρότεινε τότε ο προπονητής μου, αλλά προτιμούσα να τρώω τις τυρόπιτες του κυλικείου είναι η αλήθεια και να μην βάλω τόσο άγχος στην ζωή μου. Οπότε από την πρώτη μέρα δεν μ’ ενδιέφερε καθόλου ο πρωταθλητισμός και έτσι και έφυγα μετά από ένα μήνα.
* Ιππασία έκανα συνολικά 9 μήνες. Επί τρία καλοκαίρια ο παππούς μου (ο άλλος όχι ο Κεφαλλονιτοπειραιώτης χαχα) που ήταν από Καλαμάτα επί τρεις μήνες με πήγαινε κάθε μέρα για ιππασία σ’ έναν ιππικό όμιλο κοντά τότε στο σπίτι μας και περνούσα τέλεια. Να πω την αλήθεια ποτέ δεν είχα εκφράσει την επιθυμία, νομίζω είχε έναν φίλο εκεί και απλά είπε μια μέρα να με πάρει να το δοκιμάσω. Εε, αυτό ήταν!
* Ουσιαστικά μπορώ να κάνω πολύ καλά τα βασικά πράγματα και είχα φτάσει και σε εμπόδια αλλά εκεί σταμάτησα γιατί μεγάλωσα και δεν πήγαινα τόσο συχνά Καλαμάτα. Τώρα με πετυχαίνεις σε μια φάση ενδυνάμωσης pilates – περπάτημα. Κολύμπι έχω να κάνω κάνα χρόνο και ο καινούργιος μου έρωτας μετά την καραντίνα είναι τα πανιά (aerial) !!!
* Όπως προανέφερα σίγουρα θα ήθελα στο μέλλον να συνεργαζόμουν με τον Οικονομίδη. Πιστεύω ότι χωρίς ν’ ακούγεται ψωνίστικο πως έχω να δώσω πράγματα σε ταινίες του. Θα ήθελα πολύ να ξανά συνεργαστώ με τον Σύλλα. Είναι απίθανος και πάρα πολύ καλός στην δουλειά του. Από θεατρικούς σκηνοθέτες θα ήθελα πάρα πολύ να δούλευα με τον Άρη Μπινιάρη, μου αρέσουν πολύ οι δουλειές του.
* Επίσης πραγματικά θα ήθελα να είχα δουλέψει τόσο πολύ μαζί με τον Μπισμπίκη στο “Άνθρωποι και Ποντίκια”. Σκέψου το είδα δύο φορές και το έλεγα σε όλο τον κόσμο να πάει να το δει, είχα πάθει σοκ. Οπότε ναι είναι άλλος ένας σκηνοθέτης που θα ήθελα να συνεργαστώ και θεωρώ ότι και εκεί έχω να δώσω πράγματα και θα το ήθελα πολύ.
* Για κάποιον λόγο επίσης θα ήθελα να δημιουργούσα ένα podcast με καλλιτεχνικές συζητήσεις με Κουτσολέλο. Σίγουρα έχω και άλλους αλλά τώρα κάπως αυτοί μου έρχονται. Α! και σίγουρα κάτι που μ’ ενδιαφέρει τον τελευταίο χρόνο και προσπαθώ να κάνω σεμινάρια και voice test είναι το voice acting. Μ’ αρέσει τόοοοσο πολύ και θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω φωνές από χαρακτήρες!
* Δεν έχω φύγει από την Αθήνα 27 χρόνια τώρα για να μείνω κάπου αλλού για καιρό. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΤΗΝ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ. Με πετυχαίνεις σε πολύ άσχημη φάση μαζί της. Για αυτό τον λόγο επιλέγω να μένω πολύ εκτός από το κέντρο. Δεν ξέρω δεν είναι όμορφη πλέον για εμένα. Πριν τέσσερα χρόνια θα σου έλεγα κέντρο Αθήνα μόνο. Όλος αυτός ο χαμός πραγματικά μου προκαλεί άγχος και είμαι που είμαι αγχώδης, εε η Αθήνα δε βοηθάει. Ακόμη και παραστάσεις πάω Δευτέρα με Πέμπτη. Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή είναι λες και όλοι είναι κλεισμένοι κάπου πολύ άσχημα και βγαίνουν έξω σαν αποκάλυψη. Υπάρχει ένταση πλέον και δεν είναι όπως ήταν, τουλάχιστον για εμένα !!
* Φυσικά αυτό που μου αρέσει στην Αθήνα είναι οι επιλογές που σου δίνει που δεν θα στα έδιναν μικρότερες πόλεις και φυσικά μέσα σε αυτές είναι και το θέατρο. Είναι μπορεί και ο μόνος παράγοντας που παραμένω και Αθήνα.
* Στο All4fun μ’ αρέσει το ότι ενδιαφέρεται να ενημερώσει για ακροάσεις, βοηθάει νέους καλλιτέχνες όπως μπορεί, προτείνει άτομα που έχει δει από παραστάσεις, το ενδιαφέρουν όλες οι παραστάσεις που παίζουν μικρές – μεγάλες – μεσαίες. Θα συμπεριλάβει ας πούμε και την ‘’μειονότητα’’ του θεάτρου γιατί και αυτή έχει κάτι να πει. Και μεταξύ μας οι μειονότητες ιστορικά φέρνουν και την αλλαγή. Καθώς και εγώ αυτήν την στιγμή απαντάω στις ερωτήσεις του γιατί μου προτάθηκε από εκείνο και το ευχαριστώ πολύ που μου έδωσε μια ευκαιρία να μιλήσω…
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 19/8/2024
