Το να σολάρει στο μέγαρο ήταν ένα από τα όνειρα της. Ηθελε να μάθει τσέλο, όμως πήγε σε λάθος μέρα για να γραφτεί στη λέσχη του πανεπιστημίου. Και όταν της πρότειναν την εναλλακτική λύση να ενταχθεί στην αντίστοιχη θεατρική ομάδα δεν το σκέφτηκε πολύ και απάντησε θετικά.
Η Μάγια Ανδρέου συνηθίζει ν’ αφήνεται στη μοίρα και από τότε δε μετάνιωσε για μιια επιλογή που αρχικά δεν ήταν στις προθέσεις της.
«Εχω ταλέντο στην βλακεία», λέει στο All4fun με φανερή διάθεση αυτοσαρκασμού, μια πολύ ευγενική παρουσία, που έχει επανέλθει αυτές τις ημέρες στο Bios με μια παράσταση, η οποία επαναλαμβάνεται για λίγες ημέρες.
Το “Ωραίoι σαν Βερολινέζοι” παρουσιάζεται ξανά σ’ ένα 2013, το οποίο ξεκίνησε για την ίδια με τη συμμετοχή της στο Νιου Γουόρλντ. Μέλος των 4Frontal, αλλά και των Ubuntu αποτελεί τον συνδετικό κρίκο δύο νέων ομάδων, που έχουν να προσφέρουν πολλά στο μέλλον του ελληνικού θεάτρου. Η Μάγια είναι παράλληλα και κλόουν και εκεί ασχολήθηκε συνειδητά όχι μόνο για βιοποριστικούς λόγους, αλλά και γιατί της αρέσει, ενώ έχει σπουδάσει Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Η/Υ στο Πολυτεχνείο.
Εκτός των άλλων έχει και εφεση στο γράψιμο, ετοιμάζοντας κάτι δικό της. Το αποδεικνύει, άλλωστε και μέσα στη συνέντευξη με αυτό το έντονο αυτοσαρκαστικό ύφος. Γνώριμο στοιχείο ανθρώπων που έχουν χιούμορ…
* Ήταν ένα ατύχημα να γίνω ηθοποιός! Ήμουν 18 χρονών και ήθελα να μάθω τσέλο. Πάω λοιπόν να γραφτώ στην λέσχη του πανεπιστημίου στην Ιπποκράτους για να κάνω μαθήματα. Κάτι όμως πήγε στραβά… Στέκομαι σε μια τεράστια ουρά και περιμένω. Στο παλιό νεοκλασικό της Ιπποκράτους, το διψασμένο για τέχνη νεανικό πλήθος τύλιγε δύο ορόφους στριφογυριστής σκάλας. Βάζω ακουστικά και οριακά με ονειρεύομαι να σολάρω στο μέγαρο. Δεν είχα διάθεση για κοινωνικοποίηση και έμεινα σιωπηλή στις περίπου δύο ώρες αναμονής. Φτάνω κάποια στιγμή μπροστά στα πολυπόθητα τραπεζάκια εγγραφής. Σκάω ένα χαμόγελο στην μεσαία κοπέλα (τους άλλους δύο τους ντράπηκα γιατί ήταν πολύ ωραίοι και αρκετά μεγαλύτεροι) και της λέω με περηφάνια: ΤΣΕΛΟ!! Ακολουθεί παύση και μετά σκάνε στα γέλια. Σήμερα είναι η μέρα εγγραφής των θεατρικών ομάδων μου λένε. Παναγία μου σκέφτομαι. Μέχρι τότε είχα δει μόνο Βουγιουκλάκη και αυτή μισή γιατί η μάνα μου είχε αργήσει να ετοιμαστεί. Γράψου σε μια ομάδα μου λένε όλοι, καταλαβαίνοντας το ταλέντο μου στην βλακεία μάλλον. Τι να τους έλεγα… Ότι είμαι πανάσχετη; Ότι δεν μου καίγεται καρφί για το θέατρο; Είπα να αφεθώ στη μοίρα, μιας και αυτό το συνήθιζα και το συνηθίζω, και τους ρώτησα ποιες είναι οι επιλογές.
* Αρχαία τραγωδία, αρχαία κωμωδία και σύγχρονο θέατρο, μου είπε το ωραίο αγόρι με τα μακριά μαλλιά. Ποια ομάδα έχει τα λιγότερα άτομα; τον ρωτάω όλο νάζι! Η αρχαία τραγωδία μου απαντούν ομόφωνα. Γράψτε με εκεί τους λέω με φωνή μικρού εξερευνητή και φεύγω σχεδόν τρέχοντας προσπαθώντας να καταλάβω τι μου συνέβη. Ε! και αυτό ήταν. Πήγα στην ομάδα, γνώρισα την Άννα Λάζου, την πρώτη και αγαπημένη μου δασκάλα και ερωτεύτηκα το θέατρο. Έμεινα στην ομάδα πέντε χρόνια και ο έρωτας όλο και δυνάμωνε. «Μπλέξαμε Μάγια!!» έλεγα πότε-πότε στον εαυτό μου όταν θυμόμουν πώς ξεκίνησαν όλα.
* Υποκριτική για μένα σημαίνει επικοινωνία. Σε όλα τα επίπεδα, όλους τους άξονες, όλους τους κόσμους. Η επικοινωνία είναι για μένα ο ομορφότερος τρόπος να βγει ο μοναχικός εαυτός από το καβούκι του και σίγουρα το πιο δυνατό ξόρκι των φόβων. Η υποκριτική δημιουργεί ένα νέο πεδίο, ένα χώρο παιχνιδιού όπου ο διαχωρισμός της αλήθειας και του ψέματος που βιώνουμε στην ζωή ξεχνιέται και οι νόμοι που την κυβερνούν ανακαλύπτονται ξανά.
* Η κρίση δεν αντιμετωπίζεται απλά βιώνεται. Αλλά ένας νέος ηθοποιός έχει ίσως την ευκαιρία να την απολαύσει!!!! Χρειάζεται απλά χαρά και θράσος για μια βουτιά στην πραγματικότητα πρώτα και στην ουτοπία στη συνέχεια. Όταν οι προοπτικές που είχαμε παλαιότερα δείχνουν να τσιτσιρίζουν σε καυτό λάδι μπορούμε απλά να χρησιμοποιήσουμε την φωτιά για να αναγεννηθούμε και ύστερα να γεννήσουμε τις νέες δικές μας προοπτικές!
* Λέγεται ότι η τέχνη μόνο ερωτήματα μπορεί να θέσει και μπορώ να πω ότι συμφωνώ. Και σε αυτά τα ερωτήματα, ελπίζουμε η ζωή να έρθει να δώσει τις απαντήσεις. Ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι να θυμίζει ότι οι απαντήσεις δίνονται, δόθηκαν και πάντα θα δίνονται. Χρειάζεται απλά ψυχραιμία, γενναιότητα, πίστη στους κύκλους της ζωής και σίγουρα πράξη. Εδώ και ένας πονόδοντος δίνει την εντύπωση ότι θα κρατήσει για πάντα, πόσο μάλλον αυτό που βιώνουμε τώρα.
* Η παράστασή μας «Ωραίοι σαν Βερολινέζοι» έχει ως θέμα τα κλισέ του μεταμοντέρνου θεάτρου. Πώς προέκυψε; Από έναν φιλοσοφικό τσακωμό των δύο αντρών της παράστασης πάνω στην έννοια κλισέ στο θέατρο. Ο Δημήτρης Καινός που είναι νέος σκηνοθέτης περιέγραφε στον Δημήτρη Τσιάμη, τον σκηνοθέτη μας, τις ιδέες που είχε για μια δική του παράσταση νιώθοντας ότι είναι όλες καινοτόμες και ριζοσπαστικές. Μία προς μία όμως ο Δημήτρης Τσιάμης τις έβγαζε κλισέ. Έτσι άρχισαν να συζητούν τι είναι το νέο, το καινοτόμο, αυτό που δεν έχουμε ξαναδεί, αυτό που πραγματικά ξαφνιάζει όχι μόνο για να ξαφνιάσει, όχι ως ένα εγκεφαλικό τερτίπι αλλά με ουσία. Αυτή η κουβέντα στην οποία μπήκαμε η Κατερίνα Βούρτση και εγώ οδήγησε στην παράστασή μας. Ξεκινήσαμε με δύο βασικές ερωτήσεις: Ποιο είναι το θέατρό μου και τι είναι κλισέ για μένα. Το αστείο είναι ότι για να βρω τα κλισέ γύρισα πίσω και κοίταξα πολλά από αυτά που είχα κάνει και προτείνει εγώ η ίδια στο θέατρο. Αυτός είναι και ο λόγος που όλοι μας κοιτάξαμε τα κλισέ με πολύ αγάπη, ψαχουλεύοντας την ζωή μέσα σε αυτά. Άλλωστε όπως λέμε και στην παράσταση: Κλισέ σημαίνει τετριμμένο, επαναλαμβανόμενο, τυποποιημένο. Αλλά θυμηθείτε τον τρόπο που κάνετε έρωτα…Επαναλαμβανόμενος, όμως παραμένει ζωντανός!
* Πέρυσι η παράστασή μας αγαπήθηκε πολύ από ηθοποιούς αλλά και μη ηθοποιούς. Στις τελευταίες παραστάσεις δεν είχαμε πλέον θέσεις! Έτσι νιώσαμε ότι πρέπει να συνεχίσουμε και με αφορμή την συμμετοχή μας στο διεθνές συνέδριο θεάτρου IETM είπαμε να δώσουμε λίγες ακόμη παραστάσεις στο Bios.
* Και οι τέσσερις ηθοποιοί είμαστε παρουσιαστές του μανιφέστου του μεγάλου θεωρητικού του θεάτρου Έσιλκ, το όνομα του οποίου είναι αναγραμματισμός του κλισέ! Όπως είπε ένας φίλος η παράστασή μας είναι ένα ντοκιμαντέρ φάρσα, το πρώτο θεατρικό mockumentary. Και όχι μόνο! Η έννοια κλισέ αφορά τα πάντα, εμείς χρησιμοποιούμε το θέατρο γιατί είναι ο χώρος μας αλλά δεν μιλάμε μόνο για αυτό. Καθένας από εμάς έχει βάλει την δική του ματιά, την δική του πινελιά απέναντι στην έννοια κλισέ. Εγώ μέσα από την δουλεία μας με το θέμα αποκόμισα ότι το αντίθετο του κλισέ είναι η αγάπη. Τώρα το τι θα αποκομίσει ο θεατής δεν το γνωρίζω! Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι όλους τους αφορά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και ιδιαίτερα τους καλλιτέχνες- δημιουργούς.
*Το καλοκαίρι πήγα σε ένα residency έξω από το Βερολίνο όπου για ένα μήνα εργαστήκαμε εντατικά με ένα Ρώσο θεωρητικό του θεάτρου τον Υuri Αlschitz, με αντικείμενο την έρευνα για νέες ασκήσεις για ηθοποιούς. Ακούγεται πιο απλό από ότι ήταν! Μέσα από τη δουλειά μας κατάλαβα πλέον ξεκάθαρα πόσο σημαντική είναι η προετοιμασία και η εκπαίδευση του ηθοποιού, η οποία δεν ολοκληρώνεται με μια δραματική σχολή αλλά κρατάει για όσο ο ίδιος έχει την διάθεση να εξελίσσεται. Τις ασκήσεις που δημιουργήσαμε τις χρησιμοποιώ και εδώ και είναι πολύ όμορφο να πηγαίνεις στο θέατρο έχοντας την δική σου προσωπική βαλίτσα προετοιμασίας! Κατά καιρούς σίγουρα μου έχει περάσει από το μυαλό να φύγω, όμως αγαπώ πολύ την Αθήνα και δεν βλέπω να το κάνω σύντομα! Είναι τόσο ιδιαίτερη η εποχή που θέλω να την ζήσω εδώ, να το φάω όλο το παραμύθι που λέει και ένα φίλος. Άλλωστε είμαστε αρκετοί αυτοί που μοιραζόμαστε τις ίδιες σκέψεις ώστε να μην νιώθουμε μοναξιά! Αν έφευγα θα πήγαινα απλά σε έναν άλλο ιδιαίτερο τόπο με πρώτη επιλογή το Μεξικό γιατί με εμπνέει! Έχει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα αυτή η χώρα – απίστευτη πνευματικότητα και ταυτόχρονα απίστευτη κυνικότητα. Αυτή η αντίθεση κάνει την ατμόσφαιρά της ηλεκτρική.
* Το να γίνω κλόουν προέκυψε συνειδητά αυτή τη φορά! Ένιωθα από πάντα ότι ανήκω στην «ράτσα» του κλόουν. Το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν ένας κλόουν που έκανε κούνια κάτω από το φως του δωματίου μου. Νομίζω ότι η θέση του είναι που με έκανε να συνδυάσω τον κλόουν με το φως και τη χαρά. Αυτόν τον κλόουν λοιπόν τον αγαπούσα πολύ και ταυτόχρονα με τρόμαζε! Δικαιολογώ συνεπώς απολύτως τον κόσμο που τους φοβάται! Ο λόγος που με τρόμαζε ήταν η εικόνα που υπάρχει στις εικονογραφήσεις και τις ταινίες με τον κλόουν που κλαίει κάτω από το μακιγιάζ του. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ένα τεράστιο και μόνιμο χαμόγελο είναι αληθινό. Μπορεί κάποιους να τους τρομάζει και ο κλόουν- δολοφόνος από τα θρίλερ αλλά αυτό δεν με άγγιξε γιατί δεν έχω δει ποτέ μου θρίλερ! Για μένα όμως ο κλόουν δεν κρύβει τα συναισθήματά του, είναι αληθινά χαρούμενος αλλά και αρκετά ευαίσθητος για να κλάψει. Δεν κλαίει για τη ζωή του αλλά για τη ζωή των άλλων. Ο κλόουν, ο κλόουν μου είναι ο Μεγάλος, ο Αληθινός μου Εαυτός. Είναι ένα ιερό πρόσωπο που παίζει με την ίδια του την ιερότητα και παίρνει στα σοβαρά τα πάντα εκτός από τον εαυτό του. Είναι πολύ ευαίσθητος και συμπονά. Είναι απόλυτα μοναχικός και λατρεύει ταυτόχρονα τον κόσμο. Εγώ ξεκίνησα πρώτα από το δρόμο, κλόουν για μεγάλους.
* Εκεί γνώρισα και άλλους κλόουν, κυρίως από το εξωτερικό και εκπαιδεύτηκα από αυτούς. ΄Ηταν από τις πολύ όμορφες περιόδους της ζωής μου. Θυμάμαι μια στιγμή… είμαι στην Ερμού και παίζω με τον κόσμο. Περνάει από μπροστά μου ένας άλλος κλόουν και αφού κάνει λίγα βήματα «βάζει όπισθεν» και στέκεται μπροστά μου. Κοιταχτήκαμε στα μάτια και δακρύσαμε. Βεβαιώνω ότι αυτό το δάκρυ δεν ήταν ούτε θλίψη, ούτε έρωτας αλλά μια συνάντηση ομοειδών! Στην συνέχεια ασχολήθηκα και με τα παιδιά. Πρώτα για λόγους βιοπορισμού κάνοντας παιδικά πάρτυ. Μετά όμως με κέρδισαν και πλέον ασχολούμαι πολύ περισσότερο μαζί τους κάνοντας θεατρικό παιχνίδι. Ποια η σχέση μου με αυτά; Τα αγαπάω πολύ και νιώθω ότι δυσκολεύονται πολύ. Είναι πολλά τα παρατημένα παιδιά, φτωχά και πλούσια. Έχουν μεγάλη ανάγκη να εκφραστούν και θέλω να τους δίνω το χώρο να το κάνουν.
* Η 4Frontal είναι η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία θεάτρου στην οποία ανήκω. Την φτιάξαμε με τους συμφοιτητές μου από το Ωδείο Αθηνών ώστε να μπορούμε να κάνουμε τις δικές μας παραγωγές. Με την Ubuntu είμαστε φίλοι και συνεργαστήκαμε στην περσινή παράσταση Νιού Γουόρλντ. Σίγουρα λοιπόν μου αρέσει να δουλεύω με ομάδες. Με όλους θέλω να ξανασυναντηθώ μιας και οι παραστάσεις που κάναμε και με τις δύο ομάδες έγιναν με πολύ αγάπη και πιστεύω ότι πέτυχαν το στόχο τους. Όσο για το μέλλον… Θα μας ενώσει ένα έργο, κοινοί ελεύθεροι χρόνοι, κοινό όραμα, δεν ξέρω! Μετά τους Βερολινέζους ξεκινάμε πρόβες με τον Δημήτρη Τσιάμη για την επόμενη παράστασή μας: «Το Κλέφτικο (μια τελετουργία)» βασισμένο στο ομώνυμο ποίημα του Γιώργου Πρεβεδουράκη. Επίσης το Νοέμβρη, τις Τετάρτες θα είμαι στο Γυάλινο Μουσικό θέατρο με την παράσταση Paper Story.
* Για την σκηνοθεσία προς το παρόν δεν το έχω! Το γράψιμο ναι. Ήδη ετοιμάζω κάτι, ένα μυθιστόρημα. Έχω γράψει τις πρώτες 42 σελίδες και η ηρωίδα μου με οδηγεί με το δικό της ρυθμό στις επόμενες!
* Συνεργασία που με έχει σημαδέψει είναι εκείνη με την Άννα Λάζου, στην πρώτη μου φοιτητική παράσταση την «Αγία Ιωάννα των Σφαγείων», γιατί αν και ήμασταν ερασιτέχνες σταθήκαμε όλοι πολύ δυνατά στην σκηνή. Επίσης με την Όλια Λαζαρίδου στην «Περίπτωση Ευρυδίκη» κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός με όλη την έννοια της λέξης. Με τον Δημήτρη Τσιάμη έχω την πιο μακροχρόνια και σταθερή συνεργασία που εξελίσσεται συνεχώς. Έχουμε κοινές ανησυχίες και σίγουρα πολλά ακόμη να δημιουργήσουμε. Το όνειρό μου είναι να παίξω σε μια παράσταση του Anatoli Vasilief. Τον γνώρισα στο σεμινάριο που έκανε πριν την Μήδεια και είναι ο μέντοράς μου. Αν δεν τον είχα συναντήσει δεν θα γινόμουν ποτέ επαγγελματίας ηθοποιός.
* Από τηλεόραση δεν έχω καμία εμπειρία και από κινηματογράφο ελάχιστη. Τον κινηματογράφο τον λατρεύω και συζητάω αυτόν τον καιρό για μια ταινία. Θα δούμε!
* Το τι μου αρέσει στην Αθήνα είναι η πιο δύσκολη ερώτηση! Μου αρέσει το ότι ακόμη και ό,τι δεν μου αρέσει είναι ζωντανό, γεμάτο εικόνες, μυρωδιές και γεύσεις. Όσο για αυτά που δεν μου αρέσουν δεν θα ήθελα να μπω σε καταγραφή μίζερου καταλόγου για να μην τα αναπαράγω!
* Στο All4fun μου αρέσει το ότι βρίσκεται με πολύ αγάπη, πολύ καλή μνήμη (εντυπωσιάστηκα με τις ερωτήσεις και με το πόσα πράγματα θυμόταν για μένα) και συνέπεια δίπλα στις δημιουργίες των νέων καλλιτεχνών. Και σίγουρα το όνομα, γιατί χωρίς χαρά δεν γίνεται τίποτα!
& Aναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση, “Ωραία σαν Βερολινέζοι” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/7252–q-q-bios.html
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 28/10/2013