Όσο και αν αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα και τη δυσκολία της τέχνης, προσπαθεί να μην ξεχνά να παίζει. Ηταν κάτι που έμαθε στην σχολή του Κ.Θ.Β.Ε και συνεχίζει να το εφαρμόζει στην πράξη. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση, το μυαλό του δεν σταματάει ποτέ να κατεβάζει νέες ιδέες.
“Το όλο θέαμα σε μια παράσταση πρέπει να είναι πολύ ζωντανό, δηλαδή όπως ακριβώς κατά τη γνώμη μου πρέπει να είναι η λειτουργία του θεάτρου. Όλα πρέπει να είναι «εκείνη τη στιγμή», με πολύ δουλεμένη βάση”, αναφέρει στο All4fun, θεωρώντας πως ο ηθοποιός ανασύρει από το θησαυροφυλάκιο του εμπειρίες για να επικοινωνήσει στον θεατή στιγμές, συναισθήματα.
Μετά τη μεγάλη περσινή επιτυχία του “Να’ ρθω μαζί σου;” στο 104 ετοιμάζει τη δεύτερη του προσωπική σκηνοθεσία αυτή τη φορά στο Επί Κολωνώ. Και στο 2013 / Μelina M., μάλιστα, θα παίζει παράλληλα, αν και θα έχει ξανά περισσότερο τον ρόλο του σκηνοθέτη, δεδομένου πως θα βρίσκεται επί σκηνής και θα δίνει εντολές στους ηθοποιούς, οι οποίοι αφηγούνται κάποιες ιδιαίτερες, εντυπωσιακές στιγμές από τη ζωή και το έργο της Μελίνας Μερκούρη, ενώ με τόλμη και χιούμορ αντιπαραβάλουν την σημερινή θεατροπολιτιστική πραγματικότητα.
Ο Κωνσταντίνος βρίσκεται σε μια συνεχή δημιουργική φάση και μετά το 2013 / Melina M. θα ανεβάσει τον Μάριο στο ανακαινισμένο “Σύγχρονο Θέατρο” το Αρμαντέιλ, το οποίο του πρότεινε η Μαρία Κίτσου και δεν μπορούσε φυσικά να πει όχι. Οι δυο τους, μάλιστα, θα συνυπάρξουν στην σκηνή, όπως συνέβη την περασμένη σεζόν στα πολυσυζητημένα “Κόκκινα Φανάρια” του Κωνσταντίνου Ρήγου στο Εθνικό Θέατρο.
* Η υποκριτική σαν λέξη ήρθε στη ζωή μου στα 16 μου περίπου, όταν πήγα σε ένα θεατρικό εργαστήρι στην Καλαμαριά, οπότε και την πρωτοάκουσα.
* Είναι μια τέχνη, που βάζει μέσω διαφόρων τεχνικών σε διαδικασία τον ηθοποιό, να επικοινωνεί με τον εσωτερικό του κόσμο και να ανασύρει από το θησαυροφυλάκιο των εμπειριών του και της γενικότερης παρατήρησής του εαυτού του και του γύρω κόσμου, με τελικό σκοπό την επικοινωνία συναισθημάτων, στιγμών, ή σκέψεων, με αποδέκτη έναν εξωτερικό παρατηρητή, τον θεατή. Πριν απ’ το εργαστήρι αυτό έλεγα οι ηθοποιοί παίζουν, όχι ασκούν την υποκριτική τέχνη, δεν ήξερα ότι διδάσκεται για επάγγελμα. Και εγώ έπαιζα μέχρι τότε, σε σχολικές ομάδες θεάτρου, ή «Καραγκιόζη», που έφτιαχνα μόνος, σε συγγενείς και φίλους, κλπ. Αλλά δεν ήξερα για την «Υποκριτική». Μετά από 2 χρόνια, στη σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. άρχισα να τη διδάσκομαι κι εγώ, αλλά από τότε μέχρι και τώρα, όσο κι αν αντιλαμβάνομαι την σοβαρότητα και την δυσκολία της τέχνης αυτής, εγώ προσπαθώ να μην ξεχνάω να «παίζω»!
* Ο καθένας αντιμετωπίζει με τον τρόπο του, με τις δυνάμεις και τις αντοχές του. Αλλά όσων αφορά σε έναν καλό ηθοποιό, αυτός οφείλει την ώρα που τρώει «την μπουνιά», να μην ξεχνάει ενώ πονάει να το καταγράφει κιόλας με σκοπό να το χρησιμοποιήσει αργότερα στη δουλειά του. Έτσι έχει το πράγμα.
* Η τέχνη μπορεί να δώσει σίγουρα ανάσα, δύναμη, παρηγοριά, και πάντα είναι μια ευκαιρία για τον θεατή – αναγνώστη – ακροατή, για μία εσωτερική μετατόπιση, έστω μικρή, που μπορεί να του κάνει καλό.
* To 2013 / Melina M. είναι ένα πείραμα μιας ομάδας ωραίων συνεργατών, που απ’ την αρχή ως το τέλος έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους σε μία παράσταση που έχει την ιδιομορφία να στήνεται μπροστά στους θεατές. Εγώ είμαι επί σκηνής δίνοντας εντολές στους ηθοποιούς, οι οποίοι αφηγούνται κάποιες ιδιαίτερες, εντυπωσιακές στιγμές από τη ζωή και το έργο της Μελίνας Μερκούρη, και με τόλμη και χιούμορ πολλές φορές, αντιπαραβάλουν την σημερινή θεατροπολιτιστική πραγματικότητα. Κατά τη γνώμη μου εκτός από τις ωραίες ιστορίες, είναι πολύ ενδιαφέρον τελικά από μόνος του ο αυθόρμητος τρόπος με τον οποίο αντιδρούν και πράττουν οι ηθοποιοί τη στιγμή εκείνη της εντολής, πράγμα που καθιστά το όλο θέαμα πολύ ζωντανό, δηλαδή όπως ακριβώς κατά τη γνώμη μου πρέπει να είναι η λειτουργία του θεάτρου. Όλα πρέπει να είναι «εκείνη τη στιγμή», με πολύ δουλεμένη βάση. Θέλω από καρδιάς να ευχαριστήσω τους καταπληκτικούς συνεργάτες μου, σ’ αυτήν την σημαντική για μένα παράσταση. Οι ηθοποιοί Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μάριος Μακρόπουλος, ο φωτιστής – φωτογράφος – άνθρωπος πολυμηχάνημα Τάκης Λυκοτραφίτης, η σκηνογράφος και ενδυματολόγος Ηλένια Δουλαδίρη, η δραματολόγος Αναστασία Διαμαντοπούλου, και ο Μίνως Θεοχάρης, αποδείχτηκαν άλλη μια φορά απολύτως πολύτιμοι.
* Το Επί Κολωνώ φέτος κάνει μια πολύ όμορφη και σημαντική κίνηση τέχνης. Με βάση την ποιότητα και το κύρος της πολύχρονης παρουσίας του, και την αναμφισβήτητη προσφορά της ομάδας ΝΑΜΑ, πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα και παρουσιάζει ένα πολυμορφικό ρεπερτόριο, μία πρόταση συνόλου αλλά και διαφορετικότητας, που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Το ίδιο το θέατρο επέλεξε τις 4 παραστάσεις που παρουσιάζονται εναλλασσόμενα στην κεντρική σκηνή και κάθε μέρα που περνάει είναι από κοντά, με γενναιοδωρία στους φετινούς συνεργάτες του, δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης και ασφάλειας, στους εργαζόμενους και τελικά στους θεατές. Πολύ σημαντικό!
Πλάι στις ενδιαφέρουσες προτάσεις θεάτρου, προτείνει καλλιτέχνες με εικαστικά έργα που αξίζει να δει κανείς, καθώς και παρουσιάσεις βιβλίων.
* Σχετικά με το «Να’ ρθω μαζί σου;» προτιμώ να πω πως σίγουρα έκλεισε ένας κύκλος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται να ξεκινήσει ένας καινούριος, αν υπάρξει λόγος και παρουσιαστούν οι κατάλληλες συνθήκες. Ήταν μια υπέροχη ιστορία για μένα, δουλέψαμε καταπληκτικά, δημιουργικά, και «πήραμε» πολλά από την εμπειρία του «Nα ‘ρθω μαζί σου;». Και δεν εννοώ τις διακρίσεις, ή την αποδοχή του κόσμου, που μόνο χαρούμενο μπορούν να σε κάνουν βέβαια. Εννοώ κυρίως, ό,τι μάθαμε απ’ αυτό. Μας πήγε λίγο παραπέρα. Ότι και να γίνει, αγαπώ, και θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου.
* Είναι πολύ ωραίο να δουλεύεις με φίλους, γιατί υπάρχει αγάπη και στις δικές μου φιλίες τουλάχιστον, αλληλοσεβασμός. Αυτό βοηθάει πολύ όταν τα πράγματα γίνονται επαγγελματικά. Ειδικά εμείς, προερχόμαστε από την σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. είχαμε κοινούς, πολύ καλούς Δασκάλους, και κοινό κώδικα. Όταν συνεννοείσαι εκ των προτέρων για ορισμένα πράγματα γλιτώνεις πολύ χρόνο, πράγμα απίστευτα χρήσιμο στο θέατρο.
* Η επόμενη παράστασή μου μετά το 2013 / Melina M. θα λέγεται «Αρμαντέιλ» και είναι η θεατρική μεταφορά του ομώνυμου Βικτωριανού αριστουργήματος του Γουίλκι Κόλλινς (Armadale, Wilkie Collins, 1866), που θα κάνει πρεμιέρα στις 17 Μαρτίου του 2014 στο ανακαινισμένο Σύγχρονο θέατρο στο Γκάζι, που ξανανοίγει φέτος με μία ξεχωριστή συνολική δυνατή πρόταση. Πρόκειται για ένα καταπληκτικό, σκοτεινό μυθιστόρημα μυστηρίου, το οποίο μου το πρότεινε η Μαρία Κίτσου και με το που το διάβασα το ερωτεύτηκα. Με τη Μαρία έχουμε ήδη ξεκινήσει τη θεατρική διασκευή.
* Με λίγα λόγια η υπόθεση: Μία παράξενη διαθήκη γραμμένη από το νεκροκρέβατο ενός ευγενούς το 1832, οδηγεί στην πιο συναρπαστική ιστορία μυστηρίου, και εμπλέκει 20 χρόνια αργότερα δύο νέους, κάτω από την κατάρα του κοινού ονόματός τους. Αρμαντέιλ. Η πλοκή ξεδιπλώνεται μέσα από μοιραίους έρωτες, ίντριγκες, δολοπλοκίες, εξαπατήσεις, και δολοφονίες. Στο κέντρο όλων, είναι η μυστηριώδης και όμορφη Λύντια Γκουίλτ, μία από τις πιο σκοτεινές και συναρπαστικές γυναίκες στην ιστορία της λογοτεχνίας, την οποία θα υποδυθεί η Μαρία Κίτσου. Αυτή την ιστορία θα πούμε φέτος το Μάρτη. Νομίζω πως όποιος την παρακολουθήσει, θα ενστερνιστεί τον ενθουσιασμό μας. Στο ρόλο του Άλαν Αρμαντέιλ θα είναι ο Λάζαρος Βαρτάνης, ενώ θα παίζουν ακόμα οι Ζωή Καραβασίλη, Σύνθια Μπατσή, Μάριος Μακρόπουλος κι εγώ. Τα σκηνικά και τα κοστούμια θα επιμεληθεί η Ηλένια Δουλαδίρη, στο σχεδιασμό φωτισμού ο Τάκης Λυκοτραφίτης, ενώ την μουσική της παράστασης θα υπογράψει ο Θέμης Καραμουρατίδης.
* Υποκριτική και σκηνοθεσία είναι δύο πράγματα διαφορετικά, που πολύ αγαπώ, και νιώθω και στα δύο εξίσου «εγώ». Είμαι ακόμα σε δοκιμές και στα δύο, όχι για να διαλέξω, αλλά για να εξελίσσομαι, στους δρόμους που με σπρώχνει η ανάγκη μου για επικοινωνία και αφήγηση ιστοριών – καταστάσεων που με ενδιαφέρουν.
*Μου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος, και η υποκριτική στην κάμερα. Θα έλεγα ναι σε οποιαδήποτε ωραία προσπάθεια μου παρουσιαζόταν στι να σκηνοθετούσα στο σινεμά. Επίσης έχω σκηνοθετήσει μία μικρού μήκους που κράτησα για μένα, όχι για να βγει δημόσια μόνο και μόνο για να το δοκιμάσω. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον για μένα. Αν κάποτε θελήσω να πω μια ιστορία μ’ αυτόν τον τρόπο και αυτό το μέσο, τότε δεν θα διστάσω να το κάνω.
* Σχετικά με το γράψιμο επίσης έχω πολλά πράγματα στο συρτάρι μου. Για μένα. Αν κάποτε θελήσω να πω μια ιστορία μ’ αυτόν τον τρόπο και αυτό το μέσο, επίσης δεν θα διστάσω να το κάνω.
* Έχω την τύχη να έχω συνεργαστεί με πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους. Μιλάω για όλες τις ειδικότητες. Δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποιον γιατί πολλοί είναι αυτοί που συνθέτουν μέσα μου ένα μεγάλο παζλ αγάπης.
Θέλω να συνεργαστώ με τον Woody Allen, τον Tarantino και τον Almodovar.
* Η Αθήνα είναι η πόλη που μένω και την εκτιμώ για τις ομορφιές και τις ασχήμιες της. Η βάση μου όμως, η βάση της καρδιάς μου θα είναι πάντα η Θεσσαλονίκη. Δεν υπάρχει πιο όμορφη πόλη. Η πόλη της Κέρκυρας ίσως. Μου λείπει πάντα και πάω σπάνια. Μου λείπουν οι δικοί μου, οι ανιψιές μου η Μαντώ και η Μαρία.
* Μου αρέσει που τα πάντα στο All4fun είναι με άποψη. Ενδιαφέρεται και παρακολουθεί σχεδόν τα πάντα, και ψάχνει και δίνει φωνή σε αξιόλογους νέους καλλιτέχνες. Είναι ωραίο αυτό. Το ότι προτείνει ωραία πράγματα, και το ότι έχει κοινό που τα ακολουθεί. Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω λοιπόν το κοινό του All4fun για το βραβείο που μας χάρισε για την παράσταση «Να ‘ρθω μαζί σου;»…
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση “2013 / Μelina M.” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/7279-2013-melina-m.html
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 21/10/2013