Με τα εφόδια που πήρε με τη συμμετοχή της στις Βάκχες υποτάχθηκε απόλυτα στην έννοια της ομάδας και κατάλαβε ότι μέσα από την αφοσίωση και την εμπιστοσύνη στην ομάδα μπορείς να ανταπεξέλθεις σ’ ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα. Μέσα από τη συνεργασία της με σπουδαίους δασκάλους, όπως τους χαρακτηρίζει μπόρεσε να εξελιχθεί υποκριτικά και ενώθηκε με καλλιτέχνες, οι οποίοι δημιουργούν με τη ψυχή τους. Η Ντάνη Γιαννακοπούλου ήταν ένα από τα μέλη του εξαιρετικού χορού, που έδωσε το στίγμα του στις Βάκχες και θα έχει πάντα να θυμάται τις τόσες πολλές, όμορφες στιγμές αυτού του καλοκαιριού.
«Πριν από κάθε παράσταση ενωνόμασταν σε μια μεγάλη αγκαλιά. Αυτή η αγκαλιά σήμαινε πολλά για όλες μας. Ήταν μια μυστική παραδοχή στήριξης και συμπόρευσης», αποκαλύπτει στο All4fun για το πώς λειτουργούσαν όλες οι Μαινάδες, προκειμένου να βγει στην σκηνή ένα υπέροχο αποτέλεσμα.
Για πολλούς ο χορός της συγκεκριμένης παράστασης είναι από τους κορυφαίους που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια και ο Δημήτρης Λιγνάδης έκανε διάνα με τις επιλογές του.
Για ένα από τα φανατικά παιδιά του Θεάτρου Τέχνης, όπως η Ντάνη και με συνεργασίες σαν και εκείνη στο επίσης πολυσυζητημένο Χαίρε Νύμφη της Λένας Κιτσοπούλου η υποκριτική σου επιτρέπει ν΄ αγωνίζεσαι για το όνειρό σου, σε κάνει να χαμογελάς και να δημιουργείς ουσιαστικές, ανθρώπινες σχέσεις.
Από τη νέα θεατρική σεζόν που ξεκινάει θα εμφανίζεται μαζί με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες της Μαριάννας Κάλμπαρη στο έργο “Lila dit ca” που θα ανέβει στο θέατρο Scrow, ενώ πιθανότατα εν όψει και του νέου έτους θα εμφανιστεί και σε μία ακόμη θεατρική δουλειά.
Το μικρόβιο του ηθοποιού το κόλλησε παράλληλα με τις σπουδές στο πανεπιστήμιο στη δημοσιογραφία. Αρχικά πηγαίνοντας στο θεατρικό εργαστήρι «Εξαρχής» και στη συνέχεια ξεκινώντας σεμινάρια με την Ελένη Σκότη. «Η τέχνη είναι να είσαι ο εαυτός σου…», έλεγε ο Πολ Βερλέν, ένας από τους αγαπημένους της ποιητές και αυτό το μότο τη συνοδεύει πάντα και παντού…
* Από μικρή ηλικία, χάρη στη γιαγιά μου, παρακολουθούσα συστηματικά θέατρο. Έκανα μπαλέτο, όπως τα περισσότερα κοριτσάκια και δεν δίσταζα να συμμετέχω στις καθιερωμένες ετήσιες επιδείξεις. Παράλληλα στο σχολείο, διεκδικούσα με ανεξήγητο σθένος μια θέση στη θεατρική ομάδα και συμμετείχα στις παραστάσεις που οργανώνονταν. Θεωρώ λοιπόν, πως ο δρόμος της υποκριτικής είχε ανοίξει για μένα από παλιά. Απλώς κάποια στιγμή κλήθηκα να τον επιλέξω. Στα 18 μου χρόνια παράλληλα και με την εισαγωγή μου στο τμήμα Ε.Μ.Μ.Ε του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, γράφτηκα στο θεατρικό εργαστήρι ”Εξαρχής”, όπου και φοίτησα για τρία χρόνια. Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχω σε επαγγελματικές παραστάσεις και να ”μυρίσω” την υποκριτική. Κατόπιν, παράλληλα πάντα με το πανεπιστήμιο, ξεκίνησα σεμινάρια με την Ελένη Σκότη, όπου η επαφή με την υποκριτική άρχισε να βαθαίνει. Τέλος, η συνάντηση με τον Ανδρέα Μανωλικάκη και η παρακολούθηση των σεμιναρίων του όρισε για μένα την ουσία της υποκριτικής. Έτσι, όταν έφτιαχνα την βαλίτσα μου για το Πανεπιστήμιο Toulouse 1, όπου είχα γίνει δεκτή για μεταπτυχιακό πάνω στην δημοσιογραφία, αναρωτήθηκα που πραγματικά ήθελα να επενδύσω στη ζωή μου. Έβγαλα τα ρούχα από την βαλίτσα και κατευθύνθηκα προς την Ιπποκράτους 70, όπου στεγάζεται η σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Έγινα δεκτή και κάπως έτσι η υποκριτική έγινε προτεραιότητα.
* Όπως γράφει κι ο Paul Verlaine, ένας από τους αγαπημένους μου ποιητές, ”Η τέχνη, είναι να είσαι απόλυτα ο εαυτός σου.” Και σύμφωνα με αυτή την αρχή, την βαθειά αλήθεια του εαυτού πάνω στην σκηνή, πορεύομαι.. Κάθε ρόλος είναι διαφορετικός, εξωτερικά και εσωτερικά. Αλλά όλοι οι ρόλοι, πάσχουν και κουβαλούν την δική τους αλήθεια. Στόχος μου είναι η ανεύρεση αυτής, γιατί μόνο έτσι μπορείς να έρθεις σε ουσιαστική επαφή με το κοινό, να μιλήσεις και ν’ ακουστείς.
* Με υπομονή, όνειρα και δουλειά αντιμετωπίζεις την κρίση που είναι πραγματικότητα. Όπως και οι δυσκολίες που επιφέρει. Χαμηλοί μισθοί, ανεργία, απογοήτευση. Αλλά υπάρχει πάντα κι η ανάποδη όψη του νομίσματος. Αυτή που σου επιτρέπει να αγωνίζεσαι για το όνειρό σου, να ενώνεσαι με ανθρώπους και να δημιουργείς μέσα από την ψυχή σου. Άλλωστε, τι άλλο έχει τη δύναμη να μας κάνει να χαμογελάμε πέρα από τις ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις και κατόπιν για εμάς τους ηθοποιούς, την μεταφορά τους στο θέατρο;
* Η τέχνη αφορά στη ζωή. Παρουσιάζει, καταδεικνύει, προτείνει. Σίγουρα χρειάζεται χρόνος, να μελετηθούν τα δεδομένα, να βρεθεί η αλήθεια πίσω από τα γεγονότα και τις εκάστοτε μάσκες μπροστά από αυτά. Αλλά το θέατρο μπορεί να φωτίσει, να ξεκαθαρίσει και ίσως να δώσει λύσεις. Είναι στην ίδια τη φύση του θεάτρου. Η θεατρική σύμβαση επιτρέπει στο θεατή να ”δει” κάτι που τον πονά ή τον δυσκολεύει χωρίς να τον σοκάρει, χωρίς να το παίρνει προσωπικά. Το γεγονός όμως φωτίζεται κι αυτό είναι αρκετό, για αρχή.
* Οι ”Βάκχες” του Ευριπίδη είναι από τα σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας. Αναλογίζομαι τα δεδομένα της εποχής του, όπως τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, τον φόβο των ανδρών για τη δύναμή της και σχεδόν ”σοκάρομαι” από την τολμηρότητα του έργου και την τομή που επέφερε. Όσον αφορά στην συμμετοχή μου σε αυτήν την παράσταση, θα ήμουν άδικη άμα δεν παραδεχόμουν την σημαντικότητα αυτής της εμπειρίας. Συνεργάστηκα με σπουδαίους καλλιτέχνες που λειτούργησαν και ως σπουδαίοι δάσκαλοι, εξελίχθηκα υποκριτικά και ”υπόταχθηκα” απόλυτα και βαθειά στην έννοια της ομάδας. Κατάλαβα ευτυχώς γρήγορα πως μόνο μέσα από την αφοσίωση στην ομάδα και την εμπιστοσύνη σε αυτήν μπορείς να ανταπεξέλθεις σε ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα και ψυχικά και σωματικά. Εμπιστεύτηκα τυφλά τον σκηνοθέτη μου, τις επιλογές και τις οδηγίες του και δεν φοβήθηκα ποτέ για την αποδοχή του κοινού. Δουλέψαμε όλοι σκληρά, υπερβαίνοντας εαυτό και δικαιωθήκαμε. Δεν χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη ”υπέρβαση”, μιας και ως μέλος του χορού κλήθηκα να υπερβώ τα σωματικά μου όρια, ώστε να ανταπεξέλθω στην ενέργεια μιας μαινάδας.
* Νομίζω πως οι περιοδείες είναι μεγάλο κεφαλαίο για τη ζωή ενός ηθοποιού. Ταξιδεύεις σε όλη την Ελλάδα, επισκέπτεσαι αρχαία θέατρα, αντιμετωπίζεις θεατές με διαφορετικές απαιτήσεις και διαθέσεις, γνωρίζεις τους συναδέλφους σου βαθειά, μοιράζεσαι έναν κοινό στόχο. Να θέσεις τον εαυτό σου στην απόλυτη υπηρεσία του έργου και της ομάδας. Κι αυτός ο στόχος είναι το μαγικό χαπάκι που σου δίνει τη δύναμη να συνεχίσεις παρόλη την σωματική εξάντληση. Από τις ”Βάκχες” δεν θα ξεχάσω ποτέ, την μικρή ιεροτελεστία που ακολουθούσαμε όλες οι κοπέλες του Χορού πριν την έναρξη της παράστασης. Ενωνόμασταν σε μια μεγάλη αγκαλιά. Αυτή η αγκαλιά σήμαινε πολλά για όλες μας. Ήταν μια μυστική παραδοχή στήριξης και συμπόρευσης. Ήταν ο δικός μας τρόπος να γίνουμε μαινάδες και να μπούμε με την ανάλογη ορμή στο κοίλο. Συναντήθηκα με σπουδαίους ανθρώπους με αφορμή τις Βάκχες. Κι ακόμα κι αν δεν ξανασυναντηθούμε επί σκηνής, θα βρισκόμαστε στη ζωή, κι αυτό μου είναι αρκετό.
* Όπως ανέφερα και προηγουμένως, στις ”Βάκχες” συνεργάστηκα με σπουδαίους καλλιτέχνες που λειτούργησαν και ως σπουδαίοι δάσκαλοι και με βοήθησαν να εξελιχθώ υποκριτικά. Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κανέναν, άλλωστε όλοι οι ”ρόλοι” αποτελούν πρότυπο για μένα, ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Όσον αφορά στα θέατρα που επισκεφτήκαμε, το θέατρο Δίον, το αρχαίο θέατρο των Δελφών και το Ωδείο της Πάτρας αποτελούν το δικό μου ”σταθμό” στην περιοδεία.
* Είμαι ένα ”φανατικό” παιδί του Θεάτρου Τέχνης. Το Θέατρο Τέχνης με γαλούχησε και ως ηθοποιό και ως άνθρωπο. Τρέφω βαθειά εκτίμηση σε όλους τους καθηγητές μου γιατί με έμαθαν να γνωρίζω τον εαυτό μου και να τον καταθέτω στην σκηνή χωρίς έπαρση αλλά με σεβασμό στους θεατές και στην ίδια την τέχνη του θεάτρου. Έζησα τρία υπέροχα χρόνια στην στέγη του και γνώρισα 20 υπέροχους ανθρώπους, τους συμμαθητές μου, συνειδητούς συνοδοιπόρους και στο θέατρο και στη ζωή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εμπιστοσύνη που μου έδειξε ο διευθυντής της σχολής Διαγόρας Χρονόπουλος, όταν στο τέλος του πρώτου έτους η Λένα Κιτσοπούλου με ζήτησε για το ρόλο της Γεωργίας στο ”Χαίρε Νύμφη”.
* Έχω δοκιμάσει πολλά είδη χορού, όπως μπαλέτο, hip hop, rn’b, σύγχρονο και τώρα τελευταία με αφορμή της ”Βάκχες”, αφρικάνικο. Οφείλω όμως να παραδεχτώ πως δεν έχω επενδύσει ιδιαίτερα στο χορό μέχρι στιγμής, καθώς ήταν προτεραιότητά μου η υποκριτική. Ούτε με το τραγούδι έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα πέρα από τα τρία χρόνια της σχολής και τα μαθήματα φωνητικής που κάνω τον τελευταίο χρόνο. Ο χορός και το τραγούδι είναι δύο πολύ σημαντικά εργαλεία για τον ηθοποιό, τα οποία κατά τη γνώμη μου καθίστανται ακόμα πιο χρήσιμα όταν υπηρετούν την έκφραση της ψυχής.
* Η αγαπημένη μου συνεργασία είναι αυτή με την Λένα Κιτσοπούλου στο Χαίρε Νύμφη. Είναι πραγματικά τεράστιο κέρδος να είσαι στις αρχές του δευτέρου έτους της δραματικής σχολής και να συνεργάζεσαι με τόσο ταλαντούχους, ευρηματικούς και δοτικούς καλλιτέχνες, που σου παρέχουν όχι μόνο την απόλυτη ελευθερία επί σκηνής για να δοκιμάσεις και να δοκιμαστείς αλλά και την απόλυτη εμπιστοσύνη, απλόχερα χωρίς καμία έπαρση. Θυμάμαι στις πρώτες πρόβες, ”τα είχα χάσει” όταν έβλεπα τι δημιουργούσαν η Μαρία Πρωτόπαπα κι ο Γιάννος Περλέγκας στις σκηνές τους, κάτω από τις οδηγίες της Λένας. Αληθινές στιγμές με αληθινή ευκολία! Εκεί συνειδητοποίησα πόσο τυχερή ήμουν κι άρχισα να κρατώ φανατικά σημειώσεις για τον τρόπο που δούλευαν όλοι οι ηθοποιοί. Θαυμάζω βαθειά όλη την ομάδα του ”Χαίρε Νύμφη”. Προσδοκώ με ανυπομονησία την συνεργασία μου με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες της Μαριάννας Κάλμπαρη στο έργο “Lila dit ca” που θα ανέβει στο θέατρο Scrow. Ευελπιστώ κάποια στιγμή να συνεργαστώ με την Μάνια Παπαδημητρίου, τον Στάθη Λιβαθινό, τον Δημήτρη Τάρλοου, τον Κώστα Γάκη και πολλούς άλλους.
* Η Αθήνα είναι η πόλη μου. Μου αρέσει το χάος και η αταξία της γιατί μου επιτρέπουν να είμαι ελεύθερη.
* Στο All4fun μου αρέσει η ποικιλία και η πρωτοτυπία των θεμάτων, η συχνή ανανέωση αυτών και η στήριξη που παρέχεται σε νέους καλλιτέχνες…
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 15/9/2013