Σ’ ένα λεύκωμα στο δημοτικό είχε γράψει ότι θα γίνει ηθοποιός. Όχι ως μια απλή τυπική επιθυμία λόγω ηλικίας, αλλά διότι για εκείνον ήταν κάτι φυσικό. Κι όταν στη συνέχεια μπήκε στην σχολική θεατρική ομάδα του λυκείου του, η πορεία του έμοιαζε πια προδιαγεγγραμένη.
Ο Βασίλης Μηλιώνης είχε από μικρός πάθος με την υποκριτική, την οποία ορίζει ως μία διαρκή πάλη για ν’ αποδείξουμε ότι είμαστε ζωντανοί, μαθαίνοντας μας παράλληλα τον κόσμο, το ν’ αγαπάμε και να αγκαλιάζουμε τους συνανθρώπους μας και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας «συμμετοχής» σε κάτι σε κάτι που όλοι βιώνουμε.
Μετά από μια τηλεοπτική σεζόν, που τον βρήκε στον ρόλο του Τζανή στη “Μάγισσα” έχει μόνο καλές αναμνήσεις από τη συγκεκριμένη συμμετοχή σε μια εμπειρία, που παραδέχεται στο All4fun πως θα τον συντροφεύει για καιρό! Ως πρόσωπο της εβδομάδας μας μίλησε φυσικά για την πρόκληση να υποδυθεί έναν αρνητικό ήρωα, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με το νεαρό Μανόλιντον, ακόλουθο – μαθητευόμενο του Σαντιάγκο (Τάσος Νούσιας) στην παράσταση «Η θάλασσα και ο Γέρος», που είναι διασκευή του κλασικού έργου του Έρνεστ Χέμινγουεϊ «Ο Γέρος και η θάλασσα» σε σκηνοθεσία της Μαρλέν Καμίνσκι.
“Μιας παράστασης, την οποία χαρακτηρίζει μια ωδή στη ζωή σ’ ένα βαθιά πνευματικό – φιλοσοφικό κείμενο, που σε βάζει στη διαδικασία ανασκόπησης – αναθεώρησης σε σχέση με πολλά κεκτημένα των ανθρώπων αναφορικά με τη φύση και τη ζωή.”
* Η υποκριτική προέκυψε για μένα εντελώς φυσικά. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου είχα αυτή την τάση και σχεδόν ποτέ δε σκέφτηκα ότι θα έκανα κάτι άλλο, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι ήταν ακριβώς στόχος ζωής. Σκέψου είχα αναφέρει ότι «θέλω να ασχοληθώ με την ηθοποιία» – έχει πλάκα γιατί το είπα ακριβώς έτσι – ήδη από τα χρόνια του δημοτικού σε ένα λεύκωμα αποφοίτησης που είχα ξεχάσει ότι υπάρχει. Εντέλει για μένα συνετέλεσε πολύ επιδραστικά η συμμετοχή μου στη σχολική – μαθητική ομάδα του Λυκείου που πήγαινα (5ο ΓΕΛ ΝΙΚΑΙΑΣ).
* Εκεί έμαθα τι σημαίνει ομάδα, πώς να υπάρχω με δημιουργικό τρόπο, πώς να συνδιαμορφώνομαι, να συνλειτουργώ και πάνω απ’ όλα το πώς το θέατρο μπορεί να είναι στην πραγματικότητα ένα πολύ σοβαρό παιχνίδι. Αυτό με εμπνέει μέχρι και σήμερα και το αναζητώ ακόμη σε κάθε δουλειά που συμμετέχω. Εννοείται μέχρι σήμερα ασχολούμαι και ως απόφοιτος με αυτό, μου δίνει μεγάλη χαρά.
* Κατά τη γνώμη μου υποκριτική είναι μια διαρκής πάλη του να αποδείξουμε ότι είμαστε ζωντανοί. Η θνησιγενής φύση του θεάτρου, είναι – για μένα τουλάχιστον – μια μικρή υπενθύμιση του κύκλου της ζωής μας. Γεννιέται και ολοκληρώνεται καθημερινά, κι όμως αύριο μπορώ να το ξανακάνω, άρα είμαι ζωντανός. Το συνειδητοποιώ. Συγκινούμαι άρα υπάρχω, νιώθω κλπ.
* Ταυτόχρονα μας μαθαίνει τον κόσμο, τους ανθρώπους, μας διδάσκει να μην είμαστε αυστηροί, ή και να είμαστε όπου πρέπει, ν’ αγαπάμε και να αγκαλιάζουμε τους συνανθρώπους μας, και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας «συμμετοχής» σε κάτι. Σε κάτι που όλοι βιώνουμε. Έναν κραδασμό που όλοι αναγνωρίζουμε. Είναι η έκφραση ενός κοινού συλλογικού ασυνείδητου. Σχεδόν θα το παραλλήλιζα με κάτι θρησκευτικό. Σε κάθε περίπτωση είναι θεραπευτικό και αναγκαίο για τη βελτίωση την προσωπική και την κοινωνική.
* Η Ελλάδα του 2024 είναι μια χώρα που βιώνει το εξής παράδοξο. Είναι μια χώρα που καλλιτεχνικά είναι αναβράζουσα, είναι παραγωγική, είναι αυτό που λέμε ανήσυχη, αλλά όσο δραστήρια είναι, άλλο τόσο απαξιώνεται θεσμικά – πολιτειακά. Είναι μια χώρα που δεν επενδύει στον πολιτισμό πιο πολύ από ένα επίπεδο ψυχαγωγίας – άντε να πάμε και κάνα θεατράκι να ξεσκάσουμε. Συνεπώς έτσι αντιμετωπίζονται και οι άνθρωποι, οι οποίοι στελεχώνουν τις εκάστοτε καλλιτεχνικές προσπάθειες. Αποκορύφωμα το περιβόητο προεδρικό διάταγμα. Φυσικά αυτό με στενοχωρεί, ωστόσο κρατάει αισιόδοξο αυτή η έντονη δραστηριότητα που προανέφερα.
* Ωστόσο αυτή η απαξίωση δεν έχει να κάνει μόνο με τον κλάδο των ηθοποιών. Παρατηρώ ότι σε εργασιακά δικαιώματα η χώρα αυτή εξακολουθεί να κάνει βήματα προς τα πίσω. Ελπίζω σε μελλοντική βελτίωση των συνθηκών, αρκεί ο καθένας λίγο λίγο και όλοι μαζί να καταφέρουμε να διεκδικούμε καλύτερα πράγματα και για τους εαυτούς μας και για τους συναδέλφους μας.
* Το μερίδιο των ίδιων των καλλιτεχνών διαμορφώνεται από την ίδια τη συνθήκη. Σε ένα περιβάλλον τόσο ανταγωνιστικό, η ανάγκη σε κάνει να δέχεσαι να καταπατηθούν τα δικαιώματά σου στον βωμό τού να ζήσεις. Αυτό είναι κάτι που υπάρχει και δεν μπορώ να ψέξω κάποιον γι’ αυτό. Είναι σαν κάποιος να κακοποιείται και να λέμε φταίει και το θύμα. Οφείλει το κράτος να παρέχει κοινωνική δικαιοσύνη κι όσο δεν ύπαρχει αυτό, θα επιβιώνει ο “ισχυρότερος”. Τώρα όλοι οι άνθρωποι έχουν όνειρα και δικαίως θα πρέπει να τα κυνηγούν.
* Στον κλάδο των ηθοποιών δυστυχώς τα όνειρα αυτά γίνονται αντικείμενο αισχροκέρδειας και αυτό φέρει έναν κορεσμό που ο χώρος δεν μπορεί να απορροφήσει, οπότε το πρόβλημα γίνεται πιο έντονο. Αυτό βέβαια συναντάται κι σε άλλους κλάδους άλλων επαγγελμάτων πιο δημοφιλών, όπου το σύστημα δεν απορροφά σε καμία περίπτωση τον όγκο των ανθρώπων που βγαίνουν από τις σχολές στον επαγγελματικό στίβο. Τουλάχιστον όχι με τρόπο ποιοτικό ή που να ταιριάζει στον κόπο και τις σπουδές τους. Αυτό μου δίνει να καταλάβω ότι πρόκειται για ένα θέμα που δεν έχει να κάνει ακριβώς και ειδικά με το θέατρο. Η αξία της τέχνης είναι κάτι το οποίο προκύπτει από την ίδια την κοινωνία. Είναι κάτι σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Για μένα είναι ακριβώς το ίδιο. Είναι ο καθρέφτης. Κατά καιρούς το είδωλο αλλάζει.
* Η παράσταση που συμμετέχω για αρχή λέγεται «Η θάλασσα και ο Γέρος», είναι διασκευή του κλασικού έργου του Έρνεστ Χέμινγουεϊ «Ο Γέρος και η θάλασσα» σε σκηνοθεσία της Μαρλέν Καμίνσκι. Είναι ένα υλικό που στα δικά μου μάτια αποτυπώνει με σπουδαίο τρόπο τη συνειδητοποίηση της φθαρτότητας του ανθρώπου. Είναι ένα βαθιά πνευματικό – φιλοσοφικό κείμενο, το οποίο σε βάζει στη διαδικασία ανασκόπησης – αναθεώρησης σε σχέση με πολλά κεκτημένα των ανθρώπων αναφορικά με τη φύση και τη ζωή. Πρόκειται για μια ωδή στη ζωή. Ανυπομονώ και ελπίζω και ο κόσμος να αποκτήσει κάποιο ερέθισμα βλέποντας την παράσταση που θα τον μετακινήσει σε κάτι. Αυτό είναι το ζητούμενο άλλωστε.
* Για αρχή θα πρότεινα στους θεατές να έρθουν για να δουν κάτι όμορφο. Θα δουν κάτι εντυπωσιακό σκηνικά, σε μια σύγχρονη σκηνογραφική γλώσσα. Μια άρτια ενορχηστρωμένη αφήγηση και μέσω της εικόνας, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δε δεσπόζει η θεατρική δράση. Το λέω γιατί η ισορροπία αυτή είναι πολύ λεπτή και θεωρώ είναι κάτι που η παράσταση αυτή έχει πετύχει. Φυσικά αυτό δε θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς τη σκληρή ομαδική δουλειά που καταθέσαμε όλοι ανεξαιρέτως. Ο Τάσος, η Φαίδρα, η Μαρλέν, είναι όλοι τους φανταστικοί κι δοτικοί συνεργάτες και είμαι πολύ χαρούμενος που θα ταξιδέψουμε μαζί σχεδόν σε όλη την Ελλάδα.
* Υποδύομαι τον Μανόλιντον, το νεαρό ακόλουθο – μαθητευόμενο του Σαντιάγκο. Ο ρόλος αυτός είναι στην πραγματικότητα η έκφραση της νεότητας, της ορμής και του ενστίκτου που απαρτίζουν την πορεία προς την κατάκτηση της γνώσης από τον Σαντιάγκο. Είναι το αντίβαρο σε αυτό το φιλοσοφικό ταξίδι προς την κατανόηση της πηγής της ζωής, της φύσης, του εαυτού μας. Υπάρχει νομίζω σε όλους μας η παρουσία ενός τέτοιου στοιχείου. Η παρουσία αυτής της αντίθετης δύναμης που κάνει τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά, λίγο πιο απτά, πιο ανθρώπινα και ταυτόχρονα λίγο πιο δύσκολα από ότι περιμένεις. Το βρίσκω βαθιά αυτοβελτιωτικό το να κατακτήσει κανείς συνειδητά αυτή την πλευρά και προσπαθώ σε κάθε παράσταση να το βιώνω με αυτόν τον τρόπο. Σαν ένα μικρό μάθημα ζωής.
* Η Μάγισσα για μένα ήταν κάτι το οποίο ήρθε και με συνάντησε με τέτοιο τρόπο που απόρησα πραγματικά. Ως ηθοποιός είχα κάποια πράγματα που έλεγα μέσα μου «Καλά, τι ωραία θα ήταν να έπαιζα εκεί» σε παγκόσμια κλίμακα.
* Το epic fantasy είναι για μένα μεγάλη αγάπη. Και ποιος δεν έχει δει κάποια στιγμή Game of thrones ή Vikings ή Lord of the rings ή Harry Potter. Ξαφνικά λοιπόν η Μάγισσα ήταν μια πρώτη απόπειρα έστω ύπαρξης ενός τέτοιου κόνσεπτ στην Ελλάδα. Οπότε ήταν ένα κομμάτι που με ιντρίγκαρε κατευθείαν.
* Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να διευκρινήσω ότι επ’ ουδενί δε θεώρησα ότι παίζω στο Game of thrones γιατί η σύγκριση αυτή είναι καθόλα άδικη. Το αναφέρω απλώς γιατί σχολιάστηκε αρκετά σαν θεματική. Το σενάριο ήταν ολοκληρωμένο, αυθύπαρκτο. Οι χαρακτήρες πολύπλευροι και πολυδιάστατοι. Οι ηθοποιοί ένας και ένας -αναφέρομαι ακόμη κι στις νεότερους συναδέλφους.
* Οι σκηνοθέτες και οι τεχνικοί γεμάτοι περιέργεια και όρεξη για αυτό το άγνωστο προϊόν στην Ελλάδα αλλά καθόλα έτοιμοι. Όλα τα συστατικά ήταν εκεί. Και λέω εντάξει. Αποκλείεται. Κι όμως έγινε. Και ήμουν μέρος του με μεγάλη περηφάνια. Περάσαμε δύσκολα γιατί ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα.
* Τα γυρίσματα δεν ήταν απλά μια συνηθισμένη διαδικασία. Ήθελαν προετοιμασία, πολλές φορές προπόνηση. Ήταν και ψυχικά και σωματικά δύσκολα προκειμένου να παράξουμε κάτι ολοκληρωμένο και αξιοπρεπές, που να μην έχει να ζηλέψει κάτι από αντίστοιχα πράγματα που το μάτι του νέου ανθρώπου έχει συνηθίσει να βλέπει σε πλατφόρμες. Χώρια η έρευνα για την εποχή κλπ. Άλογα, σπαθιά, χαμός.
* Και επίσης υποδυόμουν έναν αρνητικό ήρωα, πράγμα που μου φάνηκε τρομερά ενδιαφέρον και κόντρα σε μένα. Όλα αυτά συνετέλεσαν σε μια εμπειρία που θεωρώ ότι θα με συντροφεύει για καιρό!
* Μου λείπει αρκετά, σίγουρα δε μου λείπει η κούραση, μου λείπουν πολύ οι άνθρωποι και η συγκυρία. Οι χημείες των ηθοποιών και των τεχνικών επικοινωνούσαν σε μεγάλο βαθμό κάτι που ο Λευτέρης Χαρίτος ξέρει να ενορχηστρώνει άψογα!
* Περιστατικά είχαμε άπειρα και πολύ αστεία. Ήταν ωραία. Ήταν ένας κύκλος που μοιραία έκλεισε και μας δίνει τον χώρο να δοκιμαστούμε και αλλού, όπως και πρέπει.
* Έχω κλείσει τηλεοπτικά για την επόμενη σεζόν σε κάτι που μου αρέσει πολύ και είναι εξίσου πρόκληση, αλλά τα κανάλια θα προβούν σε ανακοινώσεις όταν πρέπει. Αυτό που μπορώ εγώ να πω είναι ότι όταν διάβασα το σενάριο ένιωσα να επικοινωνώ κατευθείαν με τον κόσμο που δημιουγούσε. Έτσι ενστικτωδώς. Οι συντελεστές είναι επίσης άνθρωποι με μεγάλη εμπειρία και καταξιωμένοι όποτε είναι κάτι που με γεμίζει ανυπομονησία να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε. Κυλάει ωραία!
* Ο κινηματογράφος (ή εν γένει η κάμερα) είναι κάτι που σταδιακά εξοικειώνομαι με αυτό. Θέλω να πω ότι οι καταβολές μου είναι κυρίως θεατρικές, ωστόσο υπάρχει μια μαγεία εκεί που δεν μπορούσα ως θεατής να αφουγκραστώ τόσο, όσο μπόρεσα ως επαγγελματίας.
* Εκτίμησα την αξία του εκ των έσω. Εκτίμησα επίσης πόσο πιο ομαδικό σπορ είναι από το θέατρο. Ποσό ευλαβική είναι η ησυχία στο σετ και ο συντονισμός – συγχρονισμός όλων των ειδικοτήτων.
* Κι όσο περνάει ο καιρός τόσο πολύ θέλω να ασχοληθώ μ’ αυτό -κυρίως να μάθω ακόμα. Θα ήθελα πολύ να συμμετέχω σε μια ταινία. Θα ήταν ένας άλλος κόσμος για μένα αυτός -πιο ψύχραιμος σε σχέση με την τηλεόραση από άποψη ρυθμών- οπότε γιατί όχι.
* Η σχέση μου με το γράψιμο δεν είναι ιδιαίτερα υπαρκτή, τουλάχιστον σε συστηματικό επίπεδο. Έχω γράψει πράγματα κυρίως σε συναισθηματικά έντονες περιόδους της ζωής μου που διάβαζα μετά και μου φαίνονταν αστεία. Νομίζω όμως ότι ξέρω να εκτιμώ το καλό γράψιμο.
* Σχετικά με τη σκηνοθεσία δεν έχω αποπειραθεί να διεκπεραιώσω κατι τέτοιο παρά μόνο μια φορά σε επίπεδο ερασιτεχνικό και μαζί με άλλους φίλους μου, στο πλαίσιο coaching στην ομάδα του σχολείου μου. Νιώθω πως θα ήταν κάτι που θα μπορούσα να κάνω σε επίπεδο συμβουλευτικό, όχι ίσως να σύρω το καράβι εγώ. Τουλάχιστον για την ώρα. Ποτέ δεν ξέρεις.
* Η μουσική έχει μια πολύ ξεχωριστή θέση στη ζωή μου. Από μικρός έχω τεράστια τριβή. Τραγουδούσα και μόνος μου αλλά και ομαδικά συμμετέχοντας σε χορωδία, έχω κάνει μαθήματα πιάνου, σκαλίζω λίγη κιθάρα, γενικά έχω καλή σχέση.
* Έχω τραγουδήσει και επαγγελματικά σε συναυλίες (με τη Μάρθα Φριντζήλα και τους Kubara project) και πολύ πρόσφατα στην Απλή Μετάβαση το μιούζικαλ των Καραμουρατίδη – Ευαγγελάτου. Θα μου άρεσε να ασχοληθώ πιο συστηματικά. Δεν το αντιμετωπίζω δηλαδή μόνο ως συμπληρωματικό του θεάτρου.
* Προσπαθώ να κρατάω όσο περισσότερο μπορώ τον εαυτό μου σε φόρμα. Προπονούμαι όσο μπορώ και όσο μου επιτρέπει η καθημερινότητα. Δεν το κάνω δυστυχώς όσο συστηματικά θα ήθελα για τον ίδιο λόγο, αλλά δεν το παρατώ. Είναι πολύ σημαντικό για τη ζωή αλλά και και τη δουλειά. Με τον χορό, με την κλασική έννοια, δεν μπορώ να πω ότι έχω ιδιαίτερη σχέση, παρόλα αυτά κινησιολογικά μπορώ να υπάρξω σε ένα αρκετά μεγάλο εύρος πραγμάτων. Μου αρέσουν τα ακροβατικά, έχω κάνει κάποια βασικά εντός σχολής, αλλα και αργότερα στη δουλειά ως training. Θα ήθελα να το εξελίξω περισσότερο. Θα δούμε.
* Θεατρικά μ’ ενδιαφέρει να συνεργαστώ με πολύ κόσμο που δε θα αναφέρω ονομαστικά. Μου είναι σημαντικό σε κάθε επαγγελματική συνάντηση να υπάρχει ο χώρος για επικοινωνία και ένα ασφαλές πλαίσιο που να μην εμπεριέχει επ’ ουδενί κανένα ψήγμα εξουσιαστικής σχέσης, αλλά σύμπραξη και διάλογο.
* Στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι δημιουργοί και σε επίπεδο υποκριτικό αλλά και σε επίπεδο σκηνοθεσίας. Είμαι ανοιχτός σε νέους δρόμους πειραματικούς και έχω πολλή όρεξη για όσα φέρει το μέλλον. Όσον αφορά σε κάποιο συγκεκριμένο υλικό, δεν έχω κάποια προτίμηση. Με ενδιαφέρει να συναντιέμαι με ωραία υλικά, είτε κλασσικά, είτε όχι.
* Η φετινή μου υποψηφιότητα στα Βραβεία Χορν μ’ αιφνιδίασε! Μ’ έκανε να χαρώ πολύ, εννοείται, αλλά ένιωθα με έναν τρόπο ότι ήρθε εντελώς ξαφνικά και απ’ το πουθενά. Είμαι πολύ χαρούμενος αρχικά γιατί συμμετείχα και σε άλλες παραστάσεις από τις οποίες προτάθηκαν και άλλοι συνάδελφοι, πράγμα που με γέμισε περηφάνεια γιατί μια υποψηφιότητα σημαίνει ότι κατι λειτούργησε ΚΑΙ -για να μην πω ΚΥΡΙΩΣ- ομαδικά.
* Το αδερφάκι μου, ο Βαγγέλης, ήταν επίσης υποψήφιος από την παράστασή μας, πράγμα εξίσου αξιόλογο για όλη την ομάδα. Πολλά γνώριμα πρόσωπα, σπουδαίοι ηθοποιοί! Αρκετοί συμμαθητές μου ήταν επίσης συνυποψήφιοι. Ένιωθα ωραία. Μεγάλη τιμή. Είμαι πραγματικά ευγνώμων.
* Η Αθήνα μου αρέσει και δε μου αρέσει. Από τη μια πιάνω τον εαυτό μου να σιχτιρίζει για το τόσο τσιμέντο, για την έλλειψη πεζοδρομίων, για όλα αυτά που θα έλεγε κανείς ότι δεν προσιδεάζουν σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, από την άλλη όμως αυτή είναι η γοητεία της. Είναι μια πόλη που υπάρχει σχεδόν από πάντα και αυτά που την κάνουν ξεχωριστή είναι τα ελαττώματά της. Είναι ζωντανή, ακόμα. Ακούραστη, έχει παλμό και διαφορετικότητα. Με γοητεύει πολύ αυτό.
* Το All4fun είναι ένας τόπος συνάντησης, αυτή την αίσθηση έχω. Για ηθοποιούς, για το κοινό, για οποιονδήποτε. Μπορείς να βρεις από ενημέρωση μέχρι ιστορίες, είναι σπουδαίο και το αγαπάμε. Εύχομαι να συνεχίζει για πολλά χρόνια ακόμη.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 8/7/2024
