Για τον Αργύρη Ξάφη μπορείς να γράψεις και να πεις πολλά. Η πορεία του στον χώρο, άλλωστε, το επιτρέπει. Από το 1997, όταν τελείωσε την σχολή του Εθνικού, από το 2002 όταν παρέλαβε το θεατρικό βραβείο Δημήτρης Χορν, από τις τηλεοπτικές του συνεργασίες με τον Πάνο Κοκκινόπουλο, από τις κινηματογραφικές του επιλογές, από την εμπειρία του στην σκηνοθεσία, από τη διδασκαλία στα νέα παιδιά…
Μετά από έναν πολύ χορταστικό χειμώνα με τη συμμετοχή του στο “Mistero Buffo” του Ντάριο Φο και το “Γλέντι στον καιρό της πανούκλας” του Αλεξάντρ Πούσκιν ενσαρκώνει τον Ηρακλή στις “Τραχίνιες” οι οποίες παρουσιάστηκαν με επιτυχία 9 και 10 Αυγούστου στην Επίδαυρο απ’ όπου ξεκίνησαν την καλοκαιρινή τους περιοδεία.
Σε μια από τις λιγότερο παιγμένες τραγωδίες του Σοφοκλή ο Αργύρης έχει ξανά για σκηνοθέτη του τον Θωμά Μοσχόπουλο και δίπλα του την Αννα Μάσχα, τον Κώστα Μπερικόπουλο, την Αννα Καλαϊτζίδου τον Γιώργο Χρυσοστόμου και τον Θάνο Τοκάκη, τα επτά δηλαδή μέλη της ομάδας Επτάρχεια.
“Δεν ξέρω τι προσφέρουν τα Επτάρχεια στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Ελλάδας, ξέρω όμως τι προσφέρουν στα κοινωνικά και στα οικονομικά. Είναι η ζωντανή απόδειξη της ισότιμης συνεργασίας, χωρίς αρχηγό και ηγέτη, και ταυτόχρονα απόλυτη συνείδηση του ρόλου του καθενός σε αυτή την ομάδα και πως στο οικονομικό κομμάτι το κράτος έβγαλε πολλά περισσότερα από αυτά που βγάλαμε εμείς δουλεύοντας επί μήνες”, αναφέρει στο All4fun, όπου βρίσκει την ευκαιρία να εκθειάσει για μία ακόμη φορά τα 15 κορίτσια, τα οποία αποτελούν τον χορό των Τραχινιών.”Είναι ο καλύτερος χορός, που έχω δει ποτέ”, παραδέχεται και αν αυτό το λέει ένας από τους πιο ταλαντούχους και δημιουργικούς Ελληνες καλλιτέχνες τη γενιάς του (μια ματιά στις μέχρι τώρα παραστάσεις του στο βιογραφικό του στο θέατρο αρκεί απλά ως μια πιστοποίηση) σίγουρα σημαίνει πολλά. Και για να επιβεβαιώσουμε και τον πρόλογο μας όσον αφορά στο ανεξάντλητο του Αργύρη Ξάφη ανανεώνουμε το ραντεβού μας μέσα στη νέα χρονιά και ραδιοφωνικά.
Ως τότε απολαύστε τον στην περιοδεία του στις “Τραχίνιες” μέχρι να τον δείτε να συμμετέχει ξανά στο “Μistero Buffo”, το οποίο θα συνεχιστεί φυσικά και για δεύτερη χειμερινή σεζόν, όπως για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων και το “Γλέντι στον καιρό της πανούκλας” σε σκηνοθεσία της Ιούς Βουλγαράκη…
* Η υποκριτική προέκυψε τελείως απρόσμενα και τυχαία. Συνόδευα μια φίλη μου τότε που πήγαινε να καταθέσει τα χαρτιά της στην σχολή και μόλις μπήκα στο κτίριο του Εθνικού χωρίς να ξέρω ακριβώς τί, κάτι με έσπρωξε να κάνω και εγώ τα χαρτιά μου, χωρίς όμως να έχω κάνει την παραμικρή προετοιμασία. Δεν ήξερα καν πια είναι η διαδικασία για να γίνεις ηθοποιός. Η μοναδική μου σχέση μέχρι τότε ήταν ότι έβλεπα άπειρες ταινίες, καθώς έμενα πάνω από δύο κινηματογράφους, και είχα συμμετάσχει την περίοδο των μεγάλων καταλήψεων στην θεατρική ομάδα του σχολείου μου-πιο πολύ για να βλέπω τους φίλους μου, αφού το σχολείο ήταν κλειστό. Αποφάσισα μάλιστα να δώσω στη σχολή του Κουν μιας και είχα ακούσει ότι ήταν η εναλλακτική σχολή τότε, αλλά το είχα θυμηθεί πολύ αργά και η περίοδος κατάθεσης χαρτιών σε αυτή τη σχολή είχε λήξει. Μίλησα στον Μιχάλη Ζωγραφίδη και την Έφη Νιχωρίτη που ήταν στην θεατρική ομάδα του σχολείου και πολύ γρήγορα προετοιμάστηκα και έδωσα. Δεν ξέρω τι παραπάνω είδαν σε εμένα πέρα από την αγωνία μου και ταυτόχρονα την καθαρότητα που είχα απέναντι σε αυτή την τέχνη και με πήραν στην σχολή του Εθνικού. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος μάλιστα ήταν ο άνθρωπος που μου έδωσε την δεύτερη ευκαιρία στις εξετάσεις και αν δεν το θυμάται, εγώ δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ μάλλον.
* Υποκριτική είναι η τέχνη του ηθοποιού για να συμμετάσχει με τον τρόπο του στο θέατρο. Το θέατρο είναι μια δεύτερη ευκαιρία που μας δίνει η ζωή για να ξαναβρούμε το μέτρο.
* Στα νέα παιδιά που μου λένε τη δεδομένη χρονική στιγμή πως θέλουν να γίνουν ηθοποιοί τους λέω αυτό που έλεγα και πριν την κρίση: ΥΠΟΜΟΝΗ και ΕΠΙΜΟΝΗ. Το μόνο που αλλάζει στην ουσία της τέχνης μας είναι η αίσθηση του επείγοντος του χρόνου, έτσι θέλει ακόμη μεγαλύτερες αντοχές από πριν. Και πριν την κρίση αμειβόμουν πολύ λιγότερο από όσο θα ‘πρεπε, και πριν την κρίση έμπαινα κάθε εξάμηνο στο ταμείο ανεργίας αλλά πάντα μέχρι τώρα επέμενα στην πίστη μου για το θέατρο. Έτσι αν και η δουλειά μας μοιάζει με τέχνη στην ονειροβασία είναι τέχνη ζωής.
* Η τέχνη ποτέ δεν δίνει απαντήσεις και όταν το κάνει είναι καθοδηγούμενη και επικίνδυνη. Η τέχνη πρέπει να ξυπνάει τους μηχανισμούς εκείνους στους ανθρώπους για να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις και να αποφασίσουν να δράσουν.
* Ο κόσμος περιμένει να δει στις Τραχίνιες ένα έργο που δεν το ξέρει, μια καινούρια παμπάλαια ιστορία. Ο Ηρακλής είναι ο ήρωας που όλοι περιμένουν και φοβούνται και όταν πια τον βλέπουν αυτός είναι στην χειρότερή δυνατή κατάσταση. Ενώ πεθαίνει γίνεται πιο εγωιστής και απόλυτος, ο πιο άνθρωπος απ’ όλους. Δεν υπάρχει ρόλος στην αρχαία τραγωδία που να μην απαιτεί ολυμπιακές επιδόσεις από τον ηθοποιό, ο συγκεκριμένος το ιδιαίτερο που έχει είναι η συνθήκη αφόρητου πόνου που είναι και ταυτόχρονα ο λόγος, με την έννοια της λογικής και της επιχειρηματολογίας. Είναι ένας ρόλος που γίνεται αγαπητός εξαιτίας όχι της καλοσύνης του ή κάποιας θετικής πράξης του, αλλά μέσα από την απόλυτη εγωιστική αναζήτηση του λόγου για τον οποίο πεθαίνει.”Γιατί;” αναρωτιέται με τρόπο που όλοι θα θέλαμε να ρωτήσουμε.
* Η περιοδεία μας δεν είναι ιδιαιτέρως μεγάλη. Απ΄ την μια, ρομαντικά, νοσταλγώ τα συνεχόμενα ταξίδια μιας μεγάλης περιοδείας, απ΄ την άλλη όταν θυμάμαι τι κοστίζει σωματικά και ψυχολογικά αυτό λέω ποτέ ξανά. Έχω κάνει 58 παραστάσεις σε 2 μήνες περιοδεία και ξέρω τι σημαίνει κάθε μέρα ταξίδι και παράσταση, είναι αδιανόητο. Παραστάσεις σε πλατείες δήμων, σε προαύλια σχολείων, σε προαύλια εκκλησιών, σε πάρκινγκ αρχαιολογικών χώρων, σε πάρκα οδικής εκμάθησης, αφωνία όλη την μέρα για να αντεπεξέλθεις στην ανυπαρξία στοιχειώδους ακουστικής σε όλους αυτούς τους χώρους-όχι πως τα περισσότερα θέατρα έχουν, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση- ξενοδοχεία, πόλεμος αφισοκολλήσεων, χαμός. Η Επίδαυρος και φέτος ήταν όπως πάντα η πιο όμορφη και φιλόξενη οικοδέσποινα. Σε αγκαλιάζει με τόση φροντίδα και στοργή που όχι μόνο πρέπει αλλά θέλεις να της το ανταποδώσεις με το καλύτερό σου.
* Δεν το λέω μόνο, αλλά ο χορός στις Τραχίνιες είναι ο καλύτερος χορός που έχω δει. Σχετικά με τη νέα γενιά ηθοποιών από την στιγμή που ασχολήθηκα με την διδασκαλία αυτή είναι η πρακτική μου στάση δίπλα τους. Θέλω, ελπίζω και πρέπει να είναι καλύτεροι από μας γιατί οι γενιές θεατών που έρχονται τους έχουν ανάγκη.
* Η λέξη συνεργασία είναι η λέξη κλειδί αυτής της 15χρονης σχέσης με τον Θωμά Μοσχόπουλο. Το πώς προέκυψε είναι μια ιστορία που έχω χιλιοαφηγηθεί σε συνεντεύξεις και σε φίλους. Το προχώρημα και το ρίσκο που τολμάμε να πάρουμε μαζί, σε εξιτάρει σαν καλλιτέχνη και ο κίνδυνος να μείνεις στάσιμος παίζοντας με φίλους εξατμίζεται. Το αν είμαι ανοιχτός σε νέες συνεργασίες, ακόμη και να τις προκαλώ, είναι γνωστό και θα συνεχίσω να το κάνω γιατί δεν πιστεύω ότι κανείς κατέχει τα κλειδιά και όλες τις λύσεις στην τέχνη μας. Είναι μια τέχνη που αγαπάει τις προσμίξεις και την σύνθεση τρόπων και ιδεών.
* Επειδή αισθάνομαι ήδη από τις ερωτήσεις της συνέντευξης 100 χρόνων και είμαι 37 θα απαντήσω για το τώρα και τα Επτάρχεια. Δεν ξέρω τι προσφέρουν στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Ελλάδας, ξέρω όμως τι προσφέρουν στα κοινωνικά και στα οικονομικά. Είναι η ζωντανή απόδειξη της ισότιμης συνεργασίας, χωρίς αρχηγό και ηγέτη, και ταυτόχρονα απόλυτη συνείδηση του ρόλου του καθενός σε αυτή την ομάδα και πως στο οικονομικό κομμάτι το κράτος έβγαλε πολλά περισσότερα από αυτά που βγάλαμε εμείς δουλεύοντας επί μήνες.
* Αυτάρκης αισθανόμουνα πάντα, αλλά ποτέ δεν τελείωσε για μένα η αναζήτηση για το επόμενο, το πιο ολόκληρο, το ανατρεπτικό από το προηγούμενο. Ρόλους δεν επιδίωξα ποτέ, μόνο συνεργασίες και κάποιες δεν γίνεται πια να τις καταφέρω.
* Στο κομμάτι του κινηματογράφου, δεν μπορώ να πω ότι έχω χορτάσει. Μου λείπουν οι ταινίες και ίσως τελικά πρέπει να κάνεις και εκεί αυτό που θέλεις ο ίδιος.
* Με τον Πάνο Κοκκινόπουλο έχουμε την πιο διασκεδαστική συνεργασία ως τώρα στην τηλεόραση. Έχει πολύ χιούμορ και υπάρχει πολύ εμπιστοσύνη μεταξύ μας. Αυτή την στιγμή δεν υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον στην ελληνική τηλεόραση και στην συνείδηση όλων η τηλεόραση, αντίθετα με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, έχει περάσει στα χέρια των δημοσιογράφων και μόνο, αφού διάλεξαν να είναι και τόσο δίπλα στην εξουσία. Οι σειρές, πόσο δε οι καλές σειρές έχουν πεθάνει προ πολλού, μαζί και η διάθεση συμμετοχής σ’ αυτές. Θα περάσουν κάποια χρόνια μέχρι να ξαναδυναμώσει η απαίτηση του κόσμου για αυτές.
* Όπως έλεγα και πριν η ανάγκη για ολοκλήρωση και ανακάλυψη είναι η κινητήρια δύναμη μας. Από εκεί προέκυψε και η σκηνοθεσία και η διδασκαλία. Στην δεύτερη δε νιώθω υποχρέωση να μεταφέρω ό,τι έχω μάθει και ό,τι ξέρω στους επόμενους, γιατί δεν πιστεύω ότι οι περισσότεροι που το κάνουν στις δεκάδες σχολές υποκριτικής στην χώρα μας θα πρέπει να είναι σ΄αυτήν την θέση.
* Στην Αθήνα μου αρέσει το ότι όπως όλη η Ελλάδα, χωράει τους πάντες και περιέχει τα πάντα, κάνοντας τα Ελλάδα.
* Στο All4fun μου αρέσει το ότι συνδυάζει χωρίς προκαταλήψεις το πιο ποπ με το πιο εξειδικευμένο, με χιούμορ και καλή προδιάθεση…
& Αναλυτικά στοιχεία για τις Τραχίνιες και τους σταθμούς της περιοδείας ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο:http://www.all4fun.gr/columns/epilogi-evdomadas/7077-h—-.html
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 22/8/2013