Αποφάσισε να ξεκινήσει να σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών μέσα σε μια βραδιά. Και φυσικά ποτέ δε μετάνιωσε για την επιλογή της, αφού μέσω της υποκριτικής μπορεί να λυτρώνεται, να αναζητά συνεχώς νέα πράγματα, να βρίσκει καινούριους τρόπους έκφρασης και να μαθαίνει διαρκώς.
Μέσω της «Χαμένης τιμής της Καταρίνα Μπλουμ» τον χειμώνα η Κατερίνα Λάττα είχε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το κωμικό της ταλέντο και τώρα το καλοκαίρι αποκομίζει πολλά με την παρθενική της παρουσία σε αρχαία τραγωδία. Είναι μέλος του χορού σ’ έναν σπουδαίο θίασο, όπως οι Τρωάδες τις οποίες σκηνοθετεί ο Θοδωρής Αμπάζης και βρίσκεται δίπλα σε σπουδαίους ηθοποιούς, όπως η Κόρα Καρβούνη και η Κατερίνα Διδασκάλου.
Η Κατερίνα θεωρεί πως αυτό που συνέβαινε τότε στις Τρωάδες μοιάζει με όσα περνάμε αυτήν την περίοδο στη χώρα μας και είναι από τους ηθοποιούς εκείνους που και τις άσχημες στιγμές τις αντιμετωπίζει με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. «Μου αρέσει η κωμικοτραγικότητα στην ζωή. Είναι λυτρωτικό να μπορείς να γελάς και να κλαίς ταυτόχρονα…», παραδέχεται στο All4fun…
* Η υποκριτική ξεκίνησε σαν παιχνίδι, όταν εγώ και οι φίλοι μου αποφασίσαμε να πάμε σε ένα θεατρικό εργαστήρι στη γειτονιά μας, στην Πετρούπολη. Κάπως έτσι βρέθηκα και στο Ωδείο Αθηνών. Το ότι πέρασα τις εξετάσεις ήταν κάτι που δεν περίμενα και η απόφαση να ξεκινήσω τη σχολή, πάρθηκε ακαριαία σε ένα βράδυ.
* Το να έχεις την δυνατότητα μέσα σε μια χρόνια να υποδυθείς 2 ή 3 πρόσωπα είναι τρομερά επικίνδυνο αλλά και λυτρωτικό. Είσαι σε μια συνεχή αναζήτηση. Να βελτιώνεις την τεχνική σου, να βρίσκεις καινούργιους τρόπους έκφρασης, να διαβάζεις, να μαθαίνεις, να μην επαναπαύεσαι. Θα τολμούσα να πω ότι στην υποκριτική είσαι ένας αιώνιος μαθητής…
* Ενας νέος ηθοποιός είναι αλήθεια ότι δεν την αντιμετωπίζει την κρίση! Μακάρι όλοι να μπορούσαμε να συντηρηθούμε από την δουλειά μας. Δυστυχώς πρέπει να κάνεις ένα εκατομμύριο άλλες δουλειές για να μπορείς να επιβιώσεις. Στις ημέρες μας το να είσαι ηθοποιός θεωρείται επάγγελμα πολυτελείας. Και αυτό έχει μια δόση αλήθειας. Φοβάμαι την ημέρα που οι αντοχές μου θα έχουν εξαντληθεί και δεν θα έχω την δυνατότητα να επιλέξω που θέλω να ανήκω..
* Και βέβαια η τέχνη μπορεί να δώσει απαντήσεις στην εποχή μας, αρκεί να της δοθεί χώρος. Σε θέματα πολιτισμού, παιδείας και υγείας δεν πρέπει να χωράνε περικοπές. Ακόμα και αν δεν είναι απτές οι λύσεις, σίγουρα κινητοποιεί. Είναι οδυνηρό να βλέπω ανθρώπους που ακόμα και σε αυτήν την κατάσταση που είμαστε προσπαθούν να εκμεταλλευτούν και να πάρουν ότι μπορούν.
* Με τις «Τρωάδες» μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω το παρθενικό μου ταξίδι με ένα κείμενο που διαπραγματεύεται τέτοια μεγέθη αξιών. Πρόκειται για μια σύνθεση μουσικής και λόγου που το ένα υπηρετεί το άλλο. Μέσα από αυτήν την διαδικασία γνώρισα την ποιητικότητα του λόγου και πώς μπορείς μέσα από μια φόρμα και ένα κινησιολογικό λεξιλόγιο να φτάσεις στο παραστάσιμο υλικό. Έτσι δουλεύτηκαν τα πρόσωπα του έργου αλλά και ο χορός. Το να συμμετέχεις στο χορό, σου δίνει την δυνατότητα να τροφοδοτείς την ομάδα αντλώντας πολύτιμο υλικό από σένα, τη μονάδα. Ο χορός είναι πάντοτε παρών, ακούει, αντιδρά και προβάλει τα γεγονότα και τις ψυχικές μεταπτώσεις των ηρώων. Είναι απαραίτητος γιατί αντικατοπτρίζει την κοινή γνώμη, είναι η μικρογραφία μιας πόλης πάνω στην σκηνή.
* Όποιο έργο της αρχαίας τραγωδίας και αν διαλέξεις θεωρώ, ότι μπορείς να κάνεις την αναγωγή στο σήμερα. Οι «Τρωάδες» θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηριστούν ως ένα πολεμικό κείμενο αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Βλέπουμε ένα λαό που έχει χάσει την ταυτότητα του, την παράδοσή του, την θρησκεία του και παρ ‘όλα αυτά προσπαθεί να σηκώσει το κεφάλι. Βλέπουμε γυναίκες από βασιλική γενιά, ευκατάστατες, να έχουν χάσει τους άνδρες τους, τα παιδιά τους, τη χώρα τους και παρακολουθούμε την ιστορία της Τροίας μέσα από το δικό τους στόμα. Μπορώ να καθρεφτίσω πολλά πρόσωπα και στη θέση των Τρωάδων και στη θέση των Ελλήνων. Αυτό που λέει η Εκάβη ότι είδε με τα μάτια της να σκοτώνουν τον άνδρα της, τα παιδιά της, να καταστρέφουν το σπίτι της, είναι μια εικόνα που αν ανατρέξει κανείς σε ιστορικές πηγές θα βρει χιλιάδες, από τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο μέχρι και την Συρία και από το Δίστομο μέχρι και την Αίγυπτο σήμερα. Το θέμα της κυριαρχίας και της εξουσίας δυστυχώς γοητεύει και κυριαρχεί στις μέρες μας ακόμα.
* Οι Έλληνες λεηλατούν την Τροία, παίρνουν όλο το χρυσό και τον πλούτο, βιάζουν, σκοτώνουν την τελευταία ελπίδα της χώρας , τον Αστυάνακτα και στο τέλος βάζουν φωτιά με αποτέλεσμα την ολική καταστροφή της πόλης. Αν έχεις βιώσει τέτοιες εικόνες νομίζω ότι μπορεί να οδηγηθείς στην τρέλα. Απορώ πως στέκονται στα πόδια τους μέχρι το τέλος. Και όταν έχεις ζήσει τέτοια πράγματα δεν ξέρω πόσο εύκολα μπορεί να επικαλεσθείς τους θεούς για να σε βοηθήσουν. Δεν σημαίνει ότι τους απορρίπτουν άλλα έχουν χάσει την πίστη τους. Φαντάζουν μάταιες οι θυσίες, οι χοροί, οι ύμνοι και χρειάζονται κάτι για να επαναπροσδιοριστούν. Το να εύχεσαι αντίποινα σε έναν άνθρωπο που σε έχει καταστρέψει είναι ανθρώπινο αλλά νομίζω πως δεν είναι βοηθητικό. Θέλω να πιστεύω, όπως λέει και ο Ποσειδώνας στο έργο, ότι «όποιος χαρίζει ερημιά, θα την γευτεί αργότερα»…Η συνεργασία μου ήταν μια μοναδική ευκαιρία. Το να μοιράζεσαι την σκηνή με ανθρώπους που έχουν τέτοια εμπειρία είναι σχολείο. Και όλα αυτά υπό τη σκέπη του Θοδωρή Αμπαζή που κατάφερε να ενώσει 28 μουσικούς και 14 ηθοποιούς επί σκηνής. Με μαεστρία κατόρθωσε να συντονίσει όλους τους συντελεστές στον κοινό στόχο.
* «Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλούμ» του Hainnrich Bell στην οποία συμμετείχα τον χειμώνα είναι ένα έργο που στηρίζεται στον κιτρινισμό του τύπου, την εξουσία της πολιτικής μηχανής και την αδυναμία του ανθρώπου να έρθει αντιμέτωπος με την διαφθορά που αυτά επιφέρουν. Η Καταρίνα Μπλούμ είναι μια οικιακή βοηθός που αποφασίζει τις απόκριες να πάει σε ένα αποκριάτικο πάρτι, ερωτεύεται έναν καταζητούμενο από την αστυνομία και αυτό γίνεται η καταστροφή της. Η εφημερίδα «Die Zeitung» την κάνει «πρόσωπο της ημέρας», διαστρεβλώνει την αλήθεια για την προσωπική της ζωή και την οδηγεί στον κοινωνικό διασυρμό. Εξευτελίζεται, φτάνοντας στο προσωπικό της ναδίρ και οδηγείται να σκοτώσει τον δημοσιογράφο της εφημερίδας. Αποφασίζει να κάνει μια τέτοια πράξη γνωρίζοντας ότι μπορεί να χάσει την προσωπική της ελευθερία αλλά θέλει να αποκαταστήσει την τιμή της σε κοινωνικό επίπεδο. Υπήρχε μια μεγάλη μερίδα του κόσμου που παρακολουθούσε την ζωή της από μια κλειδαρότρυπα. Είχαν σχηματίσει γνώμη γι’ αυτήν χωρίς να την ξέρουν. Είναι ένα πρόσωπο που καταλήγει να γίνει τραγικό και να χαρακτηριστεί ως ένα σύμβολο, όχι γιατί η πράξη της είναι ηρωική αλλά γιατί η ίδια βρίσκεται αντιμέτωπη με μεγάλες δυνάμεις που νομίζω ότι κανείς από εμάς δεν θα έμπαινε εύκολα στην διαδικασία να αποκρούσει.. Στην παράσταση είμαστε 4 κοπέλες που υποδυόμαστε όλες την Καταρίνα Μπλούμ αναδεικνύοντας κάθε φορά και μια άλλη της πλευρά. Προσπαθώντας να φωτίσουμε, όσο το δυνατόν περισσότερο την ιστορία, με την καθοδήγηση της σκηνοθέτιδας Ελεάνας Τσίχλη, ήρθαμε αντιμέτωπες με την «χαμένη τιμή» της καθεμίας από εμάς. Η συνεργασία ήταν κάτι μαγικό αλλά και εξαντλητικό για όλες μας, αφού είχαμε την λαχτάρα και την αγωνία να δημιουργήσουμε μια παράσταση που να μας αντιπροσωπεύει. Η παράσταση αυτή καθώς και το «New World» είναι η αρχή της ομάδας μας, της «Ubuntu».
* Η καθοδήγηση και η συνολική σκηνοθετική εποπτεία του υλικού είναι της Ελεάνας Τσίχλη. Το παραστάσιμο υλικό δημιουργήθηκε από αυτοσχεδιασμούς, υλικό και πράγματα που γενιόντουσαν κατά την διάρκεια της πρόβας. Το μάτι του σκηνοθέτη είναι απαραίτητο, έτσι ώστε να μπορεί η παράσταση να αποκτήσει μια συνολική ταυτότητα. Η σκηνοθεσία μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν με ενδιαφέρει. Νομίζω ότι είμαι πιο χρήσιμη πάνω στην σκηνή πάρα από κάτω. Η σχέση μου με το χορό και το τραγούδι είναι αρκετά καλή και ευελπιστώ να γίνει ακόμα καλύτερη.
* Σίγουρα αυτή η χρονιά ήταν ιδιαίτερα παραγωγική με αυτές τις δυο συνεργασίες που ανέφερα. Έμαθα πάρα πολλά και τους είμαι ευγνώμων. Προσδοκώ σε όλες τις συνεργασίες που υπάρχουν. Ο κινηματογράφος με ενδιαφέρει πάρα πολύ και δυστυχώς έχω πάρει μόνο μια γεύση μέχρι στιγμής. Η τηλεόραση δεν με έχει απασχολήσει ιδιαίτερα, γιατί στην δική μου γενιά τον ηθοποιών δεν υπάρχει τηλεόραση…
* Μου αρέσει γενικά η κωμωδία. Είμαι από τους ανθρώπους που και τις άσχημες στιγμές τις αντιμετωπίζει με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Μου αρέσει η κωμικοτραγικότητα στην ζωή. Είναι λυτρωτικό να μπορείς να γελάς και να κλαίς ταυτόχρονα.
* Εννοείται ότι στην Αθήνα έχεις πολλά πράγματα να κάνεις και πολλά πράγματα να απορρίψεις. Μου αρέσει αυτό το κίτρινο χρώμα που έχει η Αθήνα το βράδυ από τα φώτα της πόλης. Αυτό που με κουράζει είναι οι αποστάσεις γιατί μένω μακριά.
* Το Αll4fun μου αρέσει γιατί δίνει το προβάδισμα σε νέους ανθρώπους να επικοινωνήσουν την δουλειά τους και φιλοξενεί πολύ ωραία ρεπορτάζ.
Aναλυτικές λεπτομέρειες για τις Τρωάδες ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/6999-2013-07-26-11-47-28.html
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 14/8/2013