Ό,τι και να πεις για εκείνη είναι λίγο. Απλά είναι ένα ανεκτίμητο πλάσμα. Και μια υπέροχη καλλιτέχνης.
Η Δήμητρα Ταρούση είναι μια από τις ευλογίες που έχω συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια στον χώρο και επιτέλους ήρθε η σειρά της να γίνει πρόσωπο εβδομάδας. Με σπουδαία και εύστοχη γραφή, μας μίλησε μεταξύ άλλων για την παράσταση “Paradise ή μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα” που θα παρουσιαστεί στο φετινό Off Off στο Θέατρο Επί Κολωνώ, για την επιθυμία της να κάνει περισσότερο σινεμά (και τηλεόραση σε μια καλή δουλειά), ενώ μας αποκάλυψε ότι θέλει να τραγουδήσει ρεμπέτικα στο πάλκο.
Ομολογώ πως αλήθεια αυτό δεν το γνώριζα και εντυπωσιάστηκα…
* Το πότε προέκυψε η υποκριτική δεν μπορώ να το ορίσω χρονικά. Από μικρή μου άρεσε να κάνω σκετσάκια, μόνη μου ή με τα παιχνίδια μου, έτσι μάθαινα και τα μαθήματα για το σχολείο. Μετά φτιάξαμε με την αδερφή μου το θέατρο της πολυκατοικίας, οπού παίζαμε παραστάσεις με τα ξαδέρφια μας στους γονείς μας. Μετά έγινα μεγάλο παιδί, πήγα Λύκειο και σοβάρεψαν τα πράγματα.
* Έπειτα πέρασα στην Πάτρα κι έκλαψα πικρά γιατί χωρίστηκα με τις φίλες μου και γιατί πια ξέγραψα την πίσω σκέψη του μυαλού μου να έδινα εξετάσεις για Δραματική. Όμως αντί να πάω εγώ στο θέατρο ήρθε εκείνο σε εμένα. Τη θυμάμαι ακόμα εκείνη τη μέρα, για την ακρίβεια ήταν 5 το πρωί είχα γυρίσει από την έξαλλη νυχτερινή ζωή της πόλης, άνοιξα το Facebook και είδα τυχαία την ανακοίνωση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας για τις εισαγωγικές εξετάσεις στη νεοσύστατη τότε δραματική σχολή. Έδωσα εξετάσεις, πέρασα κι έτσι ξεκίνησαν όλα.
* Υποκριτική για μένα σημαίνει μια ρωγμή στον χρόνο. Ναι αυτό τώρα θα δυσκολευτώ να το εξηγήσω αλλά πιστεύω πως όταν παίζεις θέατρο υπάρχεις στο παρόν αλλά ταυτόχρονα και στο παρελθόν και στο μέλλον, το οποίο το ξέρεις, αλλά το πώς θα φτάσεις σε αυτό το ανακαλύπτεις εκείνη τη στιγμή κι εκεί, αρχίζει αυτό το υπερβατικό κομμάτι που χωράει μέσα του πολλούς κόσμους, πολλές διαστάσεις, πολλές διαδρομές και την αγαλλίαση του ρήματος «παίζω».
* Ένας ηθοποιός παλεύει να νικήσει όλες τις ματαιώσεις που βιώνει στην προσπάθειά του να ζήσει από αυτό που έχει σπουδάσει και κυρίως από αυτό που αγαπά να κάνει. Η κατάσταση στη χώρα μας θυμίζει όλο και περισσότερο μια δυστοπία μέσα στην οποία παλεύουμε να αντιτάξουμε την ομορφιά. Χωρίς καμία βοήθεια, χωρίς καμιά κρατική μέριμνα, δημιουργούμε ομάδες με ανθρώπους που εκτιμάμε και προσπαθούμε μαζί να φωτίσουμε το τόσο μαύρο αλλά και να κρατηθούμε να μην παρατήσουμε αυτό που αγαπάμε.
* Το μερίδιο των καλλιτεχνών στη διαμορφωμένη κατάσταση ξεκινά από το ότι ακόμη δεν υπάρχει η συνειδητοποίηση πως οι αγώνες για να αλλάξουν τα πράγματα δίνονται συλλογικά και με φυσική παρουσία στους δρόμους και στις διεκδικήσεις. Αυτό ξεκινά ήδη από την εκπαίδευση, καθώς συχνά η πειθαρχία και ο σεβασμός σε αυτό που κάνεις ταυτίζεται με αυτή τη φράση που αντιπαθώ πολύ «έτσι είναι τα πράγματα, αν δεν αντέχεις τότε μάλλον δεν είσαι γι’ αυτή τη δουλειά».
* Όχι, τα πράγματα είναι όπως τα φτιάξουμε και τα ορίσουμε εμείς. Και πρέπει να γίνει συνειδητό πως, παρά τον σκληρό ανταγωνισμό που υπάρχει, όλοι παλεύουμε να κάνουμε θέατρο σε αυτή τη χώρα μ’ ένα υπουργείο πολιτισμού που έχει απαξιώσει πλήρως τον πολιτισμό. Πέρυσι, ήταν η πρώτη φορά που οι καλλιτέχνες διεκδίκησαν κάτι τόσο μαζικά, ο αγώνας αυτός ξεκίνησε από τους σπουδαστές των δραματικών σχολών όχι επειδή δεν είχαν τι να χάσουν αλλά αντιθέτως επειδή ήξεραν πως αυτός είναι ο μόνος δρόμος.
* Ένας αγώνας που θα έπρεπε να έχει κλιμακωθεί περισσότερο με απεργίες διαρκείας από τον κλάδο μας, γιατί ήταν μια πραγματικά ιστορική στιγμή αυτό που συνέβη με αφορμή το Π.Δ και αιτία όλα όσα μαστίζουν τόσα χρόνια τον κλάδο.
* Για την πολιτεία τι να πω και την απαξίωσή της. Οι αποφάσεις της κυβέρνησης μιλάνε από μόνες τους. Φυσικά η υποβάθμιση του πολιτισμού πάει μαζί με την υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης, με στόχο τον πλήρη αφανισμό τους. Γι΄ αυτό και οι αγώνες μας θα πρέπει να είναι κοινοί. Οι καλλιτέχνες οφείλουμε να υπάρχουμε μέσα στην κοινωνία τόσο με την τέχνη όσο και με τη δράση μας.
* Η παράσταση “Paradise ή μια ιστοριούλα χωρίς καμιά τραγικότητα” είναι μια συνειρμική αναζήτηση και καταγραφή του αίματος των γυναικών που έχει χυθεί και συνεχίζει να χύνεται ανά τους αιώνες, μέσα από λαϊκά τραγούδια, μύθους και μνήμες των παιδικών μας χρόνων. Ποια ήταν η πρώτη φορά που είδαμε αίμα και πώς αυτό συνδέεται με κάτι βαθιά τραυματικό και πιάνοντας από εκεί το νήμα ξεκινάμε να αφηγηθούμε ιστορίες αίματος στο όνομα της αγάπης, της τιμής, της ηθικής. Περπατάμε ανάποδα στον χρόνο, συναντάμε ιστορίες που μάθαμε, που ακούγονταν σαν μύθοι στα χωριά, ιστορίες που χορεύαμε στις σχολικές γιορτές, ή που μας αφηγούνταν οι μεγάλοι για να μας φοβερίζουν, να είμαστε καλά κορίτσια. Μήπως η ιστορία είναι μία; Μήπως ξεκίνησε από ένα μήλο –ή μήπως αυτό μας έμαθαν…
* Αφορμή για να ξεκινήσει η δημιουργία αυτής της παράστασης ήταν το βιβλίο του Παντελή Μπουκάλα «Το αίμα της αγάπης», που πραγματεύεται τον πόθο και τον φόνο στην ελληνική δημοτική ποίηση και το αίμα που έχει χυθεί στο όνομα της αγάπης. Στη συνέχεια συναντηθήκαμε και με άλλα υπέροχα κείμενα, και καταγράψαμε κι εμείς οι ίδιοι κομμάτια της ιστορίας μας και των παιδικών μας αναμνήσεων. Στήνοντας την παράσταση ήρθαμε αντιμέτωποι με το πόσο αίμα μπορεί να χωρέσει σε ένα τετράστιχο, με την ευκολία που μας έλεγαν αυτές τις ιστορίες, εξ’ ου και το μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα, με το πόσο εύκολα προσπερνάμε και κουκουλώνουμε σαν κοινωνία το θέμα των γυναικοκτονιών, σ’ ένα κράτος απών.
* Αυτήν τη στιγμή που πληκτρολογώ την συνέντευξη το word μου αναγνώρισε ως λάθος την λέξη «γυναικοκτονία», γιατί ενώ έχει χυθεί τόσο αίμα γυναικών και θηλυκοτήτων η λέξη ακόμα δεν υπάρχει. Κι όσο συμβαίνει αυτό εμείς δε θα πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε παραστάσεις, έργα Τέχνης, τραγούδια, δε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι το σύνθημα « Καμία άλλη Δολοφονημένη» να γίνει πράξη, δε θα σταματήσουμε για να μην ξεχάσουμε ποτέ κι εκείνες που λείπουν.
* Ανυπομονώ να παρουσιάσουμε την παράσταση που φτιάξαμε με πολύ αγάπη και φροντίδα στο θέμα, κι εύχομαι μετά το φεστιβάλ Off Off να καταφέρει να ταξιδέψει και σε άλλα μέρη. Θα ήθελα ακόμη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην εικαστικό Γεωργία Λαλέ, για την παραχώρησή της να προβληθεί το έργο της «Flag», για τις γυναικοκτονίες στην παράστασή μας.
* Η συγκεκριμένη συνεργασία ήταν κάτι που ήθελα να συμβεί καιρό. Με τη Μαίρη και τον Χάρη ήμασταν στην ίδια σχολή (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας), εκείνοι ήταν και στο ίδιο έτος. Από τη σχολή τρέφαμε εκτίμηση και συμπάθεια ο ένας στον άλλον. Όταν τελειώσαμε τη σχολή ξαναβρεθήκαμε και πια γίναμε φίλοι και πάντα σκεφτόμασταν ότι θα ήταν ωραίο να κάναμε κάτι μαζί αλλά βρισκόμασταν μεταξύ Πάτρας και Αθήνας και δεν ήταν εφικτό. Με τη Μαίρη καταφέραμε να δουλέψουμε μαζί στην Πάτρα, με τον Χάρη είχαμε ξεκινήσει να φτιάχνουμε κάτι που λόγω της πανδημίας σταμάτησε.
* Επομένως αυτή είναι η πρώτη φορά που δουλεύουμε και οι τρεις μαζί. Έχω μεγάλη χαρά γι’ αυτό, γιατί έχουμε δημιουργήσει τον χώρο και την ασφάλεια να δοκιμάζουμε, να προτείνουμε, να δίνουμε δύναμη ο ένας στον άλλον, και παρά τις δυσκολίες που συναντάμε λόγω κι άλλων δουλειών, διαφορετικών ωραρίων κ.λ.π., να μην τα παρατάμε γιατί την ιστορία που θέλουμε να πούμε τη γράφουμε μαζί.
* Κι αυτός είναι και ο λόγος που προτείνω σε κάποια/ον να έρθει στις 24 και 25/06 στο Θέατρο Επι Κολωνώ στο πλαίσιο του φετινού Off Off. Έχουμε φτιάξει μια παράσταση που ξεκινάει από μια βαθιά προσωπική μας ανάγκη, να μιλήσουμε, να τραγουδήσουμε και ίσως να ξορκίσουμε τον πόνο.
* Στην παράσταση λειτουργούμε ως αφηγητές των ιστοριών, επομένως μέσα στην αφήγηση γινόμαστε πολλοί ρόλοι. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον ότι μέσα από τη δημιουργία και το χτίσιμο της αφήγησης, θα συναντήσω τον παιδικό εαυτό μου, έπειτα θα αφηγηθώ την ιστορία σαν να είμαι οι ένοικοι μιας πολυκατοικίας, έπειτα θα γίνω εγώ ο φονιάς, θα τραγουδήσω την ιστορία μιας κοπέλας που έκανε το έγκλημα να βγει από το σπίτι όπως ήθελε εκείνη. Με αυτόν τον τρόπο διατρέχεται η παράσταση κι είναι μεγάλη πρόκληση για εμένα να καταφέρω να υπερασπιστώ την κάθε ιστορία ξεχωριστά.
* Όταν ήμουν μικρή, η τηλεόραση μου άρεσε πολύ, μετά γνώρισα το θέατρο, τη λογοτεχνία, και λίγο πιο αργά το σινεμά και έπαψε να μου αρέσει τόσο. Για χρόνια δεν είχα τηλεόραση. Παρ’ όλα αυτά έχουν υπάρξει δουλειές στην τηλεόραση που έχω θαυμάσει και θα ήθελα πολύ να είμαι. Πιστεύω ότι έχει μεγάλη δύναμη ως μέσο, διότι μπορεί να φτάσει ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα μέρη. Σκέφτομαι ακόμη πως για πολλούς ανθρώπους είναι και μια συντροφιά κι αυτό είναι συγκινητικό.
* Το σινεμά μπήκε πιο έντονα στη ζωή μου από τότε που ξεκίνησα να σπουδάζω στη δραματική σχολή. Είναι εντυπωσιακή τελικά αυτή η μεγάλη οθόνη. Θυμάμαι φέτος είδα μια ταινία που τη σκεφτόμουν για πολλές μέρες κι όταν τη διηγούμουν πάλι συγκινούμουν. Αυτό είναι δώρο. Είναι αυτό που λέμε ανεκτίμητη αξία. Θα ήθελα λοιπόν, να μπορέσω να γνωρίσω καλύτερα αυτόν τον υπέροχο κόσμο του σινεμά και γιατί όχι να έχω την τύχη να συμμετέχω σε μια ταινία σαν εκείνη που είδα φέτος.
* Με το γράψιμο έχω αποκτήσει πολύ στενή σχέση τα τελευταία χρόνια. Όσο περισσότερο διαβάζω τόσο θέλω να γράφω κι εγώ η ίδια. Η σχέση αυτή ξεκίνησε από τις κάρτες των Χριστουγέννων. Έχουμε ως εθιμοτυπικό στην οικογένειά μου να γράφουμε κάρτες απολογισμού της χρονιάς κι ευχές για την επόμενη χρονιά η μία στην άλλη. Έτσι ξεκίνησα να γράφω και έπειτα έγραφα και κείμενα μεγαλύτερης έκτασης μέχρι που έγραψα κι ένα θεατρικό έργο με επιστημονικό θέμα, στο πλαίσιο ενός project του Πανεπιστημίου Πατρών, που δυστυχώς λόγω πανδημίας δεν κατάφερε ακόμα να υλοποιηθεί αλλά επιφυλάσσομαι.
* Με τη σκηνοθεσία είναι η πρώτη φορά που καταπιάνομαι με αυτόν τον τρόπο. Έχω υπάρξει βοηθός σκηνοθέτη σε δύο δουλειές, αλλά είναι εντελώς διαφορετικό. Αυτή τη φορά μοιραζόμαστε και οι τρεις της ομάδας τη σκηνοθεσία και το στήσιμο της παράστασης κάτι που είναι μια ωραία πρόκληση. Μου αρέσει πολύ να φτιάχνω εικόνες, τις δουλεύω στο κεφάλι μου συνεχώς και όταν βρω αυτό που θα ταιριάξει στην εκάστοτε σκηνή, ηχογραφώ την ιδέα μου γιατί όσες φορές δεν το έχω κάνει, απλά την έχω ξεχάσει. Ο κόσμος της σκηνοθεσίας είναι ένας διαφορετικός κι όμορφος κόσμος που σίγουρα φέρει μια σημαντική ευθύνη. Θα ήθελα πολύ στο μέλλον να τον γνωρίσω καλύτερα, αν και το να είσαι πάνω στη σκηνή έχει άλλη γλύκα.
* Με το τραγούδι, μπορώ να πω πως έχω ξανασυστηθεί. Πριν μπω στη δραματική σχολή σίγουρα είχα άλλη φωνή. Οι φίλοι μου με έλεγαν παράφωνη, μπορεί και να ήμουν (χαχα). Στη σχολή άρχισα να ανακαλύπτω το εύρος και τις δυνατότητες της φωνής μου. Και κυρίως μετά τη σχολή είχα την τύχη να βρεθώ με μια δασκάλα που μ’ ενέταξε στον κόσμο της μελέτης της φωνής ως επιστήμης, της γνώσης των οργάνων του σώματος και στην παραγωγή ήχου.
* Μου αρέσει πολύ να τραγουδάω, έχω ακόμα κρυφό πόθο να τραγουδάω ρεμπέτικα σε πάλκο!
* Χορό και αθλητισμό αγαπώ πολύ και τους δύο. Τον χορό από πάντα. Τον αθλητισμό τον έβαλα στη ζωή μου με εντατικούς ρυθμούς πιο πρόσφατα και ειλικρινά με έχει βοηθήσει πολύ. Και τα δύο είναι μια ανάσα στην τρέλα της καθημερινότητας.
* Θα ήθελα μελλοντικά στο θέατρο να συνεργαστώ με αρκετούς καλλιτέχνες που θαυμάζω γιατί πιστεύω ότι σου δίνει τεράστια γνώση και δύναμη, η παρατήρηση του τρόπου με τον οποίον καταπιάνονται με το κάθε έργο. Δεν μπορώ να ονομάσω ποιες και ποιους γιατί ειλικρινά είναι πολλές. Θα ήθελα πολύ να καταπιαστώ με έργα νέων συγγραφέων που εκτιμώ βαθιά τη δουλειά τους, αλλά και να γνωρίσω το έργο συγγραφέων που έχω ακούσει γι’ αυτούς όμως δεν έχω προλάβει να διαβάσω βιβλία και κείμενά τους. Πιστεύω πως όσο πιο πολύ μελετάς, βλέπεις παραστάσεις, παρατηρείς, τόσο μεγαλώνει η περιέργεια και η ανάγκη σου να γνωρίσεις τους καλλιτέχνες αυτούς και τον θαυμαστό τους κόσμο.
* Η Πάτρα είναι η μεγάλη μου αγάπη και σίγουρα παντοτινή. Την έχω συνδέσει με μια πολύ όμορφη και δημιουργική περίοδο της ζωής μου. Εκεί άνθισαν οι αγώνες, τα όνειρά μου, οι στόχοι μου, εκεί άνθισα κι εγώ.
* Στην Πάτρα μού δόθηκε η ευκαιρία να μπορέσω να συναντηθώ με την τέχνη του Θεάτρου, να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους που έγιναν φίλοι ζωής, να μοιραστώ τις ανησυχίες, τους πόθους, τις μάχες, τις ματαιώσεις όλα. Θα ήθελα πολύ να μπορώ να ζω στην Πάτρα και να κάνω θέατρο εκεί. Το προσπάθησα. Δεν ήταν εύκολο.
* Χρειάζεται ακόμη αρκετή δουλειά να γίνει για να μπορέσει να υπάρξει αποκεντροποίηση, να μη συμβαίνουν όλα στην Αθήνα, γιατί δεν τα χωράει και όλα. Στην επαρχία πρέπει να γίνει σοβαρή επένδυση στον πολιτισμό για να μπορεί ένας νέος καλλιτέχνης να ζήσει και να δουλεύει εκεί. Η Πάτρα έχει μια δραματική σχολή που προσπαθεί με δυσκολία και κυρίως με τους αγώνες των σπουδαστών να κρατηθεί ανοιχτή αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει καμιά απορρόφηση μετά, κι η Αθήνα είναι μονόδρομος.
* Με ορισμένους συμφοιτητές μου έχω ήδη συνεργαστεί και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Κάναμε όμορφες δουλειές, είχαμε κοινό κώδικα επικοινωνίας και όλα ήταν πιο ομαλά κι εύκολα. Οι δυσκολίες που συναντάς σε αυτή την περίπτωση είναι ότι έπρεπε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας, να επενδύσουμε και χρονικά και οικονομικά, να έχουμε την αγωνία του να καταφέρουμε έστω να μη ζημιωθούμε (οικονομικά πάντα), αλλά αυτό κρύβει και κάτι βαθιά συγκινητικό γιατί τη μοιράζεσαι αυτή την προσπάθεια και αυτή την αγωνία. Υπάρχουν συμφοιτητές μου που θαυμάζω αρκετά και θα ήθελα να καταφέρουμε να βρεθούμε στο μέλλον στην ίδια σκηνή.
* Στην Αθήνα μου αρέσει που ζουν οι φίλοι μου και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι. Αυτό που δε μου αρέσει είναι πως δεν προλαβαίνω να τους βλέπω. Η Αθήνα φέρει ένα δικό της σύμπαν που για μένα που είμαι παιδί της επαρχίας, και έζησα κι ως φοιτήτρια σε επαρχία είναι κάτι πρωτόγνωρο κι αρκετά δύσκολο μπορώ να πω. Ειδικά τώρα που οδηγώ στην Αθήνα νιώθω ότι το σύμπαν αυτό με πλακώνει όσο πάει και πιο πολύ. Αναρωτιέμαι καθημερινά για την ποιότητα ζωής μου, για το πώς ζούνε/με εδώ οι άνθρωποι, γιατί τόσο άγχος, τόση τσίτα, τόσα νεύρα και πια αναρωτιέμαι γιατί ζω εδώ;
* Στο All4fun μού αρέσει το ότι είναι μια σελίδα που αγαπά πραγματικά το θέατρο και κυρίως τους ανθρώπους του. Είναι πάντα εκεί για τους νέους καλλιτέχνες και τις νέες ομάδες και βοηθά ειλικρινά στην προώθηση της δουλειάς τους. Σ’ αυτή την εποχή που θέλει μεγάλο πείσμα και επιμονή να συνεχίσεις να δουλεύεις για την τέχνη κόντρα στην απαξίωσή της, είναι σημαντικό να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζουν την προσπάθειά σου. Επομένως ευχαριστώ ειλικρινά το All4fun και τους ανθρώπους του, και φυσικά τον Κ.Κ γιατί πώς αλλιώς!
& Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση “Paradise ή μια ιστοριούλα χωρίς καμιά τραγικότητα” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 16/6/2024
