* Τα πρώτα σημάδια καλλιτεχνικής έκφρασης εκδηλώθηκαν όταν ήμουν στο δημοτικό. Τότε θυμάμαι, μιμούμουν κάποια δημόσια πρόσωπα και κάποιους καθηγητές μου. Παράλληλα, ήμουν στη χορωδία του σχολείου, μιας και μου άρεσε από τότε το τραγούδι. Όταν ήμουν 12 χρονών, έπαιξα στη «Μήδεια» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού με το Εθνικό Θέατρο, κάνοντας το ένα αγόρι της Μήδειας και παίρνοντας τα πρώτα μου χρήματα! Αξέχαστη εμπειρία…
* Μετά από αυτό, συμμετείχα στον θεατρικό όμιλο και στο θεατρικό εργαστήρι του σχολείου μου. Οπότε τότε ήταν που μπήκε για τα καλά το «μικρόβιο», καθώς μετά τη συμμετοχή μου στη συγκεκριμένη παράσταση, άρχισα να παρακολουθώ όλες τις παραστάσεις στην τότε Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και να μαθαίνω κάποια μυστικά αυτού του μαγικού κόσμου που λέγεται θέατρο. Η επιθυμία μου να γίνω ηθοποιός πραγματοποιήθηκε όταν πέρασα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 2014. Η χαρά μου απερίγραπτη. Φυσικά θυμάμαι πού ακριβώς βρισκόμουν, όταν διάβασα τα ονόματα όσων πέτυχαν στις εισαγωγικές εξετάσεις και μέσα σε αυτά ήταν και το δικό μου. Τρία χρόνια έντονα και γεμάτα που δεν ξεχνιούνται και με διαμόρφωσαν υποκριτικά και προσωπικά.
* Στα χρόνια της σχολής κατάλαβα τι είναι αυτό που μ’ ενδιαφέρει πραγματικά, τι είναι αυτό το οποίο πραγματικά θέλω να πετύχω μέσω της υποκριτικής: να συγκινώ τους ανθρώπους. Είτε μέσω της κωμικότητας, είτε μέσω της δραματικότητας. Μ’ ενδιαφέρουν εξίσου και τα δύο. Το να μπορέσω να καταφέρω να συγκινήσω, να μετακινήσω δηλαδή συναισθηματικά, έστω και έναν θεατή κάθε φορά, για μένα είναι κέρδος.
* Η υποκριτική για μένα είναι μία τέχνη υψηλού επιπέδου και αισθάνομαι πως φέρω μία ευθύνη κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή και ερμηνεύω έναν ρόλο. Η υποκριτική δεν έχει καμία σχέση με την υποκρισία. Η υποκριτική στηρίζεται στην αλήθεια, ενώ η υποκρισία στο ψέμα. Εγώ αποφοίτησα από τη σχολή το 2017. Άρα κλείνω φέτος επτά χρόνια στον χώρο. Είναι μάλιστα και ένας αριθμός σημαντικός για μένα το 7. Τη χρονιά εκείνη η μυθοπλασία στην ελληνική τηλεόραση ήταν μία λέξη άγνωστη. Οι συμμαθητές μου κι εγώ είχαμε στο μυαλό μας μόνο το θέατρο και τον κινηματογράφο. Το 2019-20 άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες σειρές και το πράγμα άρχισε να αλλάζει. Είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι άνθρωποι που έπαιζαν για χρόνια στο θέατρο αλλά και νεότεροι μπήκαν στην τηλεόραση και τους έμαθε ο κόσμος. Στην τηλεόραση τα χρήματα είναι καλύτερα από το θέατρο. Δυστυχώς τα χρήματα που παίρνει ένας ηθοποιός στο θέατρο -εκτός αν είναι πρώτο όνομα- είναι λίγα και σίγουρα πολύ λίγα σε σχέση με τον κόπο που έχει καταβάλει.
* Με την έκρηξη των τηλεοπτικών σειρών, ο ανταγωνισμός έχει μεγαλώσει. Χρειάζεται, ένας ηθοποιός που έχει κάνει μεν μία πορεία στο θέατρο, αλλά δεν έχει γίνει γνωστός μέσω της τηλεόρασης, να μοχθήσει περισσότερο για να υπάρξει καλλιτεχνικά στον χώρο. Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται δουλειά, χρόνος, πείσμα, υπομονή και επιμονή. Υπάρχει ο εύκολος δρόμος και υπάρχει και ο δύσκολος δρόμος. Αυτό που μετράει στο τέλος είναι η διάρκεια και ο τρόπος με τον οποίο δουλεύεις.
* Ο ηθοποιός είναι μέρος της κοινωνίας. Τα τελευταία τρία και πλέον έτη έχουν συμβεί αλλεπάλληλα γεγονότα που μας έχουν συνταράξει: πανδημία, πόλεμοι, βιασμοί, γυναικοκτονίες, ανήλικη βία, κ.ά. Ο ηθοποιός μπορεί να εκφραστεί για αυτά τα ζητήματα μέσα από την τέχνη του. Και είδαμε τον τελευταίο καιρό παραστάσεις που πραγματεύονται τέτοιου είδους θέματα. Ο δικός μας χώρος κλονίστηκε με τα περιστατικά κακοποιητικής συμπεριφοράς, τα οποία βγήκαν στο φως της δημοσιότητας, καθώς και με το περίφημο Προεδρικό Διάταγμα το οποίο εξισώνει τα πτυχία των δραματικών σχολών με τα απολυτήρια λυκείου.
* Πιστεύω πως οι ηθοποιοί, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, έχουμε βγει πιο δυναμωμένοι, ακουστήκαμε, μπορούμε να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει είτε σε οικονομικό είτε σε συμπεριφοριστικό επίπεδο και καθοριστικής σημασίας σε όλα αυτά έπαιξε και το Σωματείο μας. Διαχρονικά οι κυβερνήσεις δεν έδιναν την πρέπουσα σημασία στις τέχνες και τον πολιτισμό. Η τέχνη ενοχλεί και αυτό δεν αρέσει. Η τέχνη του ηθοποιού είναι υψηλού επιπέδου και δε χαίρει ανάλογης εκτίμησης. Της αξίζει μία καλύτερη αντιμετώπιση. Και το ίδιο πιστεύω πως αξίζει και για τη χώρα μας.
* Η παράσταση στην οποία συμμετείχα φέτος στο Εθνικό Θέατρο, «Όλοι εμείς πουλιά» ολοκληρώθηκε στα μέσα του Μαρτίου, μετά από συνεχόμενα sold out. Παρουσιάσαμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο του Ουαζντί Μουαουάντ, σε σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Ένα πολύ δυνατό έργο, σύγχρονο, που μιλάει για το θέμα της ταυτότητας και του πόσο δέσμιοι είμαστε σ΄ αυτήν.
* Όταν με είχε πάρει τηλέφωνο ο Οδυσσέας και μου πρότεινε να παίξω στη συγκεκριμένη παράσταση, είπα κατευθείαν ναι, χωρίς δεύτερη σκέψη. Μ’ έναν τέτοιον σκηνοθέτη, με έναν τέτοιον θίασο, και σε ένα τέτοιο θέατρο, δεν υπάρχει το περιθώριο να αρνηθείς. Και μάλιστα χωρίς να έχω διαβάσει το κείμενο, το οποίο το διάβασα στη συνέχεια και όταν το διαβάσαμε και όλοι μαζί στην πρώτη πρόβα, κατάλαβα πόσο σπουδαίο είναι.
* Με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο γνωριστήκαμε στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ που παίζαμε μαζί τη σεζόν 2019-20, στο Αμφι-θέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου, σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Πολύ γρήγορα αναπτύχθηκε μία ιδιαίτερη σχέση μεταξύ μας, με την εκτίμηση να είναι αμοιβαία. Από τότε λοιπόν υπήρχε η επιθυμία στο μέλλον να με σκηνοθετήσει. Και να που έγινε! Και είμαι πολύ χαρούμενος και ευγνώμων για αυτήν τη συνεργασία. Είναι βαθιά μου πεποίθηση πως τη συγκεκριμένη παράσταση καλό είναι να τη δουν όσοι περισσότεροι μπορούν. Γι’ αυτό και πιστεύω πως αυτή η παράσταση πρέπει να ξαναπαιχτεί.
* Είμαι πολύ χαρούμενος και για το γεγονός ότι έπαιξα σε μία παράσταση της οποίας ο πυρήνας είναι δραματικός. Επειδή είχα ένα σερί από κωμωδίες μετά τον Άμλετ, ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, κάτι πιο δραματικό. Στην παράσταση υποδύομαι έναν Ραβίνο, ο οποίος εμφανίζεται σε μία κομβική για το έργο σκηνή και έρχεται για να κατευνάσει τα πνεύματα… Σαν Κλέαρχος, θα έλεγα πως έχω την ικανότητα να κρατώ την ισορροπία σε τεταμένες καταστάσεις. Τώρα βέβαια στις περιπτώσεις στις οποίες ο άμεσα ενδιαφερόμενος είμαι εγώ, εκεί το πράγμα δυσκολεύει… (γέλια)
* Τηλεόραση ακόμη δεν έχω κάνει. Τα τελευταία χρόνια με την άνοδο της μυθοπλασίας το σκέφτομαι σοβαρά και θα ήθελα πολύ να κάνω και να αποκτήσω και αυτή την εμπειρία. Γενικά είμαι ένας ηθοποιός που θέλω να δοκιμαστώ σε όλα τα μέσα και σε όλα τα είδη. Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που μου αρέσει. Από μικρός παρακολουθούσα σειρές, συνεντεύξεις, εκπομπές. Συνηθίζω να λέω πως ήδη ήξερα ως ονόματα τους μισούς ηθοποιούς. Αφότου μπήκα στη σχολή έμαθα τους άλλους μισούς! (γέλια). Με γοητεύει το γεγονός ότι απευθύνεσαι σε περισσότερους ανθρώπους ταυτόχρονα σε διαφορετικά σημεία. Και βέβαια το γεγονός ότι γίνεσαι αναγνωρίσιμος, που είναι και ένας λόγος ο κόσμος να έρθει να σε δει στο θέατρο. Κάνοντας τηλεόραση, μπορείς να διεκδικήσεις περισσότερα πράγματα στο θέατρο. Βεβαίως η τηλεόραση κρύβει παγίδες. Αλλά καθετί έχει το τίμημά του.
* Σινεμά έχω κάνει. Και ταινίες μικρού μήκους και μεγάλου μήκους, αλλά κυρίως μικρού μήκους. Η διαδικασία του σινεμά είναι πολύ γοητευτική. Πιο αργοί ρυθμοί σε σχέση με την τηλεόραση. Έχεις μεγαλύτερο χρόνο να παρακολουθήσεις την πορεία του ήρωά σου. Δεν ξέρω πως έτυχε, αλλά φέτος αρκετοί συνάδελφοί μου, μου είπαν πως πρέπει να κάνω σινεμά. Και δεν το κρύβω πως αυτό που έχω ανάγκη να κάνω αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι όντως μία ταινία. Α, και τηλεόραση, για να μην ξεχνιόμαστε! Αυτή την περίοδο είμαι σε συζητήσεις για να παίξω σε μία ταινία.
* Ήδη από το Λύκειο, που ήμουν στον Όμιλο Εντύπων και Δημοσιογραφίας και έγραφα στο περιοδικό του σχολείου, ανακάλυψα την αγάπη μου για το γράψιμο. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές μου στη δημοσιογραφία, αρθρογραφούσα -με επιτυχία μπορώ να πω- σε ιστοσελίδες, κάνοντας ρεπορτάζ, γράφοντας άρθρα γνώμης και παίρνοντας συνεντεύξεις από πρόσωπα της δημόσιας σφαίρας, όπως πολιτικούς και καλλιτέχνες.
* Οι συνεντεύξεις είναι ένα κομμάτι της δημοσιογραφίας που μου αρέσει πολύ. Απολαμβάνω και να παίρνω συνεντεύξεις και να δίνω συνεντεύξεις, καλή ώρα όπως εδώ. Η σκηνοθεσία έχει περάσει από το μυαλό μου ως μία προέκταση, ένα επόμενο στάδιο της υποκριτικής. Βλέπουμε πολλούς από τους ηθοποιούς να σκηνοθετούν είτε σε μικρότερη, είτε σε μεγαλύτερη ηλικία και είναι εύλογο αυτό να συμβαίνει. Κυρίως με τα χρόνια, αποκτάς μία άλλη εμπειρία, την οποία θέλεις να μεταδώσεις στους συναδέλφους σου.
* Σ’ αυτό βοηθάει το γεγονός ότι έχεις περάσει από τη διαδικασία να σε σκηνοθετούν και έτσι ξέρεις πώς είναι αυτό. Δεν είναι βέβαια υποχρεωτικό ένας ηθοποιός να σκηνοθετεί. Είναι και θέμα προσωπικής ανάγκης του καθενός. Όσον αφορά το τραγούδι, το λέω ξανά το πόσο πολύ το αγαπούσα από μικρός. Βλέπω πως έχω ανάγκη να τραγουδώ, να επικοινωνώ μέσω του λόγου που είναι γραμμένος με νότες. Χαίρομαι που έχω τραγουδήσει σε μουσικές βραδιές και είναι κάτι το οποίο ευχαρίστως θα το ξαναέκανα.
* Πριν μπω στη δραματική σχολή, δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με τον χορό. Στο πλαίσιο των σπουδών της δραματικής, που περιλαμβάνει μαθήματα χορού και κίνησης, έμαθα πράγματα για το σώμα μου, το δούλεψα, το αγάπησα λίγο περισσότερο και απέκτησα και μία μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση πάνω στη σκηνή και ευχαριστώ και τους δασκάλους μου γι’ αυτό. Η δε διαφορά στην κίνησή μου από το πρώτο στο δεύτερο έτος ήταν γιγαντιαία! Είναι πολύ σημαντικό ο ηθοποιός να δουλεύει το σώμα του, που αποτελεί αναπόσπαστο εργαλείο της υποκριτικής του, όπως και ο λόγος φυσικά. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω δώσει και την πρέπουσα σημασία, ωστόσο κάποιες φορές κάνω λίγο γιόγκα και κάποιες ασκήσεις που έχω μάθει από τα μαθήματα της σχολής. Μετά νιώθω άλλος άνθρωπος! Ποτέ δεν ήμουν αυτό που λέμε «αθλητικός τύπος». Από αθλήματα, αυτά που μου άρεσαν από μικρός, ήταν το τέννις και το πινγκ-πονγκ! Επίσης μου αρέσει πολύ να κολυμπάω στη θάλασσα το καλοκαίρι.
* Πολλές είναι οι συνεργασίες που θα ήθελα να κάνω θεατρικά στο μέλλον. Ξέρετε, όταν είσαι νέος ηθοποιός, δεν έχεις αγκυλώσεις ως προς το με ποιους να συνεργαστείς. Μεγαλώνοντας, βλέπεις τι σου ταιριάζει και ποιοι σου ταιριάζουν. Προσωπικά, θα ήθελα να συνεργαστώ με όσους περισσότερους σκηνοθέτες και ηθοποιούς γίνεται. Βαθιά μου επιθυμία είναι να παίζω ρόλους ρεπερτορίου, κλασικού και σύγχρονου, σε πολλά διαφορετικά είδη, κωμωδία, δράμα, μιούζικαλ, βαριετέ, κοινωνικό, φάρσα και να παίζω ρόλους ευρείας γκάμας: καρατερίστες, τυπίστες, ρολίστες, ρόλους μικρότερης έκτασης και μεγαλύτερης έκτασης, ακόμη και πρωταγωνιστικούς.
* Θα ήθελα οπωσδήποτε να καταπιαστώ με τον Τσέχωφ, που είναι ίσως ο πιο αγαπημένος μου θεατρικός συγγραφέας -είχαμε κάνει μία μελέτη πολύ ενδιαφέρουσα στα έργα του στο δεύτερο έτος της σχολής και εκεί τον αγάπησα- θα ήθελα να παίξω όλους τους ρόλους των έργων του(!) – με τον Μπέκετ, τον Πιραντέλλο, τον Τενεσί Ουίλλιαμς και άλλους πολλούς! Θα ήθελα να παίξω τον Τομ στον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Ουίλλιαμς, που είναι το αγαπημένο μου θεατρικό έργο, θα ήθελα να παίξω τον γιατρό στο έργο «Ένας εχθρός του λαού» του Ίψεν, τον Γουίλι Λόμαν στον «Θάνατο του Εμποράκου» του Άρθουρ Μίλλερ ή τον Ορέστη στην τραγωδία του Αισχύλου «Χοηφόροι». Αυτό όμως που μ’ ενδιαφέρει, είναι οι συνεργασίες με ενδιαφέροντες ανθρώπους. Το θέατρο είναι συναντήσεις. Οι ρόλοι και τα έργα είναι η αφορμή.
* Τα χρόνια στη δραματική σχολή ήταν ένα δώρο για μένα. Ήταν χρόνια δύσκολα, αλλά και πολύ ωραία. Είχαμε ένα βαρύ καθημερινό πρόγραμμα 10 και πλέον ωρών την ημέρα, που απαιτούσε πλήρη αφοσίωση, πειθαρχία, συνέπεια, ψυχικές και σωματικές δυνάμεις και διαχείριση του άγχους, της πίεσης και της κριτικής. Αυτό που μάθαμε πολύ καλά είναι πώς να αλληλεπιδρούμε ως ομάδα, πώς, παρά τις όποιες δυσκολίες, να γινόμαστε ένα και χάρη στην παρότρυνση των καθηγητών μας και στο πείσμα το δικό μας, το καταφέρναμε σε μεγάλο βαθμό.
* Δε θα ξεχάσω μία φράση που μας είχε πει ένας καθηγητής μας: «Αυτό το επάγγελμα είναι καταδικασμένο στην ομαδικότητα». Πόσο μου άρεσε όταν το άκουσα. Να κάτι που έμαθα μέσα στη σχολή: το τι θα πει να είσαι ομάδα. Αυτό που μου λείπει από τη σχολή είναι η δυνατότητα που είχαμε να κάνουμε αυτοσχεδιασμούς, το ότι καταπιανόμασταν με πολλά και διαφορετικά κείμενα και βεβαίως οι βόλτες και οι έξοδοι με τους συμμαθητές μου. Ευτυχής συγκυρία ήταν που έπαιξα μαζί μ’ έναν συμμαθητή μου στην πρώτη μας δουλειά, αφότου αποφοιτήσαμε από τη σχολή, στην παιδική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου τη σεζόν 2017-18 στην παράσταση «Μόμο» σε σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου.
* Η Αθήνα είναι μία πόλη μαγική, ξελογιάστρα και πλανεύτρα. Είναι μία πόλη ιδιαίτερη, που αγαπάς να τη μισείς. Μου αρέσει να κάνω βόλτες στο κέντρο τις καθημερινές και να απολαμβάνω τη λιακάδα με το δροσερό αεράκι -για μένα είναι ο καλύτερος συνδυασμός-, να χαζεύω τις βιτρίνες των καταστημάτων, ν’ ανακαλύπτω καινούργια μέρη για καφέ και φαγητό, να επισκέπτομαι χώρους τέχνης για να δω εκθέσεις. Το βράδυ η Αθήνα αποκτά μία άλλη εικόνα. Γίνεται ίσως πιο όμορφη, πιο γοητευτική. Η νύχτα κρύβει τις ασχήμιες της. Τώρα είναι η πιο κατάλληλη περίοδος για να την περπατήσουμε. Μ’ αυτόν τον ωραίο καιρό και τις μυρωδιές από τις ανθισμένες νεραντζιές στα πεζοδρόμια.
* Στο All4fun μου αρέσει που ασχολείται με ό,τι πολιτιστικό συμβαίνει στην πόλη, δεν του ξεφεύγει το παραμικρό, από θεατρικές παραστάσεις, μέχρι οντισιόν. Και βέβαια μου αρέσει πολύ που αγαπάει τους ηθοποιούς, δίνοντάς τους βήμα, μέσα από τις συνεντεύξεις, να μιλήσουν για τον εαυτό τους, τόσο σε καλλιτεχνικό, όσο και σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. All4fun σ’ ευχαριστούμε που υπάρχεις!
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 15/4/2024