Η Νατάσα Παπανδρέου βρίσκεται πάντα σε μια διαρκή αναζήτηση. Σε μια συνεχή παρατήρηση, την οποία φυσικά χρησιμοποιεί και ως ηθοποιός. Την πρωτοείδαμε στο πολύ επιτυχημένο «Χταποδάκια και άλλα Διηγήματα» μαζί με τη συμμαθήτρια της από το Εθνικό Θέατρο Μυρτώ Πανάγου και τον Ηλία Βογιατζηδάκη και είναι δεδομένο πως στην πορεία της θα την παρακολουθούμε συνεχώς.
Το κοινό, μάλιστα, την απόλαυσε και στις 2 Ιουνίου στην «Στέγη Τέχνων και Γραμμάτων», όπου μαζί με τη Μυρτώ και τον Ηλία παρουσίασαν την «Ιστορία Κατεύθυνσης» στο πλαίσιο του φεστιβάλ νέων δημιουργών.
Παίζοντας παράλληλα και ως Dj μέσα στη σεζόν έχει ενδιαφέρον το πώς αντιμετωπίζει την κρίση της εποχής ένας ηθοποιός, που τώρα αρχίζει να φανερώνει τις πτυχές του ταλέντου του: «Είναι σα να μας έχουν πετάξει ένα ψίχουλο, που πριν την κρίση ήταν απλώς φέτα ψωμιού τώρα που το σκέφτομαι και τίποτα περισσότερο, και κάνουμε αγώνα δρόμου για να το ποιός θα το πρωτοφάει. Ε τώρα που ναι ψίχουλο γίνεται πανικός. Ποδοπατάμε, σκοτώνουμε, καταστρέφουμε, δυστυχούμε. Με τρομάζει πολλές φορές αυτή η βλακεία…»
Άνθρωπος με πολλές ανησυχίες η Νατάσα δεν κάθεται ποτέ ήσυχη. Και είναι δεδομένο πως τέτοια παιδιά δεν πρέπει να μένουν αναξιοποίητα, ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή…
* Απόφαση τελική για να γίνω ηθοποιός πήρα στη λύκειο. Μέχρι τότε έζησα μια παιδική και εφηβική ηλικία με πολλά καλλιτεχνικά ερεθίσματα. Μ’ έναν μπαμπά που κάθε φορά που γύριζε σπίτι απ’ τη δουλειά το ριχνε στους Floyd και στο Hitchcock και μια μαμά που μια περίοδο κολλούσε με τα φυτά, μια άλλη με τα πουλάκια που κελαηδούν, μια άλλη με τον Μπιθικώτση. Οι παππουδογιαγιάδες με πήγαιναν τσίρκα, καραγκιόζηδες…κλπ. Οπότε το περιβάλλον μου, μου έδωσε κάποια ερεθίσματα.
* Το θέατρο το ανακάλυψα στα 13 μου. Είχα ακούσει κάτι καθηγήτριες μου στο σχολείο να μιλούν για μία παράσταση, ζήλεψα κι ήθελα να τη δω. Ε πήρα τη γιαγιά μου παραμάσχαλα και πήγαμε. Ήταν «ο Γλάρος» του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη. Κόλλησα. Ακολούθησαν θεατρικά με την ερασιτεχνική του σχολείου, κολλήματα με λογοτεχνικά έργα… Ε κάπου στα 17 ξεκαθάρισα μέσα μου ότι αυτό θέλω.
* Υποκριτική σημαίνει επικοινωνία. Μαζεύεις αρχικά υλικό από την κοινωνία, από τον εαυτό σου από τις σχέσεις σου, από τη φύση, από όσα διαβάζεις, ακούς. Παρατηρείς και αφήνεις τα όσα έχεις παρατηρήσει να σε επηρεάσουν και να σε μετατοπίσουν. Ε κάπου μπουκώνεις και λες «πωπω αυτό που έχω ζήσει πρέπει να το μοιραστώ!» Και το μοιράζεσαι! Αρχικά με τους συναδέλφους σου και ύστερα με το κοινό. Και είναι μαγικό γιατί όσο κι αν έχεις εμβαθύνει σε ρόλους, σχέσεις, σωματικότητες, πάντα υπάρχει κάτι που μπορεί να σε ξαφνιάσει μέχρι τελευταία στιγμή αν είσαι σε εγρήγορση.
* Μια σχέση με το συνάδελφο, ένα πουλάκι που θα κελαηδήσει την ώρα που παίζεις, πολλές φορές και ο ίδιος σου ο εαυτός. Όσο περισσότερο έχεις επαφή με τον εαυτό σου, όσο είσαι ανοιχτός σε νέα ερεθίσματα, όσο απενοχοποιείς, απομυθοποιείς, βλέπεις πόσο ίδιος είσαι με τους άλλους, όσο αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι τα πάντα, τόσο περισσότερο επικοινωνείς.
* Ένας νέος ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση με ψυχραιμία. Από οικονομικής πλευράς δεν πιστεύω πως τον ηθοποιό θα πρέπει να τον πανικοβάλλει η κρίση, δεδομένου ότι η φύση του επαγγέλματος είναι τέτοια που δεν ξέρει που θα βρίσκεται τον επόμενο μήνα. Έτσι ήταν πάντα κι από τη στιγμή που το επιλέγει μάλλον σημαίνει ότι είναι έτοιμος να υποστεί. Ας κάνει και κάτι άλλο, δε χάθηκε ο κόσμος. Ας δουλέψει σε ένα μπαρ. Άλλωστε δουλεύοντας οπουδήποτε αλλού μαζεύει υλικό και γι αυτά που έχει να πει επί σκηνής. Είναι θέμα οργάνωσης χρόνου και μυαλού όλα. Από εκεί και πέρα η κρίση πιστεύω ‘ότι δίνει πολύ υλικό να παρατηρήσει ένας ηθοποιός και να μιλήσει γι αυτό. Όλη αυτή η κρυμμένη βία των ανθρώπων βγαίνει στην επιφάνεια. Όλη η καταστροφική και εξουσιολάγνα πλευρά τους.
* Είναι σα να μας έχουν πετάξει ένα ψίχουλο, που πριν την κρίση ήταν απλώς φέτα ψωμιού τώρα που το σκέφτομαι και τίποτα περισσότερο, και κάνουμε αγώνα δρόμου για να το ποιός θα το πρωτοφάει. Ε τώρα που ναι ψίχουλο γίνεται πανικός. Ποδοπατάμε, σκοτώνουμε, καταστρέφουμε, δυστυχούμε. Με τρομάζει πολλές φορές αυτή η βλακεία. Απ’ την άλλη τι να κάνεις που είναι κομμάτι της ύπαρξη μας;
* Δεν πιστεύω πως η κατάσταση στην Ελλάδα τώρα, και όπου αλλού είναι πολύ διαφορετική σε σχέση με το παρελθόν. Οι άνθρωποι, είμαστε ίδιοι, οι κοινωνίες λίγο πολύ είναι οι ίδιες και τα ίδια θέματα στη βάση τους, μας βασανίζουν. Οπότε πιστεύω ότι η μόνη απάντηση που οφείλει να δώσει η τέχνη και σήμερα, όπου κι αν την παρατηρείς, είναι αυτή που ήταν πάντα. Ένα: «Ζήστε ρε!». «Ζήστε γιατί θα πεθάνετε» προσθέτω.
* Υπαρξιακό είναι το θέμα. Από εκεί και πέρα υιοθετείς εσύ ως δέκτης το μήνυμα – παραμυθάκι που θα λάβεις και θα χτίσεις στο μυαλό σου για το πως να ζήσεις, για να κάνεις την ύπαρξη σου λιγότερο αβάσταχτη. Γι αυτό μόνο να συνδεθείς μπορείς με τα έργα τέχνης. Γιατί σε συγκινούν και θα σε συγκινούν, σύμφωνα με αυτά που έχεις ζήσει και σύμφωνα με αυτά που θέλεις και έχεις ανάγκη να ζήσεις.
* Η παράσταση που παρουσιάζουμε στην Στέγη Τεχνών και Γραμμάτων ονομάζεται «Ιστορία Κατεύθυνσης» και είναι ένα παζλ ειδήσεων απ’ το 1950 μέχρι σήμερα. Τις ειδήσεις αυτές, τις μαζέψαμε από έντυπα κυρίως που βρήκαμε ηλεκτρονικά, από το Ε.Λ.Ι.Α. καθώς και το facebook. Στην παράσταση φροντίζουμε να βγάλουμε προς τα έξω και τη δική μας οπτική πάνω στα πράγματα και όχι μόνο να παραθέσουμε στεγνά κάποιες ειδήσεις. Πώς προέκυψε τώρα: Μάθαμε για το Φεστιβάλ Νέων Δημιουργών στη Στεγη φέτος γύρω στον Φλεβάρη. Ήμασταν σε μια φάση μελετών. Ο καθένας έφερε το υλικό του και την πρότασή του και από όσα μαζεύτηκαν καταλήξαμε στο θέμα «ειδησεογραφία της Ελλάδας».
* Είναι η πρώτη φορά που ως ομάδα ασχολούμαστε με κάτι αμιγώς devised. Κι αυτό ήταν ένα πείραμα για εμάς. Με τη Μυρτώ (σ.σ. Πανάγου) γνωριζόμαστε από τη σχολή. Ήμασταν στο ίδιο έτος στο Εθνικό και μας δένει μια αμοιβαία εκτίμηση και αγάπη. Τον Ηλία (σ.σ. Βογιατζηδάκης) τον γνώρισα στο χώρο του Baumstrasse. Είχαμε μια όμορφη επικοινωνία και είπαμε ότι θέλουμε πολύ να συνεργαστούμε. Τον Απρίλιο του 2012 διοργάνωνε ένας καθηγητής μας από τη σχολή το page 31, στο Camp οπότε ήταν μια ωραία συγκυρία να συναντηθούμε οι τρεις μας. Εκεί παρουσιάσαμε μια 15λεπτη performance βασισμένη στο «φοβερό σκελετό» του Ginsberg. Α
* Ήταν δύσκολο, γοητευτικό και προκλητικό που στα Χταποδάκια κάναμε και την σκηνοθεσία. Ήταν όλα αυτά. Αλλά το απολαύσαμε πολύ! Αισθάνομαι ότι ο ένας πήγαινε συνεχώς παρακάτω τον άλλον. Η εμπιστοσύνη που υπάρχει στο μεταξύ μας θεωρώ πως είναι το σημαντικότερο από όλα. Θα με ενδιέφερε να το δοκιμάσω και μεμονωμένα. Έχω κάποια όνειρα για έργα και εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό γι αυτά και θα θελα να μοιραστώ. Όταν έρθει η ώρα θα γίνει και αυτό πιστεύω. Πιστεύω ότι τα «Χταποδάκια» είχαν επιτυχία γιατί επικοινωνήσαμε απλά αυτό που θέλαμε να επικοινωνήσουμε. Δεν ξέρω ακριβώς αν την περιμέναμε. Σίγουρα θέλαμε, και θέλουμε ακόμη, να δει την παράσταση κόσμος
.
* Η παράσταση αυτή παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Scratch στο Bios στο Bob Festival το 2012. Αρέσαμε στους υπευθύνους του Bios κι έτσι μας έγινε η πρόταση να συνεχίσουμε με μια πιο ολοκληρωμένη εκδοχή όλη τη σεζόν. Όσον αφορά στο μήνυμα που έδινε στους θεατές… Μου ρχεται πολύ έντονα στο μυαλό μια φράση του Σπούργου από το διήγημα «Ο Ταφος» του Δ. Χατζή. Λέει σε ένα σημείο: «Όλα τα χαλάτε (δλδ εσείς οι άνθρωποι). Γιατί;». Άντε τώρα να απαντήσεις. Είναι στην ανθρώπινη φύση η καταστροφή των πάντων. Και όταν αρχίζεις να το παρατηρείς και να το συνειδητοποιείς με κάποιο τρόπο γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Ίσως γιατί είσαι συνειδητά μαλάκας. Ευχή και κατάρα δηλαδή.
* Νομίζω ότι δεν προσδοκώ σε νέες συνεργασίες. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι είμαι κλειστή σε νέους ανθρώπους στη ζωή μου επαγγελματικά. Πάντα αφήνω χώρο μέσα μου να ενθουσιάζομαι, να μετατοπίζω και να μετατοπίζομαι, από μία νέα συνάντηση όταν αυτή συμβαίνει και προκύπτει. Μ’ αρέσει αυτό το «προκύπτει» και γι αυτό δεν ξέρω να σου πω με ποιούς «θα ήθελα να συνεργαστώ».
* Προς το παρόν νιώθω πολύ γεμάτη μέσα μου με τους ανθρώπους που ήδη συνεργάζομαι και θέλω να δίνω ουσία στο σύνολο που βρίσκομαι. Να μην είναι πχ. το σώμα μου στην πρόβα στη Στέγη και το μυαλό μου στον Οστενμάγιερ. Ή κι αν είναι το μυαλό μου στον Οστενμάγιερ να τον εντάξω στη δουλειά μου με κάποιο τρόπο. Αλλά ξεφεύγουμε τώρα. Ήθελα να πω ότι με αυτούς τους ανθρώπους είναι ωραία γιατί αλληλοεπηρεαζόμαστε. Και αυτό θέλω κι από επόμενες συνεργασίες μου. Να προκύπτουν επειδή τυχαίνει να έχουμε μια κοινή αντίληψη κι ένα άνοιγμα οι άνθρωποι.
* Μετά την «Ιστορία κατεύθυνσης» θα είμαι σε πρόβες για την παράσταση «Αγαπημένοι» που συνσκηνοθετούμε ο Μιχάλης Πανάδης και εγώ και θα παρουσιαστεί 27- 30 Ιουνίου στο ΕΜΠΡΟΣ. Πρόβες για την παράσταση «Domino» με την ομάδα vasistas όπου σκηνοθετεί η Αργυρώ Χιώτη και θα παρουσιαστεί στο παρατημένο γήπεδο τέννις του Γαλλικού Ινστιτούτου στο τέλος Σεπτεμβρίου. Με τον Ηλία και τη Μυρτώ θα ταξιδέψουμε τα «Χταποδάκια» στην Πάτρα και την Ελευσίνα για 2 παραστάσεις τον Ιούλιο. Αύγουστο θα φύγω για διακοπές .
* Θέλω να συνεχίσω να παίζω ως Dj και θα γίνει από Σεπτέβρη. Και μου αρέσει και μου δίνει κάποια χρήματα. Δεν είναι όμως τα χρήματα το βασικό μου. Δε θα άντεχα να κάνω κάτι δηλαδή μόνο και μόνο για τα χρήματα.
* Με τη μουσική ασχολούμαι από τα πέντε μου. Πάνω κάτω από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Ξεκίνησα με πιάνο, προχώρησα με κιθάρα για να ξαναγυρίσω στο πιάνο. Τραγουδούσα σε συναυλίες στο σχολείο, ήμουν στη χορωδία, μέχρι και σήμερα παίζουμε μουσική με φίλους στις διακοπές μας και σε βεράντες στην Αθήνα. Όσον αφορά στην καθημερινότητα… Κάθε βράδυ που γυρνάω απ’ την πρόβα εκεί το ρίχνω. Εκτονώνομαι πολύ. Αυτοσχεδιάζω ή διασκευάζω μόνη μου ή με φίλους κομμάτια και χαίρομαι! Με το φίλο μου το Μιχάλη που τώρα θα σκηνοθετήσουμε τους «Αγαπημένους» είχαμε διασκευάσει και το «Μινόρε της αυγής» σε τζαζοτσιφτετελοροκιά! Το έβαλα στην παράσταση τώρα στη Στέγη! Αφού το αισθάνομαι κομμάτι μου, ήθελα να το μοιραστώ!
* Αυτά που αγαπώ στην Αθήνα είναι τα εξής:
1) Το σπίτι μου στα Εξάρχεια που οι 2 λόγοι που το νοίκιασα είναι το αστείο όνομα της οδού (οδός: Πατούσα) και ένα σπιτάκι ξύλινο μέσα σε κάτι γρασίδια που φαίνεται από το μπαλκόνι μου κι είναι σα να ναι από αλλού βγαλμένο.
2) Κάποιους δρόμους που με συνδέουν με κάποιες μνήμες: Πειραιώς όπου ήταν η σχολή μου, η Πεύκη το πατρικό μου, το παρκάκι στην Κηφισιά, το ΕΜΠΡΟΣ που έμενα ένα διάστημα.
3) Τον ρομαντισμό και την τρέλα κάποιων ανθρώπων
4) Τους φίλους μου που μπορώ να δω ανα πάσα στιγμή.
5) Τον ήλιο της
6) Κάτι εικόνες στο δρόμο οι οποίες μου φαίνονται αστείες όπως πχ. Κάτι μικροταμπέλες μαγαζιών, ανορθόγραφες ή γραμμένες παράδοξα σε άλλες γλώσσες. Μία που είχα διαβάσει, αντί για «οδός: Αριστουφάνους» έγραφε «odos: Aristu Fanos».
7) Το Ότι μπορείς άνετα να πιάσεις κουβέντα με κάποιον άσχετο. Μου φαίνεται πολύ ανθρώπινο.
* Αυτά που δε μ’ αρέσουν στην Αθήνα τώρα…
1) Αυτές οι γωνιές που κοιμούνται οι άστεγοι, τη στιγμή που υπάρχουν χώροι και χώροι όπου θα μπορούσαν να βρουν στέγη, π.χ. κάτι καταλήψεις που τώρα τις κλείνουν.
2) Η χρυσή αυγή αλλά και όσους παρότι δεν την ψηφίζουν το παίζουν φιλελεύθεροι και στο βάθος τους είναι βίαιοι, κλειστοί, συντηρητικοί.
3) Αυτά τα παρατράγουδα που συμβαίνουν καθημερινά σε εφορίες, νοσοκομεία, ΙΚΑ, εκκλησίες, ταξί, γήπεδα…κλπ
4) Κάτι πολυεθνικές που ναι δίπλα σε κάτι πολυκατοικίες του ’90, που ναι δίπλα σε κάτι αρχοντικά σπίτια εγκαταλελειμμένα, που ναι δίπλα σε κάτι φαστφουντάδικα – κοινώς η παντελής έλλειψη αισθητικής αυτής της πόλης.
5) Τα μποτιλιαρίσματα και οι οδηγοί όταν τρέχουν, κορνάρουν όλη την ώρα, πατούν ζώα.
6) Το κουτσομπολιό. Τα επιφανειακά συμπεράσματα που βγάζουν με ευκολία και καθαρά εκτονωτικά οι άνθρωποι για τους άλλους ανθρώπους.
7) Όλα αυτά που έγραψα πριν ότι μ’ αρέσουν. Ε υπάρχουν φορές που μ εκνευρίζουν..
* Στο All4fun μου αρέσει το ότι δίνει βήμα σε νέους ανθρώπους. Σημαντικό! Αυτό…
* Αναλυτικές λεπτομέρειες για την «Ιστορία Κατεύθυνσης» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/6556-2013-05-22-17-31-54.html
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 5/6/2013