Ανήκει στην κατηγορία των καλλιτεχνών με πολύπλευρο ταλέντο… Η Ελένη Ευθυμίου θέλησε να γίνει ηθοποιός λόγω της αγάπης της για την ελληνικό κινηματογράφο και τα κατάφερε, ζώντας πλέον από μέσα τον χώρο της υποκριτικής, μιας παράξενης όπως την χαρακτηρίζει θρησκεία!
Στα 16 της άρχισε η μεγάλη της αγάπη για το τραγούδι, ενώ στην πορεία των σπουδών της στο τμήμα θεάτρου του Α.Π.Θ. προέκυψε και η σκηνοθεσία. Η δική της σκηνοθετική δουλειά, «Με χτύπησε στις 16:45», μάλιστα, εκπροσώπησε την Ελλάδα στο φεστιβάλ της Στοκχόλμης τον περασμένο Μάιο με πρωταγωνίστρια την καλή της φίλη Βασιλική Τρουφάκου με την οποία ανεβάζουν από τον Φεβρουάριο, το «Αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις».
Μετά την ιδιαίτερη επιτυχία της παράστασης, μάλιστα, που παρουσιάζεται στο δώμα του θεάτρου του Νέου Κόσμου αναμένεται παράταση και μετά το Πάσχα, με την Ελένη να περιγράφει στο All4fun και την σκηνή που τη γεμίζει αδρεναλίνη: «Είναι όταν καλούμαι να κάνω τις διαφορετικές φωνές των ανδρών με τους οποίους συνομιλεί ο δημοσιογράφος Ρίτσαρντ Κόντυ, ενώ ταυτόχρονα από πίσω προβάλλονται οι άντρες αυτοί να κουνάνε το στόμα τους. Καλούμαστε συνεχώς υποστηρίξουμε μία παράσταση γεμάτη «παγίδες» που στήσαμε στους εαυτούς μας. Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα αλλά δεν το μετανιώνουμε…»
* Ευτυχώς ο ελληνικός κινηματογράφος είχε τρυπώσει και στο δικό μας σπίτι και νομίζω έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιθυμία μου να γίνω ηθοποιός. Ταυτιζόμουν με ό, τι έβλεπα. Από πέντε χρονών λοιπόν άρχισα να διαλαλώ στην οικογένεια πως θα γινόμουν ηθοποιός. Τους φαινόταν αστείο και μου έλεγαν πως θα μεγαλώσω και θα αλλάξω γνώμη. Πείσμωνα τότε κι έλεγα από μέσα μου πώς θα τους αποδείξω ότι πρόκειται για μία ώριμη και κατασταλαγμένη απόφαση. Ένιωθα πώς μέσα από τους ρόλους θα μπορούσα να ζήσω πολλές ζωές, να περάσω από διαφορετικές καταστάσεις. Ήθελα να κάνω τα πάντα. Έτσι η υποκριτική προέκυψε σα μία φυσική συνέχεια ενός παιδικού ονείρου.
* Η υποκριτική θα μπορούσε να είναι και μία παράξενη θρησκεία. Μία αέναη διαδρομή προς μία πιο «εξελιγμένη» εκδοχή του ατόμου. Ο «πιστός» παρατηρεί αδιάκοπα τον εαυτό του και το περιβάλλον γύρω του, μελετάει και απομνημονεύει κείμενα πάσης φύσεως και ασκεί το σώμα και το πνεύμα του κατ’ εξακολούθηση. Το ύψιστο αγαθό του είναι να καταφέρει, χωρίς να φύγει από τη συνθήκη του, να είναι ελεύθερος κι αληθινός ενώ «παίζει». Σαν αποτέλεσμα «σκληρής δουλειάς» έρχεται η επικοινωνία μεταξύ του ιδίου και των συναδέλφων του επί σκηνής, όσο και μεταξύ του ιδίου με το κοινό.
* Η μεγαλύτερη δοκιμασία του «πιστού» είναι να αποφύγει διάφορες «αιρέσεις» που τον θέλουν να προσεγγίζει τα πράγματα επιφανειακά και μηχανικά. Πάντα παρομοιάζοντας ιδανικά την υποκριτική, μοιάζει με το συνδυασμό απόλυτης πειθαρχίας και απόλυτης ελευθερίας. Φυσικά ο κάθε «πιστός» λατρεύει τη θρησκεία του με τη δική του συχνότητα και τον δικό του μοναδικό τρόπο.
* H τέχνη μπορεί να δημιουργήσει ερωτήματα, να δώσει κατευθυντήριες απαντήσεις, να διαμορφώσει ή να ενισχύσει ένα κοινό αίσθημα ώστε οι άνθρωποι να γίνουν πιο δραστήριοι απέναντι σε ό, τι τους αφορά. Δεν πιστεύω όμως ότι ο ρόλος της είναι να δώσει της απαντήσεις. Απαντήσεις μπορούν να δώσουν οι άνθρωποι, ατομικά και συλλογικά, μέσα από τις δράσεις και τις αντιδράσεις τους .
* Ένας νέος ηθοποιός σε περιόδους κρίσης παλεύει κι αυτός, όπως και οι νέοι από κάθε άλλο χώρο να εργαστεί. Όταν και άμα βρει δουλειά στο θέατρο, συχνά, ψάχνει μία δεύτερη δουλειά να κάνει παράλληλα ώστε να έχει λεφτά για να ζει όσο κάνει θέατρο. Η μόνη ελπίδα που μπορεί να γεννηθεί μέσα από τα χαλάσματα της κρίσης είναι οι άνθρωποι που κάνουν θέατρο, εφόσον το κάνουν πια με προσωπικό κόστος, να γίνουν πιο συνειδητοί ως προς τις επιλογές τους, όσον αφορά στις συνθήκες δουλειάς στις οποίες δέχονται να εργαστούν αλλά και όσο αφορά στα θέματα που επιλέγουν να αναπτύξουν μέσα από ένα θεατρικό έργο. Έτσι, συνειδητοποιώντας τί δε θα ’πρεπε ή τί δε θα θελαν να συμβαίνει, να φτιαχτούν σιγά – σιγά νέες συνθήκες για ένα «άλλο» θέατρο, καλύτερο.
* Με τη Βασιλική Τρουφάκου γνωριστήκαμε σ’ ένα δάσος στον Καναδά! Είχαμε πάει να παρακολουθήσουμε ένα σεμινάριο σωματικού θεάτρου του δάσκαλού μας Richard Nieoczym. Γίναμε αμέσως φίλες. Όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν όλο και πιο έντονη η επιθυμία μας να κάνουμε κάτι μαζί, κάτι στο οποίο να καταφέρουμε να διοχετεύσουμε όλη την ενέργειά μας και να μας εκφράσει.
* «Η αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις» γεννήθηκε καθώς συζητούσαμε τις ιδέες μας και ψάχναμε για κείμενα φανερώθηκε η κοινή μας ανάγκη αυτό που θα κάνουμε να έχει αντίκρισμα στην κοινωνική μας πραγματικότητα και να περιλάβει τους δικούς μας προβληματισμούς. Ταυτόχρονα θέλαμε πολύ να πειραματιστούμε με τα εκφραστικά μας μέσα και να τολμήσουμε νέα για εμάς πράγματα. Έτσι προέκυψε η Άγνωστη Τρομοκράτισσα του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν, ένα κείμενο που θίγει θέματα της θλιβερής εποχής μας και που, ταυτόχρονα με το πλούσιο περιεχόμενό του σε χαρακτήρες και καταστάσεις προσφέρεται να το επαναδιαπραγματευτούμε και να το διασκευάσουμε ώστε να το φέρουμε πιο κοντά σε ένα δικό μας καλλιτεχνικό ζητούμενο.
* Καλούμαστε συνεχώς να υποστηρίξουμε μία παράσταση γεμάτη «παγίδες» που στήσαμε στους εαυτούς μας. Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα αλλά δεν το μετανιώνουμε. Η σκηνή που με γεμίζει με αδρεναλίνη είναι αυτή που καλούμαι να κάνω τις διαφορετικές φωνές των ανδρών με τους οποίους συνομιλεί ο δημοσιογράφος Ρίτσαρντ Κόντυ, ενώ ταυτόχρονα από πίσω προβάλλονται οι άντρες αυτοί να κουνάνε το στόμα τους.
* Εκεί πρέπει να αντιδράω με απόλυτη ακρίβεια στις φράσεις της Βασιλικής, υποστηρίζοντας διαφορετικό χαρακτήρα από ατάκα σε ατάκα, ώστε να μπορεί να συγχρονιστεί μαζί μου το βίντεο ζωντανά. Επίσης πολύ έντονη στιγμή για μας πάνω στη σκηνή είναι αυτή που τρέχουμε επί τόπου για 11 λεπτά και πρέπει να είμαστε εντελώς συγχρονισμένες στο βήμα μας, προσπαθώντας ο λόγος μας να μην ακολουθεί το ρυθμό του σώματός μας. Πρόκειται για ένα μονόλογο της πρωταγωνίστριας η οποία περιγράφει όλη την πορεία της σκέψης της από τη στιγμή που άρχισε να καταδιώκεται από τις αρχές μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε πια να αυτοδικήσει.
* Η παράσταση μας προσπαθεί να συνδυάσει σε ένα ενιαίο καλλιτεχνικό έργο μουσική, εικαστικά, βίντεο-animation, κίνηση και θεατρικό λόγο. Ταυτόχρονα, δοκιμάζουμε να κάνουμε μία παράσταση συμπυκνωμένη σε νοήματα πιστεύοντας ότι ο θεατής, έχοντας αμέτρητες αναφορές στην πληθώρα πληροφορίας και εικόνας της εποχής μας, θα μπορεί εύκολα να κάνει τις δικές του συνδέσεις και τους δικούς του συνειρμούς λαμβάνοντας από εμάς λιγότερες πληροφορίες από το σύνηθες.
* Με τη Βασιλική είχε πολύ ενδιαφέρον το κομμάτι της προεργασίας αυτής της δουλειάς. Μοιάζει σα να ξέραμε από το πρώτο εικοσαήμερο πώς θα είναι στο τέλος η παράσταση. Αυτό, βέβαια, μόνο εκ των υστέρων μπορώ να το πω. Η πορεία των προβών ήταν ένα περιπετειώδες ταξίδι προς το άγνωστο καθώς δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος τρόπος να λειτουργήσουμε τη συ-σκηνοθεσία, ήταν κάτι τελείως καινούριο και για τις δύο.
* Μας συνδέει μία κοινή αγάπη για το θέατρο αλλά και μία βαθιά αλληλοεκτίμηση, πράγμα που βοηθούσε τα πράγματα να δρομολογούνται με ένα μαγικό τρόπο. Επίσης είχαμε πολλή βοήθεια και από τους συνεργάτες μας οι οποίοι στεκόντουσαν άγρυπνοι στο πλευρό μας και στήριζαν την προσπάθειά μας με το ίδιο μεράκι.
* Νοιώθουμε πολύ μεγάλη χαρά με την πορεία της παράστασης. Υπάρχει μάλιστα μία σοβαρή περίπτωση να πάρουμε παράταση για δύο ακόμα εβδομάδες μετά το Πάσχα. Θα θέλαμε φυσικά να την παίξουμε και σε άλλα μέρη της Ελλάδας αλλά και στο εξωτερικό. Είναι μεγάλη ανταμοιβή για τους νέους δημιουργούς η δουλειά τους να αφορά και να στηρίζεται.
* Στη Στοκχόλμη και στο φεστιβάλ, στο οποίο εκπροσωπήσαμε την Ελλάδα τον περασμένο Μάιο με γοήτευσε απίστευτα η οργάνωση των ανθρώπων και απέκτησα ένα πρότυπο για το πώς θα ήθελα να είναι το θέατρο. Σε σχέση με την ευκαιρία να σκηνοθετήσω κάτι εκεί και να εκπροσωπήσω τη χώρα μου διεθνώς, δε μπορώ παρά να πω ότι ήταν απ’ τα πιο ωραία πράγματα που μου έχουν συμβεί και αισθάνομαι μεγάλη τιμή γι’ αυτό. Δεν είχαμε τόσο άγχος όσο ενθουσιασμό. Προετοιμαστήκαμε, φυσικά, πάρα πολύ. Ήταν θυμάμαι κάτι μεταμεσονύκτιες πρόβες στο σαλόνι του σπιτιού μου, ύστερα ένα αεροπλάνο και ωπ, ξαφνικά, το μικρό μας θεατρικό παίζεται στην τεράστια σκηνή του θεάτρου του Μπέργκμαν. Σαν όνειρο το θυμάμαι…
* Από μικρή τραγουδούσα. Στα 16 μου, όταν ήρθε στο ωδείο μου μία εξαιρετική δασκάλα από τη Βουλγαρία, η Rositsa Troeva, άρχισα να σπουδάζω κλασικό τραγούδι. Για έξι χρόνια, όσο σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη, πηγαινοερχόμουν κάθε δύο Σαββατοκύριακα με το τρένο για να κάνω μαθήματα μαζί της. Τον Ιούνιο του 2012 πήρα το δίπλωμά μου. Ήθελε απίστευτη πειθαρχία. Δε θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς το τραγούδι.
* Η σκηνοθεσία προέκυψε στο Λύκειο. Ανεβάσαμε με τους συμμαθητές μου το The Wall των Pink Floyd και τη σκηνοθεσία αναλάβαμε εγώ κι ένας πολύ καλός φίλος, ο Άκης. Εκεί ανακάλυψα πόσο μου άρεσε αυτός ο ρόλος, του ανθρώπου που μπορεί να δημιουργήσει ένα σύμπαν απ’ το μηδέν. Αργότερα στη σχολή μου, στο Τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ., ύστερα από την παρουσίαση της εργασίας μου πάνω στο Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, του Σαίξπηρ, ο καθηγητής μου, Βίκτωρ Αρδίττης, με ενθάρρυνε να ακολουθήσω την κατεύθυνση αυτή και με στήριξε και στα επόμενα σκηνοθετικά μου βήματα. Του οφείλω πολλά σε σχέση με αυτή μου την επιλογή.
* Δυσκολεύομαι να απαντήσω στην ερώτηση τι αισθάνομαι πιο πολύ, σκηνοθέτης, ηθοποιός ή τραγουδίστρια. Αγαπώ τη δυνατότητα να εκφράζομαι, δεν πιστεύω στις ταμπέλες, είμαι ευχαριστημένη από τις επιλογές μου κι ευγνώμων για τις μέχρι τώρα ευκαιρίες που είχα σε κάθε τομέα.
* Στην Αθήνα μου αρέσουν οι απογευματινές βόλτες στο κέντρο της, κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Αρνούμαι να αποδεχτώ ή να συνηθίσω τις εικόνες φτώχειας και εξαθλίωσης των ανθρώπων στους δρόμους.
* Είναι πολύ ωραίο στο All4fun το ότι δίνεται πολύς χώρος σε νέους ανθρώπους να εκφραστούν. Επίσης μου αρέσουν πολύ οι στήλες φωτογραφία της ημέρας και το ποίημα της εβδομάδας.
& Aναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/5795-2013-02-14-00-08-12.html
Tου Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 25/4/2013