Eίναι μια παράσταση την οποία πρέπει να δουν όλοι. Είτε είναι παιδιά, είτε είναι γονείς, είτε είναι ενήλικοι. Το «Μια Γιορτή στου Νουριάν» είναι ένα καταπληκτικό αντιρατσιστικό έργο που παίζεται για δεύτερη σεζόν στο θέατρο Πορεία και η Ηρώ Μπέζου δένει αρμονικά με το υπόλοιπο καστ, υποδυόμενη ιδανικά την κόρη του Παπαδάκη.
Παράλληλα από τις αρχές του έτους παίζει στην Αντιγόνη του Ανούιγ στο Nέο Ελληνικό Θέατρο, ενώ στον κινηματογράφο μετράει μια σημαντική συμμετοχή στο Γάλα. Και το κερασάκι στην τούρτα σε ένα ήδη γεμάτο 2013 ήρθε με την υποψηφιότητα της για τα φετινά βραβεία Μελίνα Μερκούρη για το Βόιτσεκ σε σκηνοθεσία του άρτι βραβευθέντα με τον σταυρό του Δημήτρη Χορν Χάρη Φραγκούλη. Αντιμετωπίζοντας την υποκριτική με υπευθυνότητα, επαγγελματισμό, η πολύ ταλαντούχα Ηρώ κάνει συνετές επιλογές και δουλεύοντας με ευσυνειδησία αποδεικνύει πως δεν βρίσκεται σ’ αυτόν τον χώρο, επειδή έχει για γονείς της δύο καταξιωμένους ηθοποιούς.
* Ήταν επιθυμία από πάντα να γίνω ηθοποιός, δεν υπήρξε μια στιγμή που να πω “Θα κάνω αυτό”. Το θεωρούσα δεδομένο. Δεν μπορώ να με φανταστώ να κάνω οτιδήποτε άλλο και να είμαι ευτυχισμένη, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα θετικό-υπάρχουν υπέροχοι ηθοποιοί που έχουν πάθος και ικανότητες για εντελώς διαφορετικά πράγματα.
* Αν και έχουν περάσει μόνο 4 χρόνια από τότε που ξεκίνησα ομολογώ ότι έχω αλλάξει πολύ και ελπίζω να συνεχίσω να αλλάζω. Αφήνω τον εαυτό μου να επηρεάζεται πολύ από τους ανθρώπους που θαυμάζω. Παρόλ’ αυτά δεν μου αρέσει ν’ απαξιώνω αυτό που ήμουν σε οπιαδήποτε φάση της ζωής μου, δεν μ’ αρέσει να γελάω με τα λάθη που έχω κάνει. Νομίζω ότι πρέπει να σεβόμαστε τον εαυτό μας, να μην ξεχνάμε. Ακόμα κι αν υπήρξαμε γελοίοι στα μάτια του σημερινού μας εαυτού, να μην ντρεπόμαστε γι’ αυτό.
* Είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση το γεγονός ότι είμαι σ’ έναν χώρο που βρίσκονται και οι γονείς μου. Ευτυχώς αυτό δεν χαρακτηρίζει την ζωή μου, μπορώ και δουλεύω χωρίς να επηρεάζομαι από αυτόν τον παράγοντα. Φυσικά επειδή φέτος παίζω με τον πατέρα μου είναι λίγο διαφορετικά, αλλά είναι κάτι που περίμενα, πήγα συνειδητά προς αυτήν την κατεύθυνση. Το θετικό είναι ότι μεγάλωσα μέσα στο θέατρο, νιώθω πολύ τυχερή γι αυτό. Από την άλλη, ζηλεύω τα παιδιά που ανακάλυψαν μόνοι τους αυτόν τον “κόσμο”, που διεκδίκησαν να γίνουν ηθοποιοί, μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που δεν ευνοούσε μια τέτοια επιλογή και που από τη στιγμή που άρχισαν να ασκούν το επάγγελμα, κανείς δεν αμφισβητεί, ούτε μειώνει την οποιαδήποτε “επιτυχία” τους.
* Η τέχνη είναι μια καταπληκτική μορφή έκφρασης της ανάγκης μας για ελευθερία. Επομένως είναι από τη φύση της μια διέξοδος, ιδανικά και για τους δημιουργούς και για τους θεατές. Οι “απαντήσεις” που είναι να δώσει δεν νομίζω ότι μπορεί να είναι θεωρητικές, π.χ. ένα κείμενο που να προτείνει κάτι καθαρά πολιτικό. Σαφώς ένα τέτοιο κείμενο μπορεί να εμπνεύσει μια σπουδαία παράσταση και η παράσταση να εμπνεύσει τους θεατές, όμως πιστεύω ότι υπαρχει μια παρεξήγηση ως προς αυτό: Νιώθουμε ενοχές αν δεν καταπιαστούμε με ένα κείμενο που να “μιλάει για το σήμερα”, ενω μπορεί να ασχοληθουμε με κάτι τέτοιο και το αποτέλεσμα να είναι εντελώς συμβατικό. Ακριβώς επειδή δεν ακολουθήσαμε την επιθυμία μας αλλά το “πρέπει” που χαρακτηρίζει τον καλλιτεχνικό χώρο σήμερα στην Ελλάδα και μιλάω κυρίως για τους νέους καλλιτέχνες και κυρίως για το θέατρο.
* Αν θες να πεις κάτι και δεν αναρωτηθείς “ποιον αφορά;”, αλλά το πεις, προσπαθώντας φυσικά να επικοινωνήσεις, αλλά ακολουθώντας απόλυτα την ανάγκη σου, χωρίς φόβο, χωρίς ενοχές, τότε δίνεις το ωραιότερο παράδειγμα για το πώς να ζούμε. Άλλωστε, πιστεύω ότι αν υπάρχει κάποιος που θέλει να πει κάτι, υπάρχει σίγουρα, κάπου στον κόσμο και κάποιος που θέλει να το ακούσει!
* Δεν περίμενα καθόλου να είμαι υποψήφια για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη. Πρόκειται για τη συμμετοχή μου στο “Βόυτσεκ”, μια παράσταση που παίχτηκε μόνο για 10 μέρες από μια νέα ομάδα, μια εντελώς χειροποίητη δουλειά και είναι απρόσμενο και ευχάριστο το να επιβραβεύεται με οποιοδήποτε τρόπο μια τέτοια προσπάθεια. Σαφώς είναι κολακευτικό και τιμητικό, αλλά πιστεύω πως δεν πρέπει να δίνουμε σ αυτά τα πράγματα μεγαλύτερη διάσταση απ αυτήν που τους αναλογεί. Είναι πολύ όμορφο να στηρίζονται νέοι ηθοποιοί, να ενθαρρύνεται η προσπάθειά τους, κυρίως όταν κάτι τέτοιο συνοδεύεται και από μια οικονομική ενίσχυση.
* Είναι στο δικό μας χέρι όμως να χρησιμοποιήσουμε υπέρ μας αυτές τις πρωτοβουλίες, να μην αφήνουμε να μας καπελώνει η επιθυμία για επιβεβαίωση και προβολή, ούτε να μας απογοητεύει η απουσία αυτών. Και φυσικά να μην επιτρέπουμε στα ανταγωνιστικά αισθήματα να γιγαντώνονται και να μας αποπροσανατολίζουν. Είναι τόσο υποκειμενικά όλα σ αυτήν τη δουλειά, κανείς δεν μπορεί να σε καθησυχάσει ότι είσαι ικανός και θα “πετύχεις” ότι είσαι αδύναμος και θα αποτύχεις. Και ευτυχώς που είναι έτσι. Ακόμα και η ίδια η έννοια της επιτυχίας είναι τόσο σχετική.
* Το «Μια γιορτή στου Νουριάν» είναι μια παιδική παράσταση που παίζουμε από τον χειμώνα του ’11 στο θέατρο Πορεία και παρουσιάζει την ιστορία μιας οικογένειας Ελλήνων, μιας οικογένειας Ιρανών και μιας 12χρονης Πακιστανής καθαρίστριας που βρίσκονται σε ένα κάμπινγκ για το Σαββατοκύριακο. Εγώ παίζω την Δώρα, την κόρη του Έλληνα, που είναι μάλλον η πιο μετριοπαθής ηρωίδα. Είναι υπέροχη παράσταση, όσο μπορώ να είμαι αντικειμενική! Ο Βασίλης Κουκαλάνι κατάφερε να δημιουργήσει έναν θίασο που με ένα μαγικό τρόπο έδεσε εξαιρετικά. Φυσικά χρωστάμε πάρα πολλά στον Παντελή Δεντάκη που σκηνοθέτησε την παράσταση -και μάλιστα τώρα αντικαθιστά τον Βασίλη για κάποιες παραστάσεις- αλλά και σε όλους τους συντελεστές και φυσικά στο έργο.
* Θεωρώ ότι ο λόγος που το έργο έχει την απήχηση που έχει στα παιδιά και τους ενήλικες, ο λόγος που τα μηνύματα του έργου περνάνε τόσο καθαρά και συγκινητικά, χωρίς διδακτισμό και μελοδραματικά στοιχεία, με χιούμορ και αλήθεια, είναι ο ίδιος ο θίασος (Βασίλης Κουκαλάνι, Γιώργος Δάμπασης, Πέτρος Σπυρόπουλος, Πολυξένη Ακλίδη, Μιχαλης Τιτόπουλος). Είναι εμπνευστικό και λυτρωτικό να συνεργάζεσαι με άτομα που καταθέτουν πραγματικά κάτι, που έχουν τόση ζωή μέσα τους, τόσο χιούμορ και “παίζουν” πραγματικά επί σκηνής, με την έννοια του παιχνιδιού εννοώ, αντιμετωπίζοντάς το ταυτόχρονα απολύτως σοβαρά.
* Αυτό επιτρέπει στο έργο να περάσει στα παιδιά και είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα να τα αφυπνίσει σε σχέση με τον ρατσισμό, την αποδοχή του διαφορετικού, το πώς φιλτράρουμε ή όχι όσα μας λένε οι γονείς μας, το αν εστιάζουμε σε όσα μας ενώνουν με τους άλλους ή σε όσα μας χωρίζουν. Είναι πολύ όμορφο να βλέπουμε τα παιδιά, στην διάρκεια της παράστασης ή μετά, σε συζητήσεις, να συμμετέχουν πραγματικά, να ταυτίζονται με πρόσωπα του έργου, να συνδέουν αυτά που βλέπουν με γεγονότα της δικής τους ζωής. Είναι χαρακτηριστικό ας πούμε ότι τα περισσότερα παιδιά δεν ανέχονται την αδικία!
* Συμμετέχω και στην “Αντιγόνη” του Ζαν Ανούιγ που παίζεται στο Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη. Η σκηνοθεσία είναι του πατέρα μου, του Γιάννη Μπέζου, ο οποίος παίζει και τον ρόλο του Κρέοντα, τα σκηνικά – κοστούμια του Κέννυ Μακλέλαν, η μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη, η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, οι φωτισμοί του Γιάννη Δρακουλαράκου και ο υπόλοιπος θίασος αποτελείται από τους: Γιάννη Στόλλα, Δημήτρη Κανέλλο, Ελένη Κούστα, Παναγιώτη Κατσώλη, Κωνσταντίνα Νταντάμη, Κώστα Τραφαλή και Ντένια Στασινοπούλου. Δεν μπορώ να πω πολλά για την παράσταση, νομίζω θα μπορώ όταν τελειώσουν οι παραστάσεις!
* Είναι κάτι πολύ δύσκολο για μένα, μια πολύ επώδυνη και προσωπική διαδικασία, πρόκειται για μια ηρωίδα που επιλέγει να πεθάνει – τι άλλο να πω; Τα ερωτήματα που θέτει (στους άλλους, εκείνη έχει δώσει την απάντησή της) είναι τεράστια και δαιδαλώδη, αν αντέξεις να αναμετρηθείς μ΄αυτά. Ταυτίζομαι με την Αντιγόνη, επειδή και εγώ αντιμετωπίζω κάτι που με ξεπερνάει…
* Στην Αθήνα μ΄αρέσει η ποικιλία της, η νυχτερινή ζωή – κι ας μην πολυξενυχτάω – τα πολλά θέατρα, τα πολλά σινεμά, τα πολλά μπαρ, καφέ, μεζεδοπωλεία, τα μαγαζιά σε ταράτσες, σε πλατείες και το πανέμορφο σπίτι όπου μένω εδώ και επτά μήνες κοντά στου Φιλοπάππου. Δεν μου αρέσουν τα προφανή: Η βρωμιά, η κίνηση στους δρόμους και φυσικά τα εμφανέστατα σημάδια της φτώχειας και της εξαθλίωσης τόσων ανθρώπων σε όλες, πλέον, τις γωνιές της.
* Στο All4fun μου αρέσει που δίνει βήμα σε νέους ανθρώπους και το ότι κάθε μέρα έχει για μας μια πανέμορφη φωτογραφία!
** O σχολιασμός της Γιώτας Ιωαννίδου στο All4fun για το “Μια γιορτή στου Νουριάν”: http://www.all4fun.gr/columns/apotypomata/4941–qq.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη 20/3/2013