* Τα τελευταία 5 χρόνια δουλεύω ως βοηθός σκηνοθέτη. Μου αρέσει πολύ αυτή η δουλειά. Είχα και έχω την τύχη να συνεργάζομαι με ανθρώπους που αφήνουν χώρο να συμμετάσχεις στη δημιουργική διαδικασία. Δεν ήταν προαποφασισμένο ότι κάποια στιγμή θα σκηνοθετήσω μια παράσταση. Απλώς πέρσι προέκυψε η ανάγκη να κάνω αυτό το βήμα με το “Γιατί σκότωσα την καλύτερή μου φίλη”. Οι παράγοντες ήταν πολλοί. Ένα παιδικό απωθημένο να πω αυτή την ιστορία, η σχέση που έχει το βιβλίο με το σήμερα με έναν τρόπο πολύ ιδιαίτερο, η πολύ δημιουργική προηγούμενη χρονιά δίπλα στον Κώστα Γάκη που με έκανε να πιστέψω πολύ στο ότι μπορώ να δοκιμάσω κάτι τέτοιο, και η πίστη όλων των συνεργατών όταν τους πρωτομίλησα για το όλο εγχείρημα.
* Είναι πολύ λίγος καιρός τα πέντε χρόνια που δουλεύω ως βοηθός σκηνοθέτη και που προσπαθώ (από πέρσι) να σκηνοθετήσω για να μπορώ να πω ότι έχω αλλάξει! Φυσικά έχω αποκτήσει μια μικρή εμπειρία δουλεύοντας που δεν είχα στην αρχή, αλλά είναι πραγματικά πολύ νωρίς!
* Σκηνοθεσία δεν σημαίνει το ίδιο κάθε φορά. Άρα δεν έχω καταλήξει στο τι είναι ακριβώς. Αλλά μπορώ να πω ότι ιδανικά σημαίνει να λες μια ιστορία ειλικρινά και σίγουρα συλλογικά. Να προσπαθείς παρέα με τους ηθοποιούς και τους συνεργάτες να βρείτε μια κοινή γλώσσα και να φτιάξετε έναν κόσμο όλοι μαζί. Κι ύστερα να τους κάνεις όλους να νιώσουν ενθουσιασμό και ασφάλεια μέσα σε αυτό. Ακούγεται κάπως ρομαντικό αλλά πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί…
* Δεν θεωρώ ότι η κρίση είναι φαινόμενο των τριών τελευταίων ετών. Και νομίζω πως ο χώρος των καλλιτεχνών πλήττεται εδώ και χρόνια από μια μεγάλη κρίση όπως και η χώρα και η Ευρώπη γενικότερα. Φυσικά, τα πράγματα χειροτερεύουν συνεχώς. Και ειδικά για τους καλλιτέχνες ίσως απλώς να χειροτερεύουν γρηγορότερα. Eλπίζω πάντως ένας νέος καλλιτέχνης να την αντιμετωπίζει με κουράγιο και μεγαλύτερη διάθεση να δημιουργεί…
* Δεν νομίζω ότι ο στόχος της τέχνης είναι να δίνει απαντήσεις. Αυτό θα ήταν πολύ λίγο… Κι έχω την αίσθηση ότι ζούμε σε μια εποχή που δεν είναι τόσο απλές και απόλυτες οι απαντήσεις. Πιο πολύ θα έλεγα πως είναι να ρωτάει φωναχτά και αν τα καταφέρνει να ανακουφίζει, έστω κι αν είναι για μιάμιση ώρα που κρατάει μια παράσταση, για 3 λεπτά που κρατάει ένα μουσικό κομμάτι κ.λ.π. Τώρα, μιλώντας συγκεκριμένα για την Ελλάδα του σήμερα, και για το τί συμβαίνει, έχω την αίσθηση ότι θα ήταν καλύτερο να μην ξεκινά κανείς να μιλήσει γι’ αυτό, πόσο μάλλον για να δώσει απαντήσεις… Με ό,τι κι αν καταπιαστεί, την κατάσταση της χώρας του θα την κουβαλάει γιατί αυτή βιώνει καθημερινά. Κι αυτό είναι υπερ αρκετό.
* Αποφάσισα να γράψω μια μικρή λίστα αναφέροντας κάποιους από όλους όσους είχα την τύχη να συνεργαστώ! Ευχαριστώ για την υπομονή σας!
Έλενα Γεροδήμου, χορογράφος, ηθοποιός, χορεύτρια – μου έκανε την τιμή να χορογραφήσει και τις δύο δουλειές μου και φυσικά γνωριστήκαμε το 2008 όταν ξεκίνησα να είμαι βοηθός σε παραστάσεις κι από τότε η φιλία κι η συνεργασία μαζί της είναι εξαιρετικά πολύτιμη.
Γκάυ Στεφάνου, σκηνογράφος, σκηνοθέτης – επίσης σκηνογράφησε και το «Γιατί σκότωσα» και τους «Πτυχιούχους» και νιώθω ευγνωμοσύνη για τον τρόπο που συνεργάζεται μαζί μου και με βοηθά, όπως και η Έλενα.
Baby Guru, μουσική μπάντα – έγραψαν τη μοναδική μουσική του «Γιατί σκότωσα την καλύτερη μου φίλη» και όρισαν έτσι το αισθητικό και το σκηνοθετικό αποτέλεσμα κατά πολύ… Κι αν την ακούσετε θα καταλάβετε…
Παναγιώτης Κατσώλης, Νάνσυ Μπούκλη, Στέλλα Νούλη, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Σεραφείμ Ράδης, Μαρία Φιλίνη, Ευγενία Δημητροπούλου, Γιάννης Πλιάκης και πολλοί ακόμη ηθοποιοί που συνάντησα ως σκηνοθέτης- ή ως βοηθός σκηνοθέτη τους περισσότερους- και έγιναν αγαπημένοι συνεργάτες και φίλοι…
Αργύρης Ξάφης (ηθοποιός, σκηνοθέτης) γιατί δικές του ήταν οι πρώτες πρόβες που παρακολούθησα το 2008 και μου γνώρισε και τον αγαπημένο Παναγιώτη Κατσώλη.
Ομάδα Blitz (Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Γιώργος Βαλαής) σκηνοθέτες- ηθοποιοί τους γνώρισα το καλοκαίρι και μαθαίνω πολλά από αυτούς ως βοηθός σκηνοθέτη.
Βασίλης Μαυρογεωργίου (σκηνοθέτης, ηθοποιός) Ως βοηθός του έμαθα πολλά και γνώρισα καταπληκτικούς συνεργάτες. Θαυμάζω πάρα πολύ την γραφή του και την οπτική του για το θέατρο.
Αφησα τελευταίο τον Κώστα Γάκη γιατί άμεσα ή έμμεσα του χρωστάω σχεδόν όλες τις παραπάνω συνεργασίες και φιλίες και επίσης του χρωστάω την αγάπη μου για το θέατρο, γι αυτή τη δουλειά και πολλά πολλά ακόμη πράγματα. Βοηθός του από το 2008 μέχρι και πέρσι (κι ελπίζω να ξανασυμβεί πολύ σύντομα). Τον Κώστα πέρα από το ταλέντο του στη μουσική και στο θέατρο, τον θαυμάζω για τις αντοχές και την πίστη σε αυτό που κάνει…
Στο μέλλον προσδοκώ να συνεργαστώ με τους παραπάνω ή με εξίσου ταλαντούχους και ουσιαστικά καλούς ανθρώπους όπως οι παραπάνω.
* Το 104 δεν το επέλεξα ακριβώς, ούτε με επέλεξε ακριβώς, ήταν η φυσιολογική σκέψη μετά από μια τόση καλή συνύπαρξη πέρσι αλλά και τα προηγούμενα χρόνια… Και φυσικά η μεταφορά του θεάτρου σε αυτό τον πολύ όμορφο χώρο στο Γκάζι είχε πολύ κόπο από τους υπεύθυνους και νομίζω τα κατάφεραν εξαιρετικά. Επομένως, η αλήθεια είναι πως εγώ ήθελα με χαρά να συνεχίσω να βρίσκομαι σε αυτό το χώρο κι εκείνοι με ξαναεμπιστεύτηκαν…
* Οι «Πτυχιούχοι» είναι βασισμένοι στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χρήστου Βακαλόπουλου, μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες της ελληνικής μεταπολιτευτικής πεζογραφίας. Η θεατρική διασκευή έγινε από το βιβλίο των Εκδόσεων της Εστίας. Eίναι κι αυτό ένα αγαπημένο μου βιβλίο που για πολύ καιρό σκεφτόμουν ότι ήθελα να ασχοληθώ μαζί του. Το κυρίαρχο στοιχείο που το κάνει τόσο σημαντικό για μένα είναι πως πρόκειται για μια καθαρά συλλογική δουλειά όπου οι ηθοποιοί δημιούργησαν σε ένα μεγάλο βαθμό τη διασκευή και την παράσταση και ενεπλάκησαν ουσιαστικά με τα τόσα θέματα με τα οποία καταπιάνεται ο συγγραφέας. Επίσης, ήταν ένα μεγάλο ανεξερεύνητο πεδίο για μένα η δημιουργία ενός θεατρικού έργου από ένα τόσο συνειρμικό μυθιστόρημα. Με τους Πτυχιούχους θεωρώ πως με μια όχι και τόσο ορθόδοξη δομή προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε με λιτό τρόπο υλικά όπως ο χορός, το σινεμά, η θεατρική σκηνή, οι διαφορετικές αισθητικές για να συνθέσουμε στο τέλος ένα παζλ εικόνων και κειμένων που ναι μεν βασίζονται σε μια ιστορία αλλά συνεχώς ξεφεύγουν από αυτήν και μιλάνε για πράγματα που μας απασχολούν αυτήν ακριβώς τη στιγμή όσο απασχολούσαν και το συγγραφέα όταν το έγραφε.
* Το σινεμά μπλέκεται με την πραγματικότητα, το παρελθόν είναι ένα μεγάλο φλας μπακ που κυκλοφορεί με κουκούλα στο κεφάλι, τα γεγονότα κι οι εικόνες τρέχουν συνειρμικά σαν μουσικά κομμάτια δίσκου 45 στροφών. Το Πολυτεχνείο, οι γυναίκες, ο Γκοντάρ, η παιδική ηλικία, ο Κασσαβέτης, ο χορός, ο χρόνος, το μέλλον που απλώνεται μπροστά μας σα χαράδρα, οι πόλεις, η Αθήνα που καίγεται για πτυχία κ.α. συναντιούνται στην αποσπασματική και γοητευτική ιστορία του Βακαλόπουλου και οι τρεις ηθοποιοί, ο Παναγιώτης, η Κατερίνα κι ο Σεραφείμ προσπαθούν επί σκηνής να ακολουθήσουν το παράξενο νήμα του συγγραφέα, να πάρουν πτυχίο και να αναρωτηθούν στο τέλος μαζί του και μαζί μας: Και τώρα τι θα κάνουμε; Το καλοκαίρι θα τελειώσει σε απόλυτη σύγχυση με τη γραμμή του ορίζοντος…
* Το «Γιατί Σκότωσα την καλύτερη μου φίλη» ήταν μια ξεχωριστή παράστασηγια μένα γιατί ήταν η πρώτη απόπειρα… Κι αυτό έφερε μαζί του όλες τις ανασφάλειες και τις δυσκολίες αλλά και όλο τον ενθουσιασμό και το κέφι της πρώτης φοράς. Η συνεργασία λοιπόν με όλους επηρεαζόταν από μένα κι από όλα τα παραπάνω… Ήταν όμως συγκινητική η εμπιστοσύνη και η βοήθεια όλων όσων ενεπλάκησαν… Με δύσκολες και με ευχάριστες στιγμές, {Το γιατί σκότωσα την καλύτερη μου φίλη» ήταν ένα παιδικό όνειρο που πραγματοποιήθηκε με εξαιρετικούς συνεργάτες. Και η ποιότητα της δουλειάς όλων αυτών νομίζω την έκανε “επιτυχημένη”. Τέλος, θεωρώ πως κατορθώσαμε να κάνουμε μια ευρηματική ανασκόπηση των τελευταίων δεκαετιών της Ευρώπης και της Ελλάδας που τη δεδομένη χρονική στιγμή ήταν μάλλον ανάγκη και των θεατών.
* Δεν έχω κάνει καθόλου σινεμά και τηλεόραση. Το σινεμά όμως με γοητεύει αφάνταστα και μου φαίνεται πολύ δύσκολο. Τηλεόραση έχω δει πάρα πολύ (δεν το κρύβω) και πιστεύω πως θα μπορούσε να δημιουργήσει πολύ όμορφα πράγματα, πράγμα που συνέβαινε κάπου- κάπου τις προηγούμενες δεκαετίες. Θα ήθελα λοιπόν και με τα δύο να ασχοληθώ αν μου δινόταν η ευκαιρία αλλά δεν έχω καμία τεχνική γνώση…
* Στην Αθήνα μου αρέσουν ακόμη οι όμορφες γειτονιές και τα όμορφα μαγαζιά… Μου αρέσει που είναι εδώ οι φίλοι μου και μου αρέσει όλος αυτός ο κόσμος που συνειδητοποιεί και ενεργοποιείται…Δεν μου αρέσει που οι γειτονιές αυτές λιγοστεύουν, που οι φίλοι μου λένε πως θέλουν να φύγουν και όλος αυτός ο κόσμος που επειδή φοβάται συντηρητικοποιείται επικίνδυνα…
* Στο All4fun μου αρέσει που στηρίζει τους νέους ανθρώπους, τους καλλιτέχνες και που το κάνει με μεράκι…
* Για επίλογο κλείνουμε με oρισμένες φρασεις από τον Χρήστο Βακαλόπουλο:
“H πραγματική Ελλάδα είναι εκτός πραγματικότητος. Υπάρχει μια γενιά ανθρώπων που παραμένουν εγκλωβισμένοι μέσα στο όνειρο που έκαναν για τη ζωή τους, όταν ήταν ακόμα νέοι• Στο πώς φαντάστηκαν τον εαυτό τους• σ’ ένα σχέδιο που δεν τους βγήκε. Και δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτήν την εικόνα, κι αρρωσταίνουν μέσα σ’ αυτό το όνειρο. Γι’ αυτό και πρέπει να το εγκαταλείψουν…”
Αναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση «Οι Πτυχιούχοι» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/5605-q-q—.html
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 6/2/2013