Από προτροπές φίλων και γνωστών βρέθηκε τυχαία να παίζει σε μια ερασιτεχνική παράσταση. Και μετά την πρώτη επιτυχία, ακολούθησε και δεύτερη απόπειρα. Ηταν επίσης επιτυχημένη! Ετσι από ένας απλός λογιστής ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος αποφάσισε να δώσει εξετάσεις και να γίνει ηθοποιός. Η σπίθα είχε πια ανάψει και το θέατρο τον κέρδισε…
Μετά από 15 χρόνια στο χώρο έχει δουλέψει σε καλές δουλειές στην τηλεόραση (όταν υπήρχε) και στον κινηματογράφο και είναι από τους ηθοποιούς, που συνεχώς αναζητούν νέα πράγματα. Οπως ήταν ο “Μαύρος Σκύλος”, ένα καμπαρέ που παρουσιάστηκε πέρσι στην Αθήνα και παρουσίασε μεγάλη επιτυχία.
Ο “Μαύρος Σκύλος” συνεχίζει κατά διαστήματα την πορεία του στην πρωτεύουσα και στην υπόλοιπη Ελλάδα, με τον Κωνσταντίνο να αποκαλύπτει για πρώτη φορά και τη νέα του δουλειά.
* Η υποκριτική προέκυψε εντελώς τυχαία! Παρόλο που οι άνθρωποι που με ξέρουν απο παιδί υποστηρίζουν το αντίθετο. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι πριν αποφασίσω να δώσω εξετάσεις για να μπώ στη dραματική σχολή η δουλειά μου ήταν λογιστής. Εργαζόμουν στο λογιστήριο των τωρινών ΙΕΚ ΑΚΜΗ που τότε ήταν ένα πολλά υποσχόμενο εκπαιδευτήριο με αρκετές ειδικότητες. Κάποια στιγμή μου ζητήθηκε απο τον διευθυντή του Τ.Ε. Λυκείου που στεγάζονταν στο ίδιο κτίριο να παίξω σε μια ερασιτεχνική παράσταση που θα έπαιζαν και σπουδαστές της σχολής και να κάνω το Τζών Αρβανιτόπουλο έναν πατέρα εξήντα χρονών..παρακαλώ! Sτο Κωμειδύλλιο του Δ.Κορομηλά «Ο θάνατος του Περικλέους». Όπως ήταν φυσικό αρνήθηκα. Πίστευα πως θα γινόμουν ρεζίλι και θα κατέστρεφα και την παράσταση. Οι πιέσεις, όμως, δεν σταμάτησαν με αποτέλεσμα λίγες μέρες μετά να κάνω πρόβες μετά τη δουλειά μου για την πρώτη μου όπως αποδείχτηκε παράσταση.
* Η επιτυχία της παράστασης ήταν τέτοια που κάποιοι άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου που τότε διδασκαν στην ΑΚΜΗ με προέτρεψαν να δώσω εξετάσεις για να μπω σε μια δραματική σχολή. Και φυσικά αρνήθηκα ξανά. Σκεφτόμουν ότι αυτό είναι κάτι που βρίσκεται πολύ ψηλά για να το φτάσω εγώ, ένας απλός λογιστής.
* Την επόμενη χρονιά έγινε πάλι πρόταση. Αυτήν τη φορά με ταχυδράματα του Valentin κι ένα κείμενο του Μανιώτη. Ετσι έκανα τη δεύτερη μου παράσταση κι άρχισα να αισθάνομαι οικεία πάνω στη σκηνή. Επιτυχία ξανά. Πάλι κάποιοι με πιο έντονο τρόπο αυτή τη φορά μου είπαν πως πρέπει να δώσω εξετάσεις. Εεε λέω, “ή αυτοί είναι τρελοί ή βλέπουν κάτι που εγώ αγνοώ”
* Μου σύστησαν, λοιπόν, το Γιώργο Γεωγλερή έκανα 10 μαθήματα μαζί του και έδωσα εξατάσεις στο υπουργείο και σε τρείς Δραματικές σχολές. Το αστείο ήταν-όπως και μεγάλη εκπληξη για μένα-ότι πέρασα σε όλες. Έτσι διάλεξα τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών που μου επέτρεπε να μπορώ το πρωί να πηγαίνω και στη δουλειά μου. Έναν χρόνο αργότερα παραιτήθηκα απ την πρωινή μου δουλειά του λογιστηρίου και τρια χρόνια μετά είχα πια το δίπλωμα του ηθοποιού!
* Μέσα σ αυτά τα 15 και πλέον χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά ιδιοσυγκρασιακά δεν πιστεύω πως έχω αλλάξει καθόλου. Πιστεύω, όμως, πως έχω γίνει πιο καλός άνθρωπος.Το θέατρο έχει όλα αυτά τα στοιχεία που σε κάνουν να αισθάνεσαι και κυρίως να σκέφτεσαι και να πράττεις πιο σωστά,όχι μόνο στη σκηνή αλλά και στη ζωή!
* Για μένα η υποκριτική είναι ένα παιχνίδι αυτογνωσίας. Όσο καλύτερα παίζεις αυτό το παιχνίδι τόσο καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Είναι μια ελεγχόμενη τρέλα! Αυτά που καλείσαι να ζήσεις στη σκηνή, δεν είναι καθόλου ίδια απο παράσταση σε παράσταση. Ζεις πολλές ζωές, που μπορεί να μην τις ζήσεις ποτέ στην προσωπική σου ζωή – γιατί απλά δεν το θέλεις – αλλά και γιατί δεν μπορείς.
* Θεωρώ ότι η κρίση είναι μέσα μας. Εκεί πρέπει να ψάξει να βρεί ο καθένας μας τη λύση. Μέσα του! Και να παλέψει γι αυτήν. Έτσι αντιλαμβάνεται καλύτερα και τους ανθρώπους γύρω του. Και τους σέβεται περισσότερο.
* Δεν ξέρω αν η τέχνη μπορεί να δώσει απαντήσεις σ’ αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα αλλά σίγουρα μπορεί να θέσει τα ερωτήματα. Μπορεί να ξυπνήσει το μυαλό απ΄ τον λήθαργο. Να πυροδοτήσει την ελπίδα…
* Όλες οι μέχρι τώρα συνεργασίες μου ήταν σημαντικές με την έννοια ότι κάθε μια μου έδινε εκείνο το μίνιμουμ που χρειαζόμουν να για να συνεχίσω. Ξεχωρίζω πάντως δύο. Οι συνεργασίες μου με τον Λευτέρη Βογιατζή και την Κατερίνα Ευαγγελάτου. Το μέλλον θα ήθελα να μου χαρίσει συνεργασίες και με ξένους σκηνοθέτες ή με σκηνοθέτες εδώ στην Ελλάδα που αγαπούν αυτό που κάνουν και που φροντίζουν να το εξελίσσουν καθημερινά!
* Ο «Μαύρος σκύλος» είναι για μένα κάτι πολύτιμο. Ενα «παιδί» που γεννήθηκε πριν απο ένα χρόνο. Είναι η πρώτη ουσιαστική σκηνοθεσία μου στο απαιτητικό είδος του μουσικού θέατρου που λέγεται cabaret. Είναι ένα πεδίο δημιουργίας γεμάτο προκλήσεις, γοητεία, έρευνα, σύνθεση, ακρίβεια, εγρήγορση, φαντασία, χιούμορ, πρόβες, πρόβες, δουλειά, δουλειά, δουλειά. Οταν φτιάχναμε τα κείμενα της παράστασης μαζί με τις τρείς γυναίκες του cabaret, τη Μαριάνθη Κυρίου, τη Μαρία Πανίδου και την Χριστέλα Γκιζέλη δεν σκεφτόμασταν πως θα τα δέχονταν το κοινό όλα αυτά, αλλά πως θα μας άρεσε να τα δούμε εμείς αν ήμασταν οι θεατές. Επομένως εμείς περνούσαμε καλά στις πρόβες.
* Όταν ήρθε λοιπόν η ημέρα της παράστασης είχαμε αγωνία να δούμε πως θα αντιδρούσε και το κοινό σ αυτό που είχαμε φτιάξει. Και τότε είδαμε τη μεγάλη ανταπόκριση που δεν περιμέναμε ότι θα κατακτούνταν με την πρώτη. Η σκηνή του Faust ήταν πολύ ατμοσφαιρική και πολύ φιλόξενη για μας. Η πορεία γνωστή. Μετά τους δύο μήνες στο Faust, το φεστιβάλ Παπάγου, το φεστιβάλ Αίγινας, το Half Note και το καινούριο θέατρο ΠΟΛΗ. Αυτή τη στιγμή έχουν κλειστεί παραστάσεις το Μάρτιο στη Βόρεια Ελλάδα και γίνονται συζητήσεις να παιχθεί ξανά στην Αθήνα σ ένα χώρο που να μπορεί ο θεατής να βλέπει την παράσταση πίνοντας το ποτό του-όπως είναι κανονικά στο cabaret.
* Η αλήθεια είναι πως οι Ελληνες δεν γνωρίζουν καλά τον όρο cabaret και νομίζουν πως είναι κάτι άσεμνο, χυδαίο, με γυναίκες ελαφρών ηθών ή χορεύτριες καν-καν που μας δείχνουν τα οπίσθια τους κ.λ.π. Στην πραγματικότητα το cabaret δεν είναι τίποτα απ’ αυτά. Είναι ένα σύνθετο θέαμα που συνδυάζει εξίσου την υποκριτική, τον χορό, τα εικαστικά, το πολιτικοκοινωνικό σχόλιο, την ποίηση το τραγούδι και κυρίως την επαφή του με το κοινό, το οποίο δεν είναι αμέτοχο.Συμετέχει ενεργά αν το επιθυμεί.
* Η συνεργασία μου με τρείς γυναίκες πάνω στη σκηνή ήταν εξαιρετική! Ο λόγος είναι ότι με την καθεμιά τους με συνέδεε φιλία απο άλλες δουλειές στο θέατρο. Αυτός είναι – μαζί με την ικανότητα και την εμπειρία – και ο λόγος που τις επέλεξα. Και διακαιώθηκα πλήρως γι’ αυτήν την επιλογή. Αλλά φυσικά με επέλεξαν κι εκείνες.Η καθεμιά έχει το δικό της στυλ είναι ξεχωριστές και ταλαντούχες και μέσα απ’ αυτήν τη σελίδα θέλα να τους πω ένα ευχαριστώ κι ότι τις αγαπώ πολύ!
* Η επόμενη δουλειά μου – και αυτό το ανακοινώνω στο All4fun για πρώτη φορά – θα είναι ένα διήγημα μιας εκ των τις κορυφαίων συγγραφέων που έχουμε στην Ελλάδα, της Ιωάννας Καρυστιάνη. Το διήγημα είναι απ’ το πρώτο της βιβλίο «Η κα Κατάκη». Είναι κάτι που το ήθελα εδώ και πέντε χρόνια και κάθε χρόνο το ανέβαλα επειδή δούλευα σε άλλα θέατρα και δεν είχα πρακτικά το χρόνο. Τώρα όμως ήρθε ο καιρός. Κι αυτή τη φορά θα είμαι μόνος στη σκηνή!
* Έχω ήδη ξεκινήσει πρόβες με τον Γιάννη τον Τσορτέκη που θα το σκηνοθετήσει και με τη βοηθό του Αλεξία Γιαννοπούλου και το έργο θα ανέβει αρχές Μαρτίου στον θέατρο του Νέου Κόσμου. Τον τίτλο της παράστασης δεν θα τον μαρτυρήσω ακόμη όμως αυτό που μπορώ να πω είναι πως οι συνεργάτες σ αυτή την προσπάθεια θα είναι εκλεκτοί.
* Η μέχρι τώρα παρουσία μου στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο δεν είναι τόσο πλούσια όσο αυτή του θεάτρου. Ομως υπάρχει. Και υπάρχει με δουλειές στην τηλεόραση όπως «Τα παιδιά της Νιόβης» και «Καρυωτάκης» στο κρατικό κανάλι, «Ο μεγάλος θυμός», «Να με προσέχεις»,«7 θανάσιμες πεθερές» και «Αγρια παιδιά» στο Mega και άλλες συμμετοχές – αλλά σε σειρές που ήταν καλογυρισμένες. Στο σινεμά έπαιξα στο «Ριζότο» της Ολγας Μαλέα και στο «Γαλάζιο φόρεμα» σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου.
* Ο κινηματογράφος είναι κάτι που μ’ ενδιαφέρει πολύ και θα ήθελα στο μέλλον να κάνω αρκετές ταινίες. Η τηλεόραση για μένα μάλλον έχει τελειώσει. Και δεν μ’ ενδιαφέρει, παρά μόνο όταν γίνεται με τη λογική του κινηματογράφου. Ήταν επόμενο να γίνει αυτό κάποια στιγμή, αφου αυτό που έβλεπες τα τελευταία χρόνια σε ορισμένες τηλεοπτικές σειρές ήταν χειρότερο κι απο ριάλιτι….Θα μ’ ενδιέφερε, λοιπόν, μόνο αν έρθουν νεοι άνθρωποι που είναι καλλιτέχνες κι όχι υπάλληλοι γραφείου! Τότε το μέσο της τηλεόρασης θα γίνει καλύτερο και ψυχαγωγικότερο. Μεχρι τότε καλή δύναμη…
* Αυτό που μου αρέσει στην Αθήνα είναι κάποιες γωνιές της εκεί γύρω απ’ την Ακρόπολη. Η Πλάκα, το Θησείο, το Μοναστηράκι μια βόλτα με το ποδήλατο στον Υμηττό ή στου Φιλοπάππου. Εκεί τέλος πάντων που η πόλη αυτή είναι λίγο πιο ανθρώπινη. Αυτά που μ’ενοχλούν στην πόλη είναι το μπάχαλο με τους πεζούς να κάνουν ντου σε λεωφόρους λες και έχουν τάσεις αυτοκτονίας, αγνοώντας ότι υπάρχουν κι αυτοκίνητα. Τα σκουπίδια που πετούν οι οδηγοί – κι οχι μόνο -στο δρόμο! Τα γκράφιτι πάνω σε ιστορικά κτίρια και γενικώς όπου βρούν. Οι εκατομύρια ταμπέλες και ταμπελίτσες που βάζει ο καθένας παντού σε δρόμους πλατείες λες κι είναι στο χωράφι του.Τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια κι οι ακόμη πιο ανύπαρκτοι ποδηλατόδρομοι κλπ. Δε λέω τίποτε άλλο γιατί θα συγχυστώ…!
* Στο All4fun μου αρέσει η ποικιλία των άρθρων του, οι απόψεις, οι συνεντεύξεις, η αισιόδοξη ματιά του, οι φωτογραφίες της ημέρας και φυσικά οι όμορφες εκπομπές του All4fun Live στον www.karmaradio.gr!
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 16/1/2013