Από το Άργος στα Γιάννενα, μετά στη Θεσσαλονίκη και τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Η Αγγελική Μιχαλοπούλου περιπλανήθηκε στην Ελλάδα μέχρι να γίνει κάτοικος της πρωτεύουσας, όμως στην καλλιτεχνική της πορεία δεν αποκλείει και την πιθανότητα του εξωτερικού. Για μια παρορμητική και φιλόδοξη νέα ηθοποιό είναι ένα ενδεχόμενο, το οποίο υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού της.
Μέσα από το θέατρο, το οποίο βλέπει και ως ψυχοθεραπεία έμαθε να συνεργάζεται, να σέβεται τη διαφορετικότητα του καθενός και να ελέγχει περισσότερο την έντονη προσωπικότητα της. Αυτήν τη θεατρική σεζόν ξανά στους “Χοντρούς Άντρες με Φούστες” μαζί με τους Δημήτρη Μακαλιά, Μαρία Γεωργιάδου και Αγη Εμμανουήλ και προσπαθεί ν’ αντιμετωπίζει την κρίση στον χώρο με υπομονή…
* Το 2003 έδωσα εξετάσεις στο κρατικό θέατρο βορείου Ελλάδος και μπήκα στη δραματική σχολή από όπου και αποφοίτησα το 2006. Στο πρώτο και στο δεύτερο έτος της σχολής συνεργάστηκα με τους Άγαμους Θύτες και μόλις τελείωσα τη σχολή με την Κάρμεν Ρουγγέρη. Πάντα με έλκυε η υποκριτική. Όταν τελείωνα το δημοτικό μπήκα σε μια ομάδα όπου κάναμε παιδικό θέατρο και παίζαμε τις παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο Άργους. Η εμπειρία ήταν μαγική. Μεγαλώνοντας έγινε και η συμφωνία με τους γονεις μου: Πρώτα πανεπιστήμιο και μετά δραματική σχολή. Έτσι κι έγινε λοιπον, το 2000 πέρασα στο τμήμα Πλαστικών Τεχνών κι Επιστημών της Τέχνης στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και στο τρίτο έτος των σπουδών μου έδωσα στο κρατικό.
* Έχω αλλάξει πάρα πολύ από τότε που μπήκα στη σχολή. Ας πούμε πως τότε μάλλον ήμουν έντονη σαν προσωπικότητα. Η δραματική σχολή και κατ΄ επέκταση η υποκριτική με βοήθησε πολύ στο να μάθω να πειθαρχώ. Με δίδαξε τι σημαίνει ομάδα και ποιοι είναι οι νόμοι που τη διέπουν. Πραγματικά ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Έμαθα να έχω έλεγχο, πράγμα εξαιρετικά χρήσιμο για χαρακτήρες πιο παρορμητικούς όπως εγώ. Μέσα από το θέατρο έμαθα να συνεργάζομαι, ν’ ακούω τους ανθρώπους και να σέβομαι τη διαφορετικότητα του καθενός. Έμαθα να δημιουργώ, να ισορροπώ, να επικοινωνώ και πολλά πολλά άλλα. Το θέατρο είναι τρόπος έκφρασης, ψυχοθεραπεία, σίγουρα ισορροπία, ηλεκτρισμός, μούδιασμα, επικοινωνία…
* Πολλές φορές όταν τελειώνει μια παράσταση νιώθω ένα εσωτερικό άδειασμα, μια παράξενη ευφορία. Τότε σκέφτομαι τους αθλητές που τρέχουν για χιλιόμετρα κι όταν τερματίζουν σκέφτομαι πως σίγουρα θα αισθάνονται κάτι ανάλογο. Εμένα αυτές είναι οι στιγμές ευτυχίας μου.
* Πως ένας ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση; Δεν ξέρω. Μάλλον με υπομονή. Αλλάζει επάγγελμα, το κάνει για χόμπι (σ.σ γέλια). Νομίζω πως πρέπει να υπάρχει ένα οικονομικό background στο μέτρο που θα μπορεί κάποιος να καλύψει τα βασικά του έξοδα τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια που βγαίνει κανείς στο επάγγελμα. Από εκεί και πέρα, μιλώντας ρεαλιστικά για να κάνεις θέατρο σήμερα μάλλον χρειάζεσαι δεύτερη μη σου πω και τρίτη δουλειά. Μέχρι πριν λίγο καιρό ζούσα από το θέατρο τώρα αυτό δυστυχώς αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο…Και φυσικά σκέφτομαι την ιδέα του εξωτερικού. Θα μου πεις πως θα πας έτσι; Δεν ξέρω. Να κυνηγήσουμε φεστιβάλ,υποτροφίες, να βρούμε τρόπους να προβάλλουμε τη δουλειά μας έξω. Τίποτα δεν είναι αδύνατο.
* Το έργο που ανεβάζουμε λέγεται ”Χοντροί Αντρες με Φούστες” και είναι του Νίκι Σίλβερ, ενός εξαιρετικού αμερικάνου συγγραφέα που το έγραψε πριν από είκοσι περίπου χρόνια. Πρώτη φορά το ανεβάσαμε στο θέατρο Χώρα όπου και παίχτηκε για δύο χρόνια. Όμως μάλλον είχαμε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς και έτσι ξαναβρεθήκαμε φέτος ανανεωμένοι και γεμάτοι όρεξη στο θέατρο 104 στο Γκάζι. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο. Θεωρώ πως είναι από τα λίγα κείμενα τα οποία διαβάζει ένας ηθοποιός και δε μπορεί να βρει ούτε ένα κενό. Οι σκηνές του σου δημιουργούν εκπλήξεις και ανατροπές που σε πάνε σ΄ άλλα μονοπάτια εντελώς διαφορετικά από αυτά που είχες αρχικά φανταστεί. Ο κάθε θεατής το εισπράττει διαφορετικά. Για κάποιον μπορεί να είναι γροθιά στο στομάχι, να τον σοκάρει, για άλλον ίσως αποτελέσει το έναυσμα για μια ειλικρινή κουβέντα με τον εαυτό του και το παρελθόν του. Ο Νίκι Σίλβερ αποδομεί την αγία αμερικανική οικογένεια , θίγει τις σχέσεις μεταξύ των γονιών και καταδεικνύει τα λάθη που έχουν ”γράψει” πάνω στο παιδί τους. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Η συνέχεια επί σκηνής.
* Δε νομίζω ότι ο τρόπος που παρουσιάζεται το έργο θα έπρεπε να είναι πιο light. Ισα ίσα νομίζω πως το έργο παρουσιάζεται με μια καθαρή ματιά απαλλαγμένο από φιοριτούρες, και με το βάρος που αυτό κουβαλά. Τα άκρα άλλωστε είναι αυτά που ορίζουν και το μέτρο μας. Αλίμονο αν δεν υπήρχαν. Και οι χαρακτήρες του έργου δεν έλκονται στα άκρα από βίτσιο αλλά από απόγνωση. Κάθε χαρακτήρας προσπαθεί να καλύψει τα συναισθηματικά του κενά, ζητάει σχεδόν εμμονικά να αγαπηθεί. Όσο όμως αυτό δε συμβαίνει τόσο αυτό τους διαλύει και τους οδηγεί στην απόγνωση. Η παράσταση δεν είναι ανώδυνη. Θέτει προβληματισμούς και ζητήματα που μας απασχολούν καθημερινά. Είναι κάτι περισσότερο από μια μαύρη κωμωδία…
* Στο έργο παίζω δύο ρόλους. Την Παμ μια πορνοστάρ που ερωτεύεται παράφορα τον Χάουαρντ (σ.σ Άγης Εμμανουήλ). Η Πάμελα είναι πεπεισμένη πως το αντικείμενο του πόθου της αποτελεί τον ιδανικό σύζυγο και φυσικά τον ιδανικό μέλλοντα πατέρα του παιδιού της. Η Παμ είναι ένα πρόσωπο χαραγμένο από τη ζωή που επέλεξε να κάνει και τώρα ψάχνει εναγωνίως το σύντροφο που θα αρχίσει μαζί του μια νέα ζωή με σταθερότητα, ειλικρίνεια και αγάπη. Στο πλαίσιο που αποζητά την αγάπη, ναι θα έλεγα ότι μοιάζουμε αλλά φαντάζομαι ότι όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Η Πόπο Μάρτιν από την άλλη είναι ένα πλάσμα γεμάτο αγάπη. Ένας ψυχικά διαταραγμένος νους που σαν από μηχανής θεός έρχεται και φέρνει τη λύτρωση και τη λύση στο δράμα.
* Από τις πιο σημαντικές μου συνεργασίες είναι φυσικά το ανέβασμα αυτής της παράστασης , αλλά και η συνεργασία μου με τον Γιαννη Ιορδανίδη στη Λυσιστράτη, καθώς κι εκείνη με τον Γιάννη Καλατζόπουλο. Πάντα προσδοκώ σε καλές συνεργασίες με ωραίους ανθρώπους που διαθέτουν πάθος.
* Μου αρέσει η Αθήνα. Έχει ένα πολύ συγκεκριμένο χρώμα. Τα βράδια της ειδικά όταν οι ρυθμοί της πόλης έχουν πέσει μ αρέσει να περπατάω τότε πραγματικά την απολαμβάνω. Δε μου αρέσει που αυξάνεται η εγκληματικότητα, δε μου αρέσει που υπάρχουν πια αρκετές στιγμές που δεν αισθάνομαι ασφαλής. Όμως η Αθήνα για μένα είναι ένα μπουκέτο. Θα βρεις τριαντάφυλλα θα βρεις και αγριόχορτα.
* Τα Γιάννενα μου λείπουν πολύ. Εκεί πέρασα όλα τα μου τα φοιτητικά χρόνια. Μου λείπει και η Θεσσαλονίκη και οι φίλοι μου εκεί. Και το Άργος όπου βρίσκεται η οικογένεια μου και ο ανψιός μου. Θα έλεγα πως τα Γιάννενα ήταν η απελευθέρωση , η Θεσσαλονίκη η ωρίμανση και το Άργος οι ρίζες μου.
* Στον ελεύθερό μου χρόνο μ’ αρέσει να διαβάζω να ακούω μουσική και φυσικά να πηγαίνω θέατρο. Και φυσικά να βλέπω τους φίλους μου.μπορώ να πω ότι έχω σταθεί πολυ τυχερή σ αυτό το κομμάτι. Μέσα από αυτή τη μεγάλη μου βόλτα στην Ελλάδα βρήκα ανθρώπους που τους κέρδισα και με κέρδισαν ελπίζω για πάντα. Με τη μαγειρική άρχισα να ασχολούμαι όταν ήμουν στη Θεσσαλονίκη. Μου άρεσε να μαγειρεύω για τους φίλους μου. Αυτό με έκανε και με κάνει χαρούμενη. Να έρχονται οι φίλοι μου στο σπίτι να μαγειρεύουμε όλοι μαζί, να πίνουμε ένα ωραίο ποτήρι κρασί. Μικρές χαρές τις ονομάζω.
* Μου αρέσει το Αll4fun γιατί έχει δυναμική παρουσία. Το βλέπεις συνεχώς μπροστά σου με την καλή έννοια. Προβάλλει τους νέους καλλιτέχνες και τη δουλειά τους. Επίσης μπορεί κάποιος να ενημερωθεί, να διαβάσει συνεντεύξεις και να ακούσει από τη ραδιοφωνική συχνότητα του www.karmaradio.gr αξιόλογους καλεσμένους. Το Αll4fun έχει μια συνεχή δραστηριότητα και ελπίζω πως θα συνεχίσει έτσι.
Aναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση, “Χοντροί άντρες με φούστες” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/4860–104.html
Του Kυρ. Κουρουτσαβούρη, 11/12/2012