O Tάσος Πετρόπουλος είναι από τους ηθοποιούς εκείνους που μία κίνηση τους αρκεί για να προκαλέσουν αβίαστα το γέλιο. Συμμετέχει για δεύτερη σεζόν στη «Χρυσή Βροχούλα στους Ολυμπιακούς αγώνες», ενώ είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος στα σημαντικά κοινωνικά θέματα της εποχής.
Συνδυάζοντας πάντα τη δράση με το ιδιαίτερο χιούμορ του, όπως θα διαπιστώσει όποιος διαβάσει τη συνέντευξη του…
* Ήταν πρωί του Αυγούστου, όταν προέκυψε η υποκριτική. Μια ζεστή χειμωνιάτικη Δευτέρα. Ήμουν και γω ένα παιδί σαν όλα τα ίδια. Έπαιζα ανέμελος στην 5η αυλή του κάστρου μας. Δεν ξέρω από που με βρήκε. Ήταν απρόσμενο. Ακόμα να συνελθω… Νομίζω δεν προέκυψε εκείνη σε μένα, αλλά εγώ σε εκείνη. Εγώ απλά είπα το ναι. Τώρα θα μου πεις: “Και μεις τι φταίμε;”, και θα σου πω “ας προσέχατε”.
* Από τότε που ασχολήθηκα έχω ψηλώσει ομολογουμένως. Δηλαδή, να με έβλεπες πριν, δεν θα με έβαζες να παίξω μπασκετ. Ούτε τώρα με βάζεις βέβαια, αλλά αυτό είναι μια πονεμένη ιστορία. Και μια ιδέα φαλάκρας που εμφανίζεται, θέλω να την αποδίδω στο κακό φενγκ-σούι (και όχι τσοπ-σουι).
* Ένας νέος ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση, οπως ακριβώς και προ αυτής. Το καλό είναι πως ο κλάδος μας είχε και πριν προβλήματα βιοπορισμού. Οπότε δεν πρέπει να έχουν αλλάξει και πολλά. Το ζήτημα είναι πως πλέον δεν αφορά μόνο στα εργασιακά αυτή η “κρίση”. Έχουν επηρεαστεί και οι σχέσεις μεταξύ μας ως άνθρωποι. Εκεί είναι το ζόρι. Στο να ζεις δηλαδή σε έναν κόσμο ο οποίος αγκομαχά, και να πρέπει να του δώσεις μια διέξοδο. Μια ελπίδα. Και όταν αδυνατώ να το κάνω το παίρνω προσωπικά.
* Αυτήν την περίοδο βρίσκομαι στην “Χρυσή βροχούλα στους αιώνες. Οι Ολυμπιακοί αγώνες”, μια ιστορία για μεγάλα και μικρά παιδιά. Είναι μια όμορφη ιστορία για ένα ταξιδιάρικο ξωτικό το οποίο μαζί με τα παιδιά μαθαίνει για τους Ολυμπιακούς αγώνες στην αρχαία Ολυμπία. Στο τέλος έλεγα να βάζουμε και διαγώνισμα, για να δούμε ποιός προσέχει, αλλά καταψηφίστικε η πρότασή μου. Κυκλώματα…
* Υποδύομαι τον έναν εκ των δύο συντρόφων του Σειλινού, έναν Σάτυρο δηλαδή. Είναι οι σκανταλιάρηδες του δάσους, που δεν χάνουν ευκαιρία να γελάσουν με τους άλλους. Έπειτα είμαι ένας Ιερέας του Δωδεκάθεου, ο οποίος όμως τον έχουν πάρει λίγο τα χρόνια και ξεχνάει ο κακομοίρης. And last but no least, τον Αθηναίο αθλητή, ο οποίος μάλλον έχει μοναδικό του σκοπό στην ζωή να ανταγωνίζεται τον Σπαρτιάτη αθλητή.
* Το ζήτημα του εκφασισμού της κοινωνίας, είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να αναλυθεί σε πέντε γραμμές σίγουρα. Θα προσπαθήσω όμως να πω ενδεικτικά κάποια πράγματα. Ιστορικά σε περιόδους κοινωνικής κρίσης, τέτοιες εξάρσεις τις είχαμε πάντα. Ο κόσμος ψάχνει να βρει φταίχτες για την κατάσταση που βιώνει, και στην αναζήτησή του αυτή βρίσκει εξιλαστήρια θύματα τους “άλλους”. Τους αλλόθρησκους,, τους “αλλοεθνείς”… Βάλε δίπλα και μια μερίδα “παρτίδα” και μια μερίδα “θρησκεία” που σερβίρεται σε κάθε έκφανση του δημοσίου λόγου, και έχεις ένα μείγμα που αν ανακατευτεί με φτωχοποίηση, μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο. Το μόνο βέβαιο είναι πως αν δεν σταθούμε, ο καθένας ατομικά, αλλά και ως κοινωνία απέναντι σ’ αυτό το καθαρά εγκληματικό (του κοινού ποινικού) φαινόμενο, θα δούμε εικόνες από το παρελθόν. Μόνο που θα έχουμε ευθύνη για αυτές. Κοινώς; Οφείλουμε να σταθούμε απέναντι σε αυτό το έγκλημα. Τωρα το πως…. Εκεί έξω υπάρχουν αρκετές επιλογές για όποιον ενδιαφέρεται.
* Υποκριτική είναι να λες ψέματα. Να υποκρίνεσαι, δηλαδή για κάτι που δεν ισχύει. Δεν μου αρέσει ο όρος, και αν αυτού προτιμώ την “δράση”. Άλλωστε αν είναι ως ποιητές ήθους να ποιούμε “ψέματα”, τότε καλύτερα να γίνουμε πολιτευτές. Αν και απ ότι βλέπω αρκετοί “συνάδελφοι” το κάναν το άλμα. Για μένα όλη αυτή η διαδικασία είναι ανάγκη. Ανάγκη να βγάλεις πράγματα από μέσα μου. Και απλά δεν υπήρχε άλλος τρόπος.
* Από τις συνεργασίες που θυμάμαι; Ο Αλ Πατσίνο ήταν πολύ καλός συνεργάτης (σ.σ γέλια). Παίζαμε και τάβλι στα διαλείμματα αλλά αρνείται να μάθει “πόρτες”, και εκτίμησα δεόντως και τον Τζόνυ τον Ντεπ ο οποίος (μεταξύ μας) φτιάχνει πολύ καλή σοκολατόπιτα. (αλλά δεν το μάθατε από εμένα). Όσο για το μέλλον, δεν μου αρέσει να κάνω προβλέψεις, γιατί μετά αναγκάζομαι να τις χρεώνω λόγω του κληρονομικού χαρίσματος που πήρα από την προγιαγιά μου.
* Στην Αθήνα μου αρέσουν πάρα πολύ οι αντιθέσεις της, και οι τυρόπιτες με φέτα. Ειδικά αυτές που έχουν και λίγο σουσαμάκι επάνω. Από την άλλη είναι μια πόλη που στην προσπάθειά της να ανταποκριθεί στους ρυθμούς τους οποίους η ίδια επέβαλε, έχει χάσει την ουσία της. Έχουμε κλειστεί στο καβούκι μας και δεν βλέπουμε τι γίνεται στον διπλανό μας. Δεν θα έλεγα ότι “δεν μου αρέσει” αυτό. Πιο πολύ με οργίζει. Δεν είναι δηλαδή θέμα αισθητικής μου.
* Το μέλλον μου δεν μπορώ να στο πω, γιατί μετα θα πρέπει να χρεώσω (λόγω του κληρονομικού χαρίσματος της προ-γιαγιάς….μην τα ξαναλέμε) και πρώτη φορά ήρθα σο σπίτι σας, δεν είναι και σωστό να αρχίσω με οφειλές. Από την άλλη, και μέχρι ένα βαθμό, πιστεύω σθεναρά πως έχουμε ακόμα το μέλλον στα χέρια μας. Αλλά μας έχει πιάσει ένα “δεν ξέρω τι” και δεν έχουμε τι να το κάνουμε. Είναι όπως όταν σου δίνουν ένα μωρό να κρατήσεις για πρώτη φορά. Και σκέφτεσαι “Ωραία… Και τώρα, τι;”. Αν όμως ακούσεις τις αισθήσεις σου, τότε πάει μόνο του το πράμα.
* To All4fun ομολογώ πως με εξέπληξε. Ενώ στην αρχή το θεώρησα ως απλά ένα ακόμα σάιτ μόνο για τα καλλιτεχνικά δρώμενα, και πως να περνάμε την ώρα μας, αποδείχθηκε ένα μέσο που και προτάσεις κάνει, και απόψεις προάγει, και προβληματισμούς έχει. Ένα παράπονο έχω μόνο. Στήλη με εύκολες συνταγές, γιατί δεν έχετε ακόμα; Δηλαδή σας αρέσει να με βλέπετε να πεινάω;
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 3/12/2012