Χάρη σ’ ένα τυχαίο άγγιγμα της σ’ ένα λεξικό προέκυψε το όνομα της θεατρικής της ομάδας. Η Αγγέλικα Σταυροπούλου είναι ένα από τα τρία μέλη των Cheek Bones, oι οποίες ακούστηκαν πολύ με την πρώτη τους παράσταση «Το αγόρι που κλώτσαγε» και συνέχισαν την εξαιρετική τους δουλειά με τον «Κόμη στον Άδη».
Το συγκεκριμένο έργο, μάλιστα, ήταν μια απόλυτη δική τους δημιουργία, αφού όχι μόνο το έπαιξαν οι τρεις τους (οι άλλες δύο κοπέλες είναι η Εύη Δόβελου και η Ελένη Ευταξοπούλου), αλλά το έγραψαν και το σκηνοθέτησαν οι ίδιες!
* Μικρή έκανα για χρόνια χορό, αλλά τελικά χορεύτρια έγινε η αδερφή μου και εγώ ηθοποιός. Υπήρχε από παλιά μέσα μου η σκηνή (σ.σ. γέλια). Τώρα το πώς και το πότε το αποφάσισα δε θυμάμαι ακριβώς, όμως ήταν μια συνειδητή επιλογή.
* Η ομάδα μας δημιουργήθηκε τον Απρίλιο του 2010. Πώς προέκυψε; Με τα δύο κορίτσια ήμασταν μαζί για τρία χρόνια στην σχολή της Νέλλης Καρρά, οπότε τα ήξερα. Κάποια στιγμή εντελώς τυχαία είδα ότι η ομάδα Abovo διοργάνωνε το Scratch, όπου μέσα σε 15 λεπτά μπορούσες να παρουσιάσεις τη δουλειά σου και μετά το κοινό ψήφιζε τον νικητή. Ο νικητής είχε τη δυνατότητα να παρουσιάσει το έργο του τον Σεπτέμβριο για δέκα παραστάσεις. Όταν συναντήθηκα με την Ελένη και την Εύη τις ρώτησα μήπως πρέπει να παρουσιάσουμε και εμείς ένα έργο. Δε μου έδωσαν σημασία στην αρχή, όμως μετά ψήθηκαν και αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε «Το αγόρι που κλώτσαγε». Στις τρεις εβδομάδες που έπρεπε να προετοιμαστούμε επικράτησε πανικός. Θέλαμε να το διαβάσουμε καλά, να κόψουμε, να ράψαμε, όμως τα καταφέραμε περίφημα, έχοντας και την πολύτιμη βοήθεια του Τάσου Καραχάλιου. Και τελικά ανάμεσα σε 8-10 ομάδες κερδίσαμε. Έτσι, λοιπόν, δημιουργήθηκε η ομάδα Cheek- Bones.
* Αρχικά δεν βρίσκαμε τίτλο και τι κάναμε λοιπόν; Έπιασε η Ελένη ένα λεξικό και θα σκεφτόμασταν την πρώτη λέξη που θα βρίσκαμε σε μια τυχαία σελίδα. Με το πού άνοιξε το λεξικό και εγώ έδειξα τη λέξη Cheek-Bones. Μας άρεσε πολύ. Ταιριάζει και με το gothic στιλ μας. Και βρίσκοντας το όνομα μας, αρχίσαμε πρόβες για τα τέλη του Σεπτέμβρη και για το φεστιβάλ που είχαμε κερδίσει. Ήταν το πρώτο καλοκαίρι που μείναμε στην Αθήνα και κάναμε εντατικές πρόβες. Ήταν μια εμπειρία, γιατί ήμασταν και μόνες μας. Έπρεπε να διαβάσουμε το βιβλίο, να βρούμε τι θα φορέσουμε, ήταν όλο το πακέτο. Και εκεί μας βοήθησε ο Τάσος. Η παράσταση πήγε πολύ και συνεχίσαμε και μετά τις δέκα παραστάσεις. Έπειτα , κάναμε περιοδεία. Πήγαμε Κόρινθο, Πάτρα, Καλαμάτα, Θεσσαλονίκη και μετά γυρίσαμε στην Αθήνα, όπου παίξαμε για δύο μήνες στον χώρο πολιτισμό του Ρουφ.
* Μετά από αυτό το έργο προέκυψε «Ο Κόμης στον Άδη» Είπαμε να γράψουμε μόνες μας. Έπειτα από τρεις μήνες, που ήταν μόνο η συγγραφή στην πορεία υπήρξαν αλλαγές, καθώς δυσκολευόμασταν να βρούμε ένα τέλος. Μία εβδομάδα πριν την πρεμιέρα είπαμε σε μια πρόβα να ακολουθήσουμε το τέλος που θα ήταν το πιο καλό για μας. Και έτσι έγινε σχεδόν απ’ όλες μας. Το έναυσμα για να ξεκινήσει αυτή η παράσταση ήταν το Bob Theatre, που θα γινόταν τέλη Σεπτέμβρη – Οκτώβρη στο ίδρυμα Κακογιάννη. Πήγε πολύ καλά και είχαμε τα περισσότερα έσοδα απ’ όλες τις ομάδες. Μετά το παίξαμε στο θέατρο Χώρα από τον Φεβρουάριο έως τον Απρίλιο και τον Μάιο συμμετείχαμε στο Bob Theatre στο Bios.
* Από τότε που βγήκα στην σκηνή έμαθα να είμαι λιγότερο αυστηρή με τους ηθοποιούς. Γενικά είμαι αυστηρή ως άνθρωπος. Όχι μόνο με το θέατρο, αλλά και με τον εαυτό μου και την ομάδα. Όσο διάστημα είμαι στον χώρο νομίζω πως θέλω να παίζω την κωμωδία σαν να είναι δράμα και να παίζω δράμα σαν να παίζω κωμωδία.
* Η συμμετοχή μου στο 24hour play τον Απρίλιο ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία! Ήταν σε κείμενο Χρύσας Σπηλιώτη και με σκηνοθέτη τον Δημήτρη Λιγνάδη. Είναι τελείως διαφορετικό το να έχεις σκηνοθέτη. Ένιωσα τη διαφορά (σ.σ. γέλια).
* Ενημερώνομαι πάρα πολύ από το διαδίκτυο, αλλά και από εφημερίδες. Την τηλεόραση την έχω περισσότερο ως έπιπλο! Και από το ραδιόφωνο φυσικά. Ακούω το πρωί στο σπίτι και την ώρα που οδηγάω, πηγαίνοντας στο Σύνταγμα και στη Highway Productions. Μένω στο νέο Ηράκλειο. Αν και μου αρέσει το κέντρο δε θα μπορούσα να μένω εκεί, γιατί μου αρέσει η ησυχία. Να γυρίζω σπίτι και να μην έχει φασαρία…
* Η Αθήνα, πάντως, μου αρέσει γιατί μου δίνει την ευκαιρία να κάνω αυτό που θέλω. Αν έμενα στην Κόρινθο δε θα μπορούσα. Πέρασα στην Πάντειο στην διεθνών και ευρωπαϊκών σπουδών και είμαι στη μέση. Πρέπει να την βγάλω την σχολή, αν και έτσι όπως είναι τα πράγματα είτε την βγάλεις, είτε όχι τι διαφορά έχει; Πιο πολύ για τους γονείς μου. Τους αρέσει αυτό που κάνω, αλλά μου λένε κιόλας πάρε το πτυχίο σου, που διάβασες πανελλήνιες, που πήγες φροντιστήριο κλπ. Γενικά, πάντως, είχα στήριξη από τους γονείς μου, ακόμη και όταν τους πρωτοείπα τι θέλω να κάνω. Μόνο η γιαγιά μου κάποια στιγμή είπε, «θεατρίνα θα γίνεις;» Ξέρεις με την κακή έννοια που έδιναν παλιά στους ανθρώπους του θεάτρου.
* Από τα χρόνια της Κορίνθου μου λείπει η ξενοιασιά. Όταν πηγαίνω θυμάμαι τα χρόνια που πήγαινα σχολείο. Μου λείπει το παλιό μου δωμάτιο, η μυρωδιά του σπιτιού μου. Έχει αλλάξει η Κόρινθος.
* Στο All4fun μου αρέσει πολύ ότι κάθε πρωί που μπαίνω στο ίντερνετ πάω και βλέπω τη φωτό της ημέρας. Συν την σφαιρική ενημέρωση, την οποία σου προσφέρει.
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 26/8/2012