Η Χάνελε, όπου πρωταγωνιστούσε τελείωσε πριν από λίγες ημέρες, όμως η Ειρήνη Φαναριώτη συνεχίζει να επισκέπτεται καθημερινά το θέατρο του Νέου Κόσμου λόγω των προβών της στις «Εκκλησιάζουσες». Εκτός από την υποκριτική ασχολείται παράλληλα και με τη μουσική, αφού είναι η τραγουδίστρια της μπάντας «My Drunken Haze».
Η Ειρήνη είναι ένα νέο, φρέσκο και ευγενικό κορίτσι στον καλλιτεχνικό χώρο, που παράλληλα έχει τελειώσει και τη νομική. Έστω και αν δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τη δικηγορία, διότι δεν ταιριάζει καθόλου με την ιδιοσυγκρασία της…
* Ξαφνικά έγινα ηθοποιός. Μεγάλωσα στο Αγρίνιο και ήταν πολύ ψιλά γράμματα το να ασχοληθείς με την τέχνη. Το σύνηθες είναι να γίνεις δικηγόρος, γιατρός, δάσκαλος, καθηγητής. Αυτά τα επαγγέλματα. Και εγώ μπήκα νομική. Αυτή ήταν η αφορμή για να φύγω από το Αγρίνιο. Ήθελα πολύ να φύγω και διάβαζα πάρα πολύ για να περάσω πανεπιστήμιο (σ.σ γέλια). Κάποια στιγμή ενώ ήμουν στο 2ο-3ο έτος είπα ας πάω σ’ ένα εργαστήρι θεάτρου να δοκιμάsω και πήγα σε εκείνο των Αλλαγών. Ξεκίνησα σαν χόμπι. Φτιάξαμε μια ομάδα με τα παιδιά και κάναμε παραστάσεις του εργαστηρίου. Και μετά λέω δε δίνω και εξετάσεις;
* Έδωσα και πέρασα στο Ωδείο Αθηνών. Στους γονείς μου δεν το είχα πει αρχικά. Ήταν εντελώς αντίθετοι. Δεν ήθελαν καθόλου να μπλέξω. Και μπήκα και δεν το ήξερε σχεδόν κανένας. Στην σχολή πέρασα πολύ ωραία. Παράλληλα τελείωσα και τη νομική. Δεν το έχω, όμως, για δικηγόρος. Είμαι πολύ συναισθηματική. Νομίζω πως δε θα είχα καμία επιτυχία σ’ αυτόν τον χώρο και αυτό το επάγγλεμα θα ήταν πολύ ψυχοφθόρο για μένα.
* Θα σου ακουστεί πολύ ψωνίστικο, αλλά δεν έχω καμία σχέση με το πώς είμαι τώρα σε σχέση με το πριν ασχοληθώ με το θέατρο. Πραγματικά δε θυμάμαι πώς ήμουν πριν. Μάλλον ήμουν πολύ πιο εξωστρεφής, πολύ περισσότερο στον κόσμο μου. Δε με ένοιαζε τι συνέβαινε γύρω μου.
* Με την δραματική σχολή άρχισε να με ενδιαφέρει περισσότερο ο άλλος, παρά ο εαυτός μου. Είμαι και των άκρων. Ή θα είμαι έτσι, ή θα είμαι αλλιώς. Δεν υπάρχει ενδιάμεσο. Τώρα ας πούμε θέλω πολύ να δουλεύω σε ομάδες, να νιώθω καλά με τους γύρω μου. Δεν μπορώ να λειτουργήσω σε περιβάλλον εχθρικό. Σαν χαρακτήρας έχω γίνει πιο κλειστή. Έχω λίγους φίλους και φίλες, όπως τις κολλητές μου από το σχολείο, οι οποίες είναι πολύ σημαντικές για μένα.
* Είμαι σ’ ένα μεταβατικό στάδιο για το αν πιστεύω σε όλα αυτά. Παλιότερα ούτε καν το σκεφτόμουν. Τώρα τελευταία, όμως, σαν να είμαι σε μια περίεργη κατάσταση. Σαν κάποιος άλλος ν’ αποφασίζει για μένα. Δεν με καταπιέζει, ούτε μ’ αγχώνει. Ίσα-ίσα μου δημιουργεί μια ασφάλεια. Όλα θα κυλήσουν μόνα τους και θα βρουν τον δρόμο τους.
* Π.χ. τώρα το καλοκαίρι είχαν κλείσει όλες οι δουλειές και λέω δε θα έχω τίποτα. Θα πάω στο Αγρίνιο, θα ξεκουραστώ και από τον Μάιο θα είμαι free. Kαι τελευταία στιγμή μου είπε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος να είμαι στις «Εκκλησιάζουσες». Για τη νέα σεζόν δεν ξέρω αν θα συνεχίσουμε τη Χάνελε, αν και το θέλουμε πολύ. Μπορεί, όμως, και πάλι να προκύψει κάτι από εκεί που δεν το περιμένω. Εξάλλου όλα τριγύρω αλλάζουν. Δεν μπορείς να μένεις ίδιος. Παλιά όταν ήμουν μικρή ήθελα να ανοίξω βιβλιοπωλείο. Και το έχω ακόμα. Όταν βλέπω βιβλιοπωλείο, φαντάζομαι πώς θα ήταν το δικό μου. Μπορεί έναν Σεπτέμβρη ή έναν άλλον Ιούνιο να το κάνω (σ.σ. γέλια)
* Με απασχολεί πολύ το θέμα της ανεργίας. Στο παρατσάκ έχω δουλειά, στο παρατσάκ δεν έχω. Τυχαίνει. Δεν είναι μια προσοδοφόρα δουλειά, κυρίως για μένα το λέω – να μη το γενικεύσουμε -, αλλά δεν μπορείς να ζήσεις με αυτά τα λεφτά. Και όχι ότι θέλω πολλά λεφτά για να ζήσω. Δεν βγαίνεις, όμως. Έχω τη βοήθεια των δικών μου. Να μη λέω ψέματα. Από την άλλη προσπαθώ να μην το παίρνω προσωπικά. Να σκέφτομαι πιο δύσκολες καταστάσεις ανθρώπων παλαιότερα. Λέω αυτή είναι η ζωή μου, να τη ζήσω όσο πιο καλά μπορώ. Με τους ανθρώπους που θέλω. Αν δεν έχω να βγω, θα μείνω σπίτι. Αν θέλω να πιω μια μπύρα, θα κάτσω σ’ έναν παγκάκι, στη βεράντα, θα πάω σ’ ένα άλλο σπίτι. Κάπως θα γίνει και θα βγει η μέρα.
* Τηλεόραση έκανα φέτος για πρώτη φορά στο «Με λένε Βαγγέλη» στο 8ο επεισόδιο. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Είχα πολύ άγχος, γιατί δεν είχα κάνει πριν. Με βοήθησαν όμως πολύ και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και ο σκηνοθέτης Στέφανος Μπράτσος.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 2/6/2012
