Λατρεύω το χιούμορ της. Και το ότι το κρύβει με τέτοιο περίτεχνο τρόπο, ώστε όταν το αποκαλύπτει να σ’ εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο. Η Φιόνα Γεωργιάδη είναι μια από τις πιο όμορφες ηθοποιούς της γενιάς της. Αλλά το πιο όμορφο πάνω της είναι ο εσωτερικός της κόσμος. Και στη σκηνή συνεχώς προσπαθεί να ξεφύγει από την εύκολη τυποποίηση της ενζενί. Αυτό άλλωστε είναι το εύκολο και το προφανές.
Από τις συνεργασίες της με τον Άρη Μπινιάρη τα τελευταία καλοκαίρια μέχρι τις δύο φετινές της παραστάσεις. Στη μία στο Τέρορ ο ρόλος της είναι πιο δραματικός λόγω και της φύσης του έργου. Αλλά και στα “Παγώνια” της Στέλλας Ζαφειρόπουλου, που υποδύεται τη Φανή. Έχοντας την ευκαιρία να τη συναναστραφώ περισσότερα τα τελευταία χρόνια αυτό που διακρίνω στη Φιόνα είναι ότι έχει ένα έμφυτο χάρισμα στην κωμωδία, το οποίο εκτιμώ ακόμα δεν έχει αξιοποιηθεί τόσο πολυ. Και όχι στις τυπικές κωμωδίες των ελληνικών σειρά, αλλά στο μαύρο, έξυπνο χιούμορ.Mεταξύ άλλων μας ως πρόσωπο της εβδομάδας μας μίλησε για τους δύο φετινούς της ρόλους, αλλά και για την ανησυχία της για το κοινωνικό γίγνεσθαι. Στη φράση, πάντως, “Το επίπεδο στο οποίο μια κοινωνία τοποθετεί τον πολιτισμό, αντανακλά και το δικό της επίπεδο”, ουσιαστικά είναι και μια πολύ εύστοχη αναπαράσταση της Ελλάδας του σήμερα…
* Πρωτομπήκα στην υποκριτική στην ηλικία των 11, όταν έπαιξα σε μια σχολική θεατρική παράσταση, στην οποία αρχικά καθόλου δεν ήθελα να συμμετάσχω (γέλια). Όμως, όταν ανέβηκα στη σκηνή, βίωσα αίσθημα πρωτόγνωρης χαράς, θα έλεγα ευφορίας, παιχνιδιού. Από τότε, σε οποία ευκαιρία είχα, είτε στο σχολείο είτε αργότερα παράλληλα με τις σπουδές μου στη νομική, συμμετείχα σε σεμινάρια υποκριτικής, φωνητικής και χορού. Στην Αμερική πήγα σε ηλικία πια 24 ετών, το 2015 αποφοίτησα από τη δραματική σχολή HB Hagen Institute, μεθοδολογίας της Γερμανίδας ηθοποιού Uta Hagen, στη Νέα Υόρκη.
* Υποκριτική για μένα σημαίνει η ελευθερία να ζεις στο σώμα, στον ψυχισμό και με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά πολλών διαφορετικών προσωπικοτήτων. Το να ρισκάρεις και να δοκιμάζεις μέσα σε ένα απόλυτα ασφαλές περιβάλλον όπως αυτό της σκηνής ή της κάμερας, μοιραζόμενος «το παιχνίδι» αυτό – που θυμίζει κάτι από την παιδική ηλικία – με συμπαίκτες εξίσου «συνενόχους», οι οποίοι έχουν συμφωνήσει να φέρουν την ίδια αθωότητα και πίστη, ώστε όλοι μαζί να πείτε ειλικρινώς μια ιστορία.
* Δεν είναι όλοι ηθοποιοί ίδιοι μεταξύ τους, ούτε και όλες οι συνεργασίες. Ανάλογα με το χαρακτήρα του, λοιπόν, ο καθένας μας συμπληρώνει το παζλ του χώρου.Υπάρχει δυστυχώς, ακόμα, κακοποίηση και συγκάλυψη, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι προσανατολισμένοι στο φως, συνειδητοί και αλληλέγγυοι. Οι τελευταίοι λειτουργούν για μένα εμπνευστικά και είναι η επιλογή μου.
* Το επίπεδο στο οποίο μια κοινωνία τοποθετεί τον πολιτισμό, αντανακλά και το δικό της επίπεδο. Όταν συμπληρώνω τη φόρμα εργαζομένου ηθοποιού, και παρότι είμαι απόφοιτος ανώτερης δραματικής σχολής (της νομικής σχολής Αθηνών και κάτοχος μεταπτυχιακού του UCL) κάνω τικ στο κουτάκι ανειδίκευτη, σαστίζω… αν όχι, αγριεύομαι. Είναι επείγουσα ανάγκη να βρεθεί μια λύση, μια φόρμουλα, όπως συμβαίνει στον παγκόσμιο χάρτη και ν’ αναγνωριστεί ο κλάδος μας αυτόνομα και ως του αναλογεί.
* Σε ό,τι αφορά στην ευθύνη των μελών του χώρου είναι αυτή που περιέγραψα παραπάνω… Λιγότερος ναρκισσισμός, περισσότερη συνειδητότητα και αυτογνωσία. Μιλώντας πρόσφατα με μια δασκάλα μου, μέντορα μου πια, από την Αμερική, μου εξήγησε την πολύτιμη δύναμη του σωματείου. Φαντάσου σε μια χώρα τέτοιας κλίμακας, λειτουργεί με διαφάνεια και κατά συνέπεια με καταστολή των κακοποιητικών συμπεριφορών, και είναι κάτι στο οποίο πιστεύω κι εγώ.
* Η προσπάθεια είναι πια παράσταση με πρόβα, δημιουργικό πνεύμα και αγάπη στην ιστορία που λέμε. Τα «Παγώνια» της Στέλλας Ζαφειρόπουλου σε σκηνοθεσία Τάσου Πυργιέρη, είναι ένα σύγχρονο έργο που αποτυπώνει μέσα από τις ταλαντεύσεις των ηρώων του, τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ένας σύγχρονος καλλιτέχνης στη χώρα μας. Τι λέγαμε παραπάνω! (γέλια) Σας περιμένουμε στο Bios Main μέχρι την Κυριακή 17 Μαρτίου!
* Το Terror του Φέρντιναντ φον Σίραχ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου, είναι ένα δικαστικό θρίλερ, που θέτει τους θεατές στην ιδιαίτερη θέση των ενόρκων. Εκείνοι θα αποφασίσουν για την καταδίκη ή αθώωση του κατηγορουμένου, ενός πιλότου πολεμικής αεροπορίας που πυροδότησε εναντίον αεροπλάνου σε καθεστώς αεροπειρατείας προκειμένου να σώσει μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων, παρά τις διαταγές των ανωτέρων.
* Μη βιαστείτε να πάρετε θέση…σας προκαλώ να έρθετε στο Θέατρο Βασιλάκου να μας ακούσετε να επιχειρηματολογούμε υπέρ και των δυο θέσεων και έπειτα να ψηφίσετε!
* Και στις δυο περιπτώσεις, σε “Παγώνια” και “Terror” η πρόταση ήρθε από το σκηνοθέτη της παράστασης μας (Τάσος Πυργιέρης και Γιώργος Οικονόμου αντίστοιχα) και ευχαριστώ θερμά για την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία.
* Στο Terror, υποδύομαι τη σύζυγο θύματος και μητέρα ενός 7χρονου κοριτσιού, τη Φραντσισκα Μάιζερ. Συγκεκριμένα, είμαι ο μάρτυρας κατηγορίας και εκπρόσωπος της πολιτικής αγωγής, άρα τινί τρόπω εκπροσωπώ τους συγγενείς των θυμάτων. Έστω για ένα λεπτό να βάλει κανείς το πιο αγαπημένο πρόσωπο εντός του καταρριφθέντος αεροπλάνου, κατακλύζεται από εικόνες και συναισθήματα.
* Παρατηρώντας τώρα τις καταθέσεις των συγγενών των θυμάτων από το δυστύχημα στα Τέμπη, βλέπω την αξιοπρέπεια της διεκδίκησης να επιρριφθούν ευθύνες και συγκινούμαι βαθιά.
* Στα Παγώνια, υποδύομαι τη Φανή, μια νεαρή ηθοποιό που θέλγεται από τη δημιουργία αλλά παραπλανάται από τα φώτα και τη δημοσιότητα. Είναι μια τραυματισμένη γυναίκα, προσπαθεί με κάθε τρόπο να ξεφύγει από το παρελθόν της, είναι επιρρεπής στις συναισθηματικές μεταπτώσεις, αμφίθυμη.
* Το έργο ξεκινά με μια επικείμενη επιτυχία της Φανής και του αγοριού της, γι’ αυτό και οι αρετές της όπως το χιούμορ και η αισιοδοξία φαίνεται να την εξυπηρετούν. Γρήγορα, όμως, τα γεγονότα διαδοχικά ανατρέπονται, ώσπου η ακραία συνθήκη που προκύπτει στη ζωή των τριών φίλων λειτουργεί ως διελκυστίνδα και την οδηγεί στην αναπόφευκτη κατάρρευση.
* Το καθετί είχε τη χαρά του, κλισέ αλλά πραγματικό, με εξέλιξε και είμαι ευγνώμων. Κοιτάω μπροστά, ανυπομονώ να βρεθώ ξανά σε ένα από τα αξιόλογα σήριαλ της ελληνικής τηλεόρασης, αγαπώ τα αστυνομικά και τα έργα μυστηρίου.
* Γράφω άρα υπάρχω, με οργανώνει και λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά… για την ώρα γράφω εξομολογήσεις ημερολογιακού τύπου και ποιήματα. Το τραγούδι είναι μέρος της εκπαίδευσης μου και προσωπική μου απόλαυση. Πέρσυ στο ΚΘΒΕ, με το συμπαίκτη μου Β. Παπαδόπουλο είχαμε την τύχη να τραγουδάμε τις ίδιες νότες που συνέθεσε το 1673 ο Μαρκ – Αντουάν Σαρπαντιέ την εποχή του Μολλιέρου για το ντουέτο των Ανζελίκ-Κλεάνθη στον Κατά Φαντασίαν Ασθενή, σκηνοθεσία Θ. Αμπαζή και μουσική Ν. Κυπουργού!
* Όσο για τη σκηνοθεσία, εκτιμώ βαθειά τους ανθρώπους που την υπηρετούν ουσιαστικά, μελετούν και έχουν όραμα για την παράσταση τους, κάνοντας ομάδα τον εκάστοτε θίασο.
* Ζωής! Με άλλα λόγια, μου δίνουν ζωή. Κάνω πιλάτες και, με ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα, βάρη. Όσο για το χορό, έχω αγάπη στο μοντέρνο μπαλέτο, ενώ πρόσφατα γεννήθηκε ένας έρωτας στο African Jazz Dance. Επιστρέφω σπίτι ευτυχισμένη!
* Ονειρεύομαι καλές, δηλαδή δημιουργικές και φωτεινές συνεργασίες, μόνον τότε οι ρόλοι και οι ηθοποιοί ανθίζουν πραγματικά. Υπάρχουν τόσα έργα ρεπερτορίου που ξεχωρίζω… αν διάλεγα έναν ρόλο, θα έλεγα τη Δεσποινίδα Τζούλια του Στρίντμπεργκ γιατί, με το που διάβασα την ερώτηση, μού ήρθε στο μυαλό πρώτη.
* Λέω συχνά, αναπολώντας τις μέρες εκείνες, ότι ήδη το γεγονός πως σπούδασα υποκριτική ήταν ένα από τα όνειρα μου. Έδωσα και εγώ τις μάχες μου και βίωσα τις στερήσεις μου προκειμένου να συμβεί, άλλωστε τα χρόνια που έζησα εκεί καθόρισαν εν πολλοίς τη μετέπειτα εξέλιξη της ζωής μου. Ήταν μια αλλαγή καριέρας, επαγγέλματος, πες το όπως θες. Εφηύρα τον εαυτό μου, θα έλεγα. Αυτή τη ζωντάνια των πρώτων διεκδικήσεων προσπαθώ να ανακαλύπτω ξανά μέσα μου και βέβαια χαίρομαι που έχω στη ζωή μου ακόμα τους ανθρώπους που θεώρησα τότε σχέσεις ζωής στη Νέα Υόρκη.
* Μου αρέσει, όμως, που βρίσκομαι στην Ελλάδα, ζω εδώ, εργάζομαι εδώ και η αθηναϊκή επαγγελματική ζωή είναι μια μεγάλη πρόκληση για μένα.
* Πάντως, μόλις πέρσυ, πήγα για 6 μήνες στη Θεσσαλονίκη, για το ΚΘΒΕ, άρα έχω αποδείξει ότι είμαι ευέλικτη στις μετακινήσεις και για ένα άξιο δημιουργικό πρότζεκτ θα πήγαινα μάλλον…παντού.
* Όταν οδηγώ και συναντά το βλέμμα μου την Ακρόπολη ή το Λυκαβηττό, είναι σαν φορτίζω ενέργεια.
* Όμως, δεν αγαπώ το θόρυβο από τα αμάξια, γι’ αυτό όσα χρόνια εμένα κέντρο, προτιμούσα έναν ήσυχο παράδρομο.
* Στo All4fun μου αρέσει το ότι είναι μέσα στα πράγματα, κινείται από καλλιτέχνες για καλλιτέχνες. Αισθάνομαι ότι ναι, έχει ενσυναίσθηση… Κυριάκο, θα γελάς τώρα! Ξέρει τον κλάδο, με τις αρετές και τα μειονεκτήματα του και αναδεικνύει παραστάσεις, ανθρώπους και δρώμενα, φέρνοντας τα στο επίκεντρο. Ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση για το πρόσωπο αυτής της εβδομάδας.
& Αναλυτικές πληροφορίες για τα “Παγώνια” ΕΔΩ:
&& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Terror “ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 12/3/2024
